Άντρες με τακούνια απειλούν την τιμή του Έλληνα

Εμείς στα mainstream media, με έναν αρκετά μεγάλο αριθμό αναγνωστών, φέρουμε μια σημαντική ευθύνη απέναντι στους ανθρώπους που νιώθουν διαφορετικοί σε μια κοινωνία που θα έπρεπε να τους βλέπει όλους ίδιους – να τους εκπροσωπήσουμε, να τους αφήσουμε να ακουστούν. Με μια γρήγορη βόλτα στην πλειονότητα των διαδικτυακών μέσων, εντοπίζει κανείς μεγάλο κενό σε θέματα που αφορούν στην LGBTQ κοινότητα. Δεν ξέρω αν το μαντεύεις, αλλά ο βασικός λόγος που συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν είναι γιατί οι δημοσιογράφοι δε θέλουν να μιλούν γι’ αυτά, αλλά επειδή δεν τους επιτρέπεται να το κάνουν, ώστε να μην «πληγεί» η εικόνα του μέσου και το κύρος του στον μέσο, καθόλου ανοιχτόμυαλο αναγνώστη.

Την Παρασκευή, το team των drag queens από το “Βe Queer” (σ.σ. club στο Γκάζι), βρέθηκε στην Πλάκα, in drag, για τα γυρίσματα ενός βίντεο. Τα ελληνικά μέσα το αναπαρήγαγαν με τίτλους όπως «Τρανς κάνουν παρέλαση για να γιορτάσουν την αναδοχή παιδιών από γκέι ζευγάρια». Όλα λάθος.

Λίγες μέρες πριν, 103 βουλευτές καταψήφιζαν τη δυνατότητα αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης: «Καλύτερα στο ορφανοτροφείο, από το να μεγαλώνουν με τους πούστηδες», θα σκέφτηκαν. Λίγο νωρίτερα από αυτό, προσπαθούσα να πείσω έναν πολύ δικό μου άνθρωπο γιατί δε θα έπρεπε να τον ενοχλεί η πιθανότητα το παιδί του να μην είναι straight.

Αυτό που προσπαθώ να πω, είναι ότι η ομοφοβία δεν είναι αποκλειστική «ασθένεια» των στενόμυαλων, ούτε σωρεύεται σε ακροδεξιά μπουντρούμια με μαιάνδρους στους τοίχους. Πρόκειται για το αγκάθι εκείνο που ποτίζεται από παντού και μεγαλώνει ιμπεριαλιστικά, ώστε να κατακτήσει κάθε φιλελεύθερο νου και κάθε πιθανότητα αποδοχής του διαφορετικού, μια μέρα. Και το έδαφος είναι συντηρητικό και αστοιχείωτο, δηλαδή κάτι παραπάνω από γόνιμο.

Το πρόβλημα δεν είναι οι επιθέσεις, ή οι χλευασμοί στο δρόμο. Μπορεί αυτά να είναι τα περιστατικά που θα ακουστούν, αλλά η ουσία βρίσκεταί στις κουβέντες σε σαλόνια, οικογενειακά τραπέζια, καφέ και βεράντες. Οι φαινομενικά ακίνδυνοι σπόροι που μπολιάζουν στις συνειδήσεις ανθρώπων οι οποίοι ίσως έχουν στον κύκλο τους κάποιον που καταπιέζεται στη δική του διαφορετική ντουλάπα (σ.σ. in the closet – όρος για τους ανθρώπους που δεν έχουν εκφράσει ανοιχτά τη διαφορετική τους σεξουαλικότητα ή φυλετικό προσανατολισμό).

Κανείς που παρεκκλίνει από τον μέσο όρο δεν μπορεί να σε βλάψει αν δεν βρίζει, αν δε σε απειλεί και δεν κρατάει όπλο. Ο φόβος γεννάει μόνο φόβο και το να αστειεύεσαι με το γεγονός ότι ένας άντρας νιώθει καλύτερα να περπατά φορώντας φούστα και τακούνια ή με το ότι μια γυναίκα θέλει να βάζει γραβάτες και sneakers δυστυχώς δεν κάνει το πρόβλημα μικρότερο, ούτε τη συμμετοχή σου στη λύση του μεγαλύτερη.

Έχω πάψει να γίνομαι έξαλλη με τους ομοφοβικούς. Προσπαθώ να τους αλλάξω γνώμη μόνο όταν νιώθω ότι μπορώ κι ότι αξίζει να το κάνω. Όταν θα σταματήσει να σε ενδιαφέρει ποιος κοιμάται με ποιον και πώς αυτοπροσδιορίζεται ο ένας και ο άλλος, θα λυτρωθείς. Λίγο πιο πέρα από το δάχτυλό μας, ένας σπουδαίος κόσμος περιμένει να τον ανακαλύψουμε και μπορείς να φοράς ό,τι παπούτσια θες – αρκεί να έχεις ανοιχτό μυαλό.

Κεντρική φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson/ Νίκος Σίμος