Release Festival: O ρομαντικός Hozier και η “φευγάτη” Roisin Murphy

Οι πόρτες άνοιξαν (κλασικά) γύρω στις 5, για όσους θέλουν να πιάσουν στασίδι μπροστά μπροστά ή για να φάνε παγωτάκι ενόσω περιμένουν στο λιοπύρι.

Οι Joycut άνοιξαν με τις ηλεκτρονικές μελωδίες τους, ενώ οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται ως industrial, post-rock, dark-wave μπάντα. Οι Ιταλοί Joycut μετρούν περίπου 15 χρόνια στη μουσική βιομηχανία και ήταν ό,τι έπρεπε για ένα ατμοσφαιρικό intro που μας έβαλε στο κλίμα της φεστιβαλικής ημέρας.

Δες κι αυτό: Φεστιβάλ Επιδαύρου: Ένας αναλυτικός οδηγός επιβίωσης για να το απολαύσεις

Οι Βέλγοι Hooverphonic δε χρειάζονται συστάσεις. “Maaaad about youuuu”. H μπάντα μας συντροφεύει τα τελευταία 25 χρόνια, αλλά η νέα lead singer τους γεννήθηκε μερικά χρόνια μετά την ίδρυση του συγκροτήματος. Η πιτσιρίκα Luka Cruysberghs κατάφερε να απογειώσει τις διαχρονικές επιτυχίες των Hooverphonic και μας παρουσίασε, μεταξύ άλλων, υλικό από την πρόσφατη δισκογραφική δουλειά τους, “Looking For Stars”.

Και αφού έχει βραδιάσει και από το παγωτό περνάμε στο αλκοόλ, έρχεται η ώρα της εμβληματικής Roisin Murphy. Την γνωρίσαμε και αγαπήσαμε το 1994, μέσα από τους Moloko, με τραγούδια που συνδύαζαν το pop με το ηλεκτρονικό στοιχείο. Μετά από 10 χρόνια τεράστιας επιτυχίας, η Roisin συνέχισε solo με τις δικές τις επιτυχίες. Είναι γεγονός ότι περιμέναμε να πει πιο γνωστά κομμάτια (και από τις δύο καριέρες της) για να νοσταλγήσουμε τα νιάτα και την εφηβεία μας. Η εναλλαγή των outfits πάνω στη σκηνή δε μας εντυπωσίασε, αλλά πολύ θα ήθελα αυτό το item που αρχικά ήταν μακριά φούστα και στη συνέχεια έγινε μπέρτα.

Παρόλα αυτά, νιώσαμε μία αμηχανία όταν εμφάνισε ένα φουσκωτό ασημένιο εξωγήινο, τον οποίο και έσερνε ενώ τραγουδούσε ή όταν έβαλε μπροστά στο πρόσωπό της ένα στρογγυλό στόχο, αλλά εντάξει, η Roisin είναι avant-garde. Ενώ είχε αποχωρήσει η μπάντα της από τη σκηνή, εκείνη είχε ξαπλώσει ανάσκελα και συνέχιζε το τραγούδι.

Διάβασε κι αυτό: Συναυλίες της πόλης: Οδηγός επιβίωσης για να περάσεις τέλεια από την αρχή μέχρι το τέλος

Γύρω στις 10:30, εμφανίστηκε ο σταρ της βραδιάς, για τον οποίο είχαν έρθει οι περισσότεροι στο χώρο. Πήγα κι εγώ από κοντά στη σκηνή να δω γιατί τόσος πανικός ενώ δεν είχε καν βγει στη σκηνή ο  Hozier και κατάλαβα γρήγορα ότι ο τύπος είναι ο Ρουβάς του 2019. Πιτσιρίκια, θηλυκού γένους κυρίως, ήταν εκεί με παρέα ή με τους γονείς τους και κοιτούσαν αποχαυνωμένα τη σκηνή. Και ήταν λογικό. Ο Ιρλανδός συνθέτης και τραγουδιστής Andrew Hozier-Byrne, έκανε το μεγάλο μπαμ με το “Take me to church”το 2014 (το οποίο μας κράτησε για το φινάλε) αλλά έχει ήδη πάρα πολλά χιτ στο ενεργητικό του. Άνοιξε τη βραδιά με επιτυχίες όπως το “Someone New”και το “From Eden”. Προσωπικό αγαπημένο μου το “Better Love” που (ειρωνικά) ακούω σε χαρούμενες φάσεις μου, και που συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της ταινίας “The Legend of Tarzan”.

Μας είπε “Kalispera” και μπήκε κατευθείαν με την κιθάρα του (τις οποίες άλλαζε σε κάθε τραγούδι). Η φωνή του ήταν ολόιδια με το album, αποδεικνύοντας το βασικό λόγο για τον οποίο κάνει τόσο μεγάλη καριέρα, ενώ τα φωνητικά πίσω του απλώς ενίσχυαν τη δυναμική της παρουσίας του στη σκηνή. Και ελπίζουμε ότι θα μας ξανάρθει.