Αυτισμός: Η τηλεόραση τριπλασιάζει τον κίνδυνο διάγνωσης

ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΜΠΟΣΤΑΝΤΖΟΓΛΟΥ
2 ΦΕΒ 2022

Μια νέα επιστημονική έρευνα επισημαίνει ότι ο κίνδυνος αυτισμού για παιδιά που βλέπουν πάνω από δύο ώρες τηλεόραση την ημέρα, είναι ιδιαίτερα αυξημένος.

Τι είναι ο αυτισμός και η Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος;

Ο όρος «αυτισμός» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1911, από τον ψυχίατρο Eugen Bleuler, περιγράφοντας την κοινωνική και επικοινωνιακή δυσκολία των ατόμων αυτών με τον κοινωνικό τους περίγυρο.

Η διαταραχή του φάσματος του αυτισμού (ΔΑΦ) είναι μια διαταραχή του εγκεφάλου που ξεκινά νωρίς στη ζωή. Επηρεάζει την κοινωνική επικοινωνία και αλληλεπίδραση και συνοδεύεται από επαναλαμβανόμενα και στενά μοτίβα συμπεριφοράς ή ενδιαφερόντων.

Τι προκαλεί;

Η ακριβής αιτία της ΔΑΦ είναι άγνωστη. Είναι πιθανό πολλά διαφορετικά πράγματα σε συνδυασμό να οδηγούν σε αλλαγές στον τρόπο που αναπτύσσεται ο εγκέφαλος πριν γεννηθεί ένα μωρό. Τα ισχυρότερα στοιχεία υποστηρίζουν τον ρόλο των γονιδίων ενός ατόμου. Άλλα πράγματα, όπως προβλήματα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή κατά τη γέννηση, μπορεί να παίξουν κάποιο ρόλο. Πολλά παιδιά με ΔΑΦ έχουν επίσης διανοητική αναπηρία. Τα εμβόλια δεν προκαλούν αυτισμό.

Τηλεόραση και αυτισμός

Τα αγόρια -αλλά όχι τα κορίτσια- ενός έτους που παρακολουθούν τηλεόραση για περισσότερες από 2 ώρες την ημέρα, έχουν τριπλάσια πιθανότητα να διαγνωστούν με αυτισμό στην ηλικία των τριών ετών, σύμφωνα με μία νέα επιστημονική μελέτη.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Γιαμανάσι σύμφωνα με το ΑΠΕ, ανέλυσαν στοιχεία για 84.030 παιδάκια ενός έως τριών ετών. Οι διαγνώσεις στο φάσμα του αυτισμού ήταν 3,5 φορές περισσότερες μεταξύ των παιδιών που έβλεπαν τηλεόραση 2 έως 4 ώρες την ημέρα, σε σχέση με τα παιδιά που δεν εκτίθεντο καθόλου σε οθόνες. Τα αγόρια ενός έτους που έβλεπαν 1 έως 2 ώρες την ημέρα τηλεόραση είχαν διπλάσια πιθανότητα διάγνωσης αυτισμού σε ηλικία τριών ετών.

Όσο περισσότερος ήταν ο καθημερινός χρόνος μπροστά από μία οθόνη, τόσο μεγαλύτερος ήταν ο κίνδυνος διάγνωσης αυτισμού για τα αγόρια. Ωστόσο, ο κίνδυνος δεν ήταν ίδιος για τα κορίτσια. Το ποσοστό αυτισμού στην ηλικία των τριών ετών ήταν 0,4% και για τα δύο φύλα, αλλά τα αγόρια είχαν τριπλάσια πιθανότητα να διαγνωστούν με αυτισμό από ό,τι τα κορίτσια.

Ποια είναι τα σημεία και τα συμπτώματα της διαταραχής του αυτιστικού φάσματος;

Τα παιδιά με ΔΑΦ έχουν συχνά προβλήματα με:

γλώσσα του σώματος και οπτική επαφή
κοινωνικές συναναστροφές
οικοδόμηση και διατήρηση σχέσεων
αισθητηριακή εισροή
άκαμπτη συμπεριφορά
έντονα και ασυνήθιστα ενδιαφέροντα

Στα νήπια, οι γονείς μπορεί να παρατηρήσουν:

καθυστερημένη ομιλία
ασυνήθιστους τρόπους κίνησης των χεριών, των δακτύλων ή ολόκληρου του σώματος
ελάχιστη έως καθόλου μίμηση άλλων
ασυνήθιστα αισθητηριακά ενδιαφέροντα
τελετουργίες όπως η επανάληψη πραγμάτων ξανά και ξανά ή η παράθεση αντικειμένων
χρησιμοποιούν μόνο μερικές χειρονομίες
δεν ανταποκρίνονται όταν κάποιος φωνάζει το όνομά τους
αποφεύγουν την οπτική επαφή
δεν μοιράζονται τη χαρά ή τα ενδιαφέροντα του με άλλους
είναι πολύ συγκεντρωμένα ή προσκολλημένα σε ασυνήθιστα αντικείμενα

Τα πιο ήπια συμπτώματα που μπορεί να μην αναγνωρίζονται έως ότου ένα παιδί μεγαλώσει:

προβλήματα στη δημιουργία φίλων
προβλήματα και δυσκολία στα παιχνίδια προσποίησης
ασυνήθιστα, έντονα ενδιαφέροντα για συγκεκριμένα θέματα ή δραστηριότητες

Η ευαισθητοποίηση του κοινού για τα σημάδια του αυτισμού και τα νέα εργαλεία προσυμπτωματικού ελέγχου έχουν διευκολύνει την έγκαιρη αναγνώριση του αυτισμού. Οι γιατροί αναζητούν σημεία και συμπτώματα σε κάθε τσεκαπ, ρωτούν για τις ανησυχίες που μπορεί να έχουν οι γονείς και κάνουν μια προληπτική εξέταση στις επισκέψεις 18 μηνών και 2 ετών.

Αυτισμός – Πως γίνεται η διάγνωση των διαταραχών αυτιστικού φάσματος;

Εάν εντοπιστούν οποιαδήποτε ανησυχητικά συμπτώματα, οι γιατροί θα προτείνουν μια πλήρη αξιολόγηση. Αυτό συνήθως περιλαμβάνει μια ομάδα ειδικών. Εκείνοι α παρατηρούν και θα αξιολογούν το παιδί για να κατανοήσουν τη γλώσσα/την επικοινωνία, τη σκέψη, τα συναισθήματα, την ανάπτυξη, τη σωματική υγεία, τις κοινωνικές του δεξιότητες και τις δεξιότητες αυτοβοήθειας. Θα ρωτήσουν επίσης την οικογένεια για τις ανησυχίες τους, πληροφορίες για τη γέννηση, την ανάπτυξη, τη συμπεριφορά και το οικογενειακό ιστορικό του παιδιού.

Η ομάδα ειδικών μπορεί να περιλαμβάνει: