Twisted Love: Διάβασε ένα απόσπασμα από το «εθιστικό» βιβλίο της Ana Huang

Η υπογραφή της Ana Huang είναι εγγύηση ότι δεν πρόκειται να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου αν είσαι fan του είδους των ερωτικών μυθιστορημάτων και αισθηματικών βιβλίων. Τα βιβλία της έχουν κατακτήσει την πρώτη θέση στη λίστα των best sellers του Publisher Weekly και του Amazon, ενώ τα video για τη σειρά Twisted στο TikTok έχουν ξεπεράσει τα 50 εκατομμύρια views.

Τα βιβλία Twisted της Ana Huang, είναι αυτοτελή μυθιστορήματα και εκτός από το Twisted Love, μέσα στο 2023 θα κυκλοφορήσουν από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος και τα επόμενα 3 βιβλία της σειράς: Twisted Games, Twisted Hate και Twisted Lies.

Στο βιβλίο Twisted Love θα συναντήσεις τον Άλεξ Βόλοφ, έναν δαίμονα με αγγελικό πρόσωπο που δεν μπορεί να ξεφύγει από το παρελθόν του. Αντιστέκεται στον έρωτα μέχρι που αναγκάζεται να προσέχει την αδερφή του καλύτερου του φίλου. Για εκείνη θα νιώσει κάτι απρόσμενα δυνατό. Μια φωτιά που θα µπορούσε να καταστρέψει τον κόσµο όπως τον ήξερε.

Η Έιβα Τσεν από την άλλη είναι µια απελευθερωμένη κοπέλα, που έχει παγιδευτεί στους εφιάλτες µιας παιδικής ηλικίας που δεν µπορεί να θυµηθεί. Παρά το δύσκολο παρελθόν της, δεν έχει πάψει να διακρίνει την οµορφιά στον κόσµο, όπως και την οµορφιά που κρύβει στην καρδιά του ένας άντρας µε παγερό παρουσιαστικό, τον οποίο δεν θα έπρεπε να θέλει, τον καλύτερο φίλο του αδερφού της που θα γίνει η σωτηρία και η καταστροφή της.

Για να σε βάλουμε ακόμα πιο βαθιά στον κόσμο του Twisted εξασφαλίσαμε για σένα ένα απόσπασμα του βιβλίου Twisted Love. Μόλις το διαβάσεις είμαι βέβαιη ότι θα θέλεις να φτάσεις μέχρι την τελευταία σελίδα του.

Ακολουθεί το απόσπασμα του μυθιστορήματος Twisted Love:

4

ΕΪΒΑ

ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ, Ο ΤΖΟΣ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ
Αμερική και ο Άλεξ είχε εγκατασταθεί δίπλα. Είχα δει τους μεταφορείς να κουβαλάνε μια τεράστια επίπεδη τηλεόραση και κουτιά διαφόρων μεγεθών στο διπλανό σπίτι, ενώ η Aston Martin του Άλεξ έκανε καθημερινά πια την εμφάνισή της.

Επειδή δεν θα μου έκανε καλό να σιγοβράζω στο ζουμί μου, αποφάσισα να πάρω τα λεμόνια που μου είχε δώσει η ζωή και να φτιάξω λεμονάδα.

Το καλοκαίρι η γκαλερί έκλεινε τις Τρίτες και δεν είχα καμία προγραμματισμένη φωτογράφιση. Έτσι, πέρασα όλο το μεσημέρι φτιάχνοντας τα φανταστικά μου μπισκότα ρεντ βέλβετ.

Μόλις τα είχα τοποθετήσει σε ένα όμορφο μικρό καλάθι, όταν άκουσα τον χαρακτηριστικό βρυχηθμό του αυτοκινήτου του Άλεξ που έστριβε στο δρομάκι και μετά την πόρτα να κλείνει.
Γαμώτο. Εντάξει, ήμουν έτοιμη. Ήμουν.

Σκούπισα τις ιδρωμένες παλάμες στο πλάι των μηρών μου. Δεν έπρεπε να νιώθω τόσο νευρική που του πήγαινα μπισκότα, που να πάρει η ευχή. Ο Άλεξ ήταν καλεσμένος στο τραπέζι των Ευχαριστιών κάθε χρόνο τα τελευταία οχτώ χρόνια και μπορεί να ήταν πλούσιος και εμφανίσιμος, αλλά ήταν άνθρωπος. Λίγο ψαρωτικός, αλλά δεν έπαυε να είναι άνθρωπος.

Επίσης, υποτίθεται ότι θα με πρόσεχε και πώς θα το έκανε αυτό αν μου έκοβε το κεφάλι;

Με αυτή την καθησυχαστική ιδέα στο μυαλό μου, πήρα το καλάθι μου, τα κλειδιά μου και το κινητό μου και ξεκίνησα για το σπίτι του. Ευτυχώς, η Τζουλς ήταν στο δικηγορικό γραφείο όπου δούλευε ως ασκούμενη. Άλλη μία φορά να την άκουγα να λέει πόσο σέξι ήταν ο Άλεξ, θα έβαζα τις φωνές.

Εν μέρει πίστευα ότι αυτό το έκανε για να μου σπάσει τα νεύρα, ενώ ταυτόχρονα ανησυχούσα μήπως και η Τζουλς ενδιαφερόταν αληθινά για εκείνον. Αν η κολλητή μου τα έφτιαχνε με τον κολλητό του αδερφού μου, θα άνοιγε ο ασκός του Αιόλου και δεν είχα καμία όρεξη να το ζήσω αυτό.

Χτύπησα το κουδούνι της πόρτας προσπαθώντας να ηρεμήσω την καρδιά μου που σφυροκοπούσε, όσο περίμενα να ανοίξει ο Άλεξ. Ήθελα να παρατήσω το καλάθι στα σκαλιά της εισόδου και να τρέξω στο σπίτι μου, αλλά αυτό θα το έκα- νε μόνο ένας δειλός, και εγώ δεν ήμουν δειλή. Τις περισσότερες φορές τουλάχιστον. Πέρασε ένα λεπτό. Χτύπησα ξανά το κουδούνι.

Τελικά, άκουσα έναν ανεπαίσθητο ήχο βημάτων που όλο και δυνάμωνε, μέχρι που η πόρτα άνοιξε απότομα και βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με τον Άλεξ. Είχε βγάλει το σακάκι του, αλλά φορούσε τα υπόλοιπα ρούχα της δουλειάς του – λευκό πουκάμισο Thomas Pink, παντελόνι και παπούτσια Armani, μια μπλε γραβάτα Brioni.

Το βλέμμα του στάθηκε στα μαλλιά μου (που ήταν πιασμένα κότσο), στο πρόσωπό μου (που έκαιγε σαν άμμος ξεροψημένη στον ήλιο χωρίς προφανή λόγο) και στα ρούχα μου (φορούσα το αγαπημένο μου σετ τιραντάκι- σορτσάκι) για να καταλήξει στο καλάθι. Όλη εκείνη την ώρα είχε ένα ύφος το οποίο δεν μπορούσα να αποκωδικοποιήσω.

«Είναι για σένα». Έτεινα το καλάθι προς το μέρος του.
«Είναι μπισκότα», πρόσθεσα, αν και ήταν περιττό, γιατί είχε μάτια και έβλεπε και μόνος του τι ήταν. «Είναι δώρο για να σε καλωσορίσω στη γειτονιά».

«Δώρο για να με καλωσορίσεις στη γειτονιά», επανέλαβε.

«Ναι. Γιατί είσαι… καινούριος. Στη γειτονιά». Ακουγόμουν ηλίθια. «Ξέρω ότι δεν ήθελες καθόλου να έρθεις εδώ, όπως και εγώ δεν ήθελα να έρθεις εδώ…» Οχ, δεν ακούστηκε καλά αυτό. «Αλλά επειδή είμαστε γείτονες, καλύτερα να κάνουμε ανακωχή».

Ο Άλεξ σήκωσε το ένα φρύδι. «Δεν ήξερα ότι χρειαζόταν να κάνουμε ανακωχή. Δεν είμαστε σε πόλεμο».

«Όχι, αλλά…» Ξεφύσησα εκνευρισμένη. Ήταν απαραίτητο να με δυσκολεύει έτσι; «Προσπαθώ να φερθώ ευγενικά, εντάξει; Θα μένουμε αναγκαστικά κοντά για ένα χρόνο και θέλω να κάνω τη ζωή μας ευκολότερη. Πάρε τα καταραμένα μπισκότα. Μπορείς να τα φας, να τα πετάξεις, να τα δώσεις να τα φάει το φίδι σου ο Ναγκίνι, ό,τι θέλεις».

Το στόμα του συσπάστηκε. «Με είπες Βόλντεμορτ μόλις τώρα;»

«Τι; Όχι!» Ίσως. «Έφερα το φίδι ως παράδειγμα. Δεν μου φαίνεσαι για τύπος που θα είχε χνουδωτό ζωάκι».

«Έχεις δίκιο. Αλλά ούτε φίδι έχω». Πήρε το καλάθι από τα χέρια μου. «Ευχαριστώ».

Ανοιγόκλεισα τα μάτια. Τα ανοιγόκλεισα ξανά. Ο Άλεξ Βόλκοφ μού είχε πει ευχαριστώ; Περίμενα ότι θα έπαιρνε τα μπισκότα και θα μου έκλεινε την πόρτα στα μούτρα. Ποτέ ως τώρα δεν με είχε ευχαριστήσει για οτιδήποτε.

Ίσως μόνο μία φορά που του έδωσα τον πουρέ στη διάρκεια του φαγητού, αλλά ήμουν μεθυσμένη και η ανάμνηση ήταν κάπως θολή.

Ήμουν ακόμη παγωμένη από το σοκ, όταν εκείνος πρόσθεσε: «Θέλεις να έρθεις μέσα;»

Ονειρευόμουν. Σίγουρα ονειρευόμουν. Γιατί οι πιθανότητες να με καλέσει στο σπίτι του ο Άλεξ στην πραγματική ζωή ήταν μικρότερες από τις πιθανότητες να λύσω μια πανδύσκολη εξίσωση με το μυαλό μου.

Τσιμπήθηκα. Άουτς. Εντάξει, δεν ήταν όνειρο. Μόνο μια πολύ σουρεαλιστική συνάντηση.

Αναρωτιόμουν αν οι εξωγήινοι είχαν απαγάγει τον αληθινό Άλεξ καθώς ερχόταν στο σπίτι και είχαν αφήσει στη θέση του μια πιο ευγενική, πιο πολιτισμένη εκδοχή του.

«Ναι, αμέ», κατάφερα να πω, γιατί ήμουν πολύ περίεργη. Δεν είχα βρεθεί ποτέ στο σπίτι του Άλεξ στο παρελθόν και ήμουν περίεργη να δω πώς είχε διαμορφώσει το σπίτι του Τζος.

Είχε μετακομίσει πριν από δύο μέρες και περίμενα να δω κούτες πεταμένες εδώ κι εκεί, αλλά όλα ήταν τόσο αστραφτερά και τακτοποιημένα, που έδιναν την εντύπωση ότι έμενε χρόνια εκεί.

Στο δωμάτιο κυριαρχούσε ένας κομψός γκρίζος καναπές και μια τηλεόραση ογδόντα ιντσών, που ερχόταν σε αντίθεση με το χαμηλό λευκό τραπέζι από λάκα, τα φωτιστικά σε βιομηχανικό στιλ και τον πίνακα αφηρημένης τέχνης του Τζος. Είδα μια μηχανή εσπρέσο στην κουζίνα και ένα τραπέζι με γυάλινη επιφάνεια και καρέκλες με λευκή ταπετσαρία στην τραπεζαρία, αλλά πέρα από αυτά δεν υπήρχαν πολλά άλλα έπιπλα. Η διαφορά ήταν τεράστια σε σύγκριση με το ακατάστατο αλλά ζεστό σπίτι του Τζος, που είχε ένα σωρό βιβλία, αθλητικό εξοπλισμό και πράγματα που είχε φέρει από τα ταξίδια του.