Τα μαλλιά της Julia Roberts είναι το μόνο που αξίζει στο «Άσε τον Κόσμο Πίσω» του Netflix
- 11 ΔΕΚ 2023
H Julia Roberts είναι η Karen του Sam Esmail σε μια παρανοϊκή ταινία του Netflix, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Rumaan Alam, που ήθελε να είναι πάρα πολλά και τελικά ήταν περίπου φιάσκο.
Ήθελε να είναι ένα θρίλερ με προνομιούχους ανθρώπους που βλέπουν το τέλος του κόσμου. Αυτό το είδαμε στο Knock at the Cabin. Ήθελε να είναι μια αλληγορία για την κατάσταση στην Αμερική. Κάτι σαν τα Παράσιτα, αλλά με πρωταγωνίστρια την Julia Roberts και το αψεγάδιαστο μαλλί της (παρά την Αποκάλυψη που χτυπάει την πόρτα της). Η Amanda (Julia Roberts) είναι μεγαλοστέλεχος στο Μανχάταν και η πόλη την έχει κάνει μισάνθρωπο.
Είναι παντρεμένη με έναν καθηγητή (Ethan Hawke) που κουβαλά την ασυνειδησία των προοδευτικών διανοούμενων κι έχει τόσο εύκολη ζωή που ένα πρωί ξυπνάει στο δήθεν εναλλακτικό σύμπαν του Μπρούκλιν κι απλά κάνει βαλίτσες για να πάει η τετραμελής οικογένειά της σε ένα διήμερο για ανθρώπους με άπειρα first world problems που θέλουν να σκοτώσουν τη βαρεμάρα τους. Κακό timing, συμβαίνει η Αποκάλυψη. Ο μόνος κακός οιωνός όταν αντικρίζουν το παλατάκι που κλείσανε μερικά χιλιόμετρα απόσταση από το σπίτι τους, είναι ότι δεν πιάνει το Wifi από το tablet της μικρής της κόρης και δεν μπορεί να δει το τελευταίο επεισόδιο των Friends.
Βέβαια, το τρελό weekend της Julia Roberts καταστρέφεται όταν α) ένα τεράστιο πετρελαιοφόρο οργώνει την παραλία που πήγε για ηλιοθεραπεία και β) ένας στόλος από Teslas χωρίς οδηγό τρακάρουν μεταξύ τους και γ) ένα κοπάδι φλαμίνγκο αράζει στην αχνιστή επιφάνεια μιας θερμαινόμενης πισίνας. Η αιτία για όλα τα παραπάνω παραμένει μυστήριο, γιατί πίσω στο σπίτι, το Wi-Fi είναι εκτός λειτουργίας. Το ίδιο και η υπηρεσία κινητής τηλεφωνίας και η τηλεόραση χωρίς σήμα.
Καταλαβαίνουμε ως τηλεθεατές ότι η Julia Roberts δεν περνά καλά γιατί (καταλαβαίνουμε ότι) είναι ρατσίστρια όταν ο Mahershala Ali και η Myha’la Herrold χτυπούν την πόρτα, ισχυριζόμενοι ότι είναι οι ιδιοκτήτες του σπιτιού. Λένε ότι έχουν έρθει στο σπίτι για καταφύγιο επειδή η πόλη της Νέας Υόρκης έχει βυθιστεί στο σκοτάδι εξαιτίας τεράστιου μπλακ άουτ. Κι αρχίζει να κλιμακώνεται η ένταση με αυτή την αποσταθεροποιητική κατάσταση.
Κι όμως, το bubble τους, ο μικρόκοσμός τους παραμένει αδιατάρακτος. Ο κόσμος φαίνεται να πηγαίνει στραβά και η ταινία το ίδιο. Μια χώρα διχασμένη, που χειραγωγείται εύκολα. Τα φυλλάδια προπαγάνδας αρχίζουν να πέφτουν από τον ουρανό. Και ένας δυνατός, διαπεραστικός θόρυβος, τόσο ηχητικά ισχυρός που είναι εξουθενωτικός ακούγεται συνεχώς.
Τι θέλει να μας πει ο σκηνοθέτης; Η ασφάλεια που έχει χτίσει η αμερικανική (και κατ’ επέκταση, η δυτική) κοινωνία γύρω από τον εαυτό της εξαρτάται από ένα εύθραυστο επίπεδο τεχνολογίας, πληροφοριών και ψυχαγωγίας που μπορεί να εξαλειφθεί εύκολα. Σώπα, δεν το καταλάβαμε με την πανδημία καθόλου. Έπρεπε να έρθει η Julia Roberts (κι ο λευκός φιλελεύθερος ρατσισμός της) και να πίνει ποτάκια με τον Mahershala Ali και να κάνουν βαρετούς διαλόγους για να το πάρουμε χαμπάρι.
Οι Obama είναι εκτελεστικοί παραγωγοί. Ήθελαν να πουν πολλά κι αυτοί οι δόλιοι. Είναι μια ταινία καταστροφής, αλλά καταστρέφει μόνο το νευρικό μας σύστημα που αναρωτιέται γιατί χάσαμε δύο ώρες και κάτι σε μια ταινία που δεν μας είπε απολύτως τίποτα. Κι εμείς θα περνούσαμε καλύτερα βλέποντας Friends. Η Julia Roberts σε ένα ρόλο λευκής γυναίκας της αστικής τάξης μονίμως θυμωμένη με κάτι, είναι μια γυναίκα που εμείς αναγνωρίζουμε ότι δεν απέχει πολύ από κάποιον που γνωρίζουμε, αν όχι από κάποιον που βλέπουμε στον καθρέφτη.
