Στο Αναψυκτήριο της Αργυρώς Χιώτη μαζεύουν τα δάκρυα σε μπουκάλι. Τι είδα;

Τι είδα στο Αναψυκτήριο; 

Προκαταβολικά, θέλω να σας πω ότι είμαι φαν της Χιώτη. Η VASISTAS, η ομάδα της, είναι λόγος να πάω στο θέατρο χωρίς να ξέρω τίποτα παραπάνω για την υπόθεση του εργου. Δεν χρειάζεται τις περισσότερες φορές. Γιατί, όπως και στο Αναψυκτήριο, η υπόθεση των έργων της Αργυρώς Χιώτη είναι κάτι ιδιοσυγκρασιακό. Δεν υπάρχει τις περισσότερες φορές γραμμική αφήγηση. Είναι η φόρμα της και η θεατρική γλώσσα της πιο ποιητική και σωματική. Πολυαισθητηριακή. Με αλληγορικές προεκτάσεις.

Δεν μπορώ να ξεχάσω τα ΑΙΜΑΤΑ της (και του  Ευθύμη Φιλίππου) στη Στέγη. Και στο Αναψυκτήριο είδα κάποιες από τις κοινές αναφορές των Χιώτη και Φιλίππου. Δεν θέλω να σας χαλάσω την εμπειρία, αλλά το νερό δεν είναι απλά νερό σε αυτή την παράσταση. Και τα δάκρυά μας παίζουν κάποιο ρόλο.  Πέρασα περίπου 1 ώρα με τους ηθοποιούς στο Αναψυκτήριο (Νίκος Ζιάζιαρης, Αμαλία Κοσμά, Γιώργος Κριθάρας, Ρίτα Λυτού, Εύη Σαουλίδου, Δρόσος Σκώτης, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη) και την Αργυρώ Χιώτη. Και μόλις τελείωσε η πρόβα τους ρώτησα «τι είδα».

Μου εξήγησαν ότι το Αναψυκτήριο είναι ένας υπαρξιακός, άχρονος τόπος ανα-ψυχής. Υπάρχει η Γυναίκα 1, Γυναίκα 2 και Γυναίκα 3. Ο Άφυλος Κατεργάρης, ο Φιλόσοφος και η Ματρώνα. Ότι στο Αναψυκτήριο συχνάζουν ψυχές που διψάνε. Και ο καθένας που βρίσκεται εκεί, ψάχνει κάτι. Θα μπορούσε το Αναψυκτήριο να είναι το καφενείο ενός χωριού στην επαρχία. Ή ένας μεταφυσικός κόσμος. Ένα no man’s land (συχνή αναφορά στα έργα της Αργυρώς Χιώτη). Αλλά, έχει κανόνες. Και δάκρυα. Που τα μαζεύουμε. Αυτό με το νερό και τα δάκρυα μου θύμισε το Kinds of Kindness.

Στο Αναψυκτήριο η δουλειά σου είναι να παράγεις δάκρυα. Αν κάθεσαι σε 3 πολύ συγκεκριμένες θέσεις. Το έργο δεν έχει μεγάλους διαλόγους, έχει κίνηση όμως και πολλές παρηχήσεις (επίσης χαρακτηριστικό της θεατρικής γλώσσας της Χιώτη). Κυρίως, είναι ανοιχτό σε νοηματοδοτήσεις. Οπότε, επιτρέπει σε εσένα και σε κάθε θεατή να συνδεθεί. Με μοναδικό τρόπο. 

---

Ξαναρωτάω την Αργυρώ Χιώτη, τι είδα. «Μια αποτύπωση της αντίληψής μου για τον κόσμο τη συγκεκριμένη περίοδο». Μου λέει η σκηνοθέτρια ότι νιώθει πως ζούμε σε ένα παράλογο κόσμο, ότι ζούμε «το τέλος της λογικής». Και τότε, κατάλαβα τι ακριβώς είδα. Μια ανεστραμμένη πραγματικότητα. Τον κόσμο μας τούμπα. Μια προσπάθεια να έρθουμε σε επαφή με το ασυνείδητο. Μια βουτιά στις βαθύτερες υπαρξιακές αναζητήσεις του ανθρώπου.

Η Αργυρώ Χιώτη θέλει να ξαναφέρει τους μύθους στη ζωή μας. Μεταφυσικές ιστορίες και θρύλοι εμπνέουν μια αφήγηση που διεκδικεί την επιστροφή στον μύθο. «Ο μύθος είναι συνεκτικός κρίκος της κοινωνίας μας» μου εξηγεί. Ως θεατής των προβών (που ξεκίνησαν πριν 3 μήνες και συνεχίζονται πυρετωδώς), χωρίς τα κοστούμια, τη μουσική, το σκηνικό (που θα είναι αφαιρετικό, όπως ταιριάζει στην ονειροφαντασία), τη θεατρική συνθήκη, κατάλαβα ότι πρέπει να αφεθώ και να επιστρέψω σε ένα κόσμο πιο ενστικτώδη. Να νιώσω. Μου το είπε ξεκάθαρα ο Δρόσος Σκότης, «ό,τι έχω να πω, θα το δεις στη σκηνή, εκεί είναι όλα όσα θέλεις να μάθεις».

Και έτσι έφυγα από το Αναψυκτήριο. Αλλά, ήταν τόσο αλλόκοτα, διαφορετικά, και μαγικά που μάλλον θα επιστρεψω. Γιατί αυτός ο κόσμος της Χιώτη δεν ήταν τόσο αποπνικτικός όπως ο πραγματικός. Και γιατί οι καλές θεατρικές παραστάσεις πρέπει να είναι εμπειρία. Όχι, ένα ακόμη story στο Instagram. Στο Αναψυκτήριο θα ξεδιψάσουν οι πεθαμένες επιθυμίες σου. 

Info: Αναψυκτήριο,  από 23.7.2024 έως 25.7.2024, Πειραιώς 260.  Η Αργυρώ Χιώτη δημιουργεί μια πολυφωνική σύνθεση για το Φεστιβάλ με μια μεικτή ομάδα ερμηνευτών, αποτελούμενη από ηθοποιούς, χορευτές και τραγουδιστές. Εισιτήρια εδώ.