Τα 10 μαθήματα ζωής που μας δίδαξε ο Harry Potter

Το τέλος της αθωότητας έρχεται πιο γρήγορα απ’ όσο νομίζεις. Η πορεία των ηρώων, από το πρώτο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου ως το τελευταίο του τελευταίου βιβλίου, συνιστά μια συγκλονιστική αφήγηση του τέλους της αθωότητας. Όχι μόνο της παιδικής αθωότητας, η οποία στην περίπτωση του πρωταγωνιστή έχει ήδη χαθεί υπό τις συνθήκες ζωής που του έχουν εξασφαλίσει οι Dursleys, αλλά και του γενικότερου συναισθήματος ότι οι άνθρωποι γύρω σου επιθυμούν ό,τι είναι καλύτερο για όλους. Η ζωή μπορεί μεν να είναι μαγική, να συνιστά ένα θαύμα μέσα στο οποίο μπορείς να περάσεις υπέροχες στιγμές, ωστόσο δεν μπορείς ποτέ να επαναπαυθείς, όσο ευοίωνα κι αν φαίνονται όλα γύρω σου.

Είναι πολύ πιο εύκολο για τους ανθρώπους το να συγχωρούν άλλους επειδή είχαν άδικο, παρά επειδή είχαν δίκιο

O Albus Dumbledore κάνει το «προφανές» χίλια κομμάτια στα βιβλία της J.K.Rowling. Χρειάζεται μεγαλοψυχία και ευρύτητα πνεύματος για να μπορέσεις να συγχωρήσεις τον απέναντί σου επειδή είχε δίκιο, ενώ εσύ είχες άδικο.

«Για να καταλάβεις έναν άνθρωπο, παρατήρησε το πώς συμπεριφέρεται στους κατώτερούς του, όχι στους όμοιούς του». Ο Sirius Black παρέδωσε ένα μάθημα που συνδύαζε το savoir vivre και τους καλούς τρόπους με την ψυχανάλυση. Το πώς συμπεριφέρεσαι στους ανθρώπους από τους οποίους δεν εξαρτάσαι, φανερώνει τον πραγματικό σου εαυτό. Αυτόν που, καμιά φορά, πρέπει να φοβάσαι.

Τις μεγαλύτερες μάχες τις δίνεις πάντα μόνος σου. Η οικογένεια και οι φίλοι μπορεί να σε στηρίζουν στις αποφάσεις σου, στην πράξη, όμως, βρίσκεσαι πάντα μόνος. Ο Harry Potter είχε σχεδόν πάντα δίπλα του τον Ron και την Hermione. Ενίοτε τον Dumbledore, τον Sirius και άλλους δικούς του ανθρώπους. Τις δικές του μάχες, όμως, τις έδωσε ολομόναχος. Δεν έχει σημασία αν είναι μεγάλες ή μικρές. Αν πρέπει να αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο κάποιον που θέλει να σε αφανίσει από προσώπου γης, όπως ο Dumbledore, ή αν πρέπει να αγωνιστείς σε μια (κάπως) πιο απλή διαδικασία, όπως το Τρίαθλο Μαγείας. Σ’ αυτές τις μάχες είσαι μόνος σου. Είτε κερδίσεις, είτε χάσεις, πρέπει να είσαι περήφανος για το γεγονός ότι αντιμετώπισες τις προκλήσεις μόνος σου.

… παρότι ποτέ δεν είσαι στ’ αλήθεια μόνος. Διότι, η οικογένεια που διαλέγεις είναι σημαντικότερη από την οικογένεια μέσα στην οποία γεννιέσαι. Ο Harry έχασε τους γονείς του όταν ήταν μόλις ενός έτους και αναγκάστηκε να μείνει με τους φρικτούς θείους του. Όσο κι αν προσπάθησαν να του πλήξουν το ηθικό, όσο κι αν προσπάθησαν να τον απομονώσουν – θυμόμαστε όλοι πώς έφτασε στο Hogwarts στην αρχή της δεύτερης χρονιάς του – ο Harry επέλεξε να φτιάξει τη δική του οικογένεια εκτός των συγγενών εξ αίματος. Κι αυτή η οικογένεια, o Ron, η Hermione, ο Sirius, ο Remus, οι φίλοι από τον Κοιτώνα Griffindor, όσο κι αν συγκρούστηκαν μαζί του, όσο δύσκολες κι αν ήταν οι καταστάσεις που πέρασαν, στάθηκαν πάντα δίπλα του.

Καθένας μας έχει κι από μερικούς Πεμπτουσιωτές. Μπορεί να μην διαλύσαμε την ψυχή μας για να τους φτιάξουμε, όπως έκανε ο Voldemort, ωστόσο υπάρχουν κρυμμένοι και αποτελούν τα τρωτά μας σημεία.

 Είναι οι ανασφάλειές μας, τις οποίες κρύβουμε σκόπιμα για να μην ανακαλυφθούν και εκτεθούν οι αδυναμίες μας. Το βασικό λάθος που κάνουμε είναι ότι θεωρούμε πολύ σημαντικές αυτές τις αδυναμίες κι έτσι προσπαθούμε να δείξουμε πως είμαστε παντοδύναμοι, καθώς καμία άλλη ποιότητα του χαρακτήρα μας δεν έχει σημασία για το grandeur που θέλουμε να επιδείξουμε. Ο Tom Riddle ήταν ένας καλός μάγος, που ήθελε να γίνει ο καλύτερος και στην πορεία αυτή έχασε την ανθρώπινή του υπόσταση. Τις ανασφάλειές μας, λοιπόν, πρέπει να τις αποδεχόμαστε, αλλά να μην τις αφήνουμε να μας καθορίζουν τη ζωή.

Για να βρούμε αυτό που θέλουμε πραγματικά, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας. Οι φόβοι των πρωταγωνιστών διατρέχουν όλα τα βιβλία. Οι αράχνες για τον Ron, η αποτυχία στα μαθήματα για την Hermione, ο θάνατος για τον Harry, είναι μικροί και μεγάλοι φόβοι που έχουν καθορίσει ως έναν βαθμό τον χαρακτήρα κάθε ήρωα. Εύκολα θα μπορούσαν να έχουν καθορίσει και τη ζωή του ολόκληρη. Ωστόσο, η γενναιότητα και η εσωτερική δύναμη των πρωταγωνιστών (με λίγη βοήθεια από τις καταστάσεις) τούς ώθησαν να αντιμετωπίσουν αράχνες, αποτυχίες και τον θάνατο (σχεδόν) προσωποποιημένο και να αλλάξουν τη ζωή όλων προς το καλύτερο. Η παραδοχή των φόβων μας είναι το πρώτο βήμα στην κατεύθυνση αυτή. Εξάλλου, όπως έλεγε και ο Dumbledore, «ο φόβος ενός ονόματος αυξάνει τον φόβο του ίδιου του πράγματος».

Καμιά φορά οι άνθρωποί μας φεύγουν κι εμείς δεν προλαβαίνουμε να τους αποχαιρετίσουμε.

Ο Sirius, o Remus, o Dumbledore, o Fred, όλοι έφυγαν απότομα, χωρίς αντίο και χωρίς όμορφα λόγια αποχωρισμού. Δεν πρέπει να λυπόμαστε να δείχνουμε την αγάπη μας προς αυτούς, γιατί η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα και ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα φύγουμε από αυτήν. Η Luna Lovegood υποστήριζε – για τα αντικείμενα που χάνουμε – ότι πάντα με κάποιο τρόπο επιστρέφουν κοντά μας. Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους που φεύγουν. Τους θυμόμαστε πάντα στις δύσκολες στιγμές μας.

Είμαστε προπαντός οι επιλογές μας και πολύ λιγότερο οι ικανότητές μας. Ο “δρόμος της αρετής και της κακίας” είναι μια έννοια που υπάρχει από την εποχή της αρχαίας μυθολογίας. Στη Harry Potter saga, οι ήρωες καλούνται διαρκώς να διαλέγουν ανάμεσα στον εύκολο και τον δύσκολο δρόμο. Κάποιοι είναι ταγμένοι στον δύσκολο δρόμο και κάποιοι όχι. Η οικογένεια Malfoy ήταν ανέκαθεν ταγμένη στον εύκολο δρόμο, που απαιτούσε τις λιγότερες ηθικές θυσίες. Στο τέλος κάποια μέλη της το μετάνιωσαν. Παρότι άλλαξαν την τελευταία στιγμή τη συμπεριφορά τους, οι μέχρι τότε επιλογές τους συνέχιζαν να τους καθορίζουν για πάντα.

Η φαντασία είναι ανθρώπινη ανάγκη. Χωρίς φαντασία, γίνεσαι σαν τον θείο Vernon και χάνεις τις πιο όμορφες στιγμές που σου χαρίζει η ζωή.