Βρεθήκαμε στο “Pasta World Championship 2019” της Barilla στο Παρίσι. Oh mon Dieu!

Η Barilla συμπληρώνει φέτος 50 χρόνια παρουσίας στη Γαλλία και επιλέχθηκε να είναι το φετινό location διαγωνισμού, αν και μέχρι τώρα γινόταν στο Μιλάνο.

Ο χώρος που φιλοξένησε το διαγωνισμό ήταν το Pavillon Cambon, ένα πραγματικά υπέροχο κτίριο που διαμορφώνεται ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε event και σου δίνει το παριζιάνικο στίγμα έτσι όπως πρέπει. Καθ’ όλη τη διάρκεια του διαγωνισμού, ακούγαμε υπέροχες μουσικές και ένιωσα περισσότερο σαν να είμαι σε πάρτι (ζυμαρικών) ή στον πύργο της Βαβέλ, με τόσες διαφορετικές γλώσσες και ανθρώπους. Οι δύο παρουσιαστές της βραδιάς ζέσταιναν συνέχεια το κοινό με ερωτήσεις και η επιλογή τους δεν ήταν τυχαία. Ο Stephane Rotenberg είναι ο παρουσιαστής του γαλλικού “Top Chef” και ο Lorenzo Cogo είναι ο νεότερος βραβευμένος σεφ με αστέρι Michelin στην Ιταλία.

Οι δοκιμασίες

14 σεφ από 14 διαφορετικές χώρες και 3 φάσεις που ανέδειξαν τον φετινό νικητή. Η πρώτη δοκιμασία ήταν “The Masterpiece”, με ένα πιάτο που θα συνδύαζε την καλαισθησία με την υψηλή γεύση. Η δεύτερη φάση ήταν ένας λευκός καμβάς (“The White Canvas”) για τους σεφ που θα αποδείκνυαν τη δημιουργικότητα και το ταλέντο τους σε ένα πιάτο. Οι 4 φιναλίστ έπρεπε να τελειοποιήσουν το πιάτο του ημιτελικού, ακολουθώντας τις συμβουλές της κριτικής επιτροπής. Η επιλογή των κριτών ήταν έξυπνη γιατί δεν αποτελείτο μόνο από σεφ. Οι Ιταλοί Davide Oldani και Simone Zanoni, η Γαλλίδα σεφ Amandine Chaignot, η Αυστραλή φωτογράφος Ashley Alexander και η Ιταλίδα σχεδιάστρια και αρχιτέκτονας Paola Navone αποφάσισαν ότι νικητής θα πρέπει να είναι αυτός που ανταποκρίνεται απόλυτα στο φετινό θέμα του διαγωνισμού, “The Art of Pasta”.

O νικητής

Δεν ξέρω αν ήταν αναμενόμενο, αλλά στα ελληνικά πηγαδάκια επικρατούσε η άποψη ότι η Ιαπωνία θα σηκώσει την κούπα. Καταρχάς, όλα τα πιάτα του Keita Yuge είχαν ξεκάθαρη ιαπωνική επιρροή, χρησιμοποιώντας συγκλονιστικά σκεύη στο σερβίρισμα των ζυμαρικών. Θα σκότωνα για αυτά τα τύπου πέτρινα μπολ με καπάκι. Το νικητήριο πιάτο ήταν penne με γκοργκοντζόλα, στρείδια και yuzu το οποίο δοκιμάσαμε στο μεγάλο φινάλε της βραδιάς που περιελάμβανε pasta party. O ίδιος δήλωσε υπερήφανος για την κατάκτηση του τίτλου “Mater of Pasta” και έτοιμος να μεταδώσει τις γνώσεις και τις τεχνικές του δεξιότητες και στις επόμενες γενιές.

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Δεν μου άρεσε. Φαντάζομαι ότι παίζει ρόλο η έλλειψη εξοικείωσής μου με τα ιδιαίτερα ιαπωνικά συστατικά και καταλαβαίνω ότι το εν λόγω βραβείο αναζητούσε στοιχεία δημιουργικότητας και διαφορετικότητας.

Ο Έλληνας σεφ Νίκος Μπίλλης

Η ελληνική συμμετοχή ήταν εξαιρετική, και δεν το λέω επειδή έτσι πρέπει να πω. Είχα τη χαρά να μιλήσω με τον σεφ, για λίγα μόνο λεπτά, λίγο πριν πάει στη θέση του για να διεκδικήσει μία θέση στον ημιτελικό. Με εμπειρία στον χώρο και θέση σεφ στα εστιατόρια Botrini’s στην Αθήνα και Etrusco στην Κέρκυρα, ήταν απλώς χαρούμενος που επιλέχθηκε για να συμμετάσχει σε έναν κορυφαίο διαγωνισμό μαγειρικής, αν και δεν ξέρει ποια ήταν τα κριτήρια. «Ποια είναι η αγαπημένη σου συνταγή για μακαρόνια»; «Ε θα σου πω αυτήν που μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία, σαν κλασικός Έλληνας. Τα μακαρόνια με κιμά. Λατρεύω βέβαια τη ναπολιτάνα, που οι περισσότεροι τη θεωρούν πανεύκολο πιάτο, αλλά στην Ιταλία αντιμετωπίζεται ιερά. Σκέψου ότι σε πολλά κορυφαία μαγαζιά της Ιταλίας, δεν σερβίρεται σε μικρά παιδιά».

Όταν τον ρώτησα να μου πει το δικό του κρυφό μυστικό (αν και πλέον δεν θα είναι κρυφό), μου είπε ότι, όσο κοινότοπο και αν ακούγεται, το διαχρονικό μυστικό είναι η αγάπη για τη μαγειρική. Α, και οι καλές πρώτες ύλες φυσικά. «Αν έχω αγαπημένο υλικό; Το νερό. Χωρίς αυτό δεν μπορείς να κάνεις τίποτα», είπε και με αποστόμωσε. Μπορεί το πιάτο του Νίκου με tortiglioni Barilla, πιπεριές Φλωρίνης, γλυκάδια, αντζούγιες και τυρί καρίκι να μην κατάφερε να περάσει στην επόμενη φάση, αλλά πιστέψτε με, ήταν από τα καλύτερα πιάτα ζυμαρικών που έχω δοκιμάσει. Πήρε εξάλλου τη θετική ψήφο του κριτή Oldani, που ήταν ο πιο απαιτητικός και ο star του μεγάλου event. Και κρατάω τις λέξεις που μου είπε και που του έρχονται στο μυαλό όταν ακούει pasta. «Ζεστό φαγητό, γιατί διαφέρει από το κρύο και σου ζεσταίνει και την ψυχή. Μοίρασμα γιατί βάζουμε μία μακαρονάδα στη μέση και τρώμε όλοι μαζί και Ιταλία».

Το γυναικείο στοιχείο του διαγωνισμού

Νιώθω ότι το Barilla Pasta World Championship είχε αρκετά έντονο γυναικείο στοιχείο, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι η πλειοψηφία της κριτικής επιτροπής αποτελείτο από γυναίκες. Η περσινή νικήτρια ήταν η Carolina Diaz, δηλώνοντας: «Νιώθω πραγματική τιμή για όσα έζησα στην Ιταλία. Είναι τιμή μου να είμαι η πρώτη γυναίκα που κερδίζει τον τίτλο του Master of Pasta, καθώς οι γυναίκες πλέον αναλαμβάνουν δράση και είναι καιρός να αναγνωριστεί η δουλειά τους σε όλο τον κόσμο». Στον φετινό τελικό, είχαμε τη Βραζιλιάνα Heaven Delhaye, αλλά συνολικά οι συμμετοχές των γυναικών είχαν την αναλογία 3/14.

Λίγο πριν τη μεγάλη έναρξη, μίλησα με την 29χρονη σεφ Zora Klipp, που εκπροσωπούσε τη Γερμανία και η οποία κατάφερε να φτάσει μέχρι τον ημιτελικό. Εξάλλου όπως μου είπε, δεν την ενδιέφερε καθόλου να κερδίσει, αλλά στόχος της ήταν να επιβιώσει στην πρώτη φάση. Ήταν η μόνη σεφ που δεν εργάζεται για κάποιο εστιατόριο, έχει δική της εκπομπή σε γερμανικό κανάλι και παραδίδει μαθήματα μαγειρικής. «Η αγαπημένη μου συνταγή είναι αυτή που θα φτιάξω σήμερα (γέλια). Όχι σοβαρά, λατρεύω την πουτανέσκα, την καρμπονάρα, γενικά τα μακαρόνια είναι η καλύτερή μου. Και τα νουντλς». Κι εμένα κορίτσι μου, κι εμένα. Το δικό της μυστικό συστατικό είναι το σκόρδο ενώ λατρεύει τις ελιές και τη φέτα στην ελληνική κουζίνα.

Στην ερώτηση που της έκανα για τις 3 λέξεις που έρχονται στο μυαλό της όταν ακούει “pasta”, μου είπε «Ιταλία, παρμεζάνα και φίλοι». (Νομίζω απέκτησα μία φίλη από τη Γερμανία). Η κουβέντα πήγε στο πώς νιώθει μία γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο αλλά και για τις μισθολογικές διαφορές. «Χαίρομαι που δουλεύω μόνη μου και κάνω τις επιλογές μου γιατί στο παρελθόν έχω ακούσει αρκετά σεξιστικά και χαζά αστεία και ήταν δύσκολα. Ευτυχώς βλέπω ότι τα πράγματα αλλάζουν. Στη Γερμανία, πληρωνόμαστε το ίδιο γιατί υπάρχει κρατική χρηματοδότηση (ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω)

Το φινάλε

Το μεγάλο γεγονός επισφραγίστηκε από τη live εκτέλεση της Συμφωνίας Spaghetti, με τίτλο “The Sound of Pasta”. Οι Ιταλοί καλλιτέχνες “Food Ensemble” συνέθεσαν 4 πρωτότυπα μουσικά κομμάτια που προέρχονται από τη δημιουργία πιάτου του Davide Oldani και πλέον έχει μία θέση στο σπίτι μου, μαζί με τα άλλα βινύλια. Ακολούθησε μεγάλο pasta party, όπου μας δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμάσουμε τις δημιουργίες που διαγωνίστηκαν αλλά και “to know us better” με δημοσιογράφους και influencers από όλον τον κόσμο.  

Ευχαριστούμε Barilla!