Άγχος, αυτό το βάσανο που σε κάνει πιο δυνατό
- 12 ΟΚΤ 2014
Άγχος, άγχος, άγχος. Από τα 18 και μετά δε θυμάμαι μια μέρα να μην είμαι αγχωμένη. Από το πώς θα γράψω στις εξεταστικές, πώς θα αποδώσω στη δουλειά μου, γιατί δεν βρίσκω έναν άνδρα να με καταλαβαίνει, γιατί η ζωή είναι τόσο περίεργη.
Στα 18 μου δεν ήξερα τι ήθελα από τη ζωή μου. Δεν ήξερα αν τελικά έκανα σωστά που επέλεξα να σπουδάσω δημοσιογραφία, αν θα ήθελα να αφιερώσω ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου σε αυτον τον τομέα. Όλο αυτό μου δημιούργησε έναν ατέλειωτο φαύλο κύκλο άγχους.
Τα ένα σωρό γιατί συνδυάστηκαν με τα πρέπει. Μια λέξη που εκτοξεύσει το άγχος στα ύψη. Πρέπει να τελειώσω τη σχολή αλλιώς θα είμαι μια αποτυχημένη. Πρέπει να δουλέψω αλλιώς δεν αξίζω. Πρέπει να είμαι μια άξια κόρη, ενήλικας, φίλη, σύντροφος. Όλα αυτά τα πρέπει με τρέλαναν και με άγχωσαν ακόμη παραπάνω. Είναι ένας καταστροφικός συνδυασμός της σκέψης, το ότι αν δεν γίνει αυτό που πρέπει να συμβεί, τότε το αποτέλεσμα θα είναι πολύ κακό.
Πέρασα πολλά βράδια ανήσυχα. Δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Οι επιλογές μου, δε βοήθησαν στο να μειώσω και να ελέγξω το άγχος. Ο οξύθυμος χαρακτήρας μου, με έκανε να φοβάμαι τις αντιδράσεις μου. Πώς θα αντιδρούσα άραγε αν κάποιος μου έκανε παρατήρηση; Σίγουρα, θα αντιδρούσα άσχημα, σκεφτόμουν, με αποτέλεσμα οι καταστάσεις να οδηγηθούν στα άκρα. Κάτι τέτοιο δε συνέβη όμως ποτέ. Ήταν ένα τρικ του μυαλού μου, να σκέφτομαι το χειρότερο ώστε να μην αντιδρώ. Αν βοήθησε αυτός ο χειρισμός; Ούτε καν. Το αντίθετο μάλιστα. Συσσώρευα θυμό και μεγάλο άγχος μέσα μου.
Η μεγάλη έκρηξη του άγχους
Η πρώτη σχέση μου, ήρθε. Μαζί και ένα πολύ μεγάλο φορτίο άγχους. Δεν ήμουν έτοιμη να κάνω σχέση. Τα πρέπει με κυνηγούσαν. Ένιωσα να διαλύομαι από το άγχος, να μην αντέχω αυτό το βάρος. Κάπως έτσι, άρχισε η μεγάλη “κάτω βόλτα” μου, όσον αφορά στη διαχείριση αγχωτικών καταστάσεων.
Αυτή η “κάτω βόλτα” κορυφώθηκε με το θάνατο της “δεύτερης μητέρας μου”, όπως πλέον την αναφέρω σε συζητήσεις μου. Σε πολλά κείμενα έχω αναφέρει αυτό το συμβάν. Νομίζω ότι εκείνη τη βροχερή μέρα του Δεκεμβρίου, έκλεισε ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου. Εκείνη την περίοδο έπιασα ψυχολογικά πάτο. Με άγχωνε η σκέψη του θανάτου, αν θα είναι καλά τα εναπομείναντα αγαπημένα μου πρόσωπα, αν θα καταφέρω εγώ να ζήσω, αν, αν, αν.
Το άγχος μπλόκαρε την καθημερινότητά μου. Χρειαζόταν να κάνω μικρά διαλείμματα ώστε να παίρνω βαθιές ανάσες για να μου φύγει ο πανικός. Συχνά είχα ταχυκαρδίες που κρατούσαν για πολλές ώρες. Πήγαινα στους γιατρούς και απλώς μου έλεγαν ότι το ζήτημα ήταν καθαρά ψυχολογικό.
Ένα πρωί καθώς τίναζα τα σεντόνια, αποφάσισα να “δουλέψω” με τον εαυτό μου. Κάπως έτσι παίρνω τις σοβαρές αποφάσεις στη ζωή μου. Ξυπνάω ένα πρωί και δίνω μια λύση σε αυτό που με απασχολεί.
Από το άγχος στην ψυχραιμία
Ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις στη ζωή μου. Άλλαξα την οπτική γωνία από την οποία έβλεπα και επεξεργαζόμουν τις καταστάσεις. Το μεγαλύτερο απόκτημα από αυτήν τη “δουλειά” ήταν η διαχείριση καταστάσεων άγχους. Η πρώτη μου “νίκη” ήταν όταν προσπαθούσα να βρω μια ηχογραφημένη συνέντευξη που είχα πάρει από ένα αρκετά διάσημο πρόσωπο και δεν την έβρισκα. Φαινόταν ότι είχε σβηστεί. Σε άλλη περίπτωση θα είχα λιποθυμήσει με το μαγνητοφωνάκι στο δεξί χέρι. Αυτήν την φορά, άφησα να επικρατήσει η λογική. Παρέμεινα ψύχραιμη και μετά από λίγο τη βρήκα.
Σταδιακά έμαθα να αυτοσαρκάζομαι σχετικά με το άγχος. Γελάω που πριν φύγω από το σπίτι τσεκάρω 4 φορές αν έχω κλείσει τον θερμοσίφωνα, την κουζίνα και αν έχω κλειδώσει. Πειράζω τον εαυτό μου, όταν διαπιστώνω ότι είμαι ψυχαναγκαστική. “Έλα ρε Μαμάη, σε λίγο θα κάνεις τους διακόπτες να ανοίγουν από μόνοι τους, έτσι όπως τους κοιτάς”, λέω στον εαυτό μου και γελάω. Το γέλιο βοηθάει. Κάνει πιο άνετη μια δύσκολη κατάσταση. Την αποφορτίζει.
Όταν έμαθα να διαχειρίζομαι το άγχος μου, έγινα καλύτερη στη δουλειά μου. Δεν ντρέπομαι να κάνω συνεντεύξεις, να παίρνει δηλώσεις, να μιλάω σε ανθρώπους που από μικρή έβλεπα στην τηλεόραση.
Έμαθα να είμαι πιο άνετη με τους ανθρώπους, πιο ανοιχτή, να μην φέρνω την καταστροφή όταν συμβαίνει κάτι που δεν το είχα προγραμματίσει-υπολογίσει. Γιατί πολύ απλά, δεν μπορούν τα πάντα να είναι υπό τον έλεγχό μας. Νομίζω ότι αυτή η διαπίστωση είναι ένα από τα εργαλεία που με βοηθούν πολύ στη νέα μου ζωή.
Διαπίστωσα ακόμη ότι το άγχος προέρχεται από φόβους που έχουν ριζώσει μέσα μας. Η θανατοφοβία είναι ένας από αυτούς. Η μοναξιά επίσης. Τόλμησα να μιλήσω για αυτούς τους φόβους σε πολλούς συνομηλίκους μου. Είχαν τους ίδιους. Ένιωσα μια ανακούφιση όχι μόνο γιατί μοιράστηκα απόκρυφες σκέψεις μου αλλά συνειδητοποίησα ότι ο φόβος είναι ανθρώπινο στοιχείο. Συνδέεται με τη θνητή μας φύση διαφορετικά θα ήμασταν ρομπότ.
Το μεγάλο μου ταξίδι στο δρόμο τους άγχους (το οποίο συνεχίζεται μέχρι σήμερα) μου έμαθε κάτι πολύ βασικό. Ότι η ψυχραιμία είναι μεγάλη αρετή. Μπορεί να σε κάνει να διαχειριστείς πολύ σοβαρές καταστάσεις με εξαιρετικό τρόπο.
