Από το δοκιμαστήριο στο γυμναστήριο, μια ιστορία βασανιστήριο

Ας το πάρουμε από την αρχή για να είμαστε ακριβείς. Τον προγραμματισμό τον σιχαίνομαι και ποτέ δεν έχω καταφέρει να ακολουθήσω κάποιο από τα προγράμματα που έχω βάλει. Βέβαια, ως άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του θα βάλω και φέτος τους στόχους της νέας χρονιάς.

Μη βιαστείς; Για εμένα η χρονιά ξεκινά τον Σεπτέμβριο, αυτές τις βλακείες με την πρωτοχρονιά ποτέ δεν τις κατάλαβα. Έκανα τις διακοπές μου, μαύρισα, ξεκουράστηκα και γύρισα γεμάτη όρεξη για πλάνα.

“Τύψεις; Ναι, πάντα είχα τύψεις αλλά κρατούσαν μόνο λίγο και μετά ήμουν μία χαρά, μέχρι την επόμενη επίσκεψη στο Zara. Άτιμο κατάστημα και ύπουλος φωτισμός στα δοκιμαστήρια. Αποκαλύπτει μέχρι και το σφράγισμα στον αριστερό τραπεζίτη σου. Να προσέχεις.”

Σκέφτηκα, σημείωσα, πήρα υποσυνείδητα αποφάσεις και κάπου εκεί στο χαμό του εγκεφάλου μου εμφανίστηκε η λέξη γυμναστήριο και όλα σκοτείνιασαν.

Η όρεξη έφυγε, τα πλάνα πήραν παράταση και εγώ κάθισα στην καρέκλα μου για να ξεκινήσει η μάχη. Ποια μάχη; Η σχέση μου με το γυμναστήριο μόνο ως τέτοια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.

Πρόκειται για μία πονεμένη ιστορία που κατά βάση πονώ μόνο εγώ. Νιώσε με και σώσε με. Δεν το θέλω, αλλά μου είναι αδύνατο να πάω. Πιο σωστά, όχι να πάω αλλά να μείνω.

Πόσες και πόσες φορές έκανα εγγραφή; Πόσες και άλλες πόσες έφυγα τρέχοντας; Τύψεις; Ναι, πάντα είχα τύψεις αλλά κρατούσαν μόνο λίγο και μετά ήμουν μία χαρά, μέχρι την επόμενη επίσκεψη στο Zara. Άτιμο κατάστημα και ύπουλος φωτισμός στα δοκιμαστήρια. Αποκαλύπτει μέχρι και το σφράγισμα στον αριστερό τραπεζίτη σου. Να προσέχεις.

Έτσι αποφάσισα (μια κουβέντα είναι αυτή) πώς ή θα σταματήσω το Zara ή θα πάω γυμναστήριο, όσο κι αν αυτό με πονά και με γελοιοποιεί στα μάτια όσων προπονούνται δίπλα μου.

“Έβαλα φόρμα, φόρεσα αθλητικά με χοντρή σόλα (για να ψηλώνω και να φαίνομαι πιο αδύνατη), έδεσα και το μαλλί. Μιλάμε για προετοιμασία, όχι αστεία”

Η τελευταία απόπειρα έγινε τον Μάιο και εγώ ήμουν πιο έτοιμη από ποτέ. Καλοκαιράκι ερχόταν, όλες μου οι φίλες είχαν υποκύψει και εγώ με σκεφτόμουν με μαγιό. Δεν αρκούν αυτά;

Για να πω την αλήθεια η τελευταία εικόνα ήταν εκείνη που με έσυρε από το μαλλί στο γυμναστήριο της γειτονιάς. Έβαλα φόρμα, φόρεσα αθλητικά με χοντρή σόλα (για να ψηλώνω και να φαίνομαι πιο αδύνατη), έδεσα και το μαλλί. Μιλάμε για προετοιμασία, όχι αστεία.

Και τώρα ξεκινά η ιλαροτραγωδία. Ήμουν επιεικώς μία κωμική φιγούρα που περιπλανιόταν στο χώρο και αγκομαχούσε σε κάθε όργανο γυμναστικής χωρίς διακρίσεις.

Καθόμουν σε όλα ανάποδα, αγνοούσα παντελώς τον τρόπο λειτουργίας τους και κουνιόμουν μάλλον γελοία, αν κρίνω από τα γέλια του γυμναστή, ο οποίος με ακολουθούσε με ένα τεράστιο χαμόγελο. Όχι, δεν μου την έπεφτε, ήμουν απλώς γελοία.

Δεν το έβαλα κάτω. Τόσοι που πάνε, είναι καλύτεροι από εμένα; Προφανώς, απαντούσε η φωνή της λογικής αλλά εγώ είχα πεισμώσει. Δεν ήταν δυνατόν να είμαι πάλι ένα χάλι με το μπικίνι; Εν είδει προοικονομίας να σας πως πως τελικά έβαλα ολόσωμο.

Οι επόμενες ημέρες ήταν μαρτυρικές. Πήγαινα αλλά δεν περνούσε η ώρα με τίποτα και για κανένα λόγο. Ο διάδρομος έγινε ο εφιάλτης μου και εγώ έπρεπε να σκαρφιστώ τρόπους για να μη βαριέμαι.

Ήμουν μούσκεμα, κατακόκκινη, με σιχαινόμουν και η διπλανή μου έβλεπε “Οικογενειακές ιστορίες”. Πόσο πιο χαμηλά θα έπεφτα;

Έκανα ολόκληρη play list με ξεσηκωτικά τραγούδια για να ακούω και να σκέφτομαι πως χορεύω, έκανα συμφωνία με το εγώ μου να μην κοιτώ το ρολόι στο διάδρομο για να ξεχνιέμαι και με πίεζα να θυμάμαι ωραίες εικόνες από διακοπές για να μη σκέφτομαι το περιβάλλον.

Μάταια. Η μοίρα μου έπαιξε άσχημο παιχνίδι και το χρονόμετρο του διαδρόμου ήταν πάντα κολλημένο στα 2 λεπτά. Περπατούσα και περπατούσα και περπατούσα και αυτό πάντα έδειχνε 2 λεπτά, ενώ εγώ νόμιζα πως ήμουν εκεί πάνω 2 ώρες.

Ήμουν μούσκεμα, κατακόκκινη, με σιχαινόμουν και η διπλανή μου έβλεπε “Οικογενειακές ιστορίες”. Πόσο πιο χαμηλά θα έπεφτα;

Ξέρεις τι είναι να δίνεις τον αγώνα σου και να πρέπει να ακούς τη Μαρία από τα Πετράλωνα που την κεράτωσε ο άνδρας της να κλαίει και να οδύρεται;

Η απατημένη Μαρία δέχτηκε πίσω το Στέλιο, εγώ είχα ζαλάδα και κατέβηκα παραπατώντας λες και ήμουν ο Φώτης Μεταξόπουλος στο “Δημήτρη μου Δημήτρη μου”. Ήμουν για λύπηση.

Άντεξα περίπου 2 μήνες και μετά ξεκίνησαν οι δικαιολογίες. Είχα διάβασμα, είχα δουλειά, πονούσε το αυτί μου, είχε ζέστη, άστο μωρέ πάω αύριο. Αυτό το αύριο δεν ήρθε ποτέ και σήμερα γράφω πιο πολύ για να συνειδητοποιήσω την κατάστασή μου.

Τι θα γίνει το Φθινόπωρο-Χειμώνας 2013-2014; Πάλι τα ίδια; Πρέπει να κινητοποιηθώ δε γίνεται διαφορετικά. Δε μπορεί και φέτος να μην κουνήσω το πόδι μου, για να μην πω τίποτα άλλο.

Αν δεν κάνω γυμναστική αποτελέσματα δε βλέπω. Μην πιστεύετε αυτές τις “φέτες” που λένε πως απλώς δε χρησιμοποιούν ασανσέρ. Ψεύδονται προκλητικά και εγώ υποφέρω που με κάνω εικόνα στο στατικό ποδήλατο.

Τι να κάνω; Πώς θα διαχειριστώ τη βαρεμάρα μου; Βαθιά μέσα μου είμαι αποφασισμένη, αυτό το έξω μου είναι που με προβληματίζει. Πρέπει να βρω κάτι εναλλακτικό, κάτι πιο ενδιαφέρον. Ίσως, δε φταίω εγώ, ίσως να είναι το γυμναστήριο βαρετό (ο Φρόιντ κάνει πάρτι μετά από αυτό).

Να πάρω τους δρόμους και να τρέχω; Χλωμό. Να κάνω ποδήλατο; Αποκλείεται θα βρεθώ στο νοσοκομείο. Η ισορροπία δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο. Εσείς που με καταλαβαίνετε, δώστε μία ιδέα, πείτε καμία πρόταση, κάντε μία καλή πράξη στην τελική.

Μήπως να κάνω aerobic; Σαν καλή ιδέα μου φαίνεται. Μουσική, κίνηση, κόσμος. Θα προσποιηθώ πως είμαι σε μπαρ. Λέτε να πιάσει; Κολυμβητήριο; Yoga; Pilates; Μέχρι και το belly dancing θα εξέταζα ως εναλλακτική αρκεί να μην ξαναδώ μπροστά μου όργανα γυμναστικής, όπως ο διάδρομος και η πρέσα.

Μήπως τελικά να πάρω το 1,59 μου και να πάω για μπάσκετ; Λέτε να είναι αυτό το ταλέντο μου; Θα σας ενημερώσω.