«Τι πεθύμησες να φας;»: Τα κορίτσια του LadyLike επιλέγουν πιάτα στα μαγαζιά που τους έλειψαν πιο πολύ και ακονίζουν μαχαίρια

Παράπονο δεν έχουμε. Το delivery και το takeaway «πήρε φωτιά» και φάγαμε λες και περιμέναμε να έρθει πόλεμος. Παρόλα αυτά, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη χαρά του να ετοιμάζεσαι για να βγεις, να κάθεσαι σε ένα τραπέζι παρέα με εκείνους που αγαπάς, να αναμένεις το αγαπημένο σου πιάτο και να βλέπεις κι άλλους ανθρώπους.

Να κάθεσαι πλάι στο κύμα, να μυρίζεις τη θάλασσα, να τρως μεζεδάκια για να συνοδεύσεις το ουζο σου, όπως προτιμά η Βιβή, να απολαμβάνεις το γλυκάκι σου στον Πειραιά σαν την Κέλλυ ή να τρως «πειραγμένα» αυγά με πατάτες, όπως η Δήμητρα. Εδώ στο LadyLike ξέρουμε να τρώμε καλά, και αφού είμαστε σκορπισμένες σε όλη την Αθήνα, τα στέκια μας διαφέρουν. Κοινός παρονομαστής όμως είναι η αγάπη για τις γεύσεις αλλά και η ανυπομονησία να τις ξαναδοκιμάσουμε. Εννοείται ότι περιμένουμε και τα δικά σου αγαπημένα.

Το γλυκό που έλειψε στην Κέλλυ, αν και δεν τρώει γλυκά

Disclaimer: Δεν είμαι άνθρωπος του γλυκού. Δηλαδή, δώσε μου μια παχιά t-bone στα κάρβουνα (σόρρυ βίγκανς) και πάρε μου την ψυχή. Τίποτα δεν συγκρίνεται με ένα λαχταριστό αλμυρό πιάτο. Καμία σ(ι)οκολατόπιτα. Κανένα τζελάτο. Αν θυσίαζα όμως τα taste buds μου για κάτι που δεν είναι φαγητό, αλλά γλυκό, τότε αυτό είναι το banoffee του Corks & Forks στον Πειραιά. Γι’ αυτό το γλυκό πουλάω και την ψυχή μου στον διάβολο. Και η ιδέα του ότι τρώω έξω σε ένα ωραίο μαγαζί, όπως είναι το Corks & Forks, και απολαμβάνω ένα όμορφο γεύμα το οποίο τελειώνει με ένα γλυκό που περιλαμβάνει την πιο αέρινη κρέμα καραμέλας η οποία συνοδεύεται από κομμάτια μπανάνας και καβουρδισμένα αμύγδαλα είναι κάτι που καθ’ όλη τη διάρκεια της καραντίνας ονειρευόμουν. Μήπως είμαι τελικά των γλυκών; Είδες; Αυτό το banoffee με κάνει να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου.

Τα αχνιστά μύδια της Τζώρτζιας

Δεν μπορώ να πω ότι στερήθηκα το φαγητό κατά τη διάρκεια του lockdown. Το πιάτο όμως που μου έλειψε και σχεδόν το ονειρευόμουν καθημερινά (από το πρωί έως το βράδυ) ήταν τα αχνιστά μύδια στο Φίτα. Και να που ήρθε αυτή η ώρα να τα απολαύσω ξανά μαζί με πατάτες τηγανιτές και έναν ταραμά του ονείρου. Α, και καλή παρέα πίνοντας -τι άλλο-  κρασί. Αν δεν είναι αυτό ευτυχία, τότε τι;

Τα αυγά μάτια της Δήμητρας

Πολλά μου έχουν λείψει και αν ξεκινήσω δεν θα σταματήσω να απαριθμώ πιάτα, γεύσεις, μυρωδιές. Θα μείνω όμως σε μία εικόνα και είναι αυτή. «Αυγά σαν τα Μάτια μου» λέγεται το πιάτο. Φωλιά πατάτας με 2 αυγά για 2 άτομα ή φωλιά πατάτας με 4 αυγά για 4 άτομα γράφουν στο menu του Base Grill, εγώ θα πω 10 αυγά για 1 άτομο, εμένα! Γιατί έτσι. Γιατί μου έλειψε. Επικές τριμμένες πατάτες σε φωλιά, σπασμένα τηγανητά αυγά και ω Θεοί, περιμένω να πάω να τα απολαύσω από κοντά ξανά.

Οι μεζέδες της Βιβής

Στην ερώτηση βέβαια, ποιο πιάτο σας έλειψε να φάτε, σε καμία περίπτωση ΔΕΝ γίνεται να απαντήσω μονολεκτικά. Είναι θέμα αξιοπρέπειας, καταλαβαίνεις. Γιατί δεν ξέρω τι μου έχει λείψει περισσότερο: Τα- μου τρέχουν τα σάλια και μόνο που τα σκέφτομαι- καβούρια του Ζαρκαδούλα (ή αλλιώς «Καβουράκια») στη Νίκαια, οι ψαρομεζέδες στο Ε/Γ Ταξιδεύοντας (στο Κερατσίνι), το φιλέτο μπούτι κοτόπουλο με τραγανή πέτσα  στο Ελληνικόν (στον Κορυδαλλό) ή η Φωλιά στο Δράμι (στην Αγία Βαρβάρα); Υπάρχει σύγχυση (και πείνα).

Το veggie burger της Λίας

Είναι τόσα πολλά τα πιάτα που μου έχουν λείψει. Βασικά είναι η ιδέα του «τρώω έξω» που μου έλειψε περισσότερο απ’ όλα. Αλλά θα εγκαινιάσω το άνοιγμα της εστίασης με μία βόλτα στη γειτονιά μου και την κοντινή, αγαπημένη μου, οδό Αναπαύσεως. Εκεί βρίσκεται το Joshua Tree Cafe και το Sloppy Jane, το χορτοφαγικό μπέργκερ που δεν μπορώ να ξεπεράσω. Με ξέρετε όλες, χορτοφάγος δεν είμαι, μερακλή με φωνάζουν, αλλά η γεύση, είναι η μέγιστη αδιαπραγμάτευτη αξία για μένα. Και η γεύση του Sloppy Jane είναι θεϊκή. Φτιάχνεται από μπιφτέκι από κιμά φακής, μπαχάρια βότανα και λίγο κάσιους, σε αφράτο ψωμάκι, με χειροποίητες πίκλες, τσένταρ, vegan mayo, chili και επικές, τηγανιτές γλυκοπατάτες. Καλή μας όρεξη.

Το μεξικάνικο της Μαρίας

Μπορεί να απέχει 11 χλμ από τη Νέα Σμύρνη, να αλλάζω δυο μέτρο και να παίρνω ένα λεωφορείο για να φτάσω στο Ancho Mexican Grill στο Χαλάνδρι, αλλά δεν το αλλάζω με τίποτα. Και τώρα θα μου πεις, γιατί δεν πας στο εστιατόριο της Γλυφάδας που είναι και πιο κοντά σου; Κι εγώ θα σου πω ότι το Ancho Χαλανδρίου είναι το στέκι μου από πρώτο έτος (άσε που λατρεύω και την συγκεκριμένη περιοχή γενικότερα). Όποτε επισκέπτομαι, λοιπόν, το Ancho, οι αγαπημένες επιλογές είναι αμέτρητες (άσε που ως δεινός λάτρης της Μεξικανικης κουζίνας δυσκολεύομαι στην τελική επιλογή του πιάτου). Ωστόσο, αν επρεπε να καταλήξω στο αγαπημένο, αυτό θα ήταν το υπέρτατο, τρομερό και φοβερό Burrito με κοτόπουλο κοκκινιστό, ρύζι, λιωμένο Monterey Jack τυρί, φασόλια μαυρομάτικα, πολυχρωμες πιπεριες, μπόλικη sour cream και avocado sauce. Παραδέξου το. Σου έτρεξαν κι εσένα τα σάλια.

Ανοίχτε τα μπραντσάδικα για τη Μαριλέλλα

Θα ξεκινήσω με την παραδοχή πως ναι, τα ντελίβερι και τα take away έσωσαν πολλούς στην καραντίνα- κάποιοι επιβίωσαν γιατί υπήρχαν- αλλά η αλήθεια είναι πως όλοι οι υπόλοιποι που για τα καθημερινά βάζαμε το φαγητό στο τσουκάλι και μια στο τόσο για αλλαγή τρέχαμε να πάρουμε την έμπνευση του σεφ πακέτο για το σπίτι απλά κορόιδευαμε τους εαυτούς μας. Το φαγητό που είναι απόλαυση, που ταυτίζεται με την ευεξία- είναι όπως την ορίζει ο καθένας-, που το τρως για να ‘χεις να θυμάσαι κι όχι για να σταματήσεις το γουργουρητό, χάνει ένα 80% της αξίας του αν το τρως στον καναπέ του σπιτιού σου- ειδικά αν έχεις κάτσει 8 μήνες ασταμάτητους πάνω σ’ αυτόν.

Γι’ αυτό τώρα λοιπόν που άνοιξε η εστίαση, έχω σκοπό να πάρω σβάρνα όλα τα μπραντσάδικα και αποστάσεις σαφείς από το status ‘αυγά benedict στο μπαλκονάκι μέσα στο χάρτινο κουτί’. Οπότε τι θέλω; Να πεταχτώ στο Παγκράτι για τα Cheesecake Pancakes του Monsieur Cannibale, να τσακίσω ένα Kimchi Sandwich στο Frater & Soror, να περιποιηθώ ένα vegan burger με μαγιονέζα matcha στο Beauty Killed the Beast και να επιστρέψω στη βάση μου στον νότο για μια στάση στο Wynwood για αλμυρά Pancakes- Chicken Fajitas- λίγο πριν ισοπεδοθώ με ένα ποτήρι Bloody Mary στο χέρι σε κάποια καρέκλα του Mr Fox, συνοδεία spicy bao, παρατηρώντας τον κόσμο που πάει κι έρχεται σε μια πόλη- επιτέλους- ζωντανή.

Ορεκτικό, κυρίως και γλυκό για την Κλέλια

Με τόσο MasterChef που είδα φέτος, αδυνατώ να σκεφτώ ένα και μόνο πιάτο. Για να καταλάβεις, δεν μπορώ να καθίσω σε ένα τραπέζι αν δεν μου σερβιριστεί ορεκτικό, κυρίως πιάτο και γλυκό. Αν είναι κρεμέ, θα το εκτιμήσω ακόμα περισσότερο. Και επειδή μου έλειψαν τα μαγαζιά και οι βόλτες, θα αναφέρω τα 3 αγαπημένα μου, αυτά που στερήθηκα κατά τη διάρκεια της καραντίνας, εφόσον ήταν κλειστά και δεν έκαναν delivery. Και, αν τα δοκιμάσεις κι εσύ, θα με θυμηθείς.

Η ταραμοσαλάτα της «Νησιώτισσας»

Το αγαπημένο μαγαζί των Βριλησσίων σε καλεί τα Σαββατοκύριακα για να φας θαλασσινά και ψαράκι, κι ας μην είναι πλάι στο κύμα. Τώρα, αν ρωτάς εμένα, αρκεί η φανταστική ταραμοσαλάτα που έρχεται με «τα πρώτα» και κάπως έτσι έχω φανταστεί τη γεύση της αμβροσίας που έτρωγαν οι Θεοί του Ολύμπου. Βουτάς μέσα το ψωμάκι σου και δεν θες τίποτα άλλο.

Το cod burger του “Nolan”

Είμαστε πολλοί που περιμέναμε πώς και πώς να ανοίξει ξανά το Nolan, μόνο και μόνο για να φάμε το συγκλονιστικό cod burger του. Ασιατικά ψωμάκια ατμού που αγκαλιάζουν τον μπακαλιάρο και μία σος μαγιονέζας δίπλα, που θα σε κάνει να παραγγείλεις και δεύτερο.

Το καζάν ντιπί του «Μαλεμπί»

Σε αντίθεση με την Κέλλυ, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πω ναι στο γλυκό, ειδικά αν είναι φτιαγμένο από τις σωστές πρώτες ύλες. Το πολίτικο ζαχαροπλαστείο Μαλεμπί στη Γλυφάδα έχει τραπεζάκια για να απολαύσεις το γλυκό σου, όπως παλιά, και να επιστρέψεις για να τα δοκιμάσεις όλα. Το καζάν ντιπί (πάτος καζανιού δηλαδή) μοιάζει με την κρεμ καραμελέ, αλλά με ακόμα πιο ιδιαίτερη γεύση. Συνόδευσέ το με τούρκικο τσάι. (Θα το βρεις και στο Ψυχικό).