Το X-Factor και το σύνδρομο Justin Bieber

Πολλά επίθετα, πολλά, σπάταλα υπερθετικά, με background τα ουρλιαχτά και τα κλάματα ενός φανατικού, μουσικά απαίδευτου– στην πλειοψηφία του – κοινού, με μέσο όρο ηλικίας τα 15. Δεν φταίνε τα παιδιά, στην ηλικία τους εγώ νόμιζα πως η Madonna, ήταν μια εξωγήινη θεά και το «Like a prayer», ένα παρεξηγημένο αριστούργημα, που έφερνε την ποπ πιο κοντά στην Αληθινή Τέχνη– εντάξει, κατά βάθος ακόμα το πιστεύω. Εν πάσει περιπτώσει, όχι, δεν συγκρίνω την Μadonna με τον Ίαν Στρατή. Και ξέρω καλά τι γράφει το manual της εμπορικής τηλεόρασης, στη σελίδα «μουσικό υπερθέαμα» : προσοχή, ο δρόμος της τηλεθέασης, περνάει μέσα από το Παλάτι της Υπερβολής. Γι’αυτό, ο νικητής είναι πάντα ένας φανταστικο- τέλειος, αυθεντικός Rising star, ένα Super Idol που έχει το The Voice και γενικότερα το X-Factor, για να κάνει… τι ακριβώς; Μισό, να το σκεφτούμε.

Το σύνδρομο Bieber

Είναι γεγονός πως οι Έλληνες αγαπούν τα μουσικά talent shows- όχι λιγότερο από ότι οι Αμερικανοί ή οι Άγγλοι υποθέτω, αλλά ίσως ένα τσικ περισσότερο από τους Δανούς ή τους Τσέχους. Πες το τρέλα, πες το μεσογειακή αλεγκρία, πες το αγάπη βιωματική για το τραγούδι, (άλλωστε οι περισσότεροι Έλληνες έχουν μια – το λιγότερο – υποφερτή φωνή) πες το όπως θες. Εγώ, το λέω «σύνδρομο Justin Bieber». Ή Παντελίδη, στην εγχώρια εκδοχή του. Είμαι πεπεισμένη πως κατά βάθος όλοι πιστεύουν είναι ένα τεράστιο, ανεξερεύνητο ταλέντο και πως κάποιος scouter, κάπου, κάπως, κάποτε, θα τους ανακαλύψει να γρατζουνάνε μια κιθάρα στο Internet και «θα γίνουν». Και μετά, θα τα έχουν όλα, δόξα, αμάξια, sex, γκόμενες, φλας, προβολή, the works. Ο ουρανός θα βρέχει χρήμα, άκοπα και αποβλημάτιστα. Ζωή, παραμυθένια. Αυτό, κατά ένα μέρος εξηγεί γιατί τα shows «του είδους» ήταν, είναι και θα είναι δημοφιλή.

Αν θυμάστε, το Fame Story ήταν το πρώτο μουσικό talent show που προβλήθηκε στην ελληνική τηλεόραση, το 2002 στον Ant1. Έκτοτε, έχουν περάσει από τις οθόνες μας τουλάχιστον 14 μουσικά talent shows, συνυπολογίζοντας και τις συνέχειές τους.

Fame Story (4σεζόν), Super Idol, Greek Idol (2 σεζόν), Dream Show The Music (2 σεζόν), The X  Factor (τρεις σεζόν, αυτή είναι η τέταρτη ) συν οι 2 σεζόν του The Voice – και δεν μετράμε καθόλου το παιδικό “Music School”, την αναβίωση του «Να η ευκαιρία» από το Mega την περίοδο 2001-2003 (που παρουσίαζε η Εύα Κοτανίδου και ανέδειξε νικητή τον Ησαΐα Ματιάμπα, Χριστέ μου πόσο άχρηστη πληροφορία πια… ) ή το Pop Stars που «γέννησε» τις Hi-5.

Μαθαίνω, τώρα, ότι από τον Οκτώβρη σ’αυτή τη λίστα θα προστεθούν άλλα τρία : ο Antenna, ετοιμάζεται για το «The Rising Star» (πιθανότατα, με παρουσιαστή τον Γιώργο Λιάγκα), το Star συζητάει για να υπογράψει με τον Τούρκο παραγωγό που έχει τα δικαιώματα του «The Voice», ενώ, πιθανότατα θα συνεχιστεί και το επιτυχημένο «X-Factor». Που σημαίνει ότι τα «φιντάνια- καλλιτεχνάρες» της ελληνικής μουσικής σκηνής, θα αρχίσουν να πολλαπλασιάζονται πιο γρήγορα από τις αμοιβάδες– υπολογίστε πως καμιά εξηνταριά τουλάχιστον θα φτάσουν στα live shows. Μετά είναι και οι οντισιόν, τα boot-camps, οι εμφανίσεις στο Πρωινό του Antenna, κι όλα τα πιθανά μέρη όπου οι μελλοντικές Adele και οι wannabe Biebers (οι οποίοι, είναι χιλιάδες, αν κρίνει κανείς από τις αιτήσεις που φτάνουν στα γραφεία παραγωγής), θα κυνηγήσουν το δικό τους γουορχολικό τέταρτο δημοσιότητας. Δεκάδες, εκατοντάδες παιδιά, με το ίδιο όνειρο, να καίει τα σωθικά τους και να αναβοσβήνει σαν ντισκομπάλα πάνω από το κεφάλι τους : να γίνουν σταρ.

Ένα αστέρι γεννιέται

Αλήθεια, όμως τι σημαίνει να είσαι «σταρ του τραγουδιού» στην Ελλάδα; Με όρους πραγματικής πραγματικότητας, πόσους «σταρ» μπορεί να συντηρήσει αυτή η χώρα και τι ακριβώς ονειρεύονται οι «καλλιτεχνάρες» του Θεοφάνους – αφού ολοκληρωθεί το καλοκαιρινό «Χ-Factor Tour»; (Που, με λίγα λόγια είναι το «ζεστό χρήμα»- στο- ταμείο- εδώ- και-τώρα- όσο λάμπει ακόμα το αστέρι της Νωαίνας και του Πιτσάνη, μετά ποιος ζει, ποιος πεθάνει… ) Να δουλέψουν μισή σεζόν πρώτο πρόγραμμα στην Πάολα στα μπουζούκια ; Συναυλίες με την μπάντα τους σε τίποτα «σπασμένα» διήμερα, στις μουσικές σκηνές ; Να βγουν πάνελ στην τηλεόραση;

Ακούγεται σκληρό, κυνικό, αλλά είναι αληθινό : η στατιστική δείχνει πως μόλις 10-15% από το σύνολο των παραγόμενων «σούπερ σταρ» ανά έτος, μπορεί να κάνει κάποιου είδους καριέρα.

Ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που αγγίζουν το stardom – o Νίκος Οικονομόπουλος, ίσως, ο Κωνσταντίνος Αργυρός, η Τάμτα, ο Δήμος Αναστασιάδης, ο Λούκας Γιώρκας, ο Λεωνίδας Μπαλάφας, ο Νίνο, η Ήβη Αδάμου, πιο παλιά ο Θάνος Πετρέλης. Ο Γιώργος Λιανός τα τελευταία χρόνια ασχολείται περισσότερο με την παρουσίαση, ο Κώστας Μαρτάκης μας είπ «Καλημερούδια» και ο Νίκος Γκάνος ψάχνει ακόμα το πλάνο του στο «Namaste». Η Καλομοίρα μεγαλώνει τα παιδιά της στην Αμερική και η Μάρω Λύτρα έγινε νοσοκόμα στον Καναδά.. Η Ραλλία Χρηστίδου, ο Κώστας Καραφώτης, ο Κωνσταντίνος Θαλασσοχώρης, ο Νίκος Μίχας, γράφουν την δική τους, σημαντική, εναλλακτική ροκ ή έντεχνη ιστορία στις μουσικές σκηνές. Το ίδιο και ο Γρηγόρης Πετράκος, ο Παναγιώτης Τσακαλάκος , ο Ησαϊας Ματιάμπα. Η εξαιρετική Βαλάντω Τρύφωνος, που έχει στο ενεργητικό της συνεργασίες με την Άννα Βίσση και τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, κατάφερε να βγάλει μόλις τρία singles. Το «αερικό» Μαλού Κυριακοπούλου, η δεύτερη νικήτρια του Greek Idol με το τεράστιο fan club, τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με τον Γιώργο Μαζωνάκη.

Η Ελευθερία Ελευθερίου και η Μαρία Έλενα Κυριάκου πήγαν με την Ελλάδα στη Γιουροβίζιον – κατά τα άλλα, έχει η καθεμία στο ενεργητικό της από ένα album και μερικά singles. O Σταύρος Κωνσταντίνου έκανε καριέρα μόνο στην Κύπρο – πρόσφατα έγραψε κι ένα τραγούδι για τον Παντελή Παντελίδη. Τα Κόκκινα Χαλιά και οι Hi-5 διαλύθηκαν. Kανείς δεν ξέρει με τι ακριβώς ασχολείται αυτόν τον καριό ο Νότης Χριστοδούλου ή ο Περικλής Στεργιανούδης ή η Αμαλία Αυγουστάκη.

Ο Νικόλας Μεταξάς, και «φαινόμενο» Αρετή Κοσμίδου κάνουν μουσικές σπουδές σε κολλέγια του εξωτερικού. Όσο για τον νικητή του περυσινού Τhe Voice, τον Κώστα Αγέρη, που τραγούδαγε «Την πατρίδα μου έχασα» και σήκωνε τους coaches όρθιους στις καρέκλες του, την τελευταία φορά που τσέκαρα τη σελίδα του στο facebook, προγραμμάτιζε μια εμφάνιση στο Νέο Κεραμίδι Κατερίνης με την Πέλα Νικολαϊδου. Προ διμήνου έδωσε στην κυκλοφορία ένα δίσκο- αφιέρωμα στη γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού, που περιείχε και το ντουέτο Ρέμου- Ασλανίδου, στο τραγούδι «Για να μην ξεχνώ, θυμάμαι» – η μουσική ήταν δική του σύνθεση.

Όχι ακριβώς αυτό που θα έλεγε κανείς «καριεράρα» από μια «καλλιτεχνάρα», αλλά ΟΚ, υποθέτω πως είναι μια αρχή και πως ο καθένας έχει δικαίωμα στο όνειρο. Και μερικές φορές, τίποτα άλλο – προσοχή, όμως, μην το πείτε απότομα στον Ίαν…