Το απόλυτο crash test: Τhe Voice vs Rising Star

Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα δύο shows, (που ξεκινάει από το γεγονός πως ο Ant1 έφερε στην Ελλάδα το Voice, το οποίο έχασε, μετά από δύο πετυχημένες σεζόν μέσα από τα χέρια του, κι αυτό μετακόμισε στον ΣΚΑΪ), κλιμακώνεται σταδιακά σε ”πόλεμο” ανάμεσα στα δύο shows. Η σύγκρουση είναι ολομέτωπη, σε όλα τα πεδία.

Format

Η σημαντικότερη διαφορά, είναι πως το Rising Star είναι διαδραστικό καθώς η συμμετοχή του κόσμου είναι καθοριστική, τόσο σε ό,τι αφορά στους παίκτες που παίρνουν μέρος στο show, όσο και στην ανάδειξη του νικητή, πράγμα που δεν συμβαίνει στο Voice, όπου ο ρόλος του κριτή-coach είναι πιο σημαντικός.

Σαν αποτέλεσμα, ο ”βαθμός αγωνίας” στο πρώτο είναι μεγαλύτερος, εφόσον μπορείς να παρακολουθείς, σε πραγματικό χρόνο πως εξελίσσεται η ψηφοφορία του κοινού για κάθε διαγωνιζόμενο κι αναμένεται να αυξηθεί κι άλλο, όταν οι υποψήφιοι ”κονταροχτυπηθούν” στα battles.

Στήσιμο – Σκηνοθεσία

Στημένα σε δύο τεράστια πλατό, μπροστά σε ένα ενθουσιώδες κοινό και τα δύο shows-υπερπαραγωγές προσφέρουν μια εντυπωσιακή, ”χορταστική” στο μάτι εικόνα. Αναμφίβολα, το ”τρικ” του τεράστιου μαύρου τοίχου που σηκώνεται, πρόσθεσε ”πόντους” θεάματος και αγωνίας στα blind auditions του Rising Star, το οποίο (όπως φροντίζει να υπενθυμίζει συχνά ο Γιώργος Λιάγκας) είναι ”ζωντανό και όχι μαγνητοσκοπημένο”. Εξ’ού και τα τεχνικά προβληματάκια

Ταλέντα

Νέα, ωραία παιδιά, αληθινά ταλέντα με αισθαντικές φωνές συμμετέχουν και στα δύο shows, αν και δεν έχουν ξεχωρίσει ακόμα τα πρόσωπα – ήρωες, με τις ιστορίες που θα δημιουργήσουν fan clubs και ”αναμονή κοινού”. Στα μείον του Voice, είναι πως – μέχρι τώρα τουλάχιστον – το show έδειχνε να είναι στημένο περισσότερο πάνω στους coaches και λιγότερο πάνω στους υποψήφιους.

Frontmen

Προφανώς, τόσο ο Γιώργος Λιάγκας, όσο και ο Γιώργος Καπουτζίδης είναι έμπειροι και ικανοί παρουσιαστές, οπότε η κριτική δεν αφορά στην επάρκειά τους. Το θέμα, με δυο λόγια είναι το πόσο ”σου πάει” ο καθένας. Θεωρώ λοιπόν, (και η κρίση είναι υποκειμενική), πως στο Voice, ο Γιώργος Καπουτζίδης δεν έχει ταίρι – κι αυτό φάνηκε ιδιαίτερα στα battles. Είναι καλός, ευγενικός, -σχεδόν τρυφερός – με τους παίκτες, τους κερδισμένους και τους χαμένους. Είναι πάντα ”διαβασμένος”, έχει χιούμορ, μιλάει στρωτά, ωραία, ελληνικά, ”γκελάρει” με το κοινό και τους coaches, και ξέρει να ”μικραίνει” το αχανές στούντιο, στις διαστάσεις της παρέας.

Ο δε τρόπος που αναφέρεται στους ”διαφορετικούς” υποψήφιους (”ας υποδεχτούμε λοιπόν την Faith και την Meg, δυο υπέροχες Ελληνίδες, που γεννήθηκαν σε άλλες ηπείρους”) είναι υποδειγματικός ως προς το είδος του δημόσιου λόγου που μπορεί (και πρέπει) να έχει ένα τηλεοπτικό πρόσωπο. Το μοναδικό του ”πλην” είναι ότι μερικές φορές δείχνει πως δεν ξέρει πού να βάλει τα χέρια του – συνήθως τα χώνει μες στις τσέπες, πράγμα που δείχνει κάπως άκομψο.

Στο άλλο ”στρατόπεδο”, ο Γιώργος Λιάγκας είναι βέβαιο πως θα μπορούσε να γίνει καλύτερος, αν έβαζε στην άκρη το συγκαταβατικό ύφος προς τους παίκτες (που ώρες ώρες δείχνει να τους αντιμετωπίζει σαν νήπια…), τις χοντράδες με τον Ρέμο και τα άσπρα σακάκια. Τον παχαίνουν.

Κριτές

Οι δυό τετράδες, είναι αυτές που ”φωτίζουν” -ή όχι -το παιχνίδια με star quality, οπότε οι εμφανίσεις, ο λόγος, η χημεία τους, δίνουν, μοιραία και το στίγμα του κάθε show. Απ’αυτή την άποψη, η τετράδα του Voice, φαίνεται να υπερέχει – πρώτα απ’όλα γιατί έχει το πρόσωπο-προβολέα του Σάκη Ρουβά, ο οποίος, φέτος, κάθισε για πρώτη φορά στην καρέκλα του κριτή. Παρά την αρχική του αμηχανία, γίνεται ολοένα και καλύτερος και ο λόγος του, σταδιακά, πιο μεστός.

Η Έλενα Παπαρίζου, επίσης, δείχνει να προσπαθεί να ”μαζέψει” την πολυλογία και τα ακατάσχετα γέλια, που σχεδόν την εξέθεσαν στην αρχή (πολύ κακό μοντάζ), ενώ οι Κωστής Μαραβέγιας και Πάνος Μουζουράκης, συνθέτουν – τώρα πια που τους δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουν – ένα εξαιρετικό δίδυμο, με αναρχικό χιούμορ, εύστοχα σχόλια, ”αναπάντεχες” μουσικές επιλογές. (Μα, Χατζιδάκις σε talent show; Εύγε!). Στο Rising Star, αντίθετα, η ”χημεία” του Αντώνη Ρέμου και της Δέσποινας Βανδή (η οποία, a propos παραμένει ένα από τα πιο κομψά, επικοινωνιακά και ανθρώπινα τηλεοπτικά πρόσωπα) δείχνει να εξαντλείται, σε ”δήθεν” εντάσεις, πασπαλισμένες με ανόητους – ενίοτε ακόμα και προσβλητικούς – υπαινιγμούς, από την πλευρά του τραγουδιστή.

Ο Χρήστος Μάστορας, (ο οποίος, σε αρκετές περιπτώσεις φαίνεται να αγνοεί πως ενδέχεται να είναι μικρότερος ή έστω λιγότερο έμπειρος από τους ανθρώπους που κρίνει) προς το παρόν δείχνει να ”επικοινωνεί” μόνο με τον Ρέμο. Όσο για τον σοβαρό και πάντα καίριο στις παρατηρήσεις του, Κώστα Μακεδόνα, δεν είναι κι αυτό που θα ‘λεγες η ”ψυχή της παρέας”. 

Παρασκήνια

Η όμορφη Έλενα Τσαγκρινού των Otherview, είναι μια σέξι, φαντεζί νότα στα παρασκήνια του Voice – κι αυτό δικαιολογεί, ίσως, την επιλογή της αφού α) δεν είναι ένα πρόσωπο άμεσα αναγνωρίσιμο από την πλειοψηφία των τηλεθεατών β)δεν έχει πείρα παρουσίασης, οπότε εμφανίζεται μάλλον άνευρη και αδιάφορη. Από την άλλη, το ”Καλομοιράκι” στα παρασκήνια του Rising Star, μετά το κύμα κακών κριτικών για τα χάχανα, τα ναζάκια, τα στρεβλά ελληνικά της δείχνει να προσπαθεί να ”ενηλικιωθεί” τηλεοπτικά, με συνοπτικές διαδικασίες.

Τηλεθέαση

Για την ώρα, το Voice, δείχνει να κερδίζει το στοίχημα της τηλεθέασης. Τα ποσοστά του, ιδίως από τότε που ξεκίνησαν τα battles είναι σαρωτικά (σταθερά, σχεδόν πάνω από 40% στα νεανικά κοινά, που ξεπερνούν και το 50% σε μερικά τέταρτα). Από την άλλη, το Rising Star, αν και έκανε μια αμήχανη αρχή, δείχνει να κερδίζει το κοινό του. Τα ποσοστά του πλέον, ξεπερνούν το 35% – 37% στα νεανικά κοινά, (σε τέταρτα φτάνει και το 48%) με ανοδική τάση και αναμένεται να ανέβει κι άλλο, όταν αρχίσουν τα battles των υποψηφίων. Aν και μεταδίδονται διαφορετικές μέρες –Τετάρτες και Πέμπτες το πρώτο, Κυριακή το δεύτερο – ο ανταγωνισμός  και τα ”καρφιά” δεν λείπουν, ιδίως από την πλευρά του παρουσιαστή και των κριτών του Rising Star. Όπως για παράδειγμα αυτό του Κώστα Μακεδόνα, που σε ανύποπτη στιγμή, φρόντισε να τονίσει: ”εδώ είναι Rising Star και όχι Rising Voice, η κρίση δεν έχει να κάνει μόνο με τη φωνή, έχει να κάνει με όλο το παρουσιαστικό…”