Άντζυ Σαμίου, ρίξε μια βουτιά στην πίσσα και για εμάς

Θα σε πάω λίγο πίσω, στα ξημερώματα της 10ης Σεπτεμβρίου 2017, συγκεκριμένα. Όπως καλά γνωρίζεις (φαντάζομαι και ελπίζω) βυθίστηκε νοτιοδυτικά της νησίδας Αταλάντης, στον Σαρωνικό Κόλπο το δεξαμενόπλοιο «ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ ΙΙ», προκαλώντας τεράστια οικολογική καταστροφή. Η διαρροή μαζούτ ξεκίνησε από τη Σαλαμίνα και έχει επεκταθεί πια σε όλες τις ακτές των Νοτίων Προαστίων. Από τον Πειραιά και το Παλαιό Φάληρο, μέχρι και το Λαγονήσι. Οι τόνοι πετρελαίου κάνουν πάρτι στα ελληνικά νερά και κανένας (;) νοήμων άνθρωπος δεν πάει πια να κολυμπήσει εκεί. 

Σάββατο πρωί και αντί βουτιάς προτείνω του συντρόφου μου να πάμε να δούμε από κοντά τη θλιβερή πραγματικότητα. Eίναι άραγε όπως την περιγράφουν; Κατεβαίνουμε παρέα προς την παραλία Εδέμ του Παλαιού Φαλήρου κι ενώ συνήθως δε χορταίνω με τίποτα τη βόλτα δίπλα στη θάλασσα, αυτή τη φορά μου φάνηκε ανυπόφορη. Η ενοχλητική μυρωδιά του μαζούτ άλλωστε, δε μου άφηνε και πολλά περιθώρια.

Θλιβερό σκηνικό οι άδειες ακτές. Είχα συνηθίσει να βλέπω στην παραλία κάτω από το σπίτι μου παππούδες να αράζουν και να κουβεντιάζουν με τις ώρες στο ίδιο ακριβώς σημείο, άλλους πάλι να παίζουν τάβλι και να τσακώνονται για το ποιος έκλεψε ποιον. Ήταν και μία παρέα ηλικιωμένων που μου είχε χαραχτεί για τα καλά στο μυαλό. Κάθε σαββατοκύριακο μαζευόταν και έψηνε στην παραλία την ψαριά της. Και δώσ’του οι μυρωδιές και οι φωνές και τα γέλια, πάντα φορώντας μαγιό. Τα παιδιά έτρεχαν σαν παλαβά και οι γονείς έμεναν  να τα παρατηρούν από μακριά. Αν ένα πράγμα είχαν οι παραλίες, αυτό ήταν ζωή!

Δεν ξέρω αν εσένα αυτά δε σου κάνουν καμία απολύτως αίσθηση, αλλά εμένα μου έκαναν τρομερή εντύπωση όταν μετακόμισα, πριν από δύο χρόνια, στα Νότια Προάστια. Εδώ τα παιδάκια δεν παίζουν μόνο στις παιδικές χαρές, αλλά τρέχουν στην παραλία και κάνουν βόλτα δίπλα σε αυτή με ποδηλατάκια. Εδώ οι παππούδες δεν κάθονται κλεισμένοι μέσα στα σπίτια τους, ούτε έχουν σα μόνη λύση τα ΚΑΠΗ. Εδώ οι παππούδες είναι έξω και ζουν σαν έφηβοι. Συναντιούνται όλοι κάτω στην παραλία και τα λένε με τις ώρες, παίζουν σκάκι σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους του Δήμου και κατεβαίνουν παραμάσχαλα με το τάβλι τους για να συνεχίσουν το παιχνίδι που άφησαν στη μέση το περασμένο βράδυ. Η ζωή δίπλα στη θάλασσα κυλά διαφορετικά, τελεία και παύλα.

Κι επιστρέφω στο πρωινό του Σαββάτου, οπότε και δεν πέρασα όμορφα στην καθιερωμένη μου βόλτα δίπλα στη θάλασσα. Δεν ήταν η ίδια βόλτα που είχα συνηθίσει να κάνω. Οι εικόνες, οι ήχοι και οι παραστάσεις ήταν πολύ διαφορετικές. ”Φύγαμε για χάζι στα καταστήματα της Γλυφάδας” αναφώνησα στον Γιώργο. Στη διαδρομή είχα στραμμένο το βλέμμα μου μονίμως δεξιά. Ήθελα να δω τι συμβαίνει και στους υπόλοιπους δήμους. Το σκηνικό παρόμοιο. Ερημιά. Η μυρωδιά εξακολουθούσε να είναι έντονη. Έψαχνα να δω αν έχει διανοηθεί κάποιος να πάει για μπάνιο και δυστυχώς δεν ήταν μόνο ένας.

Υπήρχαν άτομα που αψήφησαν τον κίνδυνο, που αδιαφόρησαν για τις οδηγίες που δόθηκαν (μπορείς να δεις εδώ την επίσημη υπουργική απόφαση) , που έσκυψαν και πέρασαν τις κορδέλες που έλεγαν σε απλά ελληνικά πως απαγορεύεται το κολύμπι και βούτηξαν στα μολυσμένα νερά. Κανείς από αυτούς προφανώς δεν έδωσε σημασία στις δηλώσεις του καθηγητή Δερματολογίας κ. Ρηγόπουλου Δημήτρη ο οποίος σημείωσε τα εξής: ”Δεν υπάρχει διαδερμική απορρόφηση του μαζούτ. Αυτό σημαίνει ότι οι επικίνδυνες ουσίες δεν περνούν από το δέρμα στον οργανισμό. Όμως θα πρέπει να αποφεύγεται η εισπνοή και η από λάθος κατάποση του μολυσμένου νερού. Κανένας σώφρων άνθρωπος δεν θα πάει να μπει στη θάλασσα αυτή”.

Ειλικρινά δεν ξέρω με ποια λογική κάποιος άνθρωπος θέτει σε κίνδυνο την υγεία του για να κάνει μια βουτιά. Ίσως με την ίδια λογική που η Άντζυ Σαμίου δημοσιεύει στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram post όπως αυτό: ”Είμαστε κι εμείς που είδαμε πίσσα κι αναπολήσαμε τα παιδικά μας χρόνια! Τότε που ήταν απαραίτητη προϋπόθεση μετά το κολύμπι να καθαρίσουμε από αυτήν τα ποδαράκια μας! Τότε που κολυμπούσαμε ακόμη και στον Σκαραμαγκά και τρώγαμε ψάρια στα ταβερνάκια του!”

Σου φαίνεται τρελό ή μήπως όχι; Στα δικά μου μάτια μία τέτοιου είδους δημοσίευση από τον οποιοδήποτε άνθρωπο, πόσω μάλλον από δημόσιο πρόσωπο, φαντάζει τουλάχιστον θλιβερή. Η κυρία Σαμίου, λοιπόν, θυμήθηκε τα παιδικά της χρόνια και έκρινε σωστό να αποτυπώσει τις αναμνήσεις της στο Facebook βάζοντας μάλιστα emoticon νοσταλγίας δίπλα από το post της. Ότι τι; Πεθύμησε την πίσσα των παιδικών χρόνων και βλέποντάς την τώρα είπε να υπονοήσει ότι ”ΟΚ δεν τρέχει και κάτι με όλη αυτή την οικολογική καταστροφή που μας πουλάτε, εμείς μια χαρά ζήσαμε, δεν πάθαμε και τίποτα κολυμπώντας σε βρώμικα νερά”; Ποιο το νόημα της συγκεκριμένης ανάρτησης τη στιγμή που τόσος κόσμος είναι τρομοκρατημένος, επιχειρήσεις κλείνουν και τουρίστες φεύγουν κακήν κακώς; Όσο κι αν προσπαθώ να το βρω, δεν τα καταφέρνω. Πόσο κουτή μπορεί να είμαι;

Αφού το post της επικρίθηκε έντονα από μεγάλη μερίδα κόσμου και δημοσιογράφων, η κυρία Σαμίου είπε να τονίσει πως κάνει πλάκα και πως όποιος δεν έχει χιούμορ και δεν αντιλαμβάνεται το αστειάκι της είναι άξιος block.

Και μετά συνέχισε ως εξής:

και έκλεισε κάπως έτσι (υπερασπιζόμενη τελικά την αρχική της δημοσίευση):

Ό,τι κατάλαβες κατάλαβα!

Δυστυχώς όσο υπάρχουν άτομα σαν την κυρία Σαμίου, που θα γράφουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι, χωρίς να λογαριάζουν τις συνέπειες των λεγομένων τους, που δε σκέφτονται πως ίσως επηρεάζουν αξιοσημείωτη μερίδα κόσμου, που τους αρκεί αυτό που θα πουν να κάνει ντόρο, που χαίρονται που από το πουθενά γίνονται θέμα συζήτησης (έστω και αρνητικής),  που τους είναι απλό να πουν κάτι, να το αναιρέσουν και μετά να το υποστηρίξουν και πάλι, που αγνοούν τον όποιο κίνδυνο, δε θα υπάρχει ελπίδα.

Υ.Γ: Άντζυ, μιας και νοστάλγησες εκείνα τα χρόνια γιατί δε ρίχνεις και τώρα μια βουτιά;

Κεντρική Φωτογραφία: NDP Photo Agency