Βόλτα στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης

Θα σου πούμε την αλήθεια: πήραμε με ταξί. Όμως, αυτή η περιοχή της Θεσσαλονίκης είναι προσβάσιμη και με λεωφορείο. Με πόδια πάντως όχι, εκτός κι αν έχεις όρεξη να περάσεις 1-2 ώρες λαχανιασμένη σε ανηφόρες. Εμείς, δεν αντέχαμε. Φτάσαμε οδικώς έξω από τα τείχη και αρχίσαμε τις βόλτες.

Πρώτη στάση, αναπόφευκτα, ήταν ο πύργος Τριγωνίου που χρονολογείται στον 15ο αιώνα μ.Χ. Μοιάζει αρκετά με τον Λευκό Πύργο και έχει υπέροχη θέα, όπως μπορείς να διαπιστώσεις, ακόμα και αν ο καιρός δεν είναι 100% ευνοϊκός.

 

Σταθήκαμε και λίγο στην επιγραφή που είχε απ’ έξω…

Τριγώνια / Το πνεύμα της λευκής

Οι Πορτάρες στο βόρειο τμήμα των τειχών αποτελούν το πέρασμα προς τον κυρίως πολεοδομικό ιστό της πόλης. Σε ό,τι αφορά στο μωσαϊκό των παραδόσεων της, η Ανατολική Πορτάρα αποτέλεσε το πέρασμα από τη ζωή στην αθανασία του θρύλου για μια νεαρή και όμορφη μέλλουσα νύφη που επέλεξε το θάνατο αντί για το συμβιβασμό, κάνοντας την – ως πνεύμα πλέον – το μεταφυσικό σήμα κατατεθέν της περιοχής…

 

Στη συνέχεια, περάσαμε τα τείχη και αυτόματα σε μια άλλη εποχή. Μπαίνοντας, κοιτάξαμε αριστερά, την εσωτερική πλευρά της κεντρικής πύλης (Πορτάρα) που την είχε αγκαλιάσει μια κόκκινη βουκαμβίλια και μετά ανηφορίσαμε προς το Γεντί Κουλέ ή αλλιώς Επταπύργιο.

Σε 10 λεπτά, είχαμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε γιατί όλοι σε όσους είπαμε ότι πάμε Θεσσαλονίκη, πρότειναν να μη χάσουμε αυτή τη βόλτα.

Πρόκειται για μια ήσυχη περιοχή, με ιδιαίτερη ιστορία και μοναδική αρχιτεκτονική. Περπατάς και νομίζεις ότι μεταφέρεσαι πίσω στο χρόνο.

Αυτό που μας γύριζε στο σήμερα, ήταν ο χάρτης του κινητού, που είχαμε σαν οδηγό. Ευτυχώς, η λίγη μου μπαταρία βοήθησε στο να χαθούμε αρκετές φορές και έτσι να δούμε πολλές όμορφες γωνιές αυτής της περιοχής και μερικές αστείες πινελιές επίσης.

 

 

Κάπως έτσι, φτάσαμε στο Γεντί Κουλέ, που σίγουρα έχεις ακούσει σε ρεμπέτικα τραγούδια. Πρόκειται για φρούριο της πόλης, που υπάρχει από τους πρώτους αιώνες μ.Χ. ενώ υπολογίζεται ότι πήρε τη σημερινή του μορφή τον 14ο αιώνα. Στα τέλη του 19ου αιώνα, μετατράπηκε σε φυλακή.

Το 1989 οι φυλακές μεταφέρθηκαν και το Επταπύργιο, που έχει χαρακτηριστεί μέρος της παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO,  αποδόθηκε στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Πολιτισμού. Αν είσαι τυχερή και έχεις χρόνο μπορείς να κάνεις βόλτες στο εσωτερικό του.

 

Εμείς, δυστυχώς, δε το βρήκαμε ανοιχτό γιατί πήγαμε Σάββατο, ενώ όπως μάθαμε είναι ανοιχτά μόνο Τρίτη μέχρι Παρασκευή. Κάναμε, ωστόσο, βόλτες στο εξωτερικό του και πήραμε μια ιδέα από τα ψηλά τείχη…

 

 

Μετά τη βόλτα στο Γεντί Κουλέ, είχαμε την ιδέα να πάμε προς το περιαστικό δάσος του Σέιχ Σου, που είναι δίπλα ή τελοσπάντων περίπου 5-10 λεπτά με αυτοκίνητο. Εδώ, μπορείς να έρθεις μάλλον για πεζοπορία. Δεν υπάρχει κάποιο καφέ ή κάποια οργανωμένη δραστηριότητα.

Πίσω, λοιπόν, στην Άνω Πόλη. Μετά από τη βόλτα στο Γεντί κουλέ, τα λιθόστρωτα στενάκια αλλά και τα αδιέξοδα, υπάρχει ανάγκη για έναν καφέ. Έναν καφέ, φυσικά με θέα. Κατηφορίσαμε λίγο κάτω από την Πορτάρα, όπου βρήκαμε αρκετά τουριστικά καφέ. Βέβαια, ένα κλικ στη θέα και τον πύργο του ΟΤΕ από ψηλά, έγινε.

 

Στην συνέχεια ανηφορίσαμε ξανά προς τον πύργο Τριγωνίου. Πολλή ανηφόρα αλλά τα στενάκια ήταν πραγματική ανταμοιβή. Γραφικά και ήσυχα, έλεγαν ιστορίες τον προσφύγων που ήρθαν εδώ μετά την μικρασιατική καταστροφή.

 

Φτάσαμε, λοιπόν, σε ένα από τα καφέ που μας είχαν πει ότι έχει πολύ καλή θέα. Νομίζαμε αρχικά ότι κάναμε λάθος, αλλά όχι. Ήταν αυτό το καφέ, που είχε νέον επιγραφή. Ούτε στο εσωτερικό του, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Αυτό που σίγουρα άξιζε, ήταν η θέα. Δικαιολογημένα είναι διάσημο γι’ αυτό το λόγο το  “Κάστρα”.

Πέντε συμβολές, λοιπόν, μετά από αυτή μας τη βόλτα, σε εσένα που θέλεις την κάνεις:

– Άσε το χάρτη και χάσου στα στενά

– Διάλεξε τη μέρα που θα είναι ανοιχτό το Γεντί Κουλέ

– Μην πας στο Σέιχ Σου αν δεν είσαι έτοιμη για πεζοπορία

– Μη ψάξεις για καφέ τύπου κέντρου Θεσσαλονίκης. Δεν υπάρχει.

– Προτίμησε να φας κάτι στα γραφικά ταβερνάκια.