Πιστεύεις πως τα άτομα που εργάζονται στο σεξ έχουν τα ίδια εργασιακά δικαιώματα με εσένα;

Είναι πραγματικότητα πως στη δημόσια σφαίρα οτιδήποτε παραπέμπει, συνδέεται ή αφορά το σεξ αντιμετωπίζεται τις περισσότερες φορές με καχυποψία ή ταμπού. Από τη συζήτηση για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα έως την ορατότητα μη κυρίαρχων σεξουαλικών ταυτοτήτων, τα θέματα αυτά συζητούνται ελάχιστα. Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα όσον αφορά τη δημόσια συζήτηση για την εργασία στο σεξ. Το συγκεκριμένο επάγγελμα παραμένει ακόμα και σήμερα στιγματισμένο, παρόλο που δεκάδες χιλιάδες άτομα απολαμβάνουν υπηρεσίες σε οίκους ανοχής, στο δρόμο, μέσω αγγελιών και εφαρμογών, αλλά και παρόλο που η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού βλέπει με ευχαρίστηση πορνό – και ναι, τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτό το υλικό είναι σεξεργαζόμενα.

Η εργασία στο σεξ, παρόλο που πρόκειται για μια συνήθη και κανονικοποιημένη πρακτική, δεν αντιμετωπίζεται από το νομικό πλαίσιο ως εργασία αφού ο ισχύων νόμος 2734/1999 επιβάλει δυσανάλογα πολλούς και ιδιαίτερα σκληρούς περιορισμούς αναφορικά με την λειτουργία των οίκων ανοχής. Προβλέπει πως αυτοί οι χώροι θα πρέπει να βρίσκονται σε ακτίνα 200 μέτρων από “ναούς, σχολεία, νηπιαγωγεία, φροντιστήρια, παιδικούς σταθμούς, νοσηλευτικά ιδρύματα, κέντρα νεότητας, αθλητικά κέντρα, οικοτροφεία, ξενοδοχεία (…), βιβλιοθήκες και ευαγή ιδρύματα, (…) πλατείες και παιδικές χαρές”. Είναι φανερό πως σε περιβάλλοντα όπως η Αθήνα, που έχουν πυκνή δόμηση, η εγκατάσταση οίκου ανοχής σε χώρο που να πληροί αυτές τις προϋποθέσεις είναι εξαιρετικά δύσκολη έως ανέφικτη.

Σε πρόσφατη έρευνα που διενήργησε η Commonspace για λογαριασμό της Θετικής Φωνής και του Red Umbrella, ο αριθμός των διαθέσιμων κτιρίων που μπορούν να εγκατασταθούν οίκοι ανοχής στην Αθήνα δεν ξεπερνάει το 4% των συνολικών κτισμάτων. Η ίδια έρευνα εντοπίζει την περιοχή του Ελαιώνα, μια περιοχή με εγκαταλελειμμένες βιομηχανίες, ενεργές βιομηχανίες, αποθήκες και ελάχιστους κατοίκους, ως τη μοναδική μεγάλη σε έκταση περιοχή που θα μπορούσε να φιλοξενήσει οίκους ανοχής στην Αθήνα. Πως μπορούμε να μιλάμε άρα για ένα ελεύθερο επάγγελμα αν αυτό εξορίζεται σε υποβαθμισμένες περιοχές της πόλης; Η μείωση της προβλεπόμενης απόστασής ή ακόμα και η μετατροπή της ακτίνας σε δικτυακή απόσταση, θα απελευθέρωνε μεγάλο ποσοστό των κτισμάτων.

Ωστόσο ακόμα και σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, νόμιμης εγκατάστασης ενός οίκου ανοχής, ο νόμος 2734/1999 θέτει αυστηρούς περιορισμούς και για τα εργαζόμενα άτομα. Πιο συγκεκριμένα, το πιστοποιητικό άσκησης επαγγέλματος έχει μόνο τριετή διάρκεια, υπάρχει η υποχρέωση εξετάσεων κάθε 15 μέρες, και τα άτομα πρέπει να είναι ανύπαντρα, διαζευγμένα ή σε χηρεία. Όλοι οι παραπάνω περιορισμοί δυσχεραίνουν τις συνθήκες εργασίας των σεξεργαζόμενων ατόμων ωθώντας τα στην παρανομία και την ευαλωτότητα. Τα άτομα που εργάζονται στο σεξ δεν απολαμβάνουν τα ίδια εργασιακά δικαιώματα με τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Η εργασία στο σεξ είναι ουσιαστικά αποποινικοποιημένη αλλά όχι νομιμοποιημένη πλήρως. Αυτό διεκδικούν το Red Umbrella Athens και η Θετική Φωνή, την πλήρη και καθολική νομιμοποίηση της εργασίας στο σεξ ώστε τα εργαζόμενα άτομα να μπορούν να έχουν τα ίδια εργασιακά δικαιώματα. Δεν νομίζετε ότι το αξίζουν;