Πήγα στο αντικαταθλιπτικό πάρτι της Ελένης Ράντου και κατάλαβα γιατί κάνει sold out εδώ και 3 χρόνια
- 14 ΜΑΡ 2025
Η Ελένη Ράντου έχει γράψει μια παράσταση που είναι πολλά παραπάνω από μια θεατρική παράσταση. Το πάρτυ της ζωής μου είναι το πιο ακριβοθώρητο θεατρικό εισιτήριο. Γίνεται sold out εν ριπή οφθαλμού, μέσα σε 3 μέρες εξαντλούνται τα εισιτήρια ενός ολόκληρου μήνα.
Η Ελένη Ράντου και ένας ρόλος ζωής
Από την έναρξη των παραστάσεων το Νοέμβριο του 2022, Το Πάρτυ της ζωής μου είναι sold out. Κατάλαβα γιατί όταν πέρασα 2 ώρες στο θέατρο Διάνα. Μοιράζεται τραύματα με το κοινό της και μαζί τα ξορκίζουν. Η πληθωρική Ελένη Ράντου -υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ανέστη Αζά- μιλά για μια γυναίκα που μεγάλωσε με μια προβληματική, καταθλιπτική μητέρα που δεν μπορούσε να αγαπήσει το παιδί της και τη ζωή της. Ως παιδάκι και ως έφηβη, ζει σε ένα σπίτι που η μαμά αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει και ο μπαμπάς μένει από υποχρέωση. Κι αρχίζει να γράφει μια λίστα με τα πράγματα που την κάνουν χαρούμενη για να (ξανα-)βρει τις μικρές χαρές της ζωής. Ξεκινάει με το αυτονόητο: το παγωτό.
Η Ελένη Ράντου όσο μεγαλώνει, μεγαλώνει και η λίστα της. Γίνεται από κοριτσάκι, γυναίκα. Από κόρη, μητέρα. Από φοιτήτρια, σύζυγος. Κι αφηγείται τη ζωή της. Και ξυπνά τη συλλογική μνήμη των Ελλήνων με τις αναφορές της σε γνωστά ιστορικά γεγονότα. Η παράσταση της είναι εμπνευσμένη από το Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα των Duncan Macmillan και Jonny Donahoe, ένα έργο τρυφερό, ξεκαρδιστικό, συγκινητικό και γεμάτο αισιοδοξία. Ένα έργο-αγκαλιά. Αυτή τη δίωρη solo performance την λένε πάρτι γιατί δεν υπήρχε καταλληλότερη λέξη να την περιγράψει.
Φυσικά και είναι (εν μέρει) αυτοβιογραφικό αυτό το πάρτι. Και μιλά για όλα τα ανείπωτα: την μητέρα που δεν κατάφερε να αγαπήσει την κόρη, τον πατέρα που υπέφερε στωικά μια ζωή που δεν γούσταρε ποτέ, το γάμο που τελειώνει όταν έρχονται οι άβολες σιωπές, την άνοια, τις γυναίκες που ψάχνουν έναν παντρεμένο να τις αγαπήσει. Μιλά για τις πολλές μικρές ήττες των καθημερινών ανθρώπων. Και το βαθιά ανθρώπινο συναίσθημα να μάθεις να ζεις με τον πόνο σου. Και να τον κουβαλάς χωρίς περιττές γκρίνιες. Όπως η αυτοαναφορική ηρωίδα της Ελένης Ράντου που την βλέπουμε από το 1973 έως και σήμερα (από το Πολυτεχνείο μέχρι την πανδημία) μέσα σε ένα 2ώρο με τη μουσική συντροφιά της Μιρέλας Πάχου και του Αλέξανδρου Ιακώβου. Η αυτοσαρκαστική ηρωίδα πιστεύει ότι δεν αγαπιέται κι αυτό είναι το τραύμα της. Αλλά, το φινάλε της χαρίζει όσα της λείπουν.
Μιλάμε για μια παράσταση που ανεβαίνει για 3η χρονιά και την έχουν παρακολουθήσει πάνω από 100.000 θεατές. Δεν έχω δει γυναίκες να ταυτίζονται περισσότερο με κάποιο θεατρικό ρόλο, να σηκώνονται εκστασιασμένες και να χειροκροτούν με δάκρυα στα μάτια την πρωταγωνίστρια και να λένε μεταξύ τους ότι η Ελένη Ράντου στον μονόλογο της μιλάει για τη ζωή τους. Και πηγαίνουν να την ξαναδούν.
Info: Το πάρτυ της ζωής μου – 3ος χρόνος, Θέατρο Διάνα. Τα εισιτήρια είναι sold out. Περισσότερες πληροφορίες στα ταμεία του θεάτρου κι εδώ.
