Τα soundtracks που άφησαν εποχή

Η απάντηση είναι πολύ απλή:  Δεν μπορείς! Είναι όλα σχετικά και πολύ προσωπικά αφού οποιαδήποτε ‘λίστα’ Αυτό που για σένα μπορεί να είναι ασήμαντο είναι το best κάποιου άλλου, οπότε απλά καθίστε αναπαυτικά, βάλτε δυνατά τα ηχεία και απολαύστε κάποια από τα καλύτερα, πλέον εμβληματικά soundtracks ταινιών που για διαφορετικούς λόγους το καθένα άφησαν εποχή. Είτε μουσικά, είτε εμπορικά, είτε καλλιτεχνικά, είτε όλα αυτά μαζί. Και συμπαθάτε με για όποια παράλειψη.

Τα Εμβληματικά

1. Ο Τελευταίος των Μοικανών – 1992

 

Η ταινία του Michael Mann (Ένταση, the Insider κ.α.) ήταν μια κανονικού μεγέθους επιτυχία, το soundtrack από δύο συνθέτες, τους Trevor Jones & Randy Edelman άφησε εποχή για όλους τους σωστούς λόγους: Επικό, ταξιδιάρικό, αποτέλεσε τεράστια εμπορική επιτυχία ειδικά στην Ελλάδα(όταν ακόμα ο κόσμος αγόραζε CD ), αλλά και για έναν εντελώς λάθος:

Όσοι ανήκουμε στην γενιά των 30 plus, έχουμε πέσει τουλάχιστον μια φορά (ή και… 100!) κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, πάνω στη ραδιοφωνική εκπομπή του Γιώργου Γκαραβέλα στον Galaxy, με το κεντρικό μουσικό θέμα του soundtrack να ντύνει τα βραδυνά ρεσιτάλ αισθαντικής μπουρδολογίας της επίκτητα παθιάρικης φωνής του σουρεάλ ραδιοφωνικού παραγωγού. Λόγω κάποιων τεχνικών κανόνων του μουσικού κλάδου της Ακαδημίας Κινηματογράφου, δεν επετράπη στο εξαιρετικό αυτό μουσικό έργο να είναι υποψήφιο για Οσκαρ Μουσικής, κερδίζοντας το βραβείο ήχου ως παρηγοριά.

Tip:  Το 2000 κυκλοφόρησε μια καινούρια ηχογράφηση του soundtrack από την Royal Scottish National Orchestra με λίγο διαφοροποιημένη ενορχήστρωση σε κάποια κομμάτια και σουίτες που δεν είχαν συμπεριληφθεί στην original εκδοχή.

2. Μαθήματα Πιάνου (The Piano) – 1993

 

O Michael Nyman ντύνει μία από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές επιτυχίες της δεκαετίας του ’90 με τις τρυφερές, φορτισμένες συγκινησιακά μουσικές του, παιγμένες σχεδόν εξολοκλήρου στο πιάνο.  Το πάθος άλλων εποχών, το μουσικό ταλέντο αποτυπώνουν την ψυχή της ταινίας και μια σπαρακτική Holly Hunter που νομίζεις ότι παίζει μόνο για σένα.

3. Α Single Man -2009

 

Η μουσική επένδυση της ταινίας του Τομ Φορντ με την τέλεια αισθητική, αποτελεί προσωπικό αγαπημένο. Σε σύνθεση του, σχεδόν άγνωστου στο ευρύ κοινό έως τότε, Abel Korzeniowski, το σκορ αποτελείται από ένα βασικό θέμα με αφαιρετική ενορχήστρωση, βασισμένο κυρίως στη μελωδία, το οποίο εμπλουτίζεται κι εξελίσσεται όσο η ταινία ξετυλίγεται. Στην τελευταία σκηνή το κεντρικό θέμα με τίτλο “Stillness of the Mind” φτάνει στην ολοκλήρωση του με τη βοήθεια του ζεστού ήχου του βιολιού και άλλων εγχόρδων.

4. Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλει (The Talented mr.Ripley) – 1999

 

Η μουσική επένδυση ακόμα μιας ταινίας με την αισθητική της εικόνας να έχει τον πρώτο ρόλο. Ο υποψήφιος για Οσκαρ γι’αυτή του την δουλειά, Gabriel Yared, ντύνει την ταινία του Anthony Minghella, καταφέρνοντας να εναρμονιστεί πλήρως με την φωτογραφία, τη σκηνογραφική διεύθυνση που δίνουν τον αισθητικό τόνο κάθε σκηνής, σε γκάμα διάθεσης η οποία παίζει από το ταξιδιωτικό ‘πορνό’ της μαγευτικής Ιταλίας στα 50’s και φτάνει ως την αστυνομική ίντριγκα και τις πολλές αποχρώσεις της ψυχοπαθολογίας του πρωταγωνιστή ‘κυρίου Ρίπλει’.

Πέραν του ορχηστρικού σκορ και της συνεργασίας του συνθέτη με την Sinead O’Connor στο ιδιοσυγκρασιακά αιθέριο Lullaby for Cain, προκύπτουν και δύο ‘viral’ επιτυχίες σε τραγούδια-έκπληξη. Οι πρωταγωνιστές Jude Law και Matt Damon κάνουν ντουέτο το φημισμένο Tu Vuo’ Fa l’Americano το οποίο γίνεται ραδιοφωνικό hit και σε μια ακόμα ασυνήθιστη επιλογή ο Matt Damon ερμηνεύει με συγκλονιστική αισθαντικότητα το κλασσικό ‘My Funny Valentine’.

 

 

5. ‘H Ζωή είναι Ωραία’ (La Vita e Bella) – 1997

 

Μπορείς να πεις ότι θες για την αξία του megahit του αεικίνητου ‘γλωσσοκοπάνα’ Roberto Benigni,  αλλά η βραβευμένη με Oscar μουσική του Nicola Piovani αποτελεί ίσως την τελειότερη υπόκρουση γι’αυτή την ασυνήθιστη πολεμική κωμωδία με θέμα το ολοκαύτωμα(!)

Οι συλλογές που άφησαν εποχή

Τα ορχηστρικά score μπορεί να φτάνουν τους συνθέτες τους μέχρι τα Οσκαρ και τα Grammys, αλλά σε πολλές ταινίες οι παραγωγοί επέλεξαν τον δρόμο της ‘συλλογής’ γνωστών κομματιών από διάσημους καλλιτέχνες ή πολλές φορές τραγουδιών που έγιναν διάσημα ακριβώς εξαιτίας της συμμετοχής τους σε ταινίες.

Από το αγαπημένο ‘The beach’  του Danny Boyle με τον Leonardo Di Caprio

 

Από το μωσαικό μουσικών του Pulp Fiction με τις οποίες έχει… ‘καπνίσει’  η μισή υφήλιος

 

Στο Pulp Fiction πάλι, η bigger-than-life «Μισιρλού» στην εκτέλεση του Ντικ Ντέιλ, ήλθε και πάλι στο προσκήνιο έχοντας περάσει από το ‘Σέρπικο’ του Sidney Liumet 20 χρόνια πιο πριν, αλλά και στο διασημότερο sampling στην ιστορία του κομματιού στο Surfin’ USA των Beach Boys.

 

To Moulin Rouge αποτελεί κατηγορία από μόνο του. Εμβληματικά ποπ κομμάτια αποκτούν διασκευές τραγουδισμένες με αξιοσημείωτη αφοσίωση από τους καλλίφωνους Nicole Kidman και Ewan MacGregor σε αυτό το υβριδικό μιούζικαλ του ιδιοφυούς  Baz Luhrman με το ιδιότυπο αισθητήριο στην ποπ κουλτούρα.

Το κατά Baz Luhrman ‘Roxanne’ των Police

 

Το κατά Baz Luhrman ‘Like a Virgin’ της Madonna

 

Το ‘Your Song’ του Elton John, με την συγκινητική φωνή του Ewan McGregor

 

Το απόλυτο Ελληνικό Soundtrack

Στον Ελληνικό κινηματογράφο υπήρξαν πολλές περιπτώσεις μουσικής για ταινίες, οι οποίες ξεχώρισαν και ξεπέρασαν τα Ελληνικά σύνορα. Από τον πολυγραφότατο  Μίκη Θεοδωράκη για το ‘Σέρπικο’, το ‘Ζορμπά’ και το ‘Ζ’ του Γαβρά, τον Μάνο Χατζιδάκι σε άπειρες ταινίες της Μελίνας και της Βουγιουκλάκη, έως την τρυφερή ‘Πολίτικη Κουζίνα’ της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και την πιο πρόσφατη ‘Μικρά Αγγλία’ της πιτσιρίκας Κατερίνας Πολέμη.

To ωραιότερο κινηματογραφικό Soundtrack της πιο πρόσφατης ελληνικής κινηματογραφίας ανήκει όμως στα ‘Πέτρινα Χρόνια’ του Παντελή Βούλγαρη. Ο Σταμάτης Σπανουδάκης ντύνει το ελληνικό δράμα ορόσημο του 1985 με μουσικό πρωταγωνιστή το κλαρίνο-ορόσημο του Βασίλη Σαλέα, το οποίο έμελλε να χαρακτηρίσει ολόκληρη την καριέρα του.

 

ΑΚΟΥ ΚΙ ΑΥΤΑ

Πολλές ακόμα μουσικές που κατάφεραν να ταξιδέψουν τους θεατές πέραν του ‘σύμπαντος’ που οριοθετεί η ταινία την οποία έντυσαν, δεν χώρεσαν σε αυτό το αφιέρωμα. Στέκονται όμως μόνες τους, χρόνια μετά, χωρίς την ανάγκη της συνοδείας από εικόνα.