Τι κι αν δεν πας πουθενά τριήμερο;

28η Οκτωβρίου σημαίνει τριήμερο! Κακά τα ψέματα. Και για μένα, σαν Δήμητρα και κάπως Θεσσαλονικιά πλέον, σημαίνει και γιορτή ονομαστική, αλλά και πολυαναμενόμενο, τιμιότατο πενταήμερο. Και η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη δύναμη ενός ταξιδιού, ακόμα κι αν δεν φτάσεις πολύ μακριά. Υπάρχει μια φράση τόσο απλή αλλά και τόσο ουσιαστική, που φαίνεται να συνοψίζει γιατί οι άνθρωποι είχαν πάντα αυτήν την έμφυτη επιθυμία για ταξίδια. «Μου αρέσει το άτομο που είμαι όταν ταξιδεύω», απαντώ στη φίλη μου που με ρωτά γιατί δεν κάθομαι να αράξω και λίγο σπίτι μου. Όταν ταξιδεύω, το μυαλό μου αδειάζει. Θέλω απλά να ακολουθώ ένα pin στον χάρτη, να αφήνομαι και να ανακαλύπτω ήχους και μυρωδιές. Να περιπλανιέμαι άσκοπα, ρε παιδί μου. «Να, όπως τώρα. Που βολτάρω αμέριμνη στους διαδρόμους των Lidl. Αχ, Λένα! Μόνο εδώ ταξιδεύω πλέον!», σκέφτομαι δυνατά και ξεχνιέμαι, με μια δόση υπερβολής και απελπισίας, κλείνοντας το τηλέφωνο για να απολαύσω λίγο τη βόλτα μου.

Κι όλο αυτό το αίσθημα τρέλας που με έχει κυριεύσει, φυσικά και έχει λόγο και λέγεται Σπύρος. Ή μάλλον, δουλειά του Σπύρου. Και αναβολή πλάνων για το πιο απολαυστικό πενταήμερο της χρονιάς μου. Φέτος, έκλεισα τα 30 και πέρασα το καλοκαίρι προσπαθώντας να πω «ναι» σε όλες, μα όλες, τις ευκαιρίες για ταξίδια που ήρθαν στον δρόμο μου. Έχοντας λοιπόν μπει για τα καλά σ’ αυτό το mood, η απογοήτευση ήταν διπλή. Ο Σπύρος από την άλλη, γνωρίζοντας καλά πως τα πράγματα είναι σκούρα, φαίνεται αποφασισμένος να εκμεταλλευτεί έστω και τη μία ημέρα αργίας που έχει στη διάθεσή του για να επαναφέρει με κάποιον μαγικό τρόπο τη χαμένη μου όρεξη.

Γυρίζει από τη δουλειά αργά (όπως πάντα), αλλά αυτήν τη φορά με ένα πορτ-μπαγκάζ γεμάτο σακούλες. «Σπύρο; Ποιος θα τα φάει όλα αυτά; Μήπως προσπαθείς να με καλοπιάσεις;», επιμένω και ο αρνητισμός μου έχει φτάσει πια στα κόκκινα. Τον αφήνω να τακτοποιήσει τα ψώνια και βγαίνω για τρέξιμο. Κάπως πρέπει να αποφορτιστώ. Στον δρόμο ακούω ένα ταξιδιωτικό podcast που μιλά για το λεγόμενο «staycation», ξεκινώντας με μια φράση του Matthew McConaughey. “Sometimes we get a stamp in our passport, just from crossing the street.” Με βάζει σε σκέψεις. Υπάρχει μια πολύ αναζωογονητική πτυχή στο να κάνεις ένα staycation στην πόλη σου, λέει. «Να δεις την πόλη σου μέσα από τον φακό ενός τουρίστα». Με πείθει και έτσι μπαίνω αυτομάτως σε λειτουργία «flâneur». Τρέχω κατά μήκος της παραλιακής και για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, όλα μου φαίνονται καινούργια. Βλέπω καμινάδες στοιβαγμένες στις ταράτσες, με τον καπνό να βγαίνει από τα στόμια τους. Το άρωμα της σοκολάτας αναδύεται στον αέρα, καθώς περνάω μπροστά από ένα αρτοποιείο. Οι κουβέντες στο καφέ της γειτονιάς σχεδόν έχουν σιγήσει μέσα στη συνεχόμενη βοή του δρόμου. Κι όμως επικρατεί μια παράξενη ησυχία. Ο καφές που παραγγέλνω για τον γυρισμό έχει ζεστή, ελαφρώς πικρή γεύση και είναι ακριβώς όπως μου αρέσει. Μια ευγενική υπενθύμιση του πόσο όμορφη είναι πραγματικά αυτή η πόλη. Με πονάει να παραδεχτώ ότι το είχα ξεχάσει!

Γυρίζω στο σπίτι και η διάθεσή μου έχει ήδη μετατοπιστεί προς το καλύτερο. Την επόμενη, ξημερώνει ημέρα αργίας και αφού απολαύσω τον πρωινό καφέ μου, αποφασίζω να επαναλάβω το χθεσινό τρέξιμο. «Ωραία θα ήταν να έχει μαγειρέψει και κάτι ο Σπύρος», σκέφτομαι γυρνώντας και πριν καλά καλά ολοκληρώσω αυτή τη σκέψη βρίσκομαι μπροστά σε ένα σχεδόν φαντασμαγορικό τραπέζι. Μιλάμε για επαγγελματική δουλειά! Η ροτόντα είναι στημένη, ντυμένη με τα καλά της και τα πιάτα στοιχισμένα σαν να βγήκαν από φωτογράφηση για περιοδικό. Οι πάγκοι και το ψυγείο γεμάτα γεύσεις που περιμένουν να ολοκληρώσουν μια (αναπάντεχα) ωραία μέρα. Οι φίλοι μας χτυπούν το κουδούνι και μπαίνουν χαμογελαστοί, κρατώντας δυο-τρία μπουκάλια από το αγαπημένο μας Chardonnay από τις πλαγιές του Κιθαιρώνα, που μ’ έκανε ακόμα μία φορά να βάλω νοητή υπενθύμιση για οινικό τουρισμό και νέες εξερευνήσεις. «Α, κι εσείς Lidl; Όλο το πρωί εκεί το έβγαλα!», ακούγεται ο Σπύρος από την κουζίνα. Σε χρόνο μηδέν στηνόμαστε στο τραπέζι για το πρώτο ποτήρι.

Πρώτος σταθμός: wine bar στην Ιταλία με ελληνικό twist. Ριγανάτες μπρουσκέτες με πάστα γλυκιάς πιπεριάς, φασολάκια τυλιγμένα με μπέικον, προσούτο Πάρμας και ημίσκληρα τυριά συνοδεύουν τα ποτήρια που έχουν ήδη ξεκινήσει να αδειάζουν – απόδραση για οινόφιλους από τις λίγες. Μια γενναία πιατέλα με ζεστές πατάτες ογκρατέν με μοτσαρέλα και ντομάτα παίρνει θέση στη μέση. «Αχ, εκείνη τη χρονιά στη Γαλλική Ριβιέρα, τι roadtrip τρελό!», νοσταλγώ φωναχτά. Δεν αργούν να φτάσουν στο τραπέζι τα κυρίως με τις χυλοπίτες φούρνου ανακατεμένες με τυριά και απάκι να αχνίζουν έντονα!

Γεμιστά tortelloni, ριζότο και χωριάτικες ραβιόλες ολοκληρώνουν το απόλυτα εορταστικό, “Deluxe” σκηνικό! Όλα τα γκουρμέ πενθήμερα της ζωής μου σε ένα τραπέζι πολύ χαρούμενο όπως αποδείχτηκε!

Το επιδόρπιο έρχεται να επισφραγίσει ένα απίθανο γαστρονομικό ταξίδι. Από παγωτά, μέχρι crème brûlée, πουτίγκες και macarons της αγαπημένης σειράς Deluxe – τελευταία στάση και καλύτερη: Παρίσι. Τραπέζι – μύθος. Και Σπύρος, ένας ακόμα μύθος από μόνος του. Και να που ένα ολόκληρο πενταήμερο μπορεί να χωρέσει σε πέντε ώρες. Σε ένα και μόνο τραπέζι. Γεμάτο φίλους, γεύσεις και απολαύσεις. Σε ένα τραπέζι που έρχεται να φέρει όλα τα πλάνα που ακυρώθηκαν… σπίτι. Χωρίς να λείπει τίποτα. Το απόλυτο τίμιο!

Οι διακοπές δεν είναι δεδομένες. Όμως η ευγνωμοσύνη για όλα τα όμορφα που μας συμβαίνουν ήδη, μπορεί να είναι. Ίσως τελικά το πραγματικό νόημα της ζωής να μη βρίσκεται σε ένα ακόμη ταξίδι. Εξερευνήστε το μέρος που ζείτε, προσκαλέστε έναν φίλο και απολαύστε πόσο τυχεροί είστε που βρίσκεστε εκεί αυτή τη δεδομένη στιγμή. Αξίζει!