5 ταινίες που ρίχνουν κλωτσιά στον φεμινισμό

Νύφες σε Πόλεμο

Μέτρα κλισέ. Η Λιβ κι η Έμα, η μια αυταρχική η άλλη συγκαταβατική (1) φίλες από τα μικράτα τους, έχουν μεγαλώσει με το όνειρο να παντρευτούν γενικά (2) κι ειδικότερα την ίδια μέρα, με διαφορά ωρών, ώστε η μία να είναι παράνυφος στον τέεεελειο γάμο (3) της άλλης. Μια κοριτσίστικη φιλοδοξία που μεταμορφώνεται σε αλλόκοτη εμμονή αν είσαι από 14 ετών και πάνω. Για κακή τύχη όλων μας υπάρχει μόνο μια κενή θέση για γαμήλια τελετή στο fabulous ξενοδοχείο και κάπως έτσι αρχίζει ένας αγώνας δρόμου στον οποίο ανταγωνίζονται απελπιστικά η μία την άλλη (4) ξοδεύοντας ατέλειωτα λεφτά (5) και πάνω απ’ όλα έχοντας την έννοια μην τους φύγει ο καλούλης, συγκαταβατικός γαμπρός (6). Τι χρονιά έχουμε είπαμε;

Η Γυμνή Αλήθεια

Και γενικώς οποιαδήποτε ταινία με την Katherine Heigl. Η κινηματογραφική ενσάρκωση του «είμαι τόσο ταπεινό χαμομηλάκι, τόσο αδέξια, κάπως σφιγμένη, ίσως και λιγάκι βαρετή αλλά καταπιώ την υστερία μου, ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΚΟΡΙΤΣΙΑ, θα γίνω σέξι και θα τον σταυρώσω τον γκόμενο τον σωστό» στα 00s. Συμπτωματικό ή σκόπιμα επαναλαμβανόμενο για την Heigl, δεν ξέρω.

Twilight

Ω ναι, το «Λυκόφως» και η Bella συγκεκριμένα. Η προσωποποίηση της γυναικείας παθητικότητας σε κάθε επίπεδο πλην του προσωπικού. Τι έκανε η Bella μετά το σχολείο; σπούδασε; όχι. Δούλεψε; πάλι όχι. Είχε κάποιο άλλο όνειρο πέραν της αόριστης επιθυμίας να είναι literally για πάντα με τον Edward; ούτε. Λυπάμαι αν αποδομώ το παραμύθι, αλλά η Bella ήταν πάνω απ’ όλα μια εύθραστη, – στα όρια της ενόχλησης- νταουνιασμένη, άνευρη κοπέλα, σε μεγάλη απόσταση από την υγιή εικόνα που πρέπει να έχει μια έφηβη για τον εαυτό της, τις σχέσεις, τον κόσμο γενικότερα.

Ο Σημαδεμένος

Εντάξει, χαλαρή κι απροβλημάτιστη αυτή δεν τη λες. Το να επιχειρηματολογείς σχετικά με το αν και κατά πόσο το “Scarface” δίνει νορμάλ εικόνα για τις σχέσεις ανδρών-γυναικών είναι πιο χάσιμο χρόνου κι από μια συζήτηση γύρω από το αν ο Donald Trump έκανε καλά πράγματα για τον κόσμο μας σαν πλανητάρχης. Μια Michelle Pfeiffer στον ρόλο της Elvira, γυναίκας τρόπαιο παύλα διακοσμητικής- κούκλα ναι, αλλά επιδεικτικά vulnerable- σε πλήρη απαξίωση από τον πανίσχυρο μισογύνη Tony που τι κι αν είναι κατακάθι- ο κόσμος αγαπάει ΜΟΝΤΑΝΑ και τον κάνει ακόμα πόστερ. Τι κι αν τον παρατάει στο τέλος, μια ταινία ολόκληρη το πάει εντελώς λάθος το κορίτσι μας.

500 Μέρες με τη Σάμερ

Γιατι τι ειπαν όλοι οι άντρες φίλοι και γνωστοί μας βλέποντας το χιπστερικό rom com των 00s; Ότι η Σάμερ ήταν μια παλαβή, μια ακατανόητη, πολύ απλοϊκά να σου το πω για να το καταλάβεις μια «κλασική μπιπ» που βίασε το μυαλουδάκι κι έκανε σμπαράλια την καρδούλα του γλυκούλη Tom που όλα τα υπόμεινε, όσο εκείνη του ρούφαγε τη ζωή με το καλαμάκι, «όπως όλες, γιατί αυτές είστε τελικά». Για τα προβλήματα συμπεριφοράς του Joseph Gordon- Levitt δεν άνοιξε ρουθούνι. Πες με υπερβολική, πες με παράλογη, αλλά πιο στιλιζαρισμένη και πνευματώδη έκρηξη μισογυνισμού δεν έχει ματαδεί το μάτι του θεατή στο σινεμά το σύγχρονο. Ενδεχομένως ο δημιουργός ήθελε να εκδικηθεί κάποια πρώην του κάνοντάς την ταινία, ποιος ξέρει.