#StayPositive: Τι ονειρεύεται η ομάδα του Ladylike για όταν τελειώσει η καραντίνα (υπομονή θα τελειώσει)

Σίγουρα δεν είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος. Ούτε και απαισιόδοξος. Είμαι περισσότερο ουδέτερη. Συνήθως σε μία δύσκολη φάση περιμένω να δω τι θα συμβεί και στη συνέχεια αντιδρώ. Κάποιες φορές με περισσότερο δράμα από ότι θα έπρεπε. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Χωρίς μα και μου και αλλά. Και παρόλο που το σκηνικό είναι πρωτόγνωρο και οι ευκαιρίες να φρικάρω πολλές, it is what it is.

#ΜένουμεΣπίτι. Αποκτάμε νέα καθημερινότητα. Μπαίνουμε σε καραντίνα. Τα ταξίδια παγώνουν. Οι βραδιές με ποτά και φίλους επίσης. Οι όμορφες βόλτες στην ανοιξιάτικη Αεροπαγίτου με το πρώτο παγωτό της σεζόν στο χέρι και τον αγαπημένο σου στο άλλο είναι (για λίγο) μια όμορφη ανάμνηση. Ωπ, τι ήταν αυτό; Χαμόγελο νοσταλγίας; Κράτα το. Αυτή είναι η δύναμή σου να συνεχίσεις. Να μείνεις σπίτι. Να δουλέψεις με τον εαυτό σου όσο περισσότερο μπορείς και να βγεις από αυτό ολοκαίνουργια. Ψάξε και βρες μέσα σου και έξω σου το καλό της υπόθεσης. Η γη συνεχίζει να κινείται. Η άνοιξη συμβαίνει. Άσε τη να συμβεί πρώτα μέσα και προετοιμάσου για το έξω που θα έρθει. Αργά ή γρήγορα. Η ομάδα του Ladylike έψαξε και βρήκε τους λόγους να χαμογελάει και να ονειρεύεται αυτές τις μέρες και σε παρακινεί να κάνεις το ίδιο. #StayPositive challenge accepted.

Mίνα Μπιράκου

Όποτε πέφτω ψυχολογικά χαζεύω αυτή τη φωτογραφία. Εγώ με τον Άρη στα πιο ωραία νερά του πλανήτη (στην Κίμωλο) χωρίς καμιά έγνοια ή αίσθηση του χρόνου. Καρά, θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Δήμητρα Τσιγγενέ

Θα μπορούσα να ποστάρω εδώ δεκάδες καλοκαιρινές μου φωτογραφίες που μου ηρεμούν την ψυχή και που με κάνουν να γεμίζω αισιοδοξία, χαρά και χαμόγελο. Επιλέγω όμως αυτή τη φωτογραφία από το περσινό μου ταξίδι στην Μπριζ. Τότε που περπατούσα ξέγνοιαστη στους δρόμους, καθόμουν χωρίς φόβο σε ουρές για να δω τα αξιοθέατα, έτρωγα βάφλες on the go, γελούσα με την καρδιά μου, αγκαλιά με την κολλητή μου. Δεν είχα έννοιες, φοβίες, προβληματισμούς. Ρουφούσα κάθε λεπτό του ταξιδιού και προγραμμάτιζα το επόμενο. Τα ταξίδια είναι ζωή για εμένα. Και αυτή τη ζωή ελπίζω να την κερδίσουμε σύντομα ξανά.

Μαριλέλλα Αντωνοπούλου

Ονειρεύομαι τραπεζάκια έξω στον ήλιο, ταινίες σε σκοτεινές αίθουσες, συναυλίες και τριήμερα, βόλτες στην Αρεοπαγίτου. Τυπικά Σάββατα και χαλαρές Κυριακές. Μα πιο πολύ απ’ όλα ονειρεύομαι αυτό που δεν έχω ζήσει ακόμα. Όσο είμαστε όλοι σε καραντίνα, ο μικρός μου περπάτησε για τα καλά. Ονειρεύομαι λοιπόν να πάρω τον Πετράκη από το χέρι κι ο μπαμπάς του από τ’ άλλο και να τον πάμε βόλτα δίπλα στη θάλασσα. Και ξέρω πως αργά ή γρήγορα θα ‘ρθει.

Δέσποινα Δημά

Ξημερώνει στην Αστυπάλαια. Είναι καλοκαίρι. Άνοιξη. Χειμώνας. Δεν έχει σημασία η εποχή. Οι μέρες απέκτησαν πια άλλη αξία. Η αίσθηση μετράει. Η ξεγνοιασιά των διακοπών. Το χωρίς υποχρεώσεις κεφάλι. Το απέραντο γαλάζιο που γίνεται ένα. Ουρανός και θάλασσα. Ξαπλωμένη στα βότσαλα να μην μπορείς να ξεχωρίσεις πού τελειώνει το ένα και πού ξεκινά το άλλο. Αυτό ονειρεύομαι. Αυτό ονειρευόμουν και αναζητούσα πάντα. Τώρα, η ανάγκη μεγάλωσε λιγάκι. Υπομονή. Οι ομορφότερες ημέρες θα έρθουν κι όταν έρθουν οι περισσότεροι από εμάς θα τις βιώσουν ως πολύτιμες. Θα αποκτήσουν άλλη αξία. Το εύχομαι. Το ελπίζω. Επιλέγω να είμαι σίγουρη.

Λία Παπαϊωάννου

Το ξέρω ότι δεν είναι λογικό να ονειρεύομαι ότι όταν τελειώσει η καραντίνα θα είμαι πάλι σε ένα σπίτι, όπως δείχνει η φωτογραφία, αλλά το μέρος όπου τραβήχτηκε είναι συμβολικό. Το ζήτημα μου είναι να βρεθώ ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους, τους ανθρώπους μου. Τους φίλους μου που άλλοι παραμένουν στα σπίτια τους στην Αθήνα κι άλλοι παραμένουν στα σπίτια τους στην Κόρινθο, από όπου κατάγομαι. Θέλω να ταξιδέψω κοντά τους όπου κι αν βρίσκονται και η συνάντησή μας να μη θεωρείται επικίνδυνος συγχρωτισμός. Θέλω να τους αγκαλιάσω να τους φιλήσω και να τους πω πόσο πολύ τους αγαπώ και πόσο πολύ μου έλειψαν, παρά τις βιντεοκλήσεις. Θέλω να τους πω «μπράβο μας» που θα καταφέρουμε να προστατέψουμε αυτούς που μας έχουν πιο πολύ ανάγκη. Κι ας στερούμαστε προσωρινά ο ένας τον άλλο, τις εξόδους μας και τις επικές συναθροίσεις μας όπως αυτή.

Βιβή Αγγελάκη

Για κανέναν δεν είναι εύκολο. Το να ονειρεύομαι, από την άλλη, είναι κάτι εύκολο. Δεν κοστίζει. Για τους περισσότερους δηλαδή. Να ονειρεύομαι τη Μάνη, το ηλιοβασίλεμα στο Μαρμάρι, τις άπειρες ώρες στην ξαπλώστρα, την παρέα, το φρέσκο ψαράκι στο Πόρτο Κάγιο. Την ανεμελιά. Όλοι έχουμε όμορφες στιγμές γενικά να θυμόμαστε. Μετά, βγαίνω στο μπαλκόνι. Βλέπω δύο γλάρους να πετούν πάνω από το κεφάλι μου. Δεν είχα ιδέα πως υπήρχαν γλάροι στην περιοχή. Να κάτι που δεν ονειρευόμουν ποτέ ότι θα έβλεπα από το μπαλκόνι μου, (δεν μένω κοντά σε θάλασσα), πρωινό Πέμπτης σε καραντίνα. Ξαφνιάστηκα και χάρηκα. Σταμάτησα να ονειρεύομαι τη Μάνη και ξεκίνησα να παρατηρώ τα γλαρόπουλα. Τα άλλα τα ξέρεις.

Κέλλυ Νόβακ

Προσωπικά, δεν ξέρω αν μπορώ να ονειρευτώ κάτι αυτή τη στιγμή. Αν και κατεξοχήν ονειροπόλα, αυτές τις μέρες το μόνο πράγμα που μπορώ να σκεφτώ είναι οι άνθρωποι που υποφέρουν από την πανδημία. Από τους γιατρούς και τους/τις νοσοκόμους/ες, όσους νοσούς από τον ιό και όσους θρηνούν τους αγαπημένους τους ανθρώπους. Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είναι επώδυνη και το μόνο που μπορώ να «ονειρευτώ» είναι ψυχική γαλήνη και ανακούφιση. Ονειρεύομαι ότι μέσα απ’ αυτά τα κοσμοϊστορικά συμβάντα, θα αποκτήσουμε νέα προοπτική και αντίληψη πραγμάτων για το είναι σημαντικό τελικά στη ζωή. Θα καθησυχαστώ μόλις το ξεπεράσουμε όλο αυτό. Ως τότε, όταν θέλω να χαμογελάσω, θα βλέπω αυτό το βίντεο με τους φίλους μου από το περσινό καλοκαίρι. (σ.σ.: το κινητό μου επιβίωσε τελικά μετά από αυτό το «ατύχημα»).

Κλέλια Φατούρου

Η καραντίνα είναι μία συνθήκη, που είτε θα σε αποτρελάνει, είτε θα σε κάνει πιο ζεν. Όταν με δυσκολεύει το δεύτερο, φέρνω στο μυαλό μου τα τελευταία ταξίδια που έκανα. Μαδρίτη, Χάλκη (της Τουρκίας, όπου είναι τραβηγμένη και η φωτογραφία) και η υπέροχη Ελαφόνησος με τις τιρκουαζ παραλίες της. Σκέφτομαι ότι θα ήθελα να ξαναβρεθώ σύντομα και στα 3 μέρη. Και με βοηθά να βλέπω τα πράγματα λίγο πιο αισιόδοξα.

Κέλλυ Δεσύπρη

Πριν από δύο εβδομάδες, μετά από μερικές αγωνιώδεις ώρες και κάποια άκαρπα δρομολόγια από και προς το νοσοκομείο, γεννήθηκε στο Λονδίνο το πρώτο μου ανηψάκι. Τον λένε Σίμο, σαν τον μπαμπά μου και είναι καραμελένιος σαν τον Aladdin. Έχει τα χείλη της μαμάς του και το βλέμμα του μπαμπά του, του μικρού μου αδερφού. Αυτό το νέο σποράκι, με τα κοντυλένια δαχτυλάκια και τα πολλά κατάμαυρα μαλλιά είναι αίμα μου, κι όμως τώρα είναι τόσο μακριά. Γι’αυτό, όταν όλα αυτά τελειώσουν ονειρεύομαι να ανταμώνουμε για πρώτη φορά και να “ερωτευόμαστε” με την πρώτη IRL ματιά.

Και τι ονειρεύομαι εγώ

Αυτή η φωτογραφία είναι τραβηγμένη, τον περασμένο Ιούλιο στη συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα στο θέατρο Βράχων. Αυτές είναι οι φίλες μου. Είμαστε αγκαλιασμένες καλά καλά (ούτε να το σκεφτείτε τώρα κορίτσια) τραγουδάμε, χορεύουμε, ερωτευόμαστε και ετοιμαζόμαστε για τα «ωραία» που είναι να έρθουν. Τα συναισθήματα πολλά και η αγάπη διάχυτη. Κι αν καθημερινά για να νιώσω όμορφα ταξιδεύω στις θάλασσες της αγαπημένης μου Ικαρίας, στο τέλος της ημέρας επιστρέφω εδώ. Κι εύχομαι να έρθει γρήγορα η μέρα που θα καθόμαστε πάλι ανέμελες, αγκαλιασμένες «καλά- καλά» και θα τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας για τα επόμενα ωραία που θα έρθουν. Φυσικά και θα έρθουν.