Pride Month: 10 υπέροχες ταινίες αφιερωμένες στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα

Το 1970, ήταν η πρώτη επέτειος των γεγονότων στο Stonewall και σιγά σιγά ήταν μία γιορτή που μεγάλωνε με τα χρόνια, σε αριθμό και σημασία. Η ΛΟΑΤΚ+ κοινότητα μεγάλωσε, το φάσμα άνοιξε και η διαφορετικότητα έγινε κομμάτι της ζωής μας. Μπορεί φέτος να ακυρώθηκαν οι ετήσιοι εορτασμοί λόγω της πανδημίας, αλλά ο κινηματογράφος μιμείται τη ζωή και έχουμε 10 υπέροχα παραδείγματα που θα έπρεπε να είναι μέρος της σχολικής μας εκπαίδευσης. 10 ταινίες που υμνούν τη διαφορετικότητα, αν και δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η λέξη, και δείχνουν ότι η αποδοχή είναι απαραίτητη, και όχι προαιρετική. Ο μήνας του Pride είναι εδώ.

Pride (2014)

Η δεκαετία του ’80 ήταν από τις πιο επιδραστικές στην ιστορία της ΛΟΑΤΚΙ. Η εμφάνιση του AIDS άλλαξε τα πάντα και ο ακτιβισμός κρίθηκε πιο επιτακτικός από ποτέ. Στην ταινία Pride, η LGBTQ+ κοινότητα ενώνει τις δυνάμεις της με τους μεταλλωρύχους που απεργούν. Γίνονται μία γροθιά και ο ένας αποδέχεται τον άλλον μέσα από έναν κοινό σκοπό. Μία υπέροχη βρετανική ταινία με ένα σπουδαίο cast.

Milk (2007)

O Sean Penn στον συγκλονιστικό ρόλο του Harvey Milk, του πρώτου πολιτικού που μίλησε ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά του και πάλεψε για τα δικαιώματα των ανθρώπων του. Σε μία Καλιφόρνια, όπου το 2008, ψηφίστηκε η απαγόρευση των γκέι γάμων και έδειξε ότι το 1972 δεν ήταν τόσο μακρινό όσο νομίζουμε. Ευτυχώς, σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Moonlight (2016)

Δεν είναι απλώς μία ταινία που απεικονίζει τη ζωή ενός φτωχού, μαύρου και γκέι άντρα. Είναι ένα μαγικό ταξίδι στην εξερεύνηση της ταυτότητας. Μία ταινία που δείχνει ότι οι επιλογές μας είναι αυτές που μας διαμορφώνουν.  Η ταινία που απέσπασε δικαιωματικά το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Και πιο επίκαιρη από ποτέ.

Call Me By Your Name (2017)

Ίσως η πιο πολυσυζητημένη ταινία αυτής της λίστας. Ο έρωτας που ανθίζει τη δεκαετία του 80, μεταξύ δύο ανδρών με διαφορετικό background. Υπέροχα ιταλικά τοπία συγκλονιστική μουσική και ένα μονίμως ερωτικό κλίμα που σου θυμίζει τα πρώτα σκιρτήματα. Αν και η ταινία αξίζει περισσότερο για τον μονόλογο του πατέρα στο τέλος. Και περιμένουμε με ανυπομονησία το sequel.

A Single Man (2009)

Μην είναι που αγαπώ τόσο τον Colin Firth και το βρετανικό του συνοφρύωμα; Μην είναι που πρόκειται για μία ταινία του Tom Ford, άρα ξέρεις ότι θα δεις και μπόλικη μόδα; Το “Single Man” πραγματεύεται την ταυτότητα ενός καθηγητή αλλά και το πένθος της απώλειας.

The Birdcage (1996)

Το Κλουβί με τις Τρελές έγινε ταινία με πρωταγωνιστές τους Robin Williams και Nathan Lane. Αν και έχουν drag club στο Μαϊάμι και έναν γιο, καλούνται να υποδυθούν τους στρέιτ για χάρη των συμπέθερων, εφόσον είναι συντηρητικοί Δημοκρατικοί. Χιουμοριστικό αλλά, αν το σκεφτείς, μία πραγματικότητα για πολλούς ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπους ακόμη και σήμερα.

The Normal Heart (2014)

Η ταινία που δημιουργήθηκε για τη μικρή οθόνη και με συγκλόνισε όσο καμία άλλη. Ήταν η αμερικάνικη εκδοχή του “Pride” και ταυτίστηκαν γιατί βγήκαν την ίδια χρονιά. Αυτή όμως είναι πολύ πιο δυνατή, ασχολείται με το AIDS και τον ακτιβισμό γύρω από τη νέα- τότε- ασθένεια. Το cast είναι συγκλονιστικό με Mark Ruffalo, Jim Parsons, Alfred Molina, Matt Bomer και την Julia Roberts.

The Kids Are Alright (2010)

Ένα παντρεμένο ζευγάρι γυναικών με παιδιά και μία ζωή σε τάξη, που ανατρέπεται όταν μπαίνει ο βιολογικός πατέρας. Οι σχέσεις διαταράσσονται, η σεξουαλικότητα γίνεται ρευστή και η έννοια της οικογένειας παίρνει και άλλες μορφές. Η εξέλιξη είναι κοντά.

Paris Is Burning (1990)

Πριν γίνει trend o Ru Paul, η ταινία “Paris Is Burning” ήταν ένα ντοκιμαντέρ που δείχνει τη χρυσή εποχή της drag κουλτούρας στη Νέα Υόρκη. Συνεντεύξεις με τους εκπροσώπους της και η απεικόνιση του πώς είναι να είσαι μαύρη, non-binary Λατίνα ή queer την εποχή της κρίσης του AIDS.

Boys Don’t Cry (1999)

Μία ταινία που κατάφερα να δω μόλις πρόσφατα και με συγκλόνισε. Η Hilary Swank αποδεικνύει γιατί αξίζει όλα τα Όσκαρ του κόσμου και βλέπουμε πώς είναι να είσαι ένας τρανς άντρας. Στη Νεμπράσκα. Αν σκεφτείς ότι προβλήθηκε το 1999, θα λέγαμε πώς μας εισήγαγε στο θέμα και απευθύνθηκε σε ένα mainstream κοινό που τότε δεν είχε ιδέα. Σε ένα κοινό που ίσως ακόμα δεν έχει ιδέα.