Πώς με ένα τριήμερο στην Κέρκυρα πήρα τα 2 πιο νόστιμα κιλά της ζωής μου

Έχοντας ξεκαθαρίσει λοιπόν μέσα μου τον αέρα με τον οποίο θα ταξίδευα στην Κέρκυρα – αυτόν, των δημιουργημένων για μεγαλεία σαγονιών – έφτιαξα μια βαλίτσα που άγγιζε τα 13,6 κιλά, ζυγίστηκα κι εγώ, και αποχώρησα κάπου στα 56.200γραμμάρια από το Ελ. Βενιζέλος.

Η άφιξη στην Κέρκυρα και η διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο με άφησε άφωνη. Όχι ότι ήμουν αρνητικά προκατειλημμένη, αλλά τέτοια ομορφιά δεν την περίμενα. Το σαγόνι είχε κολλήσει στο πάτωμα κι εγώ είχα βεντουζώσει ολόκληρη στο τζάμι του λεωφορείου, με τρομερή περηφάνια που θα ανακοίνωνα από φέτος τον προορισμό των καλοκαιρινών διακοπών του 2017, στις κολλητές μου.

Υπέροχα κτίρια, μοναδικά σοκάκια, τεράστιες πανέμορφες πλατείες και στενά που μύριζαν Ιταλία από μακριά. Όπου κι αν κοίταζα ήταν σαν να έβλεπα πίνακες και αφίσες με ενσταντανέ από το Μama Mia. Όλα γύρω μου φώναζαν “you can dance, you can jive, having the time of your life”, το φεγγάρι κόντευε να γεμίσει και το ραντεβού για τα cocktails είχε ήδη δοθεί.

Στο Imabari Seaside Lounge Bar & Resto o κατάλογος του Σπύρου Κερκύρα με το αλκοόλ, κάλυπτε όλα τα γούστα. Το zombie μου σε συνδυασμό με τη θέα, τη μουσική και το κύμα που έσκαγε πλάι μας, με είχαν προετοιμάσει για πολύ όμορφα πράγματα. Σερβιρισμένα σε πιάτο, συνοδευόμενα από εξαιρετικό κρασί.

Δεν έπεσα καθόλου έξω και λίγη ώρα μετά το τραπέζι γέμισε νοστιμιές δια χειρός Αριστοτέλη Μέγκουλα. Καθώς το μενού του εστιατορίου έκανε παρέλαση μπροστά στα μάτια μας, εγώ δοκίμαζα ατάραχη, ενώ άκουγα παράξενες λέξεις – από τους επαγγελματίες γευσιγνώστες της παρέας – οι οποίες περιέγραφαν πιο επιστημονικά τον οργασμό που βίωνε η στοματική μας κοιλότητα. Κάπου εκεί ξανασκέφτηκα ότι έχει γίνει κάποιο λάθος στην επιλογή μου να είμαι σε αυτό το ταξίδι, αλλά δεν το δήλωσα. Προτίμησα να κουνήσω καταφατικά το κεφάλι και να σημαδέψω με το πιρούνι μου εκείνο το γοητευτικό κερκυραϊκό κεφτεδάκι που με φλέρταρε για ώρα.

*Στα must που πρέπει να δοκιμάσεις μόλις βρεθείς εκεί, η σαλάτα με καρπούζι και φέτα, το μανούρι με μαρμελάδα ρόδι, τα ραβιόλι με σπανάκι και οτιδήποτε περιέχει τα τοπικά αλλαντικά νούμπουλο και σαλάδο – και σου μιλάει κορίτσι με καμια ιδιαίτερη προτίμηση σε σαλάμια, όμως αυτά ήταν το κάτι άλλο.

Η συνέχεια με βρήκε να ζητάω το νέο τραγούδι του Justin Timberlake από τον DJ και να βολεύομαι στην καρέκλα μου με ανακούφιση και γεμάτη ευτυχία, χαϊδεύοντας την κοιλιά μου και νιώθοντας πιο ρομαντικά από ποτέ. Εγώ, το υπέροχο φαγητό, το κρασί, το φεγγάρι, τα κεράκια.

H επόμενη μέρα μας βρήκε να κάνουμε βόλτα στην υπέροχη Χώρα της Κέρκυρας. Εμείς, οι κανονικοί τουρίστες και η βροχή. Προκειμένου να μη λιώσουμε, πήγαμε για καφέ και προστατευτήκαμε όπως – όπως κάτω από ό,τι βρήκαμε.

Η συνέχεια απαιτούσε το πρώτο μου μπάνιο να γίνει με τη συνοδεία γκρίζου ουρανού και ψιχάλας, όμως εγώ δεν πτοήθηκα, έβαλα και λάδι μαυρίσματος (!) και φρόντισα να κάνω πως κολυμπάω τόσο ώστε να δικαιολογήσω την πείνα μου. Ξαναπήραμε θέσεις στο αγαπημένο μου τραπέζι by the sea, παρήγγειλα ένα υπέροχο, ροζ Milky Honey κοκτέιλ και δοκιμάσαμε τα υπόλοιπα πιάτα του μενού με το τις γαρίδες και το φιλέτο ξιφία και τη μους bitter σοκολάτας, να ξεχωρίζουν. Έκδηλα.

Το βράδυ θα τρώγαμε (ναι, πάλι, δες ξανά τον τίτλο!) στη χώρα. Το Pomo D’ Oro είναι το δεύτερο σπίτι του Αριστοτέλη Μέγκουλα κι εκεί το γλέντι στο στόμα και το στομάχι μου συνεχίστηκε, παρά τις δηλώσεις περί κορεσμού και υπερβολικής κατανάλωσης θερμίδων. Στην πλατεία Σκαραμαγκά λοιπόν, θα βρεις χειροποίητα ζυμαρικά, ευφάνταστους συνδυασμούς θαλασσινών, αλλά και κρέατος, καθώς και το πιο νόστιμο μιλφέιγ που έχει φτιαχτεί ποτέ. Μην φύγεις από εκεί χωρίς να δοκιμάσεις τα αξέχαστα ραβιόλι ολικής γεμιστά με μους από συκωτάκια κοτόπουλο, μανιτάρια καβουρδισμένα φουντούκια και βερίκοκο και το συγκλονιστικό χοιρινό φιλέτο με μανιτάρια, πουρέ καρότο και κρέμα αμυγδάλου.

H τελευταία μέρα περιλάμβανε ξενάγηση στις τοπικές επιχειρήσεις αλλαντικών και ζυθοποιίας. Η Κερκυραϊκή εταιρεία κρεάτων CO.ME.CO, παράγει το νούμπουλο φουμικάδο και το σαλάδο. Η βόλτα στις εγκαταστάσεις της μπορεί να μην ήταν ό,τι πιο ευχάριστο (δε νιώθω πολύ άνετα ανάμεσα σε ωμά κρέατα), ήταν όμως εξαιρετική εμπειρία η κατανάλωσή τους. Ειδικά όταν φτάνοντας στην «Κερκυραϊκή Μικροζυθοποιία», απολαύσαμε τις εκλεκτές μπύρες της οικογένειας Καλούδη σε συνδυασμό με μεζέδες από τα τοπικά αλλαντικά και τυριά, το ταξίδι (γευστικό και μη), απογειώθηκε. (*Η Ιonian Epos, είναι όνομα και πράγμα.)

Μπορεί να μην είχα εύκαιρες τις πιο εξεζητημένες λέξεις για να περιγράψω τις συγκλονιστικές γεύσεις που οδήγησε το πιρούνι στο στόμα μου αυτό το τριήμερο, αλλά να σου πω κάτι, καμία σημασία δεν έχει. Η ζυγαριά είναι ο πιο δίκαιος – άδικος κριτής και το γεγονός ότι επέστρεψα σπίτι μου ζυγίζοντας 58 κιλά, αλλά χαμογελούσα, λέει πολλά.

Μια βόλτα στην Κέρκυρα για να χωνέψουμε

Η Κέρκυρα ήταν μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις και το γεγονός είναι πως από τότε που γύρισα, δεν έχω τολμήσει να πιω μπύρα του εμπορίου, ούτε να δοκιμάσω ραβιόλι από κάπου αλλού. Είναι κάποιες γεύσεις που θες – δε θες τις θυμάσαι για πάντα, γιατί όσο και να λες εσύ ότι δεν έφαγες, η μνήμη της γλώσσας, αλλά και το στενό τζιν που δεν κουμπώνει, θα είναι πάντα εκεί να σου θυμίζουν ότι και ψεύδεσαι και έφαγες. Τουλάχιστον το δέος που σου δημιουργούν οι κερκυραϊκές γεύσεις, είναι αρκετό όχι μόνο για να μην το μετανιώσεις, αλλά και να το ξανακάνεις και να πηδάς κι απ’ τη χαρά σου.

(σ.σ.: Ο Αριστοτέλης Μέγκουλας, έχει μια ζυγαριά στην γυναικεία τουαλέτα του Pomo D’ Oro. Μη φοβού και πέσε με τα μούτρα στα υπέροχα φαγητά του – είναι τόσο εξαιρετικός στη μαγειρική του που θα ξεχάσεις αμέσως την αποτυχημένη απόπειρα χιούμορ στις τουαλέτες του εστιατορίου του. Κέρκυρα και Αριστοτέλη, θα επιστρέψω έχοντας χάσει τα δυο κιλά και με στόχο να τα ξαναπάρω. Εις το επανιδείν)