Πώς το Bridgerton έβαλε τη γυναίκα εκεί που της αξίζει στις ερωτικές του σκηνές

Η σειρά που ακολουθεί τα μέλη της οικογένειας Bridgerton στο Λονδίνο κατά την περίοδο της Αντιβασιλείας (1811-1820), έχει εύλογα βρει παραλληλισμούς με το “Gossip Girl”. Όπως σε εκείνη τη σειρά υπήρχε ένας άγνωστος χαρακτήρας που ξεμπρόστιαζε τα μυστικά των πλουσιόπαιδων της East Side της Νέας Υόρκης μέσα από SMS, έτσι και στο “Bridgerton” το Λονδίνο της ανώτερης τάξης τρέμει να μην δει τα άπλυτά του στη φόρα της κίτρινης φυλλάδας της Lady Whistledown. Μίας γυναίκας σε προνομιούχα, όπως φαίνεται, θέση που σχολιάζει με ψευδώνυμο την ερωτική ζωή των υπολοίπων προνομιούχων της πόλης, δημιουργώντας σκάνδαλα που θα μπορούσαν να κλείσουν σπίτια (η εξέχουσα, μάλιστα, ειδικότητά της είναι να τα κλείνει πριν καν ανοίξουν καν).

Παρότι η Rhimes έχει να υπογράψει η ίδια σενάριο από το φινάλε του “Scandal” το 2018 – αυτό θα αλλάξει με το “Inventing Anna” που περιμένουμε φέτος από το Netflix – το “Bridgerton” έχει πολλά από τα βασικά συστατικά της επιτυχίας της. Η συμπερίληψη, καταρχάς, μη λευκών ηθοποιών στα καστ της είναι τεράστιο μέρος της ταυτότητάς της ως δημιουργός. Το καστ του “Grey’s Anatomy” ήταν σχεδόν ριζοσπαστικό το 2005 μαζί με εκείνο του “Lost” που είχε προηγηθεί ένα χρόνο πριν, ενώ δεν δίστασε ούτε τώρα να χρησιμοποιήσει μαύρους ηθοποιούς σε μία ιστορική σειρά όπως το “Bridgerton”.

Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που βλέπουμε τέτοια κίνηση από δημιουργούς. Η μόλις περσινή ταινία “The Personal History of David Copperfield” με τον Ινδό Dev Patel στον ρόλο του διάσημου ήρωα είναι ένα έξοχο τέτοιο παράδειγμα. Δεν θα είναι καθόλου μικρό το αποτύπωμα του “Bridgerton” ωστόσο, ειδικά ως σειρά που άνοιξε ταυτόχρονα σε 195 χώρες και σε εκατομμύρια συνδρομητές ενός τιτάνα του streaming.

Ανάμεσα σε άλλους, το show επιστράτευσε την Golda Rosheuvel στον ρόλο της υπεροπτικής Queen Charlotte (η αληθινή Charlotte ήταν πιθανώς όντως η πρώτη μαύρη βασίλισσα της Αγγλίας), ενώ ως ξεκάθαρος σταρ της σειράς στο χρονικό διάστημα μετά την πρεμιέρα έχει αναδειχθεί ο Βρετανός ηθοποιός με καταγωγή από τη Ζιμπάμπουε, Regé-Jean Page.

Ο Page που έχει συνεργαστεί ξανά με τη Rhimes στο βραχυχρόνιο “Foster the People”, έγινε μέσα σε ελάχιστες ημέρες – αν όχι ώρες! – ο πιο πολυσυζητημένος ανερχόμενος ηθοποιός αυτή τη στιγμή. Ως Δούκας Hastings είναι με την Phoebe Dynevor που παίζει τη Daphne Bridgerton το κεντρικό ζευγάρι της σειράς. Δύο άνθρωποι που ο καθένας για τους δικούς του λόγους προχώρησαν διστακτικά στη συμφωνία μίας ψεύτικης σχέσης, αλλά έπιασαν τον εαυτό τους να ερωτεύονται πραγματικά και τελικά να βιώνουν το πάθος τους μέσα από πολλαπλές σκηνές σεξ και εκτεταμένα ερωτικά μοντάζ υπό τις μελωδίες της Taylor Swift. Not bad θα λέγαμε.

Εδώ ερχόμαστε στο έτερο βασικό συστατικό των συνταγών της Shondaland. Μπορεί η χρήση γυμνού να ήταν υποχρεωτικά πιο περιορισμένη στο δημόσιο ABC όπου μεταδίδονταν ως τώρα οι σειρές της Rhimes, οι ερωτικές στιγμές όμως μεταξύ των πρωταγωνιστών της υπήρξαν πάντα πολλές, πολύπλευρες, και συχνά με έμφαση στον ρόλο που έπαιζαν στην εξέλιξη των γυναικείων της χαρακτήρων χωρίς να τις αντικειμενοποιεί. Επειδή η περίπτωση της Daphne προσφερόταν εκπληκτικά για μία τέτοια ανάπτυξη για λόγους που θα αναφέρουμε παρακάτω, το “Bridgerton” έφτιαξε τελικά ένα 6ο επεισόδιο με τόσο καυτές ερωτικές σκηνές που όσοι είχαν ξεκινήσει τη σειρά με τους γονείς τους βλαστήμησαν την ώρα και τη στιγμή.

Ίσως φανεί περίεργο στο πρώτο άκουσμα, όμως η περίοδος της Αντιβασιλείας δεν ήταν τόσο καταπιεστική σεξουαλικά όσο η βικτωριανή περίοδος που θα ακολουθούσε. Για την ακρίβεια, πολλοί ιστορικοί βλέπουν τη Γεωργιανή εποχή όπου κατατάσσεται η συγκεκριμένη υποπερίοδος ως την πραγματική σεξουαλική επανάσταση της Δύσης, και όχι τα 1960s. Οι εξωσυζυγικές σχέσεις δεν ήταν πια παράνομες, μεγάλο πια μέρος των συναινετικών συνευρέσεων ήταν εντός νομικού πλαισίου, και υπήρχε μία ανοιχτή κουλτούρα πορνείας στο Λονδίνο παράλληλα με την ύπαρξη εταίρων και ερωμένων που αποκτούσαν διασημότητα εντός των συνόρων της πόλης.

Το “Bridgerton” όχι μόνο αναγνώρισε αυτή τη δραστηριότητα, αλλά έκανε την εισαγωγή του με μία τολμηρή ερωτική σκηνή μεταξύ του Anthony, του μεγαλύτερου αρσενικού μέλους της οικογένειας, μέσα στα πρώτα του δευτερόλεπτα. Στα οκτώ επεισόδια της σειράς που θα ακολουθούσαν όμως, θα προέκυπταν κάποιες κομβικές διαφορές. Μπορεί το Λονδίνο να περνούσε τη σεξουαλική του επανάσταση, δεν ίσχυε όμως το ίδιο για τις νεαρές γυναίκες και τα κορίτσια της ανώτερης τάξης που ιδανικά έπρεπε να φτάνουν παρθένες στην πρώτη νύχτα του γάμου τους, και σχεδόν εντελώς ανεκπαίδευτες γύρω από τη διαδικασία του σεξ. Η Daphne υπήρξε ακριβώς ένα τέτοιο κορίτσι.

Χωρίς καμία γνώση, πόσο μάλλον εμπειρία, γύρω από το σεξ, η μεγαλύτερη κόρη των Bridgerton δεν έχει μονάχα εύλογες απορίες γύρω από τη σεξουαλική διαδικασία, αλλά και τη βαθιά αδημονία και επιθυμία να τη γνωρίσει. Η σειρά αντιμετωπίζει με φροντίδα τις ορμές και την περιέργειά της όσο την παρακολουθούμε να μαθαίνει καλύτερα το σώμα της μέσω του αυνανισμού, ενώ στη συνέχεια βλέπουμε αυτή την αφύπνιση να μετατρέπεται σε δίψα και λαχτάρα στην ολοκληρωμένη σχέση της με τον Δούκα. Στις πολλές σκηνές όπου τους βλέπουμε να κάνουν έρωτα, η κάμερα δεν προδίδει ποτέ τη Daphne όπως έχουμε δει να συμβαίνει εκατοντάδες φορές σε αντίστοιχες σκηνές άλλων ταινιών ή σειρών. Ο φακός δεν τη μετατρέπει ποτέ σε avatar ανδρικών φαντασιώσεων και το σενάριο αποφεύγει πλήρως να πλαισιώσει αφηγηματικά την εμπειρία της με τεχνάσματα κοινά με την πορνογραφία που απευθύνεται σε ανδρικό κοινό. Η ισχύ και ο έλεγχος της αφήγησης δεν παραδίδεται αυτόματα στον άνδρα στις ερωτικές της στιγμές.

Ως αποτέλεσμα δεν είναι τυχαίο.

Το “Bridgerton” είναι μία από τις σειρές των τελευταίων ετών που έχουν δουλέψει με intimacy coordinators – τους επαγγελματίες που προσλαμβάνονται πλέον για να βοηθήσουν στη χορογραφία και τη δημιουργία της ψυχολογίας σκηνών με γυμνό ή με προσποιητό σεξ, και κυρίως για να εξασφαλίζουν ότι κανένας που εμπλέκεται σε ένα τέτοιο γύρισμα δεν έχει εξαναγκαστεί να κάνει οτιδήποτε χωρίς πραγματική συγκατάθεση. Ο λόγος που σκηνές όπως αυτές στο “Bridgerton” ή στο “Normal People” – άλλη μία σειρά που είδε τις σκηνές σεξ της να γίνονται viral – δεν είναι απλώς τολμηρές αλλά μοιάζουν φοβερά αυθεντικές στην αναπαράστασή τους, είναι επειδή οι ηθοποιοί μπορούν απλώς να κάνουν αυτό για το οποίο πληρώνονται, να υποδυθούν συναισθήματα δηλαδή, χωρίς το άγχος και την αμηχανία που συνήθως σέρνουν οι σκηνές αυτές μαζί τους.

«Η διαφορά που εντοπίζουμε», μου είχε πει η Claire Warden σε συνέντευξή μου μαζί της, μία εκ των πρωτεργατών του καινούριου κλάδου,«είναι πως όταν οι ηθοποιοί νιώθουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, εισπράττουν σεβασμό ως άνθρωποι και έχουν τη σιγουριά πως ό,τι κάνουν στη δουλειά τους είναι ακριβώς αυτό, μέρος της δουλειάς τους, και δεν έχουν την ανησυχία και το άγχος ότι θα παρενοχληθούν σεξουαλικά την ώρα που εργάζονται – γιατί αυτό ενδεχομένως να γίνει – τότε νιώθουν ελεύθεροι και αυτό βιώνει μαζί τους ο θεατής. Φέρνουν αυτή τη φοβερή ευαισθησία, την παρουσία, τις ανάσες, τη σύνδεση που μπορούν να φέρουν οι ηθοποιοί. Όταν δεν ενδυναμώνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο και δεν νιώθουν ασφαλείς, μπορείς να το καταλάβεις από την απόδοσή τους στη σκηνή και συχνά χάνεται και η χημεία».

Σε συνδυασμό προφανώς με τις υπόλοιπες δημιουργικές επιλογές που έθεσαν τη ματιά της Daphne ως προτεραιότητα στις ερωτικές στιγμές της αφήγησης, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί πέτυχε τόσο πολύ το απενοχοποιημένο, σέξι αποτέλεσμα.

Το “Bridgerton” όμως δεν είναι η πρώτη σειρά που έχει δώσει αναζωογονητική προτεραιότητα στη γυναικεία οπτική στο σεξ και τον ερωτισμό. Το “Outlander” για παράδειγμα είναι ένα από τα shows που είχαν σχολιαστεί πολύ θετικά ως προς αυτό όταν είχε κάνει πρεμιέρα το 2014, παρότι στη συνέχειά του δεν επέδειξε την ίδια ευαισθησία σχετικά με τη διαχείριση της σεξουαλικής βίας (αλλά hey, θα έχουμε πάντα το έβδομο επεισόδιο της πρώτης σεζόν και το δικό του ερωτικό μοντάζ!).

Εάν θες να εξοικειωθείς ακόμα περισσότερο με τη γυναικεία ματιά στις ερωτικές σκηνές και να αρχίζεις να εντοπίζεις καλύτερα τις διαφορές σε σχέση με την εμπειρία που είχαμε ως τώρα ως γυναίκες θεατές, δώσε μία ευκαιρία στις παρακάτω σειρές:

I Love Dick

Το “Transparent”, το πρώτο παιδί της Jill Soloway στο Amazon, ήταν μία σκυθρωπή κωμωδία για κυκλοθυμικές καταστάσεις και ανθρώπους που ένιωθες ότι στον πυρήνα του ήταν ένα οικογενειακό dramedy. Το “I Love Dick” έκανε το focus πιο συγκεκριμένο, εστιάζοντας στην αποτυχημένη σκηνοθέτιδα Chris Kraus – μια τρομερή Kathryn Hahn – και την εμμονή της με τον γλύπτη και σεξιστοάντρακλα Dick που υποδύεται ο Kevin Bacon. Η σειρά τιμά την τέχνη, την αγάπη, τη λαγνεία και τη ζωή, και αφορά το κυνήγι των επιθυμιών μας ακόμα και όταν αυτές δεν έχουν πολύ σαφή εξήγηση.

Οι γυναίκες της σειράς ήταν πρωταγωνίστριες στις ερωτικές σκηνές τους, με το σεξ στη σειρά να στηρίζει ως φιλοσοφία τον ανοιχτόμυαλο πειραματισμό.

Mrs. Fletcher

Μετά το αίτημα ηθοποιών στο “The Deuce”, το HBO άρχισε να χρησιμοποιεί intimacy coordinators σε όλες τις σειρές του. Το “Mrs. Fletcher” είναι μία από αυτές και αφορά μία διαζευγμένη γυναίκα – ξανά μια τρομερή Kathryn Hahn! – που επανεκκινεί την ερωτική της ζωή και ανακαλύπτει ότι ο κόσμος της είναι γεμάτος απροσδόκητες και μερικές φορές περίπλοκες ερωτικές προοπτικές.

Harlots

Το “Harlots” με την Jessica Brown-Findlay του “Downton Abbey” και τη Liv Tyler παρουσίαζε τη ζωή μίας πόρνης της Γεωργιανής εποχής – εκεί τοποθετείται χρονικά και το “Bridgerton” – ως μια εναλλακτική πραγματικότητα σε σχέση με τη φυλακή που μπορεί να ήταν η ζωή των καθωσπρέπει γυναικών, κυρίως μέσα από τον πόλεμο μεταξύ των οίκων ανοχής στο Λονδίνο του 18ου αιώνα.

Οι σεξεργάτριες αντιμετωπίζονται στη σειρά ως τρισδιάστατα ανθρώπινα όντα με τις δικές τους ελπίδες, όνειρα, διαθέσεις και φιλοδοξίες, και οι πάμπολλες σκηνές σεξ της σειράς έχουν δημιουργηθεί με σκέψη και σεβασμό. Βοήθεια από intimacy coordinator δεν υπήρξε εδώ, το “Harlots” όμως είναι μία από τις ελάχιστες σειρές με εξ ολοκλήρου γυναικεία δημιουργική ομάδα.

Fleabag

Στα ανατέλλοντα χρόνια της γυναίκας αντι-ηρωίδας στην τηλεόραση, η Fleabag φόρεσε περήφανα το στέμμα της στις δύο σεζόν της ομώνυμης σειράς.

Η δημιουργός και πρωταγωνίστρια Phoebe Waller-Bridge είναι ένα βρετανικό ταλέντο που αναδύθηκε την τελευταία τετραετία κουνώντας τη σημαία των τρισδιάστατων γυναικείων χαρακτήρων. Κλείνοντας το κεφάλαιο της Fleabag με τη δεύτερη σεζόν, πέρα από το πένθος και την οικογενειακή δυσλειτουργία που υπήρξαν πάντα κύριοι πυλώνες της σειράς, η ηρωίδα έβαλε στη ζωή της και έναν ιερέα, τον Hot Priest όπως τον ονόμασε χαϊδευτικά, με τον οποίο μοιράστηκε πολλές στιγμές ερωτισμού. Ακόμα και στις πιο αστείες ή αμήχανες σκηνές σεξ της σειράς πάντως, η έμφαση ήταν σταθερά στη Fleabag.

The Great

Η πολυαναμενόμενη ιστορική κωμωδία της Paramount “The Great” ανέλαβε να ξεδιπλώσει την πορεία της Μεγάλης Αικατερίνης, με την υπογραφή του Tony McNamara της “Ευνοούμενης” του δικού μας Γιώργου Λάνθιμου. Είδαμε την Elle Fanning να υποδύεται την αυτοκράτειρα από τα νεανικά της χρόνια – όταν άφησε την Αυστρία για να μεταβεί στη Ρωσία και να προχωρήσει σε έναν προσυμφωνημένο γάμο με τον αυτοκράτορα Πέτρο (Nicholas Hoult) – μέχρι την κατάκτηση του θρόνου και την πολυετή παραμονή της σε αυτόν. Οι πολιτικοί εχθροί, οι θρησκευτικοί αντίπαλοι, οι άνθρωποι της αυλής είναι μερικά από τα εμπόδια που η ίδια καλείται να ξεπεράσει με κάθε τρόπο, αλλά ανάμεσά τους είναι και η καταπιεσμένη σεξουαλικότητά της στον γάμο της με τον αυτοκράτορα. Οι συνευρέσεις τους μοιάζουν να γίνονται κυρίως για την παραγωγή διαδόχου παρά για την ευχαρίστησή τους, τα πράγματα θα αλλάξουν όμως για την Αικατερίνη όταν αποκτήσει εραστή.

Το “The Great” ήταν και αυτό μία σειρά που γυρίστηκε με τη βοήθεια intimacy coordinator που ήταν εκεί για να διαφοροποιήσει σωστά τις σκηνές σεξ μεταξύ της Αικατερίνης και του Πέτρου από αυτές με τον εραστή της, και να τους προσδώσει αληθοφάνεια.

P-Valley

Το “P-Valley” ακολουθεί χορεύτριες που εργάζονται στα strip clubs του Mississippi Delta, εκεί όπου το γκλίτερ και η βία συνυπάρχουν και η ομορφιά είναι δύσκολο να βρεθεί. Η δημιουργός του, Katori Hall, έφτιαξε τη σειρά με τη φιλοσοφία ότι η εργασία στο σεξ είναι το ίδιο άξια εξερεύνησης από τη βιομηχανία ψυχαγωγίας, όσο είναι και οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα.

Η προετοιμασία των χορευτικών και ερωτικών σκηνών ήταν αντικείμενο συνεχούς συζήτησης στο σετ και η παραγωγή είχε προσλάβει intimacy coordinators που τις χορογράφησαν με κάθε λεπτομέρεια, πάντοτε με τη συμβολή των ηθοποιών που είχαν το δικαίωμα να ζητήσουν αλλαγές επιτόπου.