Το νησί που ταξιδεύει στον χρόνο: Διάβασε ένα απόσπασμα από το νέο βιβλίο της Δανάης Δραγωνέα
- 17 ΟΚΤ 2024
Η Δανάη Δραγωνέα γράφει για να δυναμώσει τα κορίτσια γύρω μας και τα κορίτσια μέσα μας. Η συγγραφέας που με το προηγούμενο βιβλίο της πήρε το βραβείο κοινού Public για το καλύτερο εφηβικό μυθιστόρημα για το 2023 και το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα βιβλίου για παιδιά ή νέους του Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ – Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου 2023, επέστρεψε με τη συνέχεια του. Το εφηβικό μυθιστόρημα Το νησί που ταξιδεύει στον χρόνο, θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Διόπτρα στις 23 Οκτωβρίου.
Η Δανάη Δραγωνέα είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και συνιδρύτρια της οργάνωσης Κάθε Μία Ιστορία, που είναι αφιερωμένη στις γυναικείες φωνές στο storytelling κι έχει σκοπό την ενίσχυση της ορατότητας των γυναικών.
Στο βιβλίο της Το νησί που ταξιδεύει στον χρόνο, δίνει «φωνή» σε γυναίκες διαφορετικών εποχών και μας ταξιδεύει στη ζωή τους, στις προσωπικές, οικογενειακές και κοινωνικές επαναστάσεις τους, στους έρωτές τους. Γραμμένο με χιούμορ και ανατροπές στην πλοκή το βιβλίο Το Νησί που ταξιδεύει στον χρόνο είναι αυτό που θες να διαβάσει η κόρη σου (και γιατί όχι, ο γιος σου), κι είναι αυτό που θα απολαύσεις να διαβάζεις κι εσύ. Θα το καταλάβεις μόλις διαβάσεις το παρακάτω απόσπασμα που θα βρεις να φιλοξενείται σε αποκλειστική προδημοσίευση στο LadyLike.
Ξένια Τσιλοχρήστου
Ετοιμάσου να ταξιδέψεις στην Κέρκυρα των 90s και στην Αθήνα του 19ου αιώνα. θα γνωρίσεις μία έφηβη που πηγαίνει κόντρα στις αποφάσεις της οικογένειάς της που θα της αλλάξουν όλη τη ζωή της, καθώς παράλληλα ζει τα πρώτα της καρδιοχτύπια. Θα γνωρίσεις όμως και μία νέα γυναίκα στην Αθήνα της μπελ επόκ, που κάνει επανάσταση διεκδικώντας τις επιθυμίες της και γράφει ιστορία με αυτές. Παράλληλα θα γνωρίσεις και κρυφά διαμάντια του τόπου της Κέρκυρας (ως πρέσβειρα του διεθνούς φεστιβάλ λογοτεχνίας Corfu Literary Festival, η Δανάη Δραγωνέα ξέρει τον τόπο για τον οποίο γράφει).
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Η Ίζι θέλει οπωσδήποτε να παραμείνει στην Κέρκυρα, αλλά ο μπαμπάς της έχει αποφασίσει να επιστρέψουν στο Λονδίνο. Για να αλλάξει γνώμη, η Ίζι και ο κολλητός της, ο Έντι, βάζουν σε εφαρμογή ένα σχέδιο: να τον κάνουν να ερωτευτεί τη μαμά του Έντι. Υπάρχει, βέβαια, ένα πρόβλημα… Οι δυο γονείς δεν ταιριάζουν καθόλου.
Παράλληλα, η αρχή της εφηβείας φέρνει μια σειρά από παρεξηγήσεις αλλά και μερικές σημαντικές «πρώτες φορές»: την πρώτη κοπάνα, το πρώτο φιλί, την πρώτη φορά που λες την αλήθεια στον εαυτό σου. Θα καταφέρουν η Ίζι και ο Έντι να παραμείνουν μαζί όταν όλα γύρω τους μοιάζουν ανάποδα;
Στο μεταξύ, στην Αθήνα του 19ου αιώνα, η Ίζι συναντά την Αριάνα, η οποία αγωνίζεται να βρει τη θέση της στον κόσμο. Θα νιώσει επιτέλους η Αριάνα ότι ανήκει κάπου; Και τι θα συμβεί όταν ο μεγάλος της έρωτας της κάνει μια σπουδαία πρόταση; Η Ίζι, πάντα αισιόδοξη, επιμένει πως, δεν μπορεί, όλα θα πάνε καλά. Έστω για κάποιους… έστω και την τελευταία στιγμή…
Διάβασε ένα απόσπασμα από «Το νησί που ταξιδεύει στον χρόνο» αποκλειστικά στο LadyLike
ΛΙΓΗ ΒΡΟΧΟΥΛΑ
Αυτή τη φορά ήμουν προετοιμασμένη. Είχα νοικιάσει αρκετές ταινίες, είχα γράψει καινούριες κασέτες με μουσική και είχα στα χέρια μου τρία ολοκαίνουρια βιβλία. Είχα κανονίσει με τη Θοδώρα τα φαγητά ολόκληρης της εβδομάδας και είχα αποκλείσει επιλογές όπως φακές ή συκώτι. Επίσης, ο μπαμπάς μού είχε υποσχεθεί ότι θα με άφηνε να μιλάω στο τηλέφωνο όση ώρα ήθελα και ότι δεν θα μου έλεγε ψέματα ότι κάποιος καλούσε στο σπίτι μας και εγώ μπλόκαρα τη γραμμή.
«Πώς κάνεις έτσι για λίγη βροχούλα;» με πείραξε ο μπαμπάς το πρωί, προτού φύγει.
Είχε κάποια συνάντηση στο πανεπιστήμιο και φορούσε λευκό πουκάμισο, μπεζ παντελόνι και καφέ μοκασίνια με κορδόνια. Από πάνω είχε βάλει ένα τεράστιο κίτρινο αδιάβροχο, που έμοιαζε περισσότερο με σακούλα σκουπιδιών.
«Πιο σκούρα χρώματα έπρεπε να φορέσεις», του είπα, και με κοίταξε με απορία. «Για να μη φαίνεται πολύ όταν γίνεις μούσκεμα!» γέλασα.
Ο μπαμπάς, από τη φύση του αισιόδοξος, θεωρούσε ακόμα ότι ο καιρός στην Κέρκυρα έμοιαζε με του Λονδίνου. Ίσως είχε απογοητευτεί με την υπερβολική ζέστη του καλοκαιριού, αλλά τώρα περίμενε με ανυπομονησία το φθινόπωρο για να δικαιωθεί. Νόμιζε ότι απλώς θα ψιχάλιζε συνέχεια, κάτι που δεν τον ενοχλούσε καθόλου.
Όταν επέστρεψε, τα παπούτσια του ήταν τόσο βρεγμένα ώστε ακόμη και η Θοδώρα, που μπορεί να επιδιορθώσει τα πάντα, του είπε πως ήταν για πέταμα και τον ρώτησε τι σκεφτόταν όταν βγήκε έξω χωρίς ομπρέλα. Εγώ, για να τον παρηγορήσω, του είπα ότι είχαμε λαζάνια με κιμά και του πρότεινα να δούμε μια ταινία μαζί στο σαλόνι. Ήταν πολύ ωραία.
Η πρώτη βροχερή μέρα κύλησε εξαιρετικά. Οι υπόλοιπες δέκα, πρέπει να ομολογήσω, βρήκαν ακόμη και εμένα κάπως απροετοίμαστη.
Έτσι, το έριξα στο διάβασμα.
ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ
Αθήνα, 18 Σεπτεμβρίου 1892
Σήμερα ήταν η μεγάλη μέρα. Η μέρα που θα γινόμουν φοιτήτρια. Η πρώτη φοιτήτρια στη Νομική Σχολή. Το πρωί δεν μιλιόμουν, μπουκιά δεν κατέβαινε στο πρωινό.
Είναι μεγάλο ευτύχημα που η Νομική βρίσκεται τόσο κοντά στο σπίτι. Όπως προχωρούσα στο μεγάλο πεζοδρόμιο, η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζα πως θα σπάσει. Με τα πολλά, κατάφερα να φτάσω. Καθώς πατούσα πάνω στα λευκά μάρμαρα του πανεπιστημίου, που χρύσιζαν στον ήλιο, ένιωθα στ’ αλήθεια τυχερή.
Μετά ακολούθησαν τα εξής: Όταν μπήκα στο αμφιθέατρο, ακούστηκε ένας υπόκωφος θόρυβος, ο οποίος δυνάμωνε καθώς προχωρούσα προς τα έδρανα. Για μια στιγμή φοβήθηκα ότι ξεκινούσε κάποιος σεισμός. Κοίταξα γύρω μου πανικόβλητη, ώσπου αντιλήφθηκα ότι όλος εκείνος ο θόρυβος δεν ήταν παρά οι ευγενέστατοι συμφοιτητές μου, που με υποδέχονταν χτυπώντας τα πόδια τους κάτω. Κανένας σεισμός δεν επρόκειτο να γίνει. Απλώς εκείνοι έδειχναν να προτιμούν να γκρεμίσουν το κτίριο παρά να μου επιτρέψουν να καθίσω στη θέση μου. Όταν άρχισαν να μου πετούν σαΐτες και να γελούν εις βάρος μου, ο καθηγητής αναγκάστηκε επιτέλους να επέμβει. Μου έκανε, λοιπόν, παρατήρηση ότι ακόμα δεν είχα έρθει και δημιουργήθηκε τέτοια αναστάτωση. Αν δεν ήμουν τόσο θυμωμένη, θα είχα ξεσπάσει σε κλάματα.
Το χειρότερο είναι ότι, αν αυτοί με πετύχουν σε κάποια χοροεσπερίδα, θα μου μιλούν με το σεις και με το σας και θα μου φιλούν το χέρι, νομίζοντας ότι περνώ τη μέρα μου διαλέγοντας καπέλα και φορέματα ή «επιβλέποντας την υπηρεσία να ξεσκονίζει μικρά κομψοτεχνήματα», όπως γράφει και η Εφημερίδα των Κυριών.
Νιώθω το χέρι μου να τρέμει καθώς βουτάω την πένα στο μελάνι, προσπαθώ να ηρεμήσω, αλλά…
Σήμερα όλα μου φαίνονται ξερά, σκονισμένα, άνυδρα. Σε κάθε μου ανάσα η σκόνη αυτής της πόλης με πνίγει.
Η πρώτη φοιτήτρια στη Νομική Σχολή… Ακόμη και έτσι, είμαι αυτή.
Όλα αυτά δεν με στενοχωρούν. Μόνο με πεισμώνουν.
Αύριο θα είμαι ξανά εκεί.
Στην πρώτη σειρά.
Κι ας γκρεμιστεί ο κόσμος.
