Άρης Καβατζίκης vs Άννα Μαρία Βέλλη. Οι Κούκλες, η πατριαρχία, η fast food κριτική και ο πολύπαθος Ίψεν

Μην αναρωτιέσαι το πώς από ένα έργο για τη θέση της γυναίκας στην πατριαρχική κοινωνία καταλήξαμε να μιλάμε για ανταλλαγές σχολίων. Έτσι είναι τα πράγματα από την έναρξη κιόλας της τηλεοπτικής σεζόν. Fast Food κρίσεις, απαντήσεις και κόντρες που ανθίζουν από τη μια στιγμή στην άλλη και σβήνουν εξίσου γρήγορα.

Η Άννα Μαρία Βέλλη, λοιπόν, απευθυνόμενη στον «κο Άρη Καβατζίκη και λοιποί» έκανε μια μακροσκελή ανάρτηση στα Insta Stories της στην οποία σημείωσε: «Με αφορμή τα πρόσφατα σχόλια σας για το πρόσωπό μου και επειδή με σθένος σας παρακολούθησα να προσπαθείτε να υπερασπίσετε την τιμή του Χένρικ Ίψεν, ισχυριζόμενος πως έχετε διαβάσει και γνωρίζετε το έργο του επιτρέψτε μου να θεωρώ πως το “διαβάζω” ένα έργο δεν σημαίνει πως το κατανοώ αυτομάτως. Θα φρεσκάρω τη μνήμη σας και συνοπτικά θα σας πω πως στο κουκλόσπιτο του Ίψεν – πάνω στο οποίο είναι βασισμένο το έργο “Κούκλες” στο οποίο συμμετέχω – ο Τόρβαλντ Χέλμερ είναι μία πατριαρχική φιγούρα που χειραγωγεί τη σύζυγό του Νόρα, αποτρέποντας την από να δοκιμαστεί στη ζωή, να αποτύχει και να πράξει αυτοβούλως κάνοντας την “κούκλα” στο “κουκλόσπιτό” του.

Και αναρωτιέμαι δικαίως, τι ακριβώς από τα ειρωνικά σας σχόλια σχετικά με το πτυχίο μου της υποκριτικής ή τα “αυτό το κοριτσάκι δεν μπορούσε να το προστατεύσει κάποιος, γιατί δεν έμενε στο μόντελινγκ και ήθελε να καταπιαστεί με Ίψεν” και άλλα πολλά που είπατε, θεωρείται πως σας διαχωρίζει από τον πατριαρχικής μορφής ήρωα του Ίψεν; Κοιτάξτε που τελικά θα μπορούσατε κάλλιστα να ερμηνεύσετε και εσείς Ίψεν και χωρίς πτυχίο ηθοποιού! Με εκτίμηση, Άννα Μαρία (ένας απλός άνθρωπος που δεν τον καθορίζει το επάγγελμά του)».

Όπως καταλαβαίνεις η απάντηση του Άρη Καβατζίκη δεν άργησε να έρθει και ήρθε εξίσου δημόσια. Ο δημοσιογράφος έστειλε πρώτα προσωπικό μήνυμα στην Άννα Μαρία Βέλλη και στη συνέχεια αποφάσισε να το διαβάσει και δημοσίως γιατί δεν ξέρω αν το έχεις παρατηρήσει αλλά στην Ελλάδα, οι περισσότεροι τσακωμοί πλέον δεν γίνονται εν οίκω αλλά εν δήμω.

«Της έγραψα ένα πολύ μεγάλο μήνυμα και της το έστειλα χθες. Κυρία Άννα Μαρία Βέλλη εγώ ήθελα να σας πω πως σε αυτή εδώ την εκπομπή δεν υποστήριξα ποτέ ότι στον ελεύθερο μου χρόνο διαβάζω Ίψεν. Αντιθέτως βλέπω πάρα πολύ θέατρο, ελπίζω να βλέπετε και εσείς ως νεαρή ηθοποιός και να είχατε την ευκαιρία να δείτε τη περσινή σεζόν την κυρία Αμαλία Μουτούση, ένα υποκριτικό υπόδειγμα στην παράσταση «Κουκλόσπιτο». Εσείς κάνετε μία άλλη προσέγγιση και μπορεί και να έρθω να τη δω και αυτή τη προσέγγιση. Δεν σας αφορά αυτό βέβαια όμως. Την Νόρα την έχω δει, ωστόσο δεν διαβάζω Ίψεν στον ελεύθερο μου χρόνο. Ως δημοσιογράφος συστήθηκα, είμαι μεγάλος σε ηλικία, αλλά έτσι συστήθηκα, δεν βγήκα πάνω σε τραπέζια να κάνω τη γατούλα και μετά να παρουσιαστώ ως ηθοποιός. Μπήκα στο Instagram σας και σας είδα γυμνή. Καλά κάνετε. Έχετε αγγίξει πολλούς τομείς. Γιατί θεωρείτε ότι σας έθιξα; Εγώ εύχομαι ο χρόνος να αποδείξει την υποκριτική σας δεινότητα και τις σπουδές σας και να βγείτε στο θέατρο και να τα καταφέρετε. Προς το παρόν δεν σας ξέρω ως ηθοποιό αλλά ως Youtuber και ως Influencer», ήταν η απάντηση του Άρη Καβατζίκη στην Άννα Μαρία Βέλλη. Χαμηλών τόνων στην αρχή, με κάποια καρφιά για την παρουσία της στην εκπομπή “Rodeo” στη συνέχεια και με ένα «κατακρίνω χωρίς να το παραδέχομαι» τις γυμνές φωτογραφίες της στο Instagram.

Κι αν εγώ δε συμφωνώ με την επιλογή της Άννας Μαρίας Βέλλη χωρίς καμία εκπαίδευση πρότερη στην υποκριτική να βγει στη σκηνή και να παίξει ένα έργο βασισμένο στο «Κουκλόσπιτο» άλλα τόσο θεωρώ αχρειάστη την τοποθέτηση του Άρη Καβατζίκη για το βάρος ενός έργου και ενός θεατρικού συγγραφέα σε ένα πάνελ πρωινής εκπομπής, ειδικά όταν εκπέμπει έναν αέρα «αυθεντίας». Κυρίως όμως το θέμα μου είναι ο δημόσιος χαρακτήρας που παίρνουν όλες αυτές οι αντιπαραθέσεις. Θες να παίξεις θέατρο ανεξαρτήτως της ιδιότητάς σου; Κανένα πρόβλημα αφού κάποιος σε εμπιστεύεται αλλά αντί να βιάζεσαι να χαρακτηρίσεις ένα σχόλιο εναντίον σου, με δημόσιες τοποθετήσεις, περίμενε να αποδείξεις σε όλους το λάθος τους δίνοντας τον καλύτερο εαυτό σου στη σκηνή. Δέχτηκες ένα σχόλιο κε Καβατζίκη στο οποίο απάντησες ιδιωτικά; Πολύ καλά έκανες, και το έστειλες το μήνυμα, αλλά τώρα εμείς γιατί πρέπει να το μάθουμε; Γιατί πρέπει όλα να γίνονται σε δημόσια θέα, δίνοντας ακόμα περισσότερα ευνάσματα για αποκρίσεις εν θερμώ, για εν βρασμώ απαντήσεις, για φουντώματα σε κόντρες και ξεσπάσματα; Όποιο δίκιο και να υπήρχε στην τοποθέτηση του καθενός από τους δύο, χάνεται όταν αυτές οι τοποθετήσεις γίνονται δημόσια μόνο και μόνο για να τραβήξουν λίγη ακόμα προσοχή, μόνο για να εξασφαλίσουν ότι ένας από τους δύο είπε την τελευταία κουβέντα.

Για να καταλήξουμε κάπου, το πώς θα συνεχιστεί κι αν θα συνεχιστεί αυτή η ανταλλαγή πυρών με τακτ μεταξύ του Άρη Καβατζίκη και της Άννας Μαρίας Βέλλη θα φανεί, το αν το «Κούκλες season 2» γίνει sold out από όλη αυτή τη συζήτηση επίσης. Το αν η επιλογή των προσώπων από τον σκηνοθέτη θα φέρει ένα κοινό «μη εκπαιδευμένο» στον Ίψεν (για τον οποίο όπως καταλαβαίνουμε είτε είσαι πάνω είτε κάτω από τη σκηνή μια μελέτη την θέλει) επίσης θα γίνει φανερό αργά ή γρήγορα όπως και το αν οι 11 γυναίκες του θιάσου θα δώσουν ερμηνείες αξιομνημόνευτες.

Αυτό που δεν προβλέπεται να φανεί γρήγορα είναι η υποχώρηση της τάσης ολόκληρης της κοινωνίας μας -όπως εκφράζεται από τους δρόμους που οδηγούμε μέχρι την τηλεόραση την οποία βλέπουμε- να κρίνει τους πάντες και τα πάντα εκ προοιμίου, χωρίς να νοιαστεί να μπει στη θέση του άλλου, χωρίς να μελετήσει αρκετά, χωρίς πρώτα να κρίνει τον εαυτό της, αλλά και να βιάζεται να απαντά χωρίς να συλλογίζεται όσα άκουσε, χωρίς να αναγνωρίζει το παραμικρό δίκαιο σημείο σε μία κριτική που έχει γίνει εις βάρος της. Και μιλώ και για τις δύο πλευρές. Ευτυχώς, δεν αφορά στον Ίψεν, δεν αφορά στη Νόρα ή στην πατριαρχία, δεν αφορά στο Κουκλόσπιτο (το οποίο, γράφτηκε το 1879 σε μία κοινωνία όπου μία παντρεμένη γυναίκα όντως δεν είχε καμία απολύτως ευκαιρία να πετύχει την αυτοπραγμάτωση σε έναν απόλυτα ανδροκρατούμενο κόσμο και το οποίο αλήθεια παρακολούθησα με την Αμαλία Μουτούση την πρόπερασμένη σεζόν και δίνω έναν πόντο στον Άρη Καβατζίκη σε αυτό το σημείο).

Κυρίως αφορά στην τάση μας πλέον να αντιδρούμε ‘αστραπιαία’, να μην επεξεργαζόμαστε τίποτα, να δεχόμαστε κάθε γνώμη ως σημαντική τοποθέτηση σημαινόντων προσώπων, να ξεχνάμε εξίσου γρήγορα και να αφήνουμε την προσοχή μας να διασπάται ανάμεσα σε τηλεόραση, social media και Internet και τις προσωπικότητες που βλέπουμε σε αυτά τα μέσα.

Κι όσο εμείς προχωράμε με διασπασμένη προσοχή, άνθρωποι στους οποίους δεν δίνουμε και τόση σημασία γιατί δεν τους ακούμε και δεν τους βλέπουμε παντού, δοκιμάζονται στη ζωή, κάνουν το ένα βήμα μετά το άλλο, σπάνε αλυσίδες, χειραφετούνται, παίρνουν αποφάσεις, αυτονομούνται και πετυχαίνουν. Το λυπηρό είναι ότι γι’ αυτούς δεν έχουμε τίποτα να σχολιάσουμε, γιατί δεν βρίσκονται καν στο πεδίο της θρυμματισμένης μας προσοχής. Αυτή έχει γεμίσει με «κούκλες» και «αυθεντίες».

Κεντρική φωτογραφία: NDP Photo Agency