Rockwave Festival: Όλα όσα ζήσαμε χθες με τον Manu Chao

Να σου πω την αλήθεια, πιστεύω ότι ο Manu Chao είναι γενικώς κάτι διαφορετικό. Είναι πάθος και ζωή. Κάτι που σε κάνει να χοροπηδάς σε ρυθμούς διονυσιακούς, να στριφογυρνάς ζαλισμένος και να αγαπάς όλο τον κόσμο. Αυτό έγινε και χτες. Δεν θα μπορούσε να εορταστεί με πιο πανηγυρικό τρόπο η λήξη των εικοστών γενεθλίων του Rockwave Festival.

 

Οι πύλες είχαν ανοίξει από νωρίς, γιατί το line up είχε και Fundracar και Les Skartoi και Dj Spery και Baildsa. Φτάσαμε γύρω στις 9, είχε αρχίσει να πέφτει το σκοτάδι, αλλά το φως (συμβολικά μιλώ κορίτσια) από τη φάση ήταν τόσο δυνατό που δεν είχες ανάγκη παρά μόνο τα αστέρια.

Στις 10.30 βγήκε. Ήταν μαζί με το συγκρότημά του, τους Manu Chao La Ventura. Μουσικά όργανα και χαμούλης στη σκηνή. Από κάτω χέρια στον αέρα και ένα ξέφρενο πάρτυ. Στον ουρανό μπαλόνια, καπνογόνα, νότες και μια γλυκιά ζάλη παντού.

Ένας πιτσιρίκος γύρω στα 3 χορεύει μαζί με τους γονείς του το Me gustas tu.

Ο κόσμος είναι μεθυσμένος από τη μουσική. Μια παρέα αγοριών χωρίς μπλούζες τραγουδάει το Clandestino. Μπίρες, hot dog (λίγο αμερικανιά για Μάνου αλλά εντάξει). Έχουμε κάτσει σε ένα κιόσκι που είναι έτοιμο να ξηλωθεί από τον χορό.

 

Κοίτα, ο Manu Chao είναι ένας καλλιτέχνης που ουσιαστικά δεν μπαίνει σε καμία κατηγορία. Νομίζω πως τραγουδάει με την καρδιά και όχι με την φωνή. Έντονα πολιτικοποιημένος (ευτυχώς προς την σωστή πλευρά). Κοινωνικά ευαίσθητος, μιλάει με τους στίχους του για τη μετανάστευση, τα γκέτο, τα ναρκωτικά.

Το πιο ωραίο από όλα είναι πως ήξερες δεν ήξερες ισπανικά, ανοιγόκλεινες το στόμα σου. Ένιωθες ότι είσαι σε μια γιορτή με τεκίλες σε ένα στενάκι στο Μεξικό. Καλά και στα γρασίδια του Terra Vibe δεν ήταν άσχημα. Ψάθες κάτω, ζευγάρια, παρέες, οικογένειες γίνονταν ένα με οδηγό τον Manu. Είπε και το King of Bongo και το La Vida Tombola και το Rainin in Paradise, τραγούδι που ασκεί έντονη κριτική στον Μπους σχετικά με την επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ.

Η μουσική του είναι σύνθημα που μπορεί να γραφτεί σε έναν τοίχο και δεν έχει σύνορα. Είναι ένα μείγμα, λίγο από ρέγκε, λίγο από ροκ, λίγο από πανκ, λίγο από έθνικ. Ξεκίνησε από την εναλλακτική σκηνή του Παρισιού στα μέσα της δεκαετίας του 80, ίδρυσε τους Mano Negra (Mala Vida παιδιά, κομματάρα). Έδωσε τέλος πάντων στην ισπανική μουσική την θέση που της άξιζε.

Ξέρεις κάτι; Ο Μanu είναι όλα αυτά που θέλεις να φωνάξεις στα μούτρα της εξουσίας κάπως. Εσύ κι εγώ. Εκείνο το παιδί που διαδηλώνει στο δρόμο. Η γιαγιά που της κόβουν την σύνταξη. Ο φίλος σου από την Αλβανία ή την Νιγηρία που αντιμετωπίζει ρατσισμό. Αυτά, α και το χτεσινό live θα μου μείνει αξέχαστο.