100 χρόνια δίαιτα

Στα χρόνια που ακολούθησαν η δε χρειάστηκα καμία περαιτέρω διαταγή για να φάω. Για την ακρίβεια σχεδόν καταριόμουν τον παιδίατρο (συγγνώμη κύριε Καρακώστα) για τις εντολές του και την ανικανότητά του να προβλέψει τη μελλοντική μου εξάρτηση από το φαγητό και τις θερμίδες. Το πρόβλημα δεν ήταν τόσο το κυρίως πιάτο, αφού αυτό δεν άνηκε σχεδόν ποτέ στο αγαπημένα μου (ειδικά όταν λεγόταν σπανακόρυζο ή μπάμιες), όσο τα ορεκτικά, τα επιδόρπια και τα ενδιάμεσα σνακ.

Τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία. Οι επισκέψεις στον παιδίατρο έπαψαν – καθότι δεν ήμουν πια παιδί – κι άρχισαν εκείνες σε κάθε θεία που είχε κι από μια δίαιτα με την οποία ο Χ συνάδελφος είχε χάσει 25 κιλά σε 9 μέρες τρώγοντας μόνο μακαρόνια, ΑΛΛΑ όσα μακαρόνια ήθελε. Ή μόνο αγγούρια, αλλά όσα κιλά αγγούρι ήθελε. Άντεχα δυο μέρες και μετά ξανά οι κόρες των ματιών μου έπαιρναν το σχήμα από ένα σιροπάτο εκμεκ κανταΐφι και ένα αφράτο τσουρεκάκι με νουτέλα. Φυσικά μαζί με το μάτι, το ίδιο σχήμα αφράτου τσουρεκιού έπαιρνε και το μπούτι μου.

#Storyofmylife

Από την εφηβεία και μετά λοιπόν, αν μπορούσα να έχω μαζί μου έναν Aku aku σαν αυτόν που ακολουθούσε τον Crash Bandicoot (90’s playstation freak alert), ο οποίος να μετρά πόσες φορές ξεστομίζω τη φράση ”Κάνω δίαιτα”, εικάζω πως θα μπορούσα να έχω πλέον εξαψήφια νούμερα στο ενεργητικό μου.

Αυτά τα 6 κιλά λοιπόν που με περισσή επιμέλεια αφαιρώ και ξαναπροσθέτω στον εαυτό μου εδώ και περίπου 10 χρόνια, είναι ο βραχνάς μου. O λόγος που γράφεται αυτό το κείμενο είναι ότι προχτές ξεστομίζοντας το ”Τελειώσαν τα ταρτάκια της Ναταλί; (σσ: Σαϊτάκη) Έφαγα μόνο δύο”, συνειδητοποίησα ότι μόλις μια βδομάδα πριν είχα ξεκινήσει για εκατομμυριοστή, εκατοστή, τέταρτη φορά (ή κάπου εκεί) σε αυτή τη ζήση, δίαιτα.

Προσφάτως άκουσα στο ραδιόφωνο ένα τσιτάτο σε απόχρωση κατάμαυρου χιούμορ, που όμως μου ταίριαξε γάντι: ”Ποιος ο λόγος να κάνεις μια ζωή δίαιτα, αφού όταν πεθάνεις θα είσαι πραγματικά πετσί και κόκκαλο;”

Φαύλος κύκλος, ο

Πώς μπορεί ένας άνθρωπος, ακόμα κι αν έχει σκάσει, να αφήσει μισό το κρουασάν από τα Ciao με την ανάμεικτη λευκή και γάλακτος σοκολάτα, που βρίσκεται μπροστά του; Στον δικό μου κόσμο, δε μπορεί.

Πώς μπορείς να μην φας βρώμικο μετά από ξενύχτι με (πολύ) αλκοόλ; Δε μπορείς!

Πώς μπορείς να κλείσεις τη μύτη και να αγνοήσεις τη ζαμπονοτυρόπιτα έκτασης όση και η επιφάνεια της σελήνης, που τρώει δίπλα σου η Μαριέτα Χριστοπούλου; (η οποία με θράσος παραδέχεται ”Δεν έχω κάνει ποτέ δίαιτα”)

Αυτά και άλλα πολλά βάσανα ταλανίζουν την ψυχή και το μυαλό κάθε ανθρώπου που ξυπνά το πρωί και σκέφτεται αν ήρθε μια ακόμα Δευτέρα διαίτης, ή αν μπορεί να χαρίσει στον εαυτό του ακόμα μερικές μέρες λαιμαργίας και αναίσχυντης κατανάλωσης θερμίδων.

Η ώρα της κρίσεως έρχεται όταν πας να μπεις στο σκίνι τζιν που πήρες τις πρώτες μέρες που είχε ”πιάσει” η Άτκινς και έχασες 4-5 κιλά. Και δεν μπαίνεις πια. Ούτε ξαπλωτή. Ούτε καν με τη μέθοδο ”χοροπήδημα και ανεβάζω κάθε μπατζάκι ξεχωριστά”. Η ζωή σου είναι και πάλι στο γνωστό εκείνο τέλμα.

Από αύριο ξαναμπαίνεις στο diet zone.

Η ζωή όταν είσαι σε δίαιτα δεν είναι εύκολη. Ελλοχεύει κινδύνους, κακοτοπιές και παρασπονδίες που μπορούν να σε οδηγήσουν στην καταστροφή. το καλύτερο είναι να κάνεις δίαιτα μαζί με την φίλη σου (γεια χαρά συμπάσχουσα Μυρτώ) και γιατί όχι, να ξεκινήσετε μαζί και γυμναστήριο. Σε αυτή την περίπτωση φρόντισε οι γεωγραφικές συντεταγμένες του γυμναστηρίου που θα επιλέξετε να είναι τέτοιες, ώστε να αποκλείουν κάθε είδος φαγάδικου – κυρίως φούρνου, οι φούρνοι είναι οι πιο ύπουλοι και φαινομενικά υγιεινοί προορισμοί περιδρομιάσματος – σε ακτίνα 3 χιλιομέτρων. (Τα ντόνατς από το Απολλώνειο μετά από μιάμιση ώρα γυμναστικής – Ε ΞΑΙ ΡΕ ΤΙ ΚΑ.)

Φρόντισε όμως να είναι σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή, ώστε οι κάτοικοι να παρκάρουν τα αυτοκίνητα αρκετά κοντά μεταξύ τους. Έτσι θα μπορείς ανά πάσα στιγμή, να ενθαρρύνεις τον εαυτό σου και να επιδίδεσαι στο υπέροχο χόμπι με τίτλο ”Κοίτα, πέρασα ανάμεσα από τα δύο Όπελ! Την προηγούμενη εβδομάδα δεν περνούσα! Πρέπει να έχω χάσει 2 κιλά.”

Πείνα = Φαντασία + Δημιουργικότητα

Αυτή η εξίσωση δεν είναι εντελώς πραγματική, δηλαδή δεν ισχύει το ”εφόσον Χ = Υ, τότε και Υ = Χ”. Η Πείνα πρέπει να βρίσκεται πάντα στο πρώτο σκέλος της ισότητας. Τι εννοώ με αυτό;

Κάθε φορά που πεινάς, μπορείς να δημιουργήσεις τις πιο έξυπνες – κουλές – ευφάνταστες δικαιολογίες προκειμένου όχι μόνο να φας, αλλά να πείσεις και τη Μυρτώ να σπάσει τη δίαιτα μαζί σου.

Έτσι νιώθεις κατά κάποιον τρόπο ότι μοιράζεστε τις θερμίδες που καταναλώνετε.

Άπονη ζωή μας πέταξες στου δρόμου την άκρη, μας Α-ΔΙ-ΚΗ-ΣΕΣ

Αν δεν έχεις ζήσει στιγμές όπως το να βγεις με το αγόρι σου στα Friday’s κι ενώ εσύ μόλις έχεις τσακίσει ένα Jack Daniel’s burger, εκείνος δηλώνει σκασμένος ενώ βρίσκεται μόλις στο ΜΙΣΟ του δικού του ταπεινού Cheeseburger, δεν ξέρεις τι θα πει κοινωνική αδικία. (Πόσο μάλλον αν εσύ έχεις κρατήσει χώρο KAI για ένα ”Death by chocolate”)Κάπου εκεί εύχεσαι να τα είχες φτιάξει με τη φίλη – σύμμαχο στις γουρουνιές, Μυρτώ.

Η αδικία συνεχίζεται όταν αφού έχει προηγηθεί αυτή η σκηνή, τον έχεις σκουντήξει διακριτικά μπας και φάει και το υπόλοιπο και γλυτώσεις τη γιούχα από τους σερβιτόρους, βγαίνετε χέρι χέρι από το μαγαζί και στην επόμενη γωνία, αράζει ανέμελη εχθρός 50 κιλών, με σορτσάκι απ’ αυτά που το μισό κωλί είναι απ’ έξω. Και έχει το θράσος να μη γνωρίζει τι θα πει κυτταρίτιδα, να μπερδεύεις τα πόδια της με τα chop sticks και να κρατάει και παγωτό στο χέρι. ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ 0%! Κι εκείνη τη στιγμή είσαι και χοντρή και έξαλλη και ζηλιάρα. 3 σε 1.

Αυτές είναι απλά δυο τυχαίες, καθημερινές στιγμές μιας γυναίκα; που δίνει μάχη με τα κιλά της εδώ και χιλιετηρίδες, αλλά αρνείται να κάνει κάτι ουσιαστικό και δραστικό, μάλλον επειδή κατά βάθος της αρέσει να δίνει τόση μεγάλη αξία στις θερμιδικές απολαύσεις όπως η βάφλα που μπορείς να φας στα Waffle House της Νάξου, με πραλίνα, τρεις μπάλες παγωτό (μία κούκιζ, μια φερέρο και μία μπουένο), τριμμένο μπισκότο όρεο και ξηρούς καρπούς.

Πώς να το κάνουμε, όσες τυχερές μπορούν να τρώνε δίχως τύψεις, όποτε θέλουν, τέτοια παραδεισένια εδέσματα, απλά ΔΕΝ ΤΑ ΕΚΤΙΜΟΥΝ ΟΣΟ ΤΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ.

ΑΥΤΕΣ, δεν αφιερώνουν τα δέοντα δευτερόλεπτα στην συνειδητοποίηση των θεάρεστων υλικών που βρίσκονται στη στοματική τους κοιλότητα την επίμαχη στιγμή της ”μπουκιάς”. Να καούν στην κόλαση. Εκεί που όλα θα είναι πράσινα, άγευστα και θα έχουν και από 2000 θερμίδες η δαγκωματιά.

Επιμύθιο

Η ζωή είναι μικρή, αλλά η δίαιτα την μεγαλώνει. Οι ”μέρες διαίτης” είναι ατελείωτες και αργές, γι’ αυτό και πρέπει να υπάρχουν στη ζωή κάθε γυναίκας που σέβεται τον εαυτό της και θέλει να παραμείνει νέα. Ή τουλάχιστον να έχει την ψευδαίσθηση ότι ζει περισσότερο από τους υπόλοιπους. Μια μέρα δίαιτας ισούται με μια εβδομάδα ζωής των απλών ανθρώπων. Μόλις νιώσεις να σφύζεις από ζωή, θα υπάρχει σίγουρα μια κρεπερί με delivery ανοιχτή. Ό,τι ώρα κι αν είναι.