Επιθετικότητα στο παιδί: Τα σημάδια που δείχνουν ότι σε χρειάζεται
- 26 ΑΥΓ 2022
Όλοι θυμώνουμε μερικές φορές, ακόμα και τα παιδιά. Στην πραγματικότητα, ο θυμός είναι ένα φυσιολογικό, υγιές συναίσθημα όταν εκφράζεται με κατάλληλους τρόπους. Αλλά μερικά παιδιά είναι συχνά θυμωμένα και εκφράζονται με επιθετικό τρόπο. Τσακώνονται και θυμώνουν ακόμα και όταν παίζουν ή κάνουν οτιδήποτε διασκεδαστικό. Η αδυναμία τους να αντιμετωπίσουν τα συναισθήματά τους, επηρεάζει φυσικά και την ποιότητα ζωής τους.
Τι κρύβεται πίσω από την επιθετικότητα στο παιδί
Pexels
Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μπορούν να συμβάλουν στο να αισθάνεται ένα παιδί θυμωμένο ή να εκφράζει το θυμό του με προκλητικούς τρόπους. Τα άλυτα συναισθήματα, όπως η θλίψη που σχετίζεται με ένα διαζύγιο ή την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, μπορεί να είναι η ρίζα του προβλήματος. Ένα τραύμα ή η εμπειρία εκφοβισμού μπορεί επίσης να οδηγήσει σε θυμό και επιθετικότητα.
Τα θέματα ψυχικής υγείας μπορεί επίσης να συνδέονται με εκρήξεις θυμού. Παιδιά με κατάθλιψη, άγχος, εναντιωματική προκλητική διαταραχή ή Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) συχνά αγωνίζονται για να ρυθμίσουν κατάλληλα, τα συναισθήματά τους.
Επιθετικότητα στο παιδί: Σημάδια που μαρτυρούν ότι χρειάζεται βοήθεια
Μερικά παιδιά φαίνεται να γεννιούνται με φλογερό ταπεραμέντο και οξύθυμα. Μπορεί να είναι ανυπόμονα ακόμα και επιθετικά, όταν δεν είναι χαρούμενα. Η αντιμετώπιση της απρόβλεπτης συμπεριφοράς μπορεί να είναι αγχωτική για όλη την οικογένεια. Αν και οι εκρήξεις θυμού και οι κατά καιρούς επιθετικές συμπεριφορές, είναι απόλυτα φυσιολογικές για τα νήπια και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, είναι σημαντικό να προσέχεις για ορισμένα από τα παρακάτω προειδοποιητικά σημάδια.
Δυσκολία με τις σχέσεις
Τα χτυπήματα, οι φωνές και οι βρισιές μία στο τόσο είναι φυσιολογικά πράγματα για τα μικρά παιδιά. Ωστόσο, όταν τα ξεσπάσματα θυμού των παιδιών τα εμποδίζουν να διατηρήσουν φιλίες ή παρεμποδίζουν την ανάπτυξη υγιών σχέσεων με τα μέλη της οικογένειας, ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσεις το ζήτημα.
Διατάραξη της οικογενειακής ζωής
Δεν πρέπει να νιώθεις ότι περπατάς σε ναρκοπέδιο μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Εάν οι καθημερινές σου δραστηριότητες διαταράσσονται, εξαιτίας των επιθετικών και θυμωμένων συμπεριφορών του παιδιού σου, δεν είναι υγιές για κανέναν στην οικογένεια. Το να παραλείπεις εξόδους ή να ενδίδεις στο παιδί, προκειμένου να αποφύγεις μια συναισθηματική κατάρρευση, είναι προσωρινές λύσεις, οι οποίες αναπόφευκτα θα οδηγήσουν σε μακροπρόθεσμα προβλήματα.
Συχνές επιθέσεις
Η επιθετικότητα πρέπει να είναι η τελευταία λύση. Αλλά για τα παιδιά με προβλήματα διαχείρισης θυμού, η επίθεση γίνεται συχνά η πρώτη γραμμή άμυνας. Όταν τα παιδιά δεν μπορούν να λύσουν προβλήματα, να επιλύσουν συγκρούσεις ή να ζητήσουν βοήθεια, μπορεί να χρησιμοποιούν την επιθετικότητα ως τρόπο για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Μερικές φορές, η διδασκαλία νέων δεξιοτήτων, μπορεί να τα βοηθήσει να μάθουν ότι η επιθετική συμπεριφορά δεν είναι απαραίτητη.
Ανώριμη συμπεριφορά
Ενώ μπορεί να είναι φυσιολογικό για τα 2χρονα, να χτυπιούνται στα πατώματα, αυτό δεν είναι φυσιολογικό για ένα 8χρονο παιδί. Οι κρίσεις τέτοιου είδους, θα πρέπει να μειώνονται σε συχνότητα και ένταση, καθώς το παιδί ωριμάζει. Τέτοιες παλινδρομήσεις, μπορεί να είναι επίσης ένα προειδοποιητικό σημάδι ότι δυσκολεύεται να ρυθμίσει τα συναισθήματά του.
Δεν διαχειρίζεται μικρές απογοητεύσεις
Καθώς τα παιδιά ωριμάζουν, θα πρέπει να αναπτύξουν μια αυξημένη ικανότητα να ανέχονται τις μικρές τους ήττες. Εάν ένα 7χρονο παιδί πετάει τα παιχνίδια του, όταν οι δημιουργίες του ανατρέπονται ή ένα 9χρονο παιδί τσαλακώνει τα χαρτιά του κάθε φορά που κάνει λάθος στην εργασία του, μπορεί να χρειαστεί βοήθεια για να αναπτύξει ανοχή στην απογοήτευση.
Πώς μπορείς να το βοηθήσεις
Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που πρέπει να θυμάσαι, είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να ζητάς βοήθεια, όταν τη χρειάζεσαι.
Ένας επαγγελματίας ψυχικής υγείας μπορεί να σε βοηθήσει να διδάξεις στο παιδί σου, στρατηγικές διαχείρισης θυμού. Μπορεί επίσης να αντιμετωπίσει τυχόν υποκείμενα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζει. Ξεκίνα μιλώντας στον/στην παιδίατρο για τις ανησυχίες σου. Έτσι μπορεί να αποκλείσει τυχόν ιατρικά ζητήματα που μπορεί να συμβάλλουν στο πρόβλημα και στη συνέχεια να σε παραπέμψει σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας.
