Αυτή η νύχτα μένει: Ο βιασμός της Μυρτώς και ο πιο συγκλονιστικός διάλογος για τη σεξουαλική κακοποίηση
- 3 ΦΕΒ 2023
Στα σκυλάδικα του Αγρινίου της δεκαετίας του ’80. Στην Ελλάδα του σήμερα. Αυτή η νύχτα μένει ίδια και απαράλλαχτη όπου κι αν την τοποθετήσεις χωροχρονικά. Το θύμα, ο θύτης και μια κοινωνία που θυσιάζει την αλήθεια στον βωμό μιας ηθικής που αφήνει ζωές σε εκκρεμότητα.
Η ελληνική τηλεόραση τολμά. Και λέω τολμά γιατί όσο κι αν θέλουμε να καυχηθούμε για το αντίθετο, μεγάλο μέρος του ελληνικού γίγνεσθαι πεισματικά παραμένει συντηρητικό, οπισθοδρομικό, κακοποιητικό. Η σειρά του Alpha «Αυτή η νύχτα μένει» θίγει το θέμα του βιασμού. Της πράξης και των πράξεων μετά από αυτή. Την αγριότητα που βιώνει το θύμα ξανά και ξανά.
Η κοινωνία του τότε, δυστυχώς, είναι η κοινωνία του τώρα. Το κάποτε γίνεται παρόν κι αν δεν ταρακουνήσουμε τη γη που πατάμε, το κάποτε θα γίνει μέλλον. Μια βιωμένη κατάσταση που δεν αλλάζει, γιατί ο ισχυρός είναι πάντοτε αυτός που θα κρατάει τα κλειδιά. Θα ανοίγει και θα κλείνει υποθέσεις ως αυτός επιθυμεί.
Το «Αυτή η νύχτα μένει» έγινε ο καθρέφτης μας
Δεν πρόκειται για μια περίπτωση καθαρής ευήθειας, αλλά για μια περίπτωση «έτσι τα βρήκαμε έτσι θα τα αφήσουμε». Σε κάθε πτυχή της ζωής μας το αρσενικό καθορίζει τους κανόνες. Κι όλα ξέρεις είναι πολύ κοντά.
Οι αποστάσεις μικραίνουν τόσο γρήγορα. Όσο να πεταρίσεις τα βλέφαρά σου το «η γυναίκα στο σπίτι» μπορεί να γίνει «η πουτάνα που τον προκάλεσε».
Το «Αυτή η νύχτα μένει» έγινε το βράδυ της Πέμπτης 2 Φεβρουαρίου 2023 ο καθρέφτης μας. Ο τρομακτικός καθρέφτης που δείχνει όλες τις ατέλειες. «Του ζήτησα να σταματήσει», θα πει η Μυρτώ στην κατάθεσή της.
Εκείνος όμως δεν σταμάτησε. Γιατί μεγάλωσε γνωρίζοντας πως το «όχι» κάνει τερτίπια. Πως είναι ένα «ναι» ντυμένο σεμνά.
Εκείνος δεν σταμάτησε γιατί ο ισχυρός δεν οφείλει να ακούει, μόνο να πράττει όπως του υποδεικνύει ο ανδρισμός του. Το θύμα αλλάζει θέση. Γίνεται θύτης. Αυτή κουνήθηκε, αυτή προκάλεσε, αυτή το ζήτησε. Ο λόγος της απέναντι στον δικό του.
Η παθογένεια της κοινωνίας μας αποτυπώθηκε εξαιρετικά στον διάλογο της Νίτσας με τη Διαμάντω. Οι δυο φωνές. Αυτές οι δύο που κοντράρονται μέχρι πτώσης τελικής.
Ο συγκλονιστικός διάλογος της Νίτσας με τη Διαμάντω
«Αυτό που έκανα μετά το έκανα μόνη μου. Εγώ τον σταμάτησα μόνη μου και δεν ένιωσα καλύτερα, πίστεψέ με. Δεν ξέρω αν η κοινωνία έχει άλλους νόμους για εμάς που είμαστε αυτό που είμαστε και ζούμε όπως ζούμε, αλλά είμαι σίγουρη ότι η φύση, ούτε ο Θεός μάς έφτιαξε για να κάνουν οι άλλοι ό,τι γουστάρουν. Η μικρή πρέπει να καταγγείλει αυτό που έγινε, αυτό είναι το σωστό».
«Πώς θα ζήσει μετά, μού λες; Θα το μάθουν όλοι. Πώς θα παντρευτεί; Πώς θα δουλέψει; Σήμερα θα πάει και μετά θα την κουβεντιάζει όλο το Αγρίνιο».
«Ας το μάθουν. Κι αν τολμήσει κανείς να πει κουβέντα για εκείνη, εγώ πρώτη θα χιμήξω και θα τους βγάλω τα μάτια. Αλλά πρέπει να το μάθουν, αλλιώς δεν θα τιμωρηθεί κανείς».
«Ο Στρατής δεν θα τους αφήσει έτσι».
«Όχι Διαμάντω. Από τον νόμο πρέπει να τιμωρηθούν. Να τους δει όλη η κοινωνία. Να καμαρώσει τα θεριά που τρέφει στον κόρφο της».
«Έχεις τρελαθεί; Δεν γίνεται αυτό που λες. Θα πέσουν να τη φάνε. Μπορεί η μικρή να σταθεί απέναντί τους; Δεν είδες εχθές με το μυαλουδάκι της. Έχασε τον κόσμο».
«Για αυτό πρέπει να το βγάλει από μέσα της. Για να τον ξαναβρεί τον κόσμο. Να πιστέψει ότι υπάρχει και κάτι καλό εκεί έξω και να μπορέσει να το ξεπεράσει».
«Άστο Νίτσα. Θα καθαρίσει ο Στρατής. Εμείς θα τα κάνουμε χειρότερα αν μπλεχτούμε».
«Τι θα κάνει ο Στρατής; Θα τους πλακώσει στο ξύλο; Αυτό θες για αυτόν; Αυτοί είμαστε;»
«Και πώς αλλιώς θα τα βάλουμε μαζί τους; Νομίζεις θα βρούμε το δίκιο μας στα δικά τους δικαστήρια; Ένα φίδι είναι η δικαιοσύνη τους. Κάτι ξυπόλητους σαν εμάς δαγκώνει».
«Το έχω δει το έργο. Το ξέρω καλά. Εγώ τον έκαψα τον κερατά, τον ζεμάτισα. Και πού τον έκαψα; Τι έγινε δηλαδή; Εδώ μέσα είναι και με βασανίζει. Και η Μυρτώ έτσι θα βασανίζεται. Εάν δεν γκρεμιστούν μπροστά σε όλους αυτοί που μας αδίκησαν παραμένουν τέρατα. Και το χειρότερο είναι ότι αυτά τα τέρατα ζούνε στην καρδιά και το μυαλό μας. Και δεν φεύγουν ποτέ».
Βρισκόμαστε πολύ πιο κοντά από ό,τι νομίζουμε. Ένα πετάρισμα στα βλέφαρα κι όλα μπορεί να αλλάξουν. Να ζήσουμε τη φρίκη εμείς οι ίδιες. Και τότε είναι βέβαιο πως θα χρειαστούμε στο πλευρό μας μια Νίτσα.
Μια φωνή να πει με αφοβία: «Ας το μάθουν. Κι αν τολμήσει κανείς να πει κουβέντα για εκείνη, εγώ πρώτη θα χιμήξω και θα τους βγάλω τα μάτια. Αλλά πρέπει να το μάθουν, αλλιώς δεν θα τιμωρηθεί κανείς».
Γιατί είναι βέβαιο πως αν δεν γκρεμιστούν μπροστά σε όλους αυτοί που μας αδίκησαν, παραμένουν τέρατα κι εμείς δέσμιές τους.
