Αληθινή Μαρτυρία: “Μια Κύπρια στην Αθήνα. Εγώ”

Από την Σάββια Σιάτη

Δεν είχα σκοπό να μείνω στην Κύπρο, ήθελα να ζήσω τα φοιτητικά μου χρόνια κάπου αλλού, στο εξωτερικό, και μακριά από το χωριό (που δεν έχει τίποτα να κάνεις), αλλά με τίποτα δεν ήθελα να περάσω στην Αθήνα. Δεν είμαι σίγουρη ποιος ήταν ο λόγος που δεν ήθελα. Μου έφταιγε η φασαρία; Φοβόμουν τις καταλήψεις ή πως δεν θα περάσω μάθημα με την ζωή που θα κάνω εκεί; Παρ’ όλα αυτά αποφάσισα να δοκιμάσω.

Από το χωριό της Μεγαλόνησου στην ζούγκλα της Αθήνας

Δεν είναι ότι δεν αγαπάω το χωριό μου, αλλά όπου κι να είσαι, στα 18 σου θες να φύγεις από το σπίτι σου και από τους γονείς σου! Ουπς, έτσουξε; Συγνώμη μαμά!

Μην φανταστείτε τώρα πως στο χωριό μου είχα κατσίκες να γκαρίζουν… αλλά είχα κόκορες και παγώνια να με ξυπνάνε! Ήταν απ’ ότι καταλάβατε λίγο απότομη αλλαγή.

Τελικά, εκεί που την μισούσα, την ερωτεύτηκα τόσο πολύ την Αθήνα που σήμερα μετά από 4 χρόνια, δεν θέλω να φύγω.

Αν οι γονείς μου μπορούσαν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω, νομίζω πως θα το μετάνιωναν που με παρότρυναν να σπουδάσω εδώ, γιατί τώρα τους έχω τρελάνει να με αφήσουν να μείνω.

Την πρώτη φορά που ήρθα αεροδρόμιο είχα θέμα με τα κιλά της βαλίτσας. Κλασικό συμβάν στους έξι από τους δέκα Κύπριους .Είχα έξτρα βάρος γιατί είχα χαλούμια – ζιβανίες (σαν το ελληνικό ούζο) – παστόσυκα (αποξηραμένα δηλαδή) και όλων των ειδών τα κυπριακά εδέσματα. Εκτός του ότι τρώμε μέχρι σκασμού, τα τιμούμε τα φαγητά μας.

Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Το πανεπιστήμιο

Πρέπει να μάθετε αγαπητοί μου φίλοι, πως στην Κύπρο ναι μεν κάνουμε μάθημα νέων ελληνικών, μιλάμε δηλαδή ελληνικά, αλλά ”αλά κυπριακά”. Και τι εννοώ; Θεωρώ πως η εκπαίδευσή μας πάνω στα ελληνικά θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη. Γιατί πρώτον, δεν έχουμε ευχέρεια λόγου σαν τους Ελλαδίτες, δεύτερον δεν έχουμε πλούσιο λεξιλόγιο και τρίτον δεν έχουμε το λέγειν.

Άκουγα τους συμφοιτητές μου στην τάξη να μιλάνε και ένιωθα μέσα μου σαν εξωγήινος.

Ποτέ και για κανένα λόγο δεν θα σήκωνα το χέρι μου να μιλήσω, τρελή είμαι; Ένιωθα ότι θα με κοίταζαν όλοι σαν ένα παράξενο πλάσμα που κατά λάθος βρέθηκε εκεί.

Πολλές ήταν οι στιγμές που με την φίλη μου την Μικαέλλα γίναμε ρεζίλι όταν κάναμε ραδιόφωνο στο Πάντειο. Λάθος λέξεις, διατυπώσεις αλλά και ηλίθιες ατάκες. Απ’ ότι καταλάβατε δεν έφταιγε μόνο η παιδεία αλλά και το “χαζό” μυαλό μας. Δεν λέω πως μας τα διδάσκουν λάθος, απλά δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε έναν Ελλαδίτη με τίποτα σε αυτόν τον τομέα. Πόσο μάλλον εγώ που σπουδάζω δημοσιογράφος! Αν ήμουν στο Μαθηματικό, δε θα είχε και τόση σημασία.

Τα ξενύχτια

Στην Κύπρο και σε καμία άλλη χώρα δεν υπάρχει το ξενύχτι που κάνεις στην Αθήνα. Μπορεί να βγαίνουν οι καλύτερες φωνές από την Κύπρο αλλά καμία από αυτές δεν κάνει καριέρα εκεί. Εμείς στα “μπουζούκια” μας έχουμε την Μαρουλλά και τον Θανάση να μας τραγουδάνε, που κανείς δεν τους ξέρει. Δεν έχεις ρε παιδί μου τον Κιάμο να σου λέει το “φωτιά με φωτιά” και να τρελαίνεσαι.

H αγαπημένη στιγμή των Κύπριων στα μπουζούκια της μητέρας πατρίδας είναι μια και μοναδική.

Mόνο όταν ακούνε “τα ριάλια – ριάλια, τα σελίνια μονά τζαι διπλά” θα δείτε την χαρά και την περηφάνια να ξεδιπλώνεται στο πρόσωπο τους.

Να σημειώσω πως όταν έρθει η Βίσση στην Κύπρο – εννοείται για μία μόνο συναυλία και όχι σεζόν σε πίστα – πληρώνουμε διπλά και τριπλά για να την ακούσουμε σε σχέση με αυτά που πληρώνεις στα κέντρα της Αθήνας. Αυτό κι αν είναι τραγικό!

Τα μέσα μεταφοράς

Θυμάμαι ένα βράδυ πήρα ταξί να πάω σπίτι και πήγα να μπω από την μεριά του οδηγού, όχι επειδή ήμουν μεθυσμένη ή ήθελα να οδηγήσω, αλλά πολύ απλά επειδή στην Κύπρο οδηγούμε ανάποδα. Ή εσείς στην Ελλάδα οδηγείτε αντίθετα από εμάς στην Κύπρο. Μου πήρε καιρό να το συνηθίσω, τόσο σε μένα όσο και στους ταξιτζήδες, οι οποίοι πίστευαν πως το μπέρδεμά μου οφείλεται στην ποσότητα αλκοόλ που είχα πιει και όχι στην καταγωγή μου. Κάθε φορά μου έλεγαν πως είχαν πρόβλημα μαζί μου γιατί νόμιζαν πως θα ξεράσω στις μαξιλάρες τους!

Κλασική ατάκα ταξιτζή στην Ελλάδα όταν μαθαίνει ότι είσαι από Κύπρο; “Έκανα φαντάρος κάποτε στην Ελδυκ”.

Ακολουθεί παραλήρημα για τα τότε βιώματά του, το οποίο διαρκεί όσο και η διαδρομή σου – αν όχι περισσότερο. Μου έχει τύχει να μου πουν πως ξέρουν και τον Κόρνο. Περιττό να σας πω, ότι στην Κύπρο πολύ λίγοι γνωρίζουν το χωριό μου, και όσοι το γνωρίζουν ρωτάνε ”έχετε τηλεόραση εκεί;”.

Η πρώτη επαφή με το μετρό!

Είχα τρελάνει την μητέρα μου πως δεν ήθελα να κατέβω από το βαγόνι, επαναλάμβανα τις στάσεις εκστασιασμένη, έκανα σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων. Συγνώμη, αλλά οι συγκοινωνίες ”εκεί κάτω” είναι πολύ άλλ’  αντ’ άλλων. Ειδικά στο χωριό μου για να πας στην πόλη, αλλάζεις δυο λεωφορεία και κάνεις καμιά ώρα με τις καθυστερήσεις, ενώ στην πραγματικότητα μιλάμε για 20 λεπτά δρόμο. Γι’ αυτό και όλοι έχουμε αυτοκίνητα.

Σήμερα, σιχαίνομαι το μετρό και θα ήθελα να έχω το αυτοκίνητο μου εδώ αλλά δεν το ρισκάρω να πάω ανάποδα στον κυκλικό κόμβο και να σκοτωθώ !

Η περιέργεια σκότωσε την γάτα

Στην Αθήνα, ό,τι και να κάνεις στους δρόμους και γενικά οπουδήποτε έξω, δεν θα σου πει κανένας τίποτα και θα περάσεις σχεδόν απαρατήρητος. Θυμάμαι, όταν το είχα προσέξει στην αρχή, φωνάζαμε (βασικά τσιρίζαμε) με την φίλη μου στους δρόμους, για να δούμε αν θα γυρίσει κανείς να μας βρίσει.

Μάντεψε: κανείς και τίποτα δεν αντέδρασε στις φάλτσες ”κορώνες” μας… Το λατρεύουμε αυτό.

Από την άλλη βέβαια, όταν έτυχε να κλέψουν την φίλη μου, εκείνη φώναζε και δεν ενδιαφέρθηκε κανείς. Οπότε τελικά δεν ξέρω αν είναι πάντα καλό να μη σου δίνουν σημασία.

Στο χωριό δεν μπορείς να κανείς τίποτα να περάσει απαρατήρητο. ” Κοίταξε εκεί, αγόρασαν αυτοκίνητο της Μαρίας του Τάκη. Μα καλά που βρήκαν τα λεφτά τέτοια εποχή;” και πάει κάπως έτσι..!

Δεν βιώνουμε ρατσισμό οι Κύπριοι στην Αθήνα, αλλά επιτέλους πρέπει να λυθεί το θέμα με το ”Τζύπριος”.

Δεν είναι ”Τζύπριος” προς θεού, χρησιμοποιούμε το ”τζαι” σαν συνδετικό στις προτάσεις μας, όχι σε ονομασίες. Κύπρο την λέμε. ”Κυπραίος” είναι η τοπική αργκό της λέξης Κύπριος. Ακούγεται πολύ αστείο στα δικά μας αυτιά, για αυτό το λέω. Είναι σαν να είσαι από την Κηφισιά και να ακούς να την λένε ”Τζιφισια”.

Η εκδρομή της χρονιάς

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές περιοχές που μπορείς να χαρείς το χιόνι. Μέχρι και στην Αθήνα. Έχω πάει Παρνασσό, Καλάβρυτα, Ιωάννινα… Στην Κύπρο πάλι, είναι μια και μοναδική περιοχή. Το Τρόοδος. Και βλέπεις όλο το χωριό κι όλη την Κύπρο, να φεύγει κάθε Κυριακή γεμίζοντας τις παγωνιέρες (μέσα έχει μπύρες, σάντουιτς, χαλούμι – μπορεί και ”σ(ι)εφταλιές”) για να πάει να παίξει με τα χιόνια (ανεξαρτήτως ηλικίας).

Το Facebook γεμίζει με φωτογραφίες από χιονάνθρωπους με ελιές στα μάτια και κανένα χαλούμι στο στόμα!

Και όλοι ξέρουμε ότι η Κύπρος είναι πανάκριβη, γι’ αυτό και όταν πάω Ερμού, μια φορά την βδομάδα, θα βρω περισσότερους Κύπριους παρά Ελλαδίτες στο Zara και το H&M γιατί “πετάγονται” να κάνουν τα ψώνια τους.

Αφιερωμένο από εμένα ένα δικό μου τζιατιστό( μοιάζει με την μαντινάδα) :

“Σαν την Αθήνα εν  έσχιει λαλώ σου το εγιώνι

τον Παρθενώνα να θωρείς σαν πίνεις το ποτόν σου

αλλά εγιώ αγαπώ την χώρα μου τζαι εύκολα εν την αλλάσω

αφού χαλλούμια τζαι σιεφταλιές ούλλη μέρα ενά ‘χω μες το πιάτο

Τζαι αν σας άρεσε το αρθρο μου κάμετε τζαι ένα share

το μπράβο μου να πιάω μια φορά τζαι ας ένι τελευταία”

Η Σάβια Σιάτη είναι το πουλέν μας εδώ στο Ladylike. Σπουδάζει δημοσιογραφία στο Πάντειο και κάθε μέρα έρχεται στα γραφεία μας για να κάνει την πρακτική της. Έχουμε την υποψία ότι τρώει κρυφά χαλούμι στο κουζινάκι.