Πώς μια Grinch αγάπησε τα Χριστούγεννα (βάλε Coca-Cola να στα πω)

Όταν ήρθε η πρόσκληση της Coca-Cola, που περίπου έλεγε, έλα μαζί μας στη Λαπωνία να δούμε πρώτοι το νέο Χριστουγεννιάτικο σποτ μας και να ζήσουμε real magic, στην Αθήνα είχε 25 βαθμούς και εγώ ακόμα πήγαινα για μπάνιο στη θάλασσα.

Σκέφτηκα 1) Θα κάνει πολύ κρύο 2) Δεν θα αντέξω τόσα Χριστούγεννα. Γιατί ναι, ήμουν από παιδάκι αυτή που βαριόταν ακόμα και την αγκαλιά του μπαμπά της για να βάλουν μαζί το αστέρι στην κορυφή του δέντρου (στο στόλισμα του οποίου δεν είχα καμιά συμμετοχή) και που «αγαπούσε» τα Χριστούγεννα γιατί δεν είχε σχολείο, έπαιρνε τα δώρα που ήθελε, έτρωγε μελομακάρονα και πατάτες φούρνου και έβγαζε χαρτζιλίκι από συγγενείς και φίλους παίζοντάς τους τα κάλαντα στο πιάνο.

Καλά σκέφτηκες, ούτε εγώ θα με συμπαθούσα. Μεγαλώνοντας ξεστριμάδεψα, αλλά δεν είναι και ότι λάτρευα τα Χριστούγεννα. Στην πρόσκληση της Coca-Cola απάντησα ναι γιατί είπα να δώσω μια τελευταία ευκαιρία στον εαυτό μου να πάθω Χριστουγεννίτιδα -την οποία ζηλεύω στους άλλους. Δηλαδή αν δεν τα κατάφερνε η Coca-Cola και το Ροβανιέμι, δεν θα τα κατάφερνε κανείς.

Μετά από μια μέρα ταξίδι (όπου ανακάλυψα στο αεροδρόμιο του Helsinki το πανέμορφο -και μοναδικό στον κόσμο- thrift store Relove), φτάσαμε νύχτα στο χιονισμένο Ροβανιέμι. Έκανε κρύο και μέσα στο ξενοδοχείο έκανε πολλή ζέστη. Άνοιξα το παράθυρο γενναία. Το έκλεισα γρήγορα.

Το επόμενο πρωί τίμησα το κλασικό φινλανδικό πρωινό (σολομός, πυκνό ψωμί σίκαλης, berries σε χυμό και γλυκάκι), φόρεσα τα ζεστά ρούχα που είχα αγοράσει τρεις μέρες πριν και πρόσθεσα μερικά από αυτά που -ευτυχώς- μας είχε αφήσει η Coca-Cola στο δωμάτιο και κινήσαμε για το χωριό του Αϊ Βασίλη.

Ο Αϊ Βασίλης με το που μπήκαμε στο χωριό, βγήκε από ένα σπιτάκι και μας είπε ότι το φετινό χριστουγεννιάτικο Coca-Cola σποτ ήταν για τη γενναιοδωρία και την καλοσύνη. Δεν περίμενα να χαμογελάσω όσο χαμογέλασα και να σπρώξω μερικούς για να μπω μπροστά να τον βλέπω καλά. Αλλά αυτή ήταν μόνο η αρχή των εκπλήξεων που μου επεφύλαξα.

Η ιστορική ωστόσο έκπληξη, ήρθε με την πληροφορία πως στην ουσία η αρχή του χωριού του Αϊ Βασίλη έγινε από την Eleanor Roosevelt. Το Ροβανιέμι είχε καταστραφεί στον Β΄ Παγκόσμιο, η τότε Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ ήθελε το 1950 να το επισκεφτεί για να βοηθήσει στην ανοικοδόμησή του και παρεμπιπτόντως να δει τον Αρκτικό Κύκλο. Οι ντόπιοι δεν ήθελαν να έχουν τη γυναίκα στα χιόνια, οπότε της έφτιαξαν ένα ξύλινο cabin (ο θρύλος λέει ότι την ώρα που η Roosevelt μπήκε στο σπιτάκι, οι μάστορες έφευγαν από την πίσω πόρτα) σαν βάση. Αυτό ακριβώς είναι το πρώτο κτίσμα και η αρχή του χωριού.

Στο ταχυδρομείο του Αϊ Βασίλη όχι μόνο έγραψα και έστειλα κάρτες σε ανίψια και φίλους, αλλά περίμενα και στην ουρά για την ειδική σφραγίδα που μόνο εκεί έχουν. Και μίλησα και με μια κυρία, ηλικιωμένο ξωτικό χωρίς καν εσωτερικό eyerolling. Αντίθετα, όταν μου έδειξε το βάζο με τις πιπίλες που έστελναν παιδάκια από όλο τον κόσμο για τα μωρά ξωτικά, κάτι μπήκε στο μάτι μου.

Όταν συναντήσαμε το χάσκι Μπάτμαν με τον εκπαιδευτή του, κυλίστηκα στο χιόνι (που κανονικά αντιπαθώ) περισσότερο κι από εκείνον για να παίξω μαζί του. Και μετά πήγαμε και στη φάρμα των χάσκι και γνωρίσαμε και τους φίλους του.

Όταν φτάσαμε στη γραμμή, που μόλις την περάσεις, βρίσκεσαι επίσημα στον Αρκτικό Κύκλο, ο κυνισμός μου με εγκατέλειψε σε τέτοιο βαθμό που την πέρασα τέσσερις φορές με διαφορετικούς τρόπους, ένας εκ των οποίων ήταν μπαλαρινίστικη πιρουέτα με τη χάρη ενός φουσκωμένου πιγκουίνου.

Και όταν μπήκαμε στο σπίτι του Άι Βασίλη, έκανα ησυχία, είχα στρογγυλά μάτια, έκατσα δίπλα του με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά και τον έβαλα να πει και χρόνια πολλά στους Έλληνες.

Αργά το μεσημέρι ήταν η ώρα. Και το μεγάλο τεστ. Σε ένα ξέφωτο λίγο έξω από το χωριό, η Coca-Cola είχε στήσει μια μαγεία.

Μια σκηνή με μια γιγαντο-οθόνη, ξαπλώστρες με κουβέρτες, δανέζικα γλυκάκια και ζεστό ρόφημα από βότανα σαν virgin gluhwein και Το Φορτηγό. Το αυθεντικό Coca-Cola φορτηγό (έρχεται και Ελλάδα 2-27 Δεκεμβρίου). Και Χριστουγεννιάτικα τραγούδια από μια ζωντανή χορωδία.

Αποχαιρέτησα την πρασινίλα του Grinch. Δεν άντεξε ούτε 24ωρο. Είδα το σποτ με τίτλο Χρειαζόμαστε περισσότερους Αϊ Βασίληδες, όπου σε μια πόλη γεμάτη Αϊ Βασίληδες, οι μικρές και συνεχείς γενναιόδωρες πράξεις ήταν η καλοσύνη που χρειαζόμουν μετά το τελευταίο τρίμηνο.

Βούρκωσα, έκλαψα και ο Αϊ Βασίλης του σποτ που ήταν εκεί (και είχε κανονικά, δικά του άσπρα μαλλιά και μούσια) με πήρε αγκαλιά και μου έδωσε δώρο. ΟΚ, όχι μόνο εμένα. Αλλά ούτε μόνο εγώ έκλαψα.

Το βράδυ, όταν μας πήγαν σε ένα resort μέσα σε ένα φινλανδικό δάσος για δείπνο, μια μουσικός / τραγουδίστρια, η Maija Kauhanen, έπιανε απόκοσμα πολλές οκτάβες παίζοντας μουσική πάνω στην παγωμένη λίμνη, αγάπησα παράφορα αυτή τη φύση, που δεν έχει ήλιο και γαλάζια θάλασσα, αλλά σου κόβει την ανάσα. Είδαμε λίγο Βόρειο Σέλας (όχι όπως στις Σέρρες).

Η επόμενη μέρα είχε κι άλλη συγκίνηση, στο lunch των εθελοντών του Ερυθρού Σταυρού της Φινλανδίας και της Νeuvokas, που συνεργάζονται με την Coca-Cola και μας μίλησαν για τις δράσεις τους, που δεν είναι μόνο τεράστιες, είναι και απλώς να πάνε επίσκεψη σε έναν ηλικιωμένο που ζει μόνος του για να πιουν καφέ και να κουβεντιάσουν ή να τον συνοδεύσουν στον γιατρό. Ξαναέκλαψα; Προφανώς.

Τυλίξαμε δώρα και δεν ήμουν τόσο ατάλαντη όσο νόμιζα, είδαμε φοβερά αντικείμενα από τα αρχεία της Coca-Cola στην Ατλάντα, τα οποία είχαν φέρει στο Ροβανιέμι, έμαθα ότι η Coca-Cola δεν εφηύρε τον Αϊ Βασίλη, αλλά ο illustrator της, Haddon Sundblom εφηύρε το 1931 την εικόνα του που όλοι έχουμε στο μυαλό μας. Και έφαγα εκπληκτική blueberry pie.

Οι τάρανδοι ήταν ένα άλλο κεφάλαιο. Κοντοστεκόμουν σε όποιον πετύχαινα και με την άδεια του εκπαιδευτή του τον χάιδευα, τρόμαζα από τα κέρατά του (που ρίχνει κάθε χρόνο και φυτρώνουν άλλα) και μετά πάλι χάδια. Snow, ήθελα να σε πάρω σπίτι μου.

Στο τελευταίο δείπνο μας στη Λαπωνία χορέψαμε χάρη στον φοβερό DJ Jetro και το σαξόφωνό του και κάναμε νυχτερινή κούνια στο χιόνι. Και εγώ υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ξαναπάω με όλους αυτούς που θα λάβουν τα Χριστούγεννα κάρτα από Ροβανιέμι.

Γιατί κάπως τα αγάπησα τα Χριστούγεννα. Στα 48 μου. Και όχι γιατί γινόμαστε softies μεγαλώνοντας (που γινόμαστε). Αλλά γιατί δεν γινόταν να μην. Η Coca-Cola δεν μου άφησε περιθώριο.