Το δεύτερο μέρος του “It” είναι ανθρώπινο, ευαίσθητο, πιο κωμικό και λιγότερο τρομακτικό απ’ όσο θα ήθελα

Από τότε και μετά, ξεκίνησε η λατρεία μου για τις ταινίες τρόμου, τις οποίες έβλεπα πάντα με παρέα, όχι επειδή φοβόμουν, αλλά επειδή ήθελα να σχολιάζω αυτό που παρακολουθώ. Έχω δει ό,τι κοτσάνα έχει κυκλοφορήσει. Από κλασικές αμερικανιές με εφήβους που κάνουν σεξ και μετά πεθαίνουν (γιατί είναι κακό να κάνεις σεξ στην εφηβεία) μέχρι τις κλασικές ιαπωνικές που συνήθως είναι και οι πιο αξιοπρεπείς του είδους.

Αλλά όταν έρχεται η στιγμή μου να διαλέξω το αγαπημένο μου θρίλερ, η απάντηση είναι η «Σιωπή των Αμνών» και τα βιβλία του Stephen King. Γιατί όπως αποδεικνύεται, κανένας σκηνοθέτης δεν μπορεί να μεταφέρει στην οθόνη όλες αυτές τις εικόνες που δημιουργεί ο King στα βιβλία του. Διαβάζεις μερικές σελίδες και νιώθεις μία ανατριχίλα. Νιώθεις ότι ο Pennywise είναι κάπου εκεί δίπλα σου και περιμένει να πας στην τουαλέτα για να βγει από το σιφόνι.

Διάβασε κι αυτό: Οι ηρωίδες του Tarantino και η αμφιλεγόμενη σχέση του μαζί τους

Η μεταφορά του βιβλίου σε τηλεταινία το 1990, ήταν αυτό που ταίριαζε στην εποχή. Μία τρομακτική αλλά σχετικά cult εκδοχή με ένα δυσκίνητο κλόουν που κατάφερνε όμως να σου προκαλεί μία σχετική ανατριχίλα. Cult είναι όμως και το βιβλίο του Stephen King, που ισορροπεί μεταξύ αληθινού τρόμου και της κωμικής πλευράς ενός κλόουν που σου αφήνει πάντα μία μελαγχολία. Σαν να έχεις πάει στο τσίρκο με την οικογένειά σου ένα πράγμα.

 

Το 2017, είδαμε το πρώτο μέρος του βιβλίου It, και ήταν πραγματικά απίθανο. Το cast των παιδιών ήταν εξαιρετικό, υπήρχε αυτή η αφοπλιστική αθωότητα και αβίαστη υποκριτική και ένιωθες ότι ήταν ένα εξαιρετικό ζέσταμα για το δεύτερο ενήλικο μέρος της ταινίας. Και περιμέναμε δύο ολόκληρα χρόνια μέχρι να φτάσουμε στο πολυπόθητο cast με Jessica Chastain, James McAvoy, Bill Hader, Jay Ryan και φυσικά τον Bill Skarsgard ξανά ως Pennywise. Γεγονός που με φέρνει στο μεγάλο μου παράπονο. Γιατί είδαμε τόσο λίγο κλόουν στη δεύτερη ταινία; Έχεις ένα τόσο δυνατό χαρτί, με αυτό το ταλέντο και τον χρησιμοποιείς τόσο λίγο; Ειδικά όταν πρόκειται για μία τρίωρη ταινία.

Εντάξει, υπάρχει εξήγηση σε αυτό, διότι ο κλόουν ουσιαστικά εκπροσωπεί τους βαθύτερους φόβους των ενηλίκων και παίρνει τη μορφή των προσώπων και των καταστάσεων που έχουν στοιχειώσει τα παιδιά και συνεχίζουν να στοιχειώνουν 27 χρόνια αργότερα. Αλλά, να, ο Pennywise είναι το σύμβολο του It και θα ήθελα να είχα δει περισσότερο, ειδικά όταν ενσαρκώνεται από τον καταπληκτικό Bill Skarsgard. Αντ’αυτού, είδαμε αρκετές σκηνές με φαντάσματα που γίνονταν κωμικά, χωρίς λόγο και σε έκαναν να σκεφτείς «Γιατί αυτό τώρα»; Ίσως για να καταλάβεις πόσο αστείοι είναι κάποιοι φόβοι σου; Ε όχι, θα το συζητήσω με τον ψυχολόγο μου αυτό. Δώστε μας λίγο γνήσιο τρόμο.

Και μέσα σε όλα, ως συνήθως, ένα απαίδευτο ελληνικό κοινό, με θεατές που δεν ξέρουν ποιος είναι ο Stephen King, που ακούγονται βροντόφωνα «μπλιαχ» όταν βλέπουν ένα φιλί μεταξύ δύο αγοριών και χτυπούν παλαμάκια όταν τελειώνει η ταινία. Και εσύ ξεφυσάς με το κεφάλι σκυμμένο για την κατάντια σε όλα τα επίπεδα.

 

Από την άλλη, δεν μπορώ να μη σταθώ στα 3 πράγματα που πραγματικά με ενθουσίασαν και που δεν περίμενα να δω. Η cameo εμφάνιση του Stephen King, στον ρόλο ενός παλαιοπώλη, ήταν μία μοναδικά γλυκιά στιγμή γιατί έτσι δείχνει ότι εγκρίνει τη φρέσκια εκδοχή και επιτέλους βλέπουμε τον θρύλο του τρόμου να μιλάει και να περπατάει (καλέ πόσο ψηλός είναι!). Εξίσου χαριτωμένες ήταν και οι αναφορές σε άλλα βιβλία του είδους με ένα πνεύμα να χτυπάει την πόρτα και να λέει “Here comes Johnny” ή η πινακίδα που έγραφε “A nightmare on Elm Street”.

*Ακολουθεί spoiler*

Ένα άλλο στοιχείο που λάτρεψα ήταν η νέα προσθήκη- αποκάλυψη του σεξουαλικού προσανατολισμού του Ritchie και πώς αυτό το στοιχείο μπορεί να είναι στα πράγματα που σε στοιχειώνουν και σε κάνουν να κρύβεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Ήταν η πιο γλυκιά και ανθρώπινη στιγμή της ταινίας, δείχνοντας τον ανάλογο σεβασμό στην προσπάθεια του κινηματογράφου και της τηλεόρασης να δημιουργήσουν περισσότερους ήρωες από την LGBTQI κοινότητα.

*Τέλος spoiler*

Το φινάλε, για εμένα, ήταν πολύ καλύτερο από αυτό της εκδοχής του 1990, αλλά και από του ίδιου του βιβλίου. Ο Stephen King λατρεύει το μεταφυσικό και απόκοσμο στοιχείο, και η ταινία έμεινε πιστή σε αυτό το πνεύμα. Ωστόσο η σκηνή της εξολόθρευσης του Pennywise ήταν εντελώς συμβολική και αποτύπωνε το φόβο μας μπροστά στον ίδιο το φόβο και πώς αυτό μπορεί να αλλάξει όταν τον κοιτάξουμε κατάματα και μειώσουμε την αξία του. Μιλάμε για κανονικό session στο γραφείο του ψυχολόγου σου. Στο τέλος, ο κλόουν έχει φτάσει σε εμβρυική μορφή και τους λέει «Πόσο έχετε μεγαλώσει». Ανατριχιαστικό και συγκινητικό. Και αυτό που με έκανε να σκεφτώ ότι, παρόλες τις στιγμές (μερικής) απογοήτευσης), τελικά άξιζε τον κόπο. You will float too.

Δες κι αυτό: Δόκτωρ Ύπνος: Η συνέχεια της “Λάμψης” σε ένα trailer που κόβει την ανάσα με πρωταγωνιστή τον Ewan McGregor

Θα υπάρξει τρίτο μέρος;

Αν το πάρουμε βάσει βιβλίου, η ιστορία ολοκληρώθηκε στο δεύτερο μέρος της ταινίας. Ωστόσο, ο Stephen King έγραψε τη συνέχεια της «Λάμψης» (Δόκτωρ Ύπνος), 40 χρόνια μετά. Θα μπορούσε να κάνει το ίδιο και για το It, και να γράψει πώς είναι οι ήρως 27 χρόνια μετά. Ή θα μπορούσε να ακολουθήσει το παράδειγμα του Joker και να διεισδύσει στο χαρακτήρα του Pennywise.

Εξάλλου, το δεύτερο μέρος μας έδειξε και το ανθρώπινο πρόσωπο (κυριολεκτικά) του ήρωα, λέγοντάς μας ότι δεν ήταν πάντα ένα επικίνδυνο πνεύμα που αρπάζει παιδάκια. «Θα ήταν ενδιαφέρον να πάμε πίσω στο χρόνο και να εξερευνήσουμε την ιστορία του. Θα ήταν ένα μέρος του σύμπαντος του It και θα ήταν μία πολύ διασκεδαστική προσέγγιση», δήλωσε ο Bill Skarsgard για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.