Robbie Williams: Ακόμα δεν καταλάβαμε γιατί βγήκε με το βρακί στο ντοκιμαντέρ του Netflix

4 ώρες παρέα με το παρελθόν του Robbie Williams 

Δεν ξέρω πώς θα αισθανόμουν αν είχα βιντεοσκοπήσει τις εκδοχές του εαυτού μου στα 20, στα 30 κτλ κτλ και τις έβλεπα σήμερα. O Robbie Williams νιώθει περίεργα. Και σε έναν 4ωρο μονόλογο δωματίου, κάθεται με τα εσώρουχα, λες και μόλις σηκώθηκε από το κρεβάτι του, και θυμάται πώς μεταμορφώθηκε σε ποπ σταρ το παιδί που δεν ξέρει ούτε ορθογραφία ή να μετράει και περνούσε τα βράδια του χορεύοντας σε κλαμπ. Ο Robbie Williams είναι νάρκισσος. Δεν γίνεσαι διάσημος αν δεν είσαι.

Κι είναι και καταθλιπτικός. Μας το λέει μιλώντας για τους εθισμούς του και το μόνιμο άγχος μην χάσει το κοινό του. Φοβάται μην απολέσει τη «διασημότητά» του. Δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Το ντοκιμαντέρ, το οποίο σκηνοθετεί ο Joe Pearlman (Lewis Capaldi: How I’m feeling Now), ξεκινάει με τους Take That (και τη φρενίτιδα που συνόδευε τις εμφανίσεις τους). Ο Robbie Williams παραδέχεται ότι ζήλευε θανάσιμα τον Gary Barlow (γιατί ήθελε όλες τις κάμερες πάνω του). Και γιατί έπινε και σνίφαρε τόνους κόκας. Ενίοτε έβγαινε μόνο για δημιουργήσει ακόμη ένα hangover. 

Μιλάει, πάντα με τα ίδια μαύρα εσώρουχα, για το άγχος του που δεν του επέτρεπε να υπάρχει πάνω στη σκηνή (πάθαινε κρίσεις πανικού και παρέλυε από τον φόβο) και τη μάχη του με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά (δείχνει και φωτογραφίες του από το Glastonbury που μερικά δόντια του είχαν μείνει στο Λονδίνο).

Μιλά για τις φορές που ξανακύλησε. Πολλές. Και για τις πρώην του μιλάει, κυρίως τις διάσημες. Με ευγένεια. Παραδέχεται ότι δεν ήταν έτοιμος να γίνει ο άντρας που ήθελαν για σχέση. 

Αν συγκρίνουμε τον Robbie Williams με τον David Beckham, θα βρούμε πολλές ομοιότητες. Δυο Άγγλοι της εργατικής τάξης που δεν τα πήγαιναν καλά στο σχολείο, τα παράτησαν για να γίνουν έφηβοι σταρ και έγιναν (πιθανότατα τραυματικά) διάσημοι. Ήταν για δεκαετίες κυνηγημένοι (σχεδόν επικηρυγμένοι) με κακόβουλη χαρά από ανεξέλεγκτα ταμπλόιντ. Είναι επίσης, αμφότεροι, η ενσάρκωση της βρετανικότητας των 90s. 

Οι διαφορές είναι περισσότερες. Ο Beckham δεν μιλά τόσο πολύ. Ο Robbie Williams μιλάει συνέχεια. ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Ο ποδοσφαιριστής πονάει για την μπάλα και τη φανέλα. Ο τραγουδιστής δεν νοιάζεται για τη μουσική του ιδιαίτερα (δεν το έκρυψε ποτέ ότι ήθελε να ανήκει στους indie cool Άγγλους μουσικούς και όχι να συγκαταλέγεται στους πιο επιδραστικούς ποπ σταρ των τελευταίων 30 χρόνων), δεν τον κάνει χαρούμενο. Στο ντοκιμαντέρ του Beckham, είδαμε την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους του. Στο ντοκιμαντέρ για τον Robbie Williams, λίγο μιλάει η γυναίκα του (και ελάχιστα τα παιδιά του).

Ο David Beckham μοιάζει ευτυχισμένος. Ο Robbie Williams φαίνεται κυκλοθυμικός.

Ο Robbie Williams δεν έχει μια εταιρεία δημοσίων σχέσεων να πουλάει την εικόνα του. Δεν τον αφορά αυτό. Ο άνθρωπος έχει πει το Let Me Entertain You. Μας είπε ξεκάθαρα τι θέλει να κάνει. Και αποδομεί, τόσο διασκεδαστικά, μόνος του, τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν πίστευα τι έβλεπα όταν τον είδα να απαντά σε αυτές τις κλισέ ηλίθιες ερωτήσεις που κάνουμε από αμηχανία οι δημοσιογράφοι («Τι θα ήσουν αν δεν ήσουν μουσικός;»): «Χοιροτρόφος».

Με τον Robbie Williams με το μαύρο βρακί στο Netflix, δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να στεναχωρηθείς. Σίγουρα δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του. Αλλά, δεν μπορείς να καταλάβεις κι αυτή την αξεπέραστη θλίψη του. Γιατί, ως θεατής βλέπεις ότι τα έχει όλα. Κι εκείνος, με το βρακί, μοιάζει σαν να μην έχει τίποτα.