“Παιδάκι, εσείς δεν θέλετε;”

Η Κωνσταντίνα Δελημήτρου ήταν ψιλικατζού. Kαι blogger. Και συγγραφέας. Το 2008 ιστορίες από το διάσημο blog της στο x-psilikatzoy.wordpress.com, έγιναν βιβλίο (σ.σ. ”Η Ψιλικατζού”, Intro Books, αλλά τώρα μπορείτε πια να το κατεβάσετε και ελεύθερα από το διαδίκτυo). Ένα γαμ…το βιβλίο (σ.σ. σόρι για τη λέξη, αλλά νομίζω αυτή θα χρησιμοποιούσε και κείνη), ειλικρινές, αιχμηρό, αστείο και βαθιά σπαρακτικό. Ένα προσωπικό ημερολόγιο για την πολυετή της περιπέτεια της μητρότητας – ακριβέστερα, της μη μητρότητας. Της υπογονιμότητας.

 

”[…] Η αίσθηση του χρόνου όταν περιμένεις κάτι που θέλεις πολύ είναι βασανιστική. Ειδικά όταν διαισθάνεσαι ότι μεγαλώνεις γρήγορα, ότι δε θα ζήσεις τα περισσότερα απ’ τα όνειρά σου, όταν πρέπει να συμβιβαστείς με αυτό που έχεις, να χαρείς το παρόν, να αδράξεις τη μέρα. Εγώ ήθελα να αδράξω το όνειρο με τη μία. Η Ιθάκη ήταν στα χέρια μου αλλά προβλήτα πουθενά. Το καραβάκι μου μικρό αλλά όμορφο. Οι ναύτες λίγοι αλλά πιστοί. Τα πανιά μου μπαλωμένα αλλά στητά. Το μωράκι μας αργούσε. Αυτός ο ρημάδης ο πελαργός ήταν τυφλός και χτύπαγε άλλες πόρτες. Τριγύρω μωράκια ίδια με το δικό μου, με τα ίδια τεράστια μάτια, τα ίδια ξανθά μαλλιά, τα ίδια γλυκά γελάκια. Και το χαζοπούλι πήγαινε και τα μοίραζε αλλού.

Όλες οι κοιλιές φούσκωναν, μεγάλωναν, γεννούσαν. Εμάς το μόνο που φούσκωνε ήταν η καρδιά μας, έτοιμη να σπάσει σαν μπαλόνι απ’ την προσμονή.

Και ύστερα, ήρθαν τα άλλα. Οι εξετάσεις, τα διαγράμματα, τα εμβρυοκάτι. Οι κλινικές, με το πράσινο πάτωμα και το ψυχρό φως. Οι νέες εξετάσεις, οι ορμόνες, οι βελόνες, οι εξωσωματικές. Και η αναμονή.

”[…] Άλλο ένα τρίμηνο πέρασε, άλλη μια εξέταση σπέρματος, άλλος ένας μαραθώνιος βιταμινών, αντιβιώσεων, θλίψης. Το γαμημένο σαλόνι πάντα εκεί, γεμάτο με φουσκωμένες κοιλιές και ατέλειωτα παράπονα για πρησμένα στήθια και πόδια. Παράπονα για το σώμα τους, για τις καμπύλες τους, για τα κιλά. Καμία κουβέντα για το μωράκι τους. Ήθελα να τις πιάσω από το λαιμό και να τις ταρακουνήσω γερά. Να καταλάβουν πόσο τυχερές είναι, να δουν μέσα από την κοιλιά τους, για πρώτη φορά, ότι δεν είναι σκέτο λίπος, υγρά και βάρος. Ότι έχουν μια ακόμα καρδούλα να χτυπάει και την πληγώνουν, πριν καν γεννηθεί…[…]”

Οh Pretty Baby

Ήξερα για το ζόρι της γονιμότητας – άκουγα ιστορίες από φίλες, γνωστές, γνωστές γνωστών. Η Ε. παλεύει να κάνει παιδί πολλά χρόνια, παντρεύτηκε, χώρισε, ξαναπαντρεύτηκε, έκανε τρεις εξωσωματικές. Τίποτα. Τώρα ξαναχώρισε, περνάει προκλιμακτήριο και τρέχει στα ιδρύματα μήπως υιοθετήσει. Η Β. και η Α. κοντεύουν τα σαράντα, λένε πως το ”ρολόι” τους χτυπάει, αλλά δεν έχουν ”σύντροφο” – η μία δηλαδή έχει, αλλά ο τύπος είναι χωρισμένος με παιδί, και μάλλον δεν θα θέλει άλλο.

Η άλλη Β. – χωρισμένη και ξαναπαντρεμένη- έχει κι αυτή ένα μυστήριο γυναικολογικό θέμα και θα πρέπει να κάνει θεραπεία για να μείνει έγκυος αλλά δεν έχει αποφασίσει αν το αντέχει. Και η Χ. λιγώνεται για μωρά κι έχει μια σχέση, χρόνια τώρα. Λένε πως θα παντρευτούν και θα κάνουν ”οικογένεια”, αλλά να – πότε η ανεργία, πότε η δουλειά – όλο το αναβάλλουν. Ο Κ. και η Ε. επίσης τίποτα – κάτι είχε περάσει αυτός παλιά και δεν έχει καλό σπέρμα, τέλος πάντων, συνήθισαν με την ιδέα πως δεν θα ‘χουν παιδιά και πήραν γατιά.

 

Στα τριάντα-plus ή στα σαράντα σου, ακούς συχνά τέτοιες ιστορίες που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλες σε διδάσκουν το ίδιο πράγμα: τα μωρά δεν σε περιμένουν ήσυχα ήσυχα κάπου, σε κάποια μηχανή, έτοιμα να πεταχτούν έξω από τον αναπαραγωγικό καυστήρα, μόλις εσύ ”βάλεις μπροστά”.

[…] Μέχρι τότε δεν ήξερα τίποτε για αυτό το θέμα. Δεν ήξερα ότι υπήρχαν ειδικά κέντρα υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, ότι πολλά ζευγάρια τραβούσαν σιωπηλά το ίδιο ασήκωτο κουπί. Είχα στο κεφάλι μου ακόμη την πάγια εξίσωση ”άντρας + γυναίκα = παιδί”.

Θεωρούσα ότι ”στείρος” και ”στέρφα” ήταν κάτι πολύ μακρινό, κάποια σπάνια αρρώστια που σαν τη λέπρα σε διαχωρίζει απ’ τους υπόλοιπους και σε βάζει αυτόματα σε μια μόνιμη θέση κακομοιριάς.

Ακόμη κι αν είσαι ο πιο όμορφος, ο πιο πλούσιος, ο πιο χαρισματικός και πετυχημένος άνθρωπος του κόσμου. Όχι, δε φτάνουν όλα αυτά. Η αδυναμία σου να τεκνοποιήσεις πρέπει οπωσδήποτε να συμβαδίζει με τη δυστυχία, κι ας το έχεις δεχτεί. Κι ας έχεις αποφασίσει να μην το κάνεις εμπόδιο στην υπόλοιπη ζωή σου. Θα έχεις τον περίγυρο να σ’ το υπενθυμίζει, να σε δείχνει, να το ψιθυρίζει, όταν κάποιες φορές το ξεχνάς. […]

ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ

Και ναι, τα έζησα κι εγώ. Τη φάση όπου το παραμικρό μου φούσκωμα, ”γεννούσε” υπονοούμενα και συνωμοτικά χαμόγελα. Τα σχόλια, πότε πατρικά (”άντε λοιπόν, τι περιμένετε, κάντε ένα παιδί, τώρα που είστε νέοι, να το χαρείτε, γιατί μετά…”), πότε συμβουλευτικά (”καρότα να τρώτε πολλά – την ομοιοπαθητική την δοκιμάσατε;”), πότε ερωτηματικά (”έχεις ψαχτεί να δεις τι φταίει, να δεις που εκείνος δεν θα μπορεί…”) και τα χειρότερα απ’όλα: τα συγκαταβατικά: (”μη στενοχωριέσαι, το πολύ πολύ παίρνετε ένα, τα ιδρύματα γεμάτα παιδιά είναι…”).

Στην κλίμακα των προβλημάτων υπογονιμότητας, το δικό μου (πολυκυστικές ωοθήκες), βρισκόταν σχεδόν στη μέση, για έναν έμπειρο γιατρό – όχι όμως και για κάποιους «φίλους», γνωστούς, για τον «κόσμο» που έξυνε την καμπούρα μου με όλων των ειδών τις αδιακρισίες. Σαν αποτέλεσμα, έφτασα να νιώθω άγχος, αγωνία, σχεδόν απέχθεια για ό,τι θεωρούσα σοβαρή συντροφική ή κοινωνική υποχρέωση που εγώ αδυνατούσα να «διεκπεραιώσω». Το μωρό μου έπαψε να είναι όνειρο ή χαρά μου – για πολύ καιρό έγινε η «πέτρα» που κρεμόταν απ’ τον λαιμό μου. Μυστικά, ακόμα ντρέπομαι γι’αυτό.

 

Tα καλά νέα

Μετά την έκδοση του πρώτου best seller βιβλίου της, η Κωνσταντίνα δέχτηκε πρόταση από διαφημιστικό όμιλο να εργαστεί ως κειμενογράφος και δημιουργός περιεχομένου για websites και σελίδες social media. Νομίζω ότι σήμερα ζει στην Κύπρο. Έγραψε κι άλλο βιβλίο. Τον Ιούνιο του 2010 έπειτα από μία σειρά επεμβάσεων και θεραπειών έφερε στον κόσμο την κόρη της Αγγελική, Εντελώς απρόσμενα τρία χρόνια μετά, τον Ιούνιο του 2013, καλωσόρισε στη ζωή της και τον γιο της Γιώργο.

Ο δικός μου Γιώργος θα κλείσει αυτόν τον Οκτώβριο τα 14. Έχει ακούσει πολλές φορές την αστεία ιστορία με τις «τεμπέλες» σάλπιγγες και το πώς, τελικά, έμαθα τυχαία πως είμαι έγκυος, παραμονές μιας δύσκολης γυναικολογικής επέμβασης. Για να τον πειράξω, του λέω πως είναι το «μικρό μου θαύμα» κι εκείνος παριστάνει πως κατσουφιάζει – στο βάθος, ξέρω, πως του αρέσει. Ξέρω ακόμα πως δεν κυκλοφορούν πολλά θαύματα εκεί έξω – αλλά η ιατρική υπογονιμότητας είναι, σίγουρα, υπεύθυνη για αρκετά απ΄αυτά.

Τελικά, ένα παιδί είναι (ή μπορεί να είναι) ευλογία, ευτυχία, ελπίδα ζωής, αγωνία, φόβος, λατρεία, έλλειψη κι άλλα πολλά. Και τίποτα δεν είναι αυτονόητο.