Τα αγαπημένα μας Χριστούγεννα. Με αυτές τις ιστορίες (μάλλον) θα ταυτιστείς

 

Τα «ενήλικα» Χριστούγεννα της Λίας

Κάποια στιγμή στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν μου είχα αποφασίσει να κυνηγήσω την τύχη μου στην Κύπρο, ακολουθώντας έναν έρωτα, να δουλέψω και να ζήσω μακριά. Η απόφαση αυτή, όπως καταλαβαίνεις, σήμαινε ότι θα έκανα πρώτη φορά Χριστούγεννα μακριά από το πατρικό μου με το τζάκι, τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες και τους δικούς μου ανθρώπους μέσα του. Αλλά είχα αποφασίσει να το ζήσω όπως όφειλα ως σωστή οικοδέσποινα. Να τα κάνω όλα ακριβώς όπως ήξερα ως τότε, να στολίσω, να φτιάξω τα γλυκά μου, δύο φαγητά, να κόψω τις σαλάτες μου, να βάλω τα γιορτινά μου, και να υποδεχτώ με κάθε μεγαλοπρέπεια (και το απαραίτητο άγχος να γίνουν όλα σωστά) τους πρώτους φίλους που έκανα εκει. Μαγείρευα, ετοιμαζόμουν και έφτιαχνα το ντεκόρ χωρίς σταματημό και οι καλεσμένοι όλο και αργούσαν. Κάποια στιγμή έφτασαν και δηλώνοντας φαγωμένοι και έτοιμοι να διασκεδάσουμε εκτός σπιτιού άφησαν να καταρρεύσει όλο το σχέδιο μου να κάνω τα Χριστούγεννα όπως «πίσω στο σπίτι». Φορώντας τα καλά μου και τα άγχη μου, εγώ, η πρώτη φορά οικοδέσποινα  συνειδητοποίησα πώς ούτε κι εγώ θέλησα ποτέ να περάσω έτσι τα Χριστούγεννα. Ο μόνος μου αληθινός, διαχρονικός στόχος, είναι να περνάω τα Χριστούγεννα γελώντας παρέα με τους ξεχωριστούς ανθρώπους της ζωής μου. Κάπως έτσι, σαν επιφοίτηση, τα παράτησα όλα, φαγητά ζεστά και σερβιρισμένα, στολίδια και φωτάκια αναμμένα, και μαζί με τους νέους μου φίλους βγήκα στη νέα πόλη, γύρισα τα νέα μπαρ, γέμισα με νέες εικόνες, έγινα μία ακόμα νέα εκδοχή μου. Ήταν τα πρώτα μου πολύ χαρούμενα Χριστούγεννα από τα πολλά που ακολούθησαν. Τα πρώτα μου Χριστούγεννα ως ενήλικη κι ας ήμουν σχεδόν 25. 

Τα «ταξιδιάρικα» Χριστούγεννα της Δήμητρας

 

Τα αγαπημένα μου Χριστούγεννα; Χμ, δύσκολο να ξεχωρίσω. Το μόνο σίγουρο είναι πως για εμένα Χριστούγεννα σημαίνει οικογενειακά ταξίδια. Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, φεύγαμε όλοι μαζί είτε στο εξωτερικό, είτε στην Ελλάδα για να ανακαλύψουμε νέους προορισμούς. Aυτό είναι για εμένα τα Χριστούγεννα. Η ευκαιρία να φύγω με τους δικούς μου ανθρώπους για να ζήσουμε ήρεμες στιγμές, μακριά από την καθημερινότητά μας. Aν πρέπει, λοιπόν, να ξεχωρίσω ένα ταξίδι τότε θα πω το πρώτο μου χριστουγεννιάτικο στο εξωτερικό. Ήμουν μόλις 6 ετών όταν επισκέφθηκα το Παρίσι. Με είχε εντυπωσιάσει τόσο πολύ ο στολισμός του που ζητούσα διαρκώς από τους γονείς μου να με φωτογραφίζουν σε κάθε πιθανό σημείο της πόλης. Το peak της ευτυχίας μου ήταν η χιονισμένη Disneyland (φυσικά). Πλέον, όποτε πέσουν στα χέρια μου φωτογραφίες από εκείνο το ταξίδι χαμογελάω αυθόρμητα σκεφτόμενη πόσο αληθινά όμορφα είναι τα παιδικά χαμόγελα.

Τα επεισοδιακά Χριστούγεννα της Χριστίνας

 

Η αλήθεια είναι ότι τα Χριστούγεννα είναι έτσι κι αλλιώς αγαπημένα και έχω πολλές ιστορίες, αστείες, χαρούμενες, δακρύβρεχτες, ανέμελες, ευτυχισμένες, να θυμάμαι. Υπάρχει όμως, μία ιστορία που συνέβη λίγο πριν τα Χριστούγεννα, πολλά χρόνια πριν. Στο δημοτικό κι εγώ και ο μικρότερος αδερφός μου, ζούσαμε για ένα διάστημα όλοι μαζί με τη γιαγιά στο σπίτι της, περιμένοντας να ολοκληρωθεί το δικό μας. Να σημειωθεί ότι το σπίτι που χτιζόταν είναι στην ίδια αυλή με το σπίτι της γιαγιάς (χρήσιμη πληροφορία για μετά). Ενώ λοιπόν, από μέρα σε μέρα περιμέναμε να ολοκληρωθεί το σπίτι που πλέον από γιαπί είχε αρχίσει να παίρνει μία κανονική μορφή, μία ωραία πρωία κάποιοι κύριοι ντυμένοι με τα καλά τους, ήρθαν και τοιχοκόλλησαν ένα μικρό χαρτάκι. Μην ήταν από τη ΔΕΗ ή τον Δήμο; Μην ήταν διαφημιστικό; Μην ήταν κατασχετήριο από την εφορία; Ναι, ναι. Το σπίτι κατάσχεται λόγω χρεών στην εφορία διαβάζουν οι γονείς μου και αλλάζουν μερικά χρώματα, σκέψεις περνούν από το μυαλό τους και τέλος κυριαρχεί η απορία. Δεν υπήρχε κάποιο χρέος, όχι κάποιο που να ήξεραν. Όπως καταλαβαίνεις, κανείς δεν χάρηκε με αυτό το χαρτάκι και το κλίμα των Χριστουγέννων έκανε φτερά. Τηλέφωνα ακολούθησαν της τοιχοκόλλησης, μέχρι που ήρθε το βράδυ. Τότε, η μαμά μου, γνωστή για την αισιοδοξία της και την τρέλα της, αποφάσισε ότι πρέπει να πάμε στα μπουζούκια για να ξορκίσουμε το κακό. Μία τρέλα να κυριαρχεί γενικά και εμείς να φοράμε τα καλά μας για να πάμε στο ”Διογένη” που τότε πρώτο όνομα ήταν η Καίτη Γαρμπή. Μαζί της, ο Διονύσης Σχοινάς, ο Τριαντάφυλλος και ο Αντώνης Ρέμος, αμούστακο αγόρι να ανοίγει και να κλείνει το πρόγραμμα. Ντυθήκαμε, στολιστήκαμε (εγώ φόρεσα ένα τέλειο συνολάκι Benetton σε μπλε χρώμα), πήραμε και καλή παρέα και το κάψαμε. Γυρίσαμε ξημερώματα στο σπίτι και την επομένη ανακαλύψαμε ότι το χρέος ήταν παράλειψη του φίλου λογιστή που διευθετήθηκε ευτυχώς σύντομα. Μένουμε ακόμα στο συγκεκριμένο σπίτι αλλά δεν έχουμε ξαναδεί live την Καιτούλα.

Τα Χριστούγεννα φιάσκο της Δέσποινας

 

Πίσω στο μακρινό 2008 είχαμε αποφασίσει να περάσουμε τα Χριστούγεννα εκτός Αθηνών και εκτός χωριού (βαρέθηκαν να μας βλέπουν κάθε χρόνο). Οι προορισμοί είχαν αρχίσει να πέφτουν στο τραπέζι ήδη από τα τέλη Οκτώβρη, άσχετο που καταλήξαμε και κλείσαμε 22 Δεκέμβρη). Στο εξωτικό και χιονισμένο Καρπενήσι θα μας έβρισκαν οι γιορτές. Έτσι τουλάχιστον υποθέταμε. Βαλίτσες στο αυτοκίνητο αποβραδίς για να μην καθυστερήσουμε (μπορείτε να γελάσετε από τώρα). Ορίσαμε το ραντεβού στις 15:00. Στις 24 Δεκεμβρίου θα φεύγαμε γιατί πώς να συντονιστεί παρέα πέντε εργαζόμενων ατόμων χωρίς παρατράγουδα; Για την οικονομία της αφήγησης, στις 15:00 δε φύγαμε ποτέ. Πολλά συνέβησαν, που δεν είναι της παρούσης, και πήραμε το δρόμο της εξόδου στις 21:00 με την αισιοδοξία πως θα φτάσουμε στην ώρα μας χωρίς να μας βρει παραμονή-ανήμερα στο δρόμο. Και λάστιχο πάθαμε και βενζινάδικο δε βρίσκαμε και κίνηση είχε και το δρόμο χάσαμε και στις 4 τα ξημερώματα φτάσαμε. Μείναμε ξύπνιες μέχρι το πρωί καθισμένες στο τζάκι. Θυμάμαι ακόμα τον ήχο από τα γέλια μας. Την επόμενη χρονιά δεν κάναμε σχέδια. Πήγαμε στο χωριό.

Τα οικογενειακά Χριστούγγενα της Βιβής

 

Χριστούγεννα και οικογενειακά τραπέζια πάνε μαζί. Παραμονή στη θεία Τζένη και το θείο Λεό, ανήμερα στη γιαγιά και τον παππού και την επόμενη όλοι μαζί στη θεία Ρίτα και το θείο Τάκη. Είκοσι κάτι άτομα μόνο οι θείοι, θείες και τα πρωτοξάδελφα. Μεγάλο σόι. Μεγάλο τραπέζι. Οι ατάκες γνωστές, τα γεύματα λουκούλλεια (αλίμονο), τα μελομακάρονα της μαμάς μου κάθε χρόνο πετυχημένα, το δέντρο γεμάτο λαμπιόνια μα τα χρόνια περνάνε, ο ξάδερφός μου ο Λάμπρος φέτος στη Δανία, η Ελένη γέννησε τον Αναστάση, ο παππούς μου «λείπει» και γυρνώντας πίσω σκέφτομαι πως δεν έχω να ξεχωρίσω χρονιά. Σκέφτομαι πως εκείνα τα ανέμελα Χριστούγεννα που θεωρούσα άκρως βαρετά το 2001, 2002, 2003, 2004, 2005… ήταν τα πιο ωραία και τα πιο αγαπημένα μου. Πως οι στιγμές φεύγουν και εμείς τις εκτιμάμε λίγο καθυστερημένα. Πως τα πιο ωραία Χριστούγεννα είναι αυτά που αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο να τα ζήσει με ανθρώπους που αγαπάς (οικογένεια, φίλοι κλπ) χωρίς social «πρέπει» και σκηνικά αντάξια ταινιών. Αυτά που χάνεις το μέτρημα από τα μελομακάρονα (#team_melomakarono). Στις γιορτές, εξάλλου, επιτρέπεται μία μικρή παρασπονδία, ε;

Τα «συνονόματα» Χριστούγεννα της Μαριλέλλας

 

Τα πιο αγαπημένα Χριστούγεννα που έχω περάσει μέχρι τώρα δεν μπορώ να τα περιγράψω, συγγνώμη, γιατί είναι διάφορες στιγμές, διάσπαρτες, με κορυφαία αυτή που μπαίνει το σιροπιαστό μελομακάρονο στο στόμα. Ωστόσο, με χαρά θα σου μιλήσω για κάτι Χριστούγεννα,, πριν 8-9 χρόνια που δεν θα τα ξεπεράσω με τίποτα, ποτέ, και πώς θα μπορούσα άλλωστε, αφού κατάφερα να «φάω» ένα μισθό και δύο δώρα- σαν να λέμε 12ο, 13ο και 14ο μισθούλη μαζί- χωρίς να πάρω πρέφα ότι συνέβαινε κάτι τέτοιο. Το υπόλοιπο του λογαριασμού δεν έπεφτε με τίποτα, εγώ χαιρόμουν που ενώ νόμιζα ότι είχα ξοδέψει τα μαλλιοκέφάλά μου, είχα κι άλλα να ανταλλάξω με ρούχα, παπούτσια και δωράκια, και κάπως έτσι φτάνουμε στα μισά του επόμενου μήνα όπου με ενημερώνουν από το κοντρόλ (λογιστήριο) ότι είχε γίνει κάποιο λάθος τον περασμένο μήνα και μου έβαλαν και το δώρο ενός Αντωνόπουλου, ο οποίος είχε την ατυχία ως συνονόματος να κάνει γιορτές χωρίς δώρο Χριστουγέννων (λογικό, το ‘χα ξοδέψει εγώ για εκείνον). Όπως φαντάζεσαι, το χαμόγελο έφυγε ξαφνικά από το πρόσωπό μου, έζησα για έναν μήνα με δανεικά και έμαθα να κοιτάζω δυο και τρεις φορές το υπόλοιπο του λογαριασμού μου. Κατά τ’ άλλα το τι καταναλωτικό όργιο είχα κάνει εκείνη τη χρονιά, δε λέγεται. Άντε και του χρόνου.