«Το ταξίδι της ζωής μου»: Ο φωτογράφος Νίκος Ζήκος και τα πρόσωπα της Ρουάντα
- 16 ΦΕΒ 2020
Είναι αρκετές 10 ημέρες για να αλλάξουν τον τρόπο σκέψης σου; Τόσο χρόνο χρειάστηκε ο Νίκος Ζήκος να περάσει στη Ρουάντα όπου ταξίδεψε μέσω της ActionAid το 2018, παρέα με την φίλη του Κατρίνα Τσάνταλη. Μαζί του είχε την φωτογραφική του μηχανή μέσα από την οποία αποτύπωσε τα πρόσωπα της Ρουάντα, τα οποία στη συνέχεια έγιναν μία φωτογραφική έκθεση τα έσοδα της οποίας, γύρισαν πίσω στην χώρα και στα έργα υποδομής που δημιουργεί εκεί η ActionAid. Γι’ αυτό του το ταξίδι, ένα ταξίδι ζωής, μίλησε στο Ladylike.
«Στη Ρουάντα ταξίδεψα τον Φεβρουάριο του 2018. Αποφάσισα να πάω εκεί κατά τύχη. Είχε κλείσει η Κατρίνα να κάνει αυτό το ταξίδι και μου φάνηκε ενδιαφέρον. Πέρασα από συνέντευξη με την ActionAid και χωρίς να το πολυσυνειδητοποιήσω το ταξίδι έκλεισε» θα μου πει. Η Αφρική τον μάγεψε. Παρόλο που δεν είχε περάσει πριν από εκείνο το ταξίδι από το μυαλό του ως προορισμός η Αφρική, έγινε το αγαπημένο του μέρος για να ταξιδεύει.
Νίκος Ζήκος
«Επέστρεψα στην Αφρική. Πήγα το Νοέμβριο στη Ζάμπια και τη Ζιμπάμπουε με την ActionAid πάλι και επιβεβαίωσα για μία ακόμα φορά ότι η Αφρική είναι ο αγαπημένος μου προορισμός με διαφορά», εξηγεί.
Η «μαγεία» της Αφρικής δεν είναι άλλη από την στάση ζωής των ανθρώπων της, που παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους, δεν σταματούν να χαμογελούν πλατιά. Αυτό ήταν που έκανε και τη μεγαλύτερη εντύπωση στον Νίκο Ζήκο στο ταξίδι του. «Ήταν ένα ταξίδι στο οποίο συναναστράφηκα πολύ τους ανθρώπους και έμαθα τις ιστορίες που έχουν να πουν. Το μέρος είναι προφανές ότι ήταν πανέμορφο. Τη Ρουάντα την ονομάζουν “Η Ελβετία της Αφρικής”, γιατί είναι καταπράσινη καθώς είναι σε ορεινό μέρος. Είναι ένα τοπίο γεμάτο με μπανανιές, καταπράσινο. Εμείς όμως επικεντρωθήκαμε και λόγω της ActionAid στις προσωπικές ιστορίες», θα εξηγήσει.
Νίκος Ζήκος
Νίκος Ζήκος
Ταξίδι – μάθημα ζωής
«Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και που νομίζω ότι είναι πολύ χαρακτηριστικό της Αφρικής, είναι μια μεγάλη αντίθεση και αντίφασή της. Ενώ βλέπεις πολύ μεγάλη φτώχεια, βλέπεις επίσης και πολύ μεγάλη χαρά. Σε υποδέχονται παντού με χορούς, τραγούδια, με τεράστια χαμόγελα», συνεχίζει ο Νίκος Ζήκος.
Νίκος Ζήκος
Νίκος Ζήκος
«Είναι η εικόνα που σου μένει περισσότερο χαραγμένη στο μυαλό, επιστρέφοντας. Τα παιδιά με τα τεράστια χαμόγελο. Υπάρχουν ταξίδια αναψυχής και ταξίδια ψυχής. Κάνοντας ένα ταξίδι αλληλεγγύης νομίζεις ότι πας να εκεί για να βοηθήσεις, αλλά συνειδητοποιείς επιστρέφοντας ότι αυτά που πήρες είναι πολύ περισσότερα από αυτά που έχεις δώσει. Είναι μαθήματα ουσίας και ζωής», είχε πει άλλωστε ο ίδιος σε ομιλία του στο TEDx για το ίδιο ταξίδι.
Συζητάμε αυτό το μάθημα στο οποίο αναφέρεται, το μάθημα που παίρνεις για το πόσο διαφορετικός είναι ο δυτικός τρόπος σκέψης. Αυτός στον οποίο ενώ έχουμε τόσα υλικά πράγματα, γκρινιάζουμε για τα πάντα. Πόσο επιστρέφοντας από την Αφρική, μαθαίνει κανείς να μη δίνει σημασία σε πράγματα ανούσια. Εκεί άλλωστε, οι τεράστιες υλικές ελλείψεις δεν σβήνουν ποτέ το χαμόγελο από τα χείλη, τα πρόσωπα, τα μάτια, ανθρώπων που παλεύουν κάθε μέρα για τα αυτονόητα: Να τραφούν, να εκπαιδευθούν, όχι μόνο να επιβιώσουν αλλά και να ζήσουν με χαμόγελο και αλληλεγγύη.
Ο σκοπός του ταξιδιού στη Ρουάντα
«Σκοπός του ταξιδιού μας ήταν να κατασκευαστούν τουαλέτες για ένα σχολείο 600 παιδιών στην κοινότητα του χωριού Muvungu της Ρουάντας. Τα παιδιά ως τότε δεν είχαν ούτε μία τουαλέτα. Το πρόγραμμα μας περιλάμβανε πολύ πρωινό ξύπνημα. Ξυπνούσαμε στις 6.30 – 7.00 το πρωί και πηγαίναμε με αυτοκίνητα στην κοινότητα όπου φτιάχναμε το έργο» περιγράφει για το ταξίδι του ο Νίκος Ζήκος.
«Δουλεύαμε από κοινού με τους ντόπιους και το μεσημέρι με το που τέλειωναν οι εργασίες, μας μαγείρευαν οι γυναίκες της κοινότητας. Έφτιαχναν τα δικά τους φαγητά που ήταν κυρίως με υλικά τα οποία μπορούσαν να καλλιεργήσουν από τη γη. Η μαγειρική τους είχε πολύ αβοκάντο και λαχανικά που είχαν την ευχέρεια να καλλιεργούν», εξηγεί στη συνέχεια.
Νίκος Ζήκος
Νίκος Ζήκος
«Μόλις φεύγαμε από το έργο επισκεπτόμασταν τους γύρω συνεταιρισμούς και βλέπαμε τα υπόλοιπα έργα της ActionAid στην περιοχή. Είδαμε συνεταιρισμούς γυναικών που έχει βοηθήσει πολύ η ActionAid στην ίδρυσή της. Εκεί οι γυναίκες φτιάχνουν διάφορα αντικείμενα όπως τσάντες και ρούχα πλεχτά. Βρεθήκαμε και σε έναν συνεταιρισμό ανδρών που ασχολούνταν με τις μπανανιές. Γενικά βρισκόμασταν κοντά στους ντόπιους που μας εξηγούσαν τον τρόπο ζωής τους», θα συνεχίσει ο φωτογράφος.
Νίκος Ζήκος
“Portrets of Rwanda”
Την κάμερα δεν την άφησε από τα χέρια του κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του. Κάπως έτσι κατάφερε να συνεχίσει αυτό το ταξίδι και επιστρέφοντας. Η παράλληλη δράση του εκεί μαζί με τις εργασίες στο έργο της ActionAid, περιλάμβανε πολλά κλικ. «Έκανα μια σειρά με πορτρέτα ανθρώπων της Ρουάντα. Όταν επέστρεψα και έβλεπαν φίλοι και γνωστοί το υλικό μου με παρότρυναν να το δείξω και να μην το κρατήσω θαμμένο στα συρτάρια. Έτσι αποφάσισα να κάνω μια φωτογραφική έκθεση τα έσοδα της οποίας πήγαν στην ανακατασκευή μιας αίθουσας δημοτικού εκεί. Όπως κι έγινε δηλαδή και ολοκληρώθηκε το έργο πριν από λίγους μήνες», εξηγεί.
Νίκος Ζήκος
Συνολικά στο χωριό Muvingu ταξίδεψαν 47 Έλληνες και Κύπριοι εθελοντές, προσωπικό και συνεργάτες της ActionAid. Το σχολείο στο οποίο εργάστηκαν εξυπηρετεί περισσότερους από 600 μαθητές, πολλοί από τους οποίους περπατούν χιλιόμετρα καθημερινά για να πηγαίνουν στα μαθήματά τους. Οι αίθουσες του σχολείου που είναι φτιαγμένες από κορμούς δέντρων και λάσπη, είναι πλέον σε πολύ άσχημη κατάσταση. Μία εξ αυτών τον Απρίλιο κατέρρευσε λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών. Η ανακατασκευή της έγινε και μέσω των εσόδων της έκθεσης φωτογραφίας “Portrets of Rwanda” του Νίκου Ζήκου.
Πώς μπορεί να βρεθεί κανείς σε ένα τέτοιο ταξίδι αλληλεγγύης; Πρώτα από όλα να είναι ανάδοχος γονέας της ActionAid. Μετά μπορεί να εκδηλώσει το ενδιαφέρον του για τη συμμετοχή του.
