Το ταξίδι της ζωής μου: Η ραδιοφωνική παραγωγός Μαίρη Ρετσίνα στους πάγους της Ισλανδίας

Φωτογραφίες: Μαίρη Ρετσίνα

Διάβασε ακόμα: Το ταξίδι της ζωής μου: Ο φωτογράφος Πάνος Γιαννακόπουλος στα βάθη του Αμαζονίου

«Ο κολλητός μου, μού είχε μιλήσει και μου είχε πει ότι πρέπει να πάμε στην Ισλανδία, γιατί είναι φανταστικά. Κάπως έτσι άρχισα να το ψάχνω κι εγώ και θεώρησα ότι είναι ένας προορισμός που το πιο πιθανό είναι ότι θα πας μόνο μια φορά στη ζωή σου, δεν μπορείς να πετάγεσαι εκεί κάθε τρεις και λίγο. Προέκυψε, λοιπόν, η παρέα και η δεδομένη χρονική στιγμή, γιατί έχω καταλάβει ότι επειδή δεν είναι εύκολο ταξίδι, λόγω και των καιρικών συνθηκών, δεν ψήνεται και πολύς κόσμος να πάει εκεί. Πιο εύκολα θα πάει κάποιος στη Νέα Υόρκη παρά στην Ισλανδία» διηγείται η Μαίρη Ρετσίνα.

 

Τη ρωτάω αν το καλοκαίρι είναι η μόνη εποχή που μπορείς να πας εκεί. Φαντάζομαι φρικτό κρύο και παγωμένο αέρα. «Στην Ισλανδία θα πας είτε καλοκαίρι για να έχεις περισσότερο φως και να μην έχει τόσο κρύο ή που θα πας συγκεκριμένα τώρα, Οκτώβριο – Νοέμβριο για να κυνηγήσεις το Βόρειο Σέλας. Αλλά αυτό θεωρώ ότι είναι πιο πολυέξοδο, γιατί κάνει κρύο και πρέπει να είσαι ντυμένος διαφορετικά. Επιπλέον υπάρχει το ρίσκο να μην δεις και πολλά πράγματα γιατί εκεί ένας ανεμοστρόβιλος να πιάσει πάει, δεν μπορείς να πας πουθενά. Εγώ θεωρώ ότι από τον Ιούνιο ως τον Αύγουστο έχει ιδανικό καιρό για να πας. Ειδικά τον Ιούνιο, είναι μαγικά γιατί έχει τον Ήλιο του Μεσονυκτίου, όπου στις 12 το βράδυ, που δύει ο ήλιος, ανατέλλει ταυτόχρονα», μου λέει και πείθομαι να ψάξω για εισιτήριο. Ώσπου την ακούω να μου λέει πως είναι πολύ ακριβός προορισμός. Ωστόσο δεν είναι απαγορευτικός αν μπορείς να βρεθείς εκεί μετά από την κατάλληλη οργάνωση. «Νομίζω ότι η Ισλανδία ενδείκνυται για campers, για βαν και roadtrip και μπορεί να βγει και οικονομικά αν υπάρχει οργάνωση. Εμείς είχαμε κλείσει ήδη τους προορισμούς που θα μέναμε, αλλά τους είχαμε κλείσει έναν χρόνο πριν, οπότε δεν μας βγήκε τόσο ακριβό. Το super market έχει λογικές τιμές αλλά εμείς είχαμε πάρει και πολλά πράγματα από την Αθήνα (μπάρες δημητριακών, μακαρόνια, ρύζι, φακές) οπότε μαγειρεύαμε και δεν τρώγαμε έξω (δεν μπορείς να δίνεις κάθε μέρα 40 ευρώ για να φας fish and chips). Θεωρώ ότι αν κάποιος οργανωθεί καλά μπορεί να το κάνει πολύ φθηνά και να κρατήσει το budget του για όταν φτάσει στο Ρέικιαβικ όπου εκεί μπορεί να πάρει ένα σουβενίρ, να φάει και μια φορά έξω. Αλλά δεν αξίζει να πας να μείνεις μόνο στο Ρείκιαβικ. Αφού πας που πας εκεί, να μην το γυρίσεις; Να βγεις και πιο έξω, να πας τουλάχιστον στο Vik να δεις τη μαύρη παραλία όπου γυρίστηκε το Game of Thrones, είναι μόνο τέσσερις ώρες μακριά».

Τη ρωτάω για το road trip που έκανε. Τι είδε και της έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση; Η Μαίρη Ρετσίνα είναι κατηγορηματική. Η φύση είναι η μεγάλη πρωταγωνίστρια στην Ισλανδία. Σε οποιαδήποτε μορφή της. Και στις 12 ημέρες που πέρασε εκεί, την είδε σε όλες της τις μορφές.

«Κάθε τι που είδα ήταν τελείως διαφορετικό. Είναι τόσο μεγάλο και τόσο διαφορετικό και η φύση τόσο μεγαλοπρεπής που πραγματικά νιώθεις μία κουκίδα μπροστά σε αυτά τα πράγματα που βλέπεις. Και το πιο συγκλονιστικό είναι ότι ταξιδεύεις εκεί για να δεις τη φύση. Και η φύση είναι ελεύθερη, δεν είναι μουσείο, να πληρώσεις ένα εισιτήριο και να δεις τα έργα του τάδε καλλιτέχνη» σημειώνει. Αργότερα θα μου πει ότι φοβάται με την κατασκευαστική ανάπτυξη που συνάντησε στο Ρέικιαβικ ότι η Ισλανδία θα μετατραπεί σε hot spot τουριστικό προορισμό και το εισιτήριο θα μπει ακόμα και στο πράσινο της φύσης. «Έπαθα σοκ προφανώς με τα παγόβουνα. Υπάρχει μια λίμνη εκεί που λέγεται Jokulsarlon, γεμάτη παγόβουνα. Είναι σαν να είναι γεμάτη διαμάντια και μάλιστα δίπλα της είναι και η διαμαντένια παραλία. Τα παγόβουνα είναι τεράστια, δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου παγόβουνα από τόσο κοντά. Ήταν μεγαλοπρεπές. Είναι και το κλίμα στην Ισλανδία και ο αέρας που είναι τόσο καθαρός, crystal clear, που νιώθεις ότι σε καθαρίζει ολόκληρο. Όταν έφτασα λοιπόν στη λίμνη με τα παγόβουνα και τα είδα, είπα “Παναγία μου τι έγινε; Που βρέθηκα;”, δεν θα το ξεχάσω ποτέ» αρχίζει να λέει για όσα την εντυπωσίασαν..

 

«Κάτι άλλο που θα μου μείνει αξέχαστο είναι ο καταρράκτης Godafoss. Έχει πολλούς καταρράκτες στην Ισλανδία αλλά αυτός είναι στη μυθολογία τους ο καταρράκτης των θεών. Έκανε πολύ κακό καιρό εκείνη την ημέρα και είχε πολύ κρύο αλλά όταν έφτασα κοντά του, ήμουν σίγουρη ότι ζούσαν οι θεοί από πάνω. Έχει φοβερή δύναμη αυτό το πράγμα, νιώθεις ενέργεια που σε γεμίζει και σε κατακλύζει», συνεχίζει και μετά από μία μικρή παύση με έναν δισταγμό που γρήγορα εξαφανίζεται μου εξηγεί: «Εγώ, ακόμα κι αν ακούγεται κάπως αυτό, όπου κι αν βρέθηκα έκλεινα τα μάτια και προσπαθούσα να πάρω επαφή με τις αισθήσεις μου. Να κρατήσω για πάντα εκείνη τη στιγμή. Το πώς μυρίζει  η ατμόσφαιρα από το νερό που πέφτει από τον καταρράκτη, αν βρέχονται το πρόσωπό μου και τα χέρια μου, να αποκτήσω επαφή με το τώρα και να αποθηκεύσω για πάντα τη στιγμή στο μυαλό μου». Κάτι μου λέει πως τα κατάφερε, σκέφτομαι, ενώ περνά στο τρίτο πιο εντυπωσιακό στοιχείο που συνάντησε.

 

«Κάποια στιγμή βρεθήκαμε σε ένα σημείο που λέγεται Skútustaðir. Είμασταν πάνω σε θειάφι το οποίο έβραζε, μύριζε σαν την κόλαση, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο άσχημα και είχε τόσο κρύο στην ατμόσφαιρα και ταυτόχρονα είχε ζέστη. Ένιωθα λες και είμαι στο Blade Runner, σαν να έχει εξαφανιστεί ο κόσμος από κάποια ασθένεια και είχαμε μείνει μόνο εμείς εκεί πέρα. Καθόμασταν πάνω σε κρατήρες και ήταν τόσο εντυπωσιακό όλο αυτό. Με τίποτα δεν μπορούμε να το δούμε αυτό στην Ελλάδα και πολύ δύσκολα σε άλλα σημεία της γης γιατί η Ισλανδία είναι ένα ηφαίστειο» περιγράφει. Η φύση είναι πρωταγωνίστρια σε αυτό το ταξίδι ακόμα και την ώρα που κάνεις απλά το road trip για να βρεθείς από το ένα σημείο στο άλλο. «Οι διαδρομές είναι τεράστιες και αχανής ο δρόμος. Ξαφνικά ενώ βλέπεις full πράσινο και πρόβατα και άλογα (που νομίζω ότι αυτά κάνουν κομμάντο στο νησί και όχι οι άνθρωποι) και να βρεθείς το επόμενο λεπτό σε σκηνικό με παλαιολιθική λειχήνα που έχει πετρώσει από την εποχή των δεινοσαύρων πάνω στα βράχια από τη λάβα. Και να πηγαίνεις από εκεί σε βουνά και πέτρες σε καφετιές αποχρώσεις και ξαφνικά θάλασσα και λίμνες και ποτάμια, και μετά θερμές πηγές, και μετά καταρράκτη και όλα το ένα μετά το άλλο. Δεν είναι τεράστια χώρα αλλά τα έχει όλα και αυτό είναι το πιο παράξενο. Είναι τόσο μοναδικό αυτό που συμβαίνει εκεί που νομίζω ότι οι Ισλανδοί είναι λες και είναι μόνοι τους στον κόσμο», θα μου πει και της ζητώ να μου εξηγήσει τι εννοεί. «Έχουν έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο ζωής, έχουν αυτό το θέμα με τις ακραίες θερμοκρασίες, και υπάρχει πολύ μοναξιά. Βλέπεις παντού φάρμες και σπίτια στο πουθενά, αν δεν πας σε μία από τις μεγάλες πόλεις ή στο Ρέικιαβικ που είναι η πρωτεύουσα. Ο κόσμος είναι διάσπαρτος παντού αλλά είναι μόνος. Είναι πολύ μοναδικό όλο αυτό. Ζουν μια ζωή που δεν έχει καμία σχέση με τη δική μας που έχει το άγχος και τη βοή της μεγαλούπολης».

 

 

Με τη Μαίρη ανοίξαμε και το κεφάλαιο φαγητό στην Ισλανδία για το οποίο θα μου πει πως οι γνώμες διήστανται. Ωστόσο, εκείνη έμεινε ευχαριστημένη. «Αυτό που δοκίμασα και μου άρεσε τρελά ήταν ο αρκτικός σολωμός βουτυρωμένος με αμύγδαλα και πουρέ γλυκοπατάτας, στο εστιατόριο Skal! που επειδή βρίσκεται μέσα σε ένα food market στο Ρέικιαβικ δεν μπορεί να πάρει αστέρι Michelin παρόλο που έχει διακριθεί ανάμεσα στα 50 καλύτερα εστιατόρια του κόσμου. Ήταν συγκλονιστικό γιατί έχουν σολωμό που είναι διασταύρωση δύο ειδών και υπάρχει μόνο εκεί. Και τον είχαν μόλις ψαρέψει όταν τον έφαγα. Ήταν καταπληκτικός. Επιπλέον και το αρνί εκεί είναι «άλλο» είδος κρέατος, ούτε μυρίζει ούτε τίποτα. Επίσης δοκίμασα καταπληκτικές μπύρες δικές τους, και δικό τους ωραίο gin. Απλά είναι πολύ ακριβά. Ένα burger χωρίς πατάτες, χωρίς αναψυκτικό χωρίς τίποτα κάνει 25 ευρώ, για να καταλάβεις», μου εξηγεί.

 

«Πτήσεις έχει πολλές με ανταπόκριση και αν κλείσεις τα εισιτήρια πολύ νωρίς είναι και οικονομικά», θα πει όταν της λέω ότι με έχει πείσει να αψηφήσω το κρύο και να οργανώσω το ταξίδι μας. Ως έμπειρη πια ταξιδιώτισσα της Ισλανδίας, δεν θα με αφήσει να κλείσω αν δεν μοιραστεί την τελευταία της και πιο σημαντική συμβουλή. «Η συμβουλή μου είναι επειδή οι αποστάσεις είναι μεγάλες και μπορεί να έχεις και 6 ώρες την ημέρα οδήγηση αν το κάνεις, χρειάζεται πολύ καλή διάθεση από τους ανθρώπους ειδικά όταν είναι περισσότεροι από δύο. Μπορεί να αντιμετωπίσεις τα πάντα και θα πρέπει να βρεις λύσεις, μπορεί να χρειαστεί να οδηγήσεις παραπάνω και όλα αυτά χρειάζονται να έχεις καλή διάθεση. Σε ανταμείβει για όλα στο 100% αυτό που θα δεις γιατί δεν μοιάζει με τίποτα. Είναι κάτι άλλο», κατέληξε.