Πώς να βάψεις τα πλακάκια του μπάνιου (αν δεν θες να τα αλλάξεις)
- 22 ΦΕΒ 2022
Θα έλεγα πως είμαι ένας πολύ απλός άνθρωπος. Δηλαδή, έγινα μετά πολλά χρόνια ψυχοθεραπείας. Έχω επιλέξει να μη βασανίζω το μυαλουδάκι με σκέψεις που αφορούν πράγματα που δεν εξαρτώνται από εμένα. Επίσης, έχω επιλέξει να μην αυτομαστιγώνομαι για λάθη που έκανα στο παρελθόν -και θέλω να λέω ότι έμαθα από αυτά. Ακόμα και αν πρόκειται για λάθος επιλογή πλακιδίων, σε ανακαίνιση που έκανα στο μπάνιο. Συνοπτικά θα σου πω ότι μια από τις φράσεις που έχω ως οδηγούς στη ζωή μου είναι το «οι μ… πληρώνονται».
Πράγμα που -στην περίπτωση των πλακιδίων- σημαίνει ότι ή θα έδινα +1000 ευρώ για να αλλάξω πλακάκια ή θα δοκίμαζα να τους αλλάξω μόνη χρώμα και κλασικά, στην περίπτωση που τα έκανα όλα λίμπα, θα καλούσα έναν επαγγελματία.
Στα εξήγησα όταν σου έγραψα τι κερδίζεις αν αλλάξεις μόνη χρώμα στα έπιπλα -που έχεις βαρεθεί να βλέπεις μπροστά σου. Θα στο πω και σήμερα: δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα, από αυτό που νιώθεις, όταν κάνεις κάτι με τα χεράκια σου. Η ΙΚΕΑ δόμησε την ύπαρξη της πάνω σε αυτό -που πια είναι γνωστό ως ΙΚΕΑ Effect και το έχουν δανειστεί ουκ ολίγες άλλες επιχειρήσεις. Πρώτα θα σου δείξω τι έκανα με τα πλακάκια και μετά θα σου πω τις λεπτομέρειες.
Η έρευνα πριν βάψω τα πλακάκια
Κατά την προσφιλή μου συνήθεια, αρχικά είδα καμια δεκαριά (20αρια, ίσως και 30αρια) videos στο YouTube με εξπέρ του είδους που λέγεται DIY, να βάφουν πλακάκια. Μετά είδα άλλα τόσα, για να βρω χρώμα -γιατί προφανώς και δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου με τα μικροσκοπικά δείγματα που διαθέτουν οι εταιρίες (ναι, έχω κάνει περισσότερες άστοχες επιλογές, από όσες μπορούσα να καταναλώσω). Όταν ήμουν έτοιμη, πήγα στον προσωπικό μου χρωματοπώλη (το χρωματοπωλείο της γειτονιάς που με αντέχει) και έκανα τις αγορές μου.
Τα ψώνια
Ο υπάλληλος που έχει ακούσει τα πάντα -στα χρόνια που έχω τις σχετικές αναζητήσεις-, με οδήγησε στο section με τα ρολά βαφής και -για πρώτη φορά- διάλεξε εκείνος για εμένα: ήταν η ημέρα που έμαθα πως υπάρχουν πολλά διαφορετικά ρολά βαφής, γιατί το καθένα εξυπηρετεί και έναν σκοπό. Δεν είναι δηλαδή, όλα για όλες τις χρήσεις. Αυτό που κάνει για τα πλακάκια δεν είναι από αφρολέξ, αλλά με κοντό πάχος τρίχας ή μικροϊνών -μοιάζει με ύφασμα.
«Πόσο μεγάλα είναι τα πλακάκια;» με ρώτησε το αφεντικό, του έδειξα με τα χέρια και μου έβγαλε ένα σετ με τα τρία ενδεδειγμένα -σε μέγεθος- ρολά, σχολιάζοντας «μην πάρεις μεγαλύτερα και τα κάνεις κώλος». Ναι, με ξέρει τόσο καλά. Συνέχισε με το «πριν τα χρησιμοποιήσεις, θα τα πλύνεις με νερό και θα τα αφήσεις να στεγνώσουν καλά. Έτσι δεν θα αφήσουν χνούδια». Του απάντησα «yes sir» και καταχώρησα τη σχετική σημείωση στο κινητό (γιατί ένα μυαλό, χειμώνα, καλοκαίρι επί 46 χρόνια, θέλει βοήθεια).
Χερούλι είχα (φευ), σκαφάκι (όπου τοποθετείς ποσότητα της μπογιά, για να βουτήξεις εκεί το ρολό, πριν ρολάρεις για να διώξεις την περιττή ποσότητα) επίσης είχα, αλλά πήρα και άλλο ένα για να το πετάξω, μετά τη χρήση (αντί να βασανιστώ για να το καθαρίσω, -ναι είμαι τέτοιος άνθρωπος), όπως πήρα και ένα λεπτό στην άκρη πινέλο, για τους αρμούς. Ολοκλήρωσα τις αγορές με μια χαρτοταινία γενικής χρήσης, την οποία έβαλα πλαγιόθεν και άνωθεν της κάσας της πόρτας, περιμετρικά του αλουμινίου του παραθύρου, του νιπτήρα και των βρυσών, της λεκάνης, του καζανακίου, της ντουζιέρας, όπως και του πατώματος -άκρη άκρη μεταξύ των πλακιδίων που ήθελα να βάψω και αυτών του πατώματος που δεν ήθελα να «πειραχτούν».
Δεν πήρα γάντια (είχα) και ξέχασα να πάρω μάσκα που να έχει φίλτρο (εσύ μην τη ξεχάσεις). Αυτήν τη φορά, δεν έβαλα νάιλον στο πάτωμα. Δεν το μετάνιωσα -κυρίως χάριν μιας ιδιαιτερότητας που είχαν οι συγκεκριμένες μπογιές και θα στην πω ευθύς αμέσως.
Ενώ πλήρωνα, ο άνθρωπος μου με ενημέρωσε πως η συσκευασία με το αστάρι (που έβαλα για να καλύψω το άθλιο χρώμα των πλακιδίων που είχα διαλέξει και πληρώσει στην ανακαίνιση -ακολουθεί φωτογραφία) και αυτή με χρώμα, είχε δυο μέρη: ένα που ήταν το βασικό υλικό (την απόχρωση) και ένα που ήταν διάφανο υγρό σαν ζελέ, που έπρεπε να προσθέσω (για να γίνει η μπογιά ανθεκτική στην υγρασία και την ανάπτυξη μυκήτων), μετά να ανακατέψω καλά και έπειτα να αρχίσω να βάφω.
«Υπάρχει ωστόσο, ένα θέμα» μου είπε ο “στρατηγός”, «έχεις στη διάθεση σου το πολύ μιάμιση ώρα. Μετά, η μπογιά θα πήξει πολύ και δεν θα μπορείς να τη διαχειριστείς». Έλεγε αλήθειες: η μπογιά έγινε σαν στόκος.
Τα ντεσού
Με αυτό θέλω να σου πω ότι άπαξ και μπεις στη διαδικασία, δεν θα ήταν καλό να κάνεις διαλείμματα. Ζητούμενο είναι η non stop εφαρμογή. Κάπου μετά το μισάωρο, θα διαπιστώσεις πως η μπογιά γίνεται ολοένα και πιο «σκληρή» στην εφαρμογή. Θα νιώσεις και τους μύες του μπράτσου που ανήκει στο χέρι που χρησιμοποιείς κυρίως να έχουν πρηστεί -από όσα τους αναγκάζεις να κάνουν. Δες το ως γυμναστική και συνέχισε ό,τι κάνεις.
Παρεμπιπτόντως, όλα τα παραπάνω ισχύουν κυρίως για το χρώμα. Το αστάρι επίσης, βιώνει μια αλλαγή, αλλά δεν είναι τόσο σημαντική. Δες τώρα, πώς έγιναν τα πλακάκια με το αστάρι και ετοιμάσου για το πιο σημαντικό SOS όλων.
(πάτα το τόξο -φαίνεται η ίδια φωτογραφία με την προηγούμενη, αλλά δεν είναι)
ΠΡΙΝ ασχοληθείς με τα βαψίματα, άδειασε το μπάνιο από αξεσουάρ και έπιπλα, πάρε ένα γυαλόχαρτο και πέρασε ελαφρά όλα τα πλακάκια, μετά καθάρισε τα πολύ καλά (από σκόνες, μούχλα ή ό,τι άλλο), άφησε τα να στεγνώσουν τελείως και έπειτα προχώρα στο παρασύνθημα.
Αφότου «διαγράψεις» (με αστάρι) το χρώμα που είχαν τα πλακάκια, άφησε να περάσουν κάποιες ώρες (εγώ άφησα δυο εβδομάδες -ιδανικά θα σου έλεγα να αφήσεις μια μέρα, για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο), πριν περάσεις το χρώμα.
Ο άνθρωπός μου, μου είπε ότι θα χρειαστούν δυο χέρια. Το αποτέλεσμα που είδες πάνω πάνω, είναι με ένα χέρι. Από την Κυριακή 20/2 που έκανα την εφαρμογή, έκανα debate (με τον εαυτό μου) για το αν θα περάσω και δεύτερο. Κατέληξα στο ότι θα γίνει η δουλειά, όταν βάψω τους τοίχους -αφού πρώτα τρίψω τα πλακάκια ελαφρά με γυαλόχαρτο, καθαρίσω και αφήσω να στεγνώσουν.
Ναι, αυτό είναι το επόμενο στάδιο: να βάψω τοίχους. Συνήθως ξεκινούν από αυτούς και περνούν σε όλα τα άλλα. Εγώ τα έκανα λίγο ανάποδα -γεγονός που δεν προκαλεί την παραμικρή έκπληξη σε όσους με ξέρουν. Nωρίτερα, θα βάψω τα πλακάκια της κουζίνας, γιατί διαπίστωσα ότι το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο επιβραβευτικό -και τονωτικό- από εκείνο των επίπλων.
ΥΓ: Φίλη μου έβαψε και το πάτωμα του μπάνιου. Προφανώς γίνεται -αρκεί να έχεις άλλο μπάνιο να εξυπηρετείσαι μέχρι να στεγνώσει. Φίλος μου που κάνει αυτήν τη δουλειά, με ενημέρωσε πως την επόμενη φορά μπορώ να αγοράζω το χρώμα που θέλω και ξεχωριστά το υλικό που κάνει την μπογιά να ‘κάθεται’ στα πλακάκια. Με αυτόν τον τρόπο, το κόστος μειώνεται κατά 50%. Τι άλλο να κάνω για εσένα; Όχι. Πες μου.
