Σύμφωνο συμβίωσης: Όταν χρειάζεσαι κρατική σφραγίδα για να αγαπήσεις
- 3 ΔΕΚ 2015
Νομικά, το σύμφωνο συμβίωσης είναι μια συμβολαιογραφική πράξη που αναγνωρίζει στοιχειώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα σε ένα ζευγάρι. Στην Ελλάδα, ως τώρα τουλάχιστον για πολλούς είναι ένα χαρτί του σατανά, αφού το ζευγάρι αυτό μέχρι και σήμερα, πρέπει αυστηρά να είναι ετερόφυλο.
Η ανάγκη μιας κρατικής σφραγίδας που εδώ και πολλά χρόνια δε λέει να μπει, θα προσφέρει ουσιαστικά το δικαίωμα σε άτομα του ίδιου φύλου να μπορούν να αναγνωρίζονται ως ζευγάρι. Το θέμα αυτό στέκεται εμπόδιο κάθε μέρα για τους ομοφυλόφιλους, αλλά με κάθε ευκαιρία η συζήτηση γύρω απ’ αυτό γίνεται όλο και μεγαλύτερη.
Εν προκειμένω, αφορμή στάθηκε ο θάνατος του Μηνά Χατζησάββα και τα λόγια του εδώ και πολλά χρόνια συντρόφου του, Κώστα Φαλελάκη για τη δυσκολία που αντιμετώπισε όταν πήγε στο νοσοκομείο να παραλάβει τη σορό του συντρόφου του, ως ο πιο κοντινός του άνθρωπος. Για την καρδιά μπορεί, για το κράτος όμως όχι.
“Χρειάστηκαν απίστευτες διαδικασίες και πήγαμε στην αστυνομία με βεβαιώσεις από την γιατρό του για να μπορώ να στέκομαι στο πλευρό του ως ο πιο κοντινός του άνθρωπος. Προσδοκούσε αυτό το γαμημένο σύμφωνο συμβίωσης που δεν έρχεται και αντί για συλλυπητήρια θα έλεγα ότι υπάρχουν και διαφορετικοί άνθρωποι και στην κοινωνία το λέω που είναι ομοφυλόφιλοι. Δεν το έκρυψε ποτέ ο Μηνάς αυτό. Δεν ντράπηκε ποτέ γι’ αυτό. Θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και να πεθαίνουμε με αξιοπρέπεια. Δώστε μας αυτή την δυνατότητα επιτέλους”, είπε ο Κώστας Φαλελάκης.
Το ζήτημα της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, παρόλο που ήταν ένα από τα θέματα με τα οποία η νέα κυβέρνηση είχε πορωθεί να το νομιμοποιήσει, δεν κατακτήθηκε ποτέ. Ο λόγος; Ίσως η βαθιά συντηρητική και 500 χρόνια πίσω Ελλάδα. Τη στιγμή που μιλάμε, στην Ιρλανδία – μια χώρα στην οποία δεν επιτρέπονται καν οι αμβλώσεις, μιλάμε για τέτοιο συντηρητισμό – έχει επιτραπεί όχι απλά το σύμφωνο, αλλά ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων. Ομολογουμένως δεν είναι το φυσιολογικό, δεν είναι αυτό που όρισε ο Θεός, το Big Bang ή ο Δίας με την Αφροδίτη, αλλά πολλά πράγματα δεν είναι φυσιολογικά, όμως έχουν αποκτήσει “θεσμική” παρουσία στη ζωή μας.
Όταν κανείς είναι παντρεμένος, όχι απαραίτητα με παπά και με κουμπάρο, αλλά όπως λένε οι δικηγόροι, όταν βρίσκεται σε αστική συμβίωση με κάποιον, ρυθμίζονται ταυτόχρονα πολλές πτυχές της καθημερινότητάς του. Αυτό μπορεί να είναι από τις αγοραπωλησίες, μέχρι την υπογραφή εισαγωγής του σε κάποιο νοσοκομείο, ή την κληρονομιά του. Αυτό σημαίνει πως στην περίπτωση που ένας gay πεθάνει και έχει κληροδοτήσει τα υπάρχοντά του στον σύντροφό του, αν η οικογένειά του διαφωνεί, μπορεί να τα διεκδικήσει – και πιθανόν να τα κερδίσει – με αγωγή. Όχι, το θέμα δε φαίνεται πως θα λυθεί σύντομα.
Πώς νιώθει λοιπόν ένας άνθρωπος που επιλέγει ή γεννιέται ομοφυλόφιλος σε ένα τόσο οπισθοδρομικό κράτος; Πώς είναι να σου στερούνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα λόγω του ποιον επιλέγεις να έχεις δίπλα σου στο κρεβάτι; Τρεις άνθρωποι που προτιμούν άτομα του ίδιου φύλου, μας μίλησαν γι’ αυτό.
“Όποτε σκέφτομαι το θέμα αυτό μου έρχεται στο μυαλό η πρώτη ιστορία από την ταινία if these walls could talk 2” λέει η Σοφία Γαλανού. “Αυτή η ιστορία νομίζω περιγράφει μοναδικά το πώς είναι να ζεις και να μοιράζεσαι την καθημερινότητα σου, τα χρήματά σου,τα συναισθήματά σου, το νοιαξιμό σου, την ζωή σου ολόκληρη των 20-30-40 ετών (δεν έχουν σημασία τα χρόνια) με έναν άνθρωπο και μόλις αυτός “φεύγει” τα πάντα να διαγράφονται. Ως μη γενόμενη φάση, να μην σου αναγνωρίζονται τα νόμιμα δικαιώματα που σου είχαν δοθεί από τον σύντροφό σου και από την κοινή πορεία που είχατε μαζί, γιατί πολύ απλά η εκκλησία (και άρα το ελληνικό κράτος) δεν θέλει να τα αναγνωρίσει.
Το αστείο βέβαια στην όλη υπόθεση, είναι ότι η ιστορία αυτή στην συγκεκριμένη ταινία, διαδραματίζεται στην Αμερική των 60s, ενώ εμείς την ζούμε στην Ελλάδα του 2015… Έλα μωρέ… σιγά και τι έγινε… εδώ εμείς έχουμε ήλιο και θάλασσα…!
“Πολιτισμός α λα καρτ δεν υπάρχει. Σε κάθε πολιτισμένο λοιπόν κράτος πρέπει να υπάρχουν κανόνες και νόμοι που να σέβονται και να προστατεύουν ΟΛΟΥΣ τους πολίτες και να αναγνωρίζονται σε ΟΛΟΥΣ ίσα δικαιώματα. Αυτό δεν χωράει ούτε αστερίσκους, ουτε εκπτώσεις, ούτε “ναι μεν αλλά”. Η εκκλησία δεν θεσμοθετεί νόμους, αν θέλετε κάτι τέτοιο το ISIS θα χαρεί να σας υποδεχτεί στους οπαδούς του”, λέει η Κατερίνα Μαργαρίτα.
“Ξέρετε τι δεν μπορώ να καταλάβω σε όλη αυτήν την ιστορία; Γιατί θα πρέπει να ανεχτώ τον εριστικό, περιπαικτικό λόγο ενός συνομήλικου μου όπως ο Φαήλος Κρανιδιώτης. Γιατί ο τοξικός Φα(ύ)λος να έχει δημόσιο λόγο και να μπορεί έστω κι ελάχιστα να διαμορφώσει την άποψη ενός νέου παιδιού στο κατώφλι της ενηλικίωσης όπως ο ανιψιός μου; Aλήθεια, ανόητο υποκείμενο σε ενοχλεί ο θρήνος του συντρόφου του Μηνά Χατζησάββα σε τέτοιο σημείο που να τον αποκαλέσεις “μουσάτη χήρα”; Tι έγινε σου πλημμύρισε τον άδειο εγκέφαλο με τα δάκρυα του και φοβάσαι μη σαπίσει;”, έξαλλος ο Νικόλας Ηλιόπουλος (σ.σ: και καλά κάνει!). Και συνεχίζει ξέροντας ακριβώς τι είναι αυτό που θέλει.
