Αν τους θέλεις να τους πάρεις σπίτι σου

Οι πόρτες στην Τουρκία άνοιξαν. Οι πόρτες στην Ελλάδα έκλεισαν. Να τους πάρεις στο σπίτι σου αν τους θέλεις. Κι αυτές οι πόρτες σφάλισαν.

Στα σύνορα στον Έβρο και στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου παίζεται αυτή τη στιγμή ένα πολύ καλά σκηνοθετημένο έργο από πλευράς Τουρκίας. Πρωταγωνιστές και κομπάρσοι. Μόνο κομπάρσοι. Άνθρωποι που αναζητούν την ελπίδα. Το καλύτερο. Το φως.

Άνθρωποι που άφησαν τα σπίτια τους, χώρεσαν την περιουσία τους σε ένα σακίδιο πλάτης, πήραν τα παιδιά τους στην αγκαλιά κι έφυγαν. Από την πατρίδα τους έφυγαν χωρίς τα κλειδιά. Γιατί η επιστροφή τους είναι μάλλον αδύνατη. Χωρίς πατρίδα. Χωρίς ελπίδα. Χωρίς σπίτι. Χωρίς κρεβάτι. Χωρίς. Χωρίς τίποτα απολύτως.

Δεν θέλουν να τους λυπηθείς. Ούτε κι εκείνοι δεν ξέρουν τι θέλουν. Ούτε στη δική μας πατρίδα θέλουν να μείνουν. Δεν κίνησαν για ΄δω. Να περάσουν και να φύγουν θέλουν προς όπου εκείνοι θεωρούν πως υπάρχει φως. Δίκιο.

Ποιος έχει; Πού να το βρει; Δίκιο έχουν και οι κάτοικοι των νησιών μας που σήκωσαν και σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος των διαρκών μεταναστευτικών ροών. Δίκιο έχει και η μάνα που μπήκε στη βάρκα από τα παράλια της Τουρκίας για να γλιτώσει. Δύο πλευρές. Πολλές πλευρές. Πολλές πλευρές; Μία πλευρά. Μόνο μία είναι η πλευρά.

Ο άνθρωπος. Από αυτόν, σε αυτόν, για αυτόν. Ο άνθρωπος. Ο πόλεμος δεν απάντησε ποτέ σε κανένα ερώτημα. Ποτέ. Ο άνθρωπος όμως; Πώς να ξεχάσεις τον άνθρωπο όταν βλέπεις τα απελπισμένα μάτια μικρών παιδιών που θα έπρεπε να γελάνε από ευτυχία;

Πώς να ξεχάσεις πως είσαι άνθρωπος όταν τα δάκρυα κυλούν στα βρώμικα πρόσωπα μικρών παιδιών που κρατούν γερά το χέρι των διασωστών τους για να γλιτώσουν από τα φουρτουνιασμένα νερά; Ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια. Και είσαι εσύ που θα του την αρνηθείς;

Αν τους θέλεις να τους πάρεις σπίτι σου. Την άκουσα και την ακούω αυτή τη φράση όλο και πιο συχνά. Εν μέσω κραυγών. Την ακούω ξανά. Αγανακτισμένοι κι αυτοί θα μου πεις. Δικαίως. Να το πάλι το δίκιο. Θα χάσουμε την ανθρωπιά μας μωρέ;

«Τα μωρά τους να τα σκεφτούν αυτοί, εμείς γιατί να τα σκεφτούμε;» «Ρίχτους στη θάλασσα». «Ρίξτε τους μέσα». «Η άλλη είναι γκαστρωμένη. Κι επειδή είναι γκαστρωμένη; Όταν την πήρες τη βάρκα… Να μη γαμιόσουνα σαν τη σκύλα να μην ήσουνα γκαστρωμένη μωρή. Κουνέλες. Εμείς σε γαμήσαμε;»

Στο λιμάνι της Μυτιλήνης -όπου κι ακούστηκαν όλα όσα διάβασες- πλησίασε μία βάρκα με τουλάχιστον πέντε παιδιά μέσα. Χάνουμε την ανθρωπιά μας μωρέ. Να απαιτήσουμε ανάληψη ευθυνών και λύσεις από τους εταίρους μας.

Όχι να γίνουμε το χειρότερο είδος. Όχι να γίνουμε εχθροί μεταξύ μας. Όχι να ζητάμε να ρίξουν στη θάλασσα παιδιά. Να βρούμε το δίκιο μας και να βοηθήσουμε όσους το έχουν χάσει. Τα αντανακλαστικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απογοητευτικά.

Όσο εκείνοι σφυρίζουν κλέφτικα μπροστά στην εργαλειοποίηση απελπισμένων ανθρώπων, εμείς ας μην χάσουμε το Π.Ο.Π. φιλότιμό μας. Οι πραγματικοί υπεύθυνοι δεν είναι σίγουρα μάνες με παιδιά στην αγκαλιά που αναζητούν ψίχουλα ελπίδας μέσα σε μία ακυβέρνητη βάρκα που μπάζει νερά.