Αρνούμαι να συζητήσω για την άμβλωση. Είναι δικαίωμά μου
- 14 ΙΑΝ 2020
2020, στους τοίχους του πιο σύγχρονου μετρό της Ευρώπης κρεμάστηκαν αφίσες του Σκοταδισμού. «Αφήστε με να ζήσω», μια φωτογραφία ενός εμβρύου στα πρώτα στάδια της κύησης. Μια καμπάνια κατά της άμβλωσης. Τα φώτα έσβησαν κι όλοι μαζί, άνθρωποι, συρμοί και ιδέες άρχισαν να κινούνται με ταχύτητα προς τα πίσω.
Μια περίεργη συζήτηση έχει ανοίξει ξαφνικά επειδή κάποιοι θεώρησαν πως το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην άμβλωση είναι ακόμα υπό διαπραγμάτευση. Ψαρώσαμε και πάλι. Ανοίξαμε τα χαρτιά ενός σημαντικού θέματος και τα διαβάζουμε ξανά, λάθος, από το τέλος προς την αρχή.
Το δικαίωμα στην άμβλωση δεν είναι ένα ακόμα σοσιαλμιντιακό debate που μπορεί ν’ ανοίγει 40τόσα χρόνια μετά τη θέσπισή του, με αφορμή μία αφίσα, ένα πρωτοσέλιδο ή ένα post. Είναι μία συζήτηση που από τη στιγμή που ξεκινάει, το παιχνίδι έχει χαθεί.
Γιατί απλά δεν έπρεπε να γίνεται. Είναι τόσο διαπραγματεύσιμο όσο και το δικαίωμά μου να ψηφίζω, να παντρεύομαι ή όχι, να κάνω σεξ με όποιον θέλω, να ζω και να υποβάλλω το σώμα μου στις απολαύσεις και τις δοκιμασίες που επιθυμώ κι όταν πεθάνω, να έχω λόγο στο αν θα με ψάλει παπάς ή θα με κάψουν.
Αντίστοιχα λοιπόν, μπορεί αύριο, στην ίδια θέση να βρεθεί μία αφίσα που να αμφισβητεί την αναγκαιότητα των εμβολιασμών ή το σεβασμό της ζωής των μειονοτήτων.
Ποιος μπορεί να μας προστατέψει από κάτι τέτοιο; Μια ετεροχρονισμένη κρατική αντίδραση, όπως αυτή που τελικά κατέβασε τις αφίσες από το Αττικό Μετρό σίγουρα όχι.
Τι συζητάμε ακριβώς;
Η επίκληση στο συναίσθημα, η γνωστή μέθοδος που ορθώνεται ως το μόνο όπλο που μπορεί να εξουδετερώσει τη λογική, μόνο και μόνο γιατί έχει το άλλοθι να στέκεται χωρίς τεκμηρίωση. Πλήρως αυθαίρετο, μέσα στην απόλυτη ημιμάθειά του. Ένα έμβρυο που νιώθει ότι θα το σκοτώσουν κι εκλιπαρεί για ζωή. Βαγόνια συντηρητισμού κυλούν πάνω στις ράγες του συστημικού σεξισμού. Ένας εναλλακτικός τρόπος καθυπόταξης της γυναικείας πρωτοβουλίας. Ο δικός μας εκτροχιασμός. Θέλουν να μας κάνουν να γεννάμε τύψεις, να κυοφορούμε ενοχές.
Αυτό ήταν, αυτό είναι.
Αν κάτι έχει αποδείξει η μεταφορά των debate του καφενείου στη ρευστή δημόσια σφαίρα των social media είναι πως κάθε άποψη, όσο εξόφθαλμα αρχέγονη, επικίνδυνη, γελοία, απάνθρωπη κι αν είναι, θα έχει πάντα υποστηρικτές. Αυτό σε καμία περίπτωση δε δικαιολογεί την ύπαρξή τους.
Τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι ο άνθρωπος που αυτή τη στιγμή είναι επικεφαλής για την Ανάπτυξη της χώρας και μέχρι πρότινος ρύθμιζε το σύστημα Υγείας, φλερτάρει δημόσια με την ιδέα της απαγόρευσης των αμβλώσεων
Άμβλωση και ποντίκια
Μια διαδικτυακή βόλτα και βλέπεις εκείνους που συμμερίζονται την άποψη. Φανατικοί trump-ούκοι, χριστιανοταλιμπάν, τύποι που δηλώνουν πως μπορεί να ζήσεις και με 200 ευρώ τον μήνα και που πουλάνε βιβλία υπέρ της υπεροχής της φυλής σου. Μιας φυλής που, όπως λένε, ναι μεν πρέπει να αυξηθεί αλλά και να καθαρίσει. Αύξηση του δημογραφικού με φίλτρα, το απόλυτο τσιτάτο του μέσου ρατσιστή. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που εύχονται «ψόφο» στους ΛΟΑΤΚΙ, πνίξιμο στους «μετανάστες- εισβολείς», που υπερασπίζονται τόσο ένθερμα το δικαίωμα στην ασχημάτιστη ζωή κι όταν εκείνη παίρνει μορφή που δεν κατανοούν της εύχονται ολόψυχα τα χειρότερα.
Τα ζητήματα που υπάγονται στην ηθική και την ύπαρξη είναι εξαιρετικά λεπτά. Όσο κι αν έχεις πάρει θέση, πάντα πρέπει να αναρωτιέσαι, μόνο έτσι θα συνεχίσεις να είσαι άνθρωπος.
Άτομα που λογικά σκέφτονται με την ουρά ή τον λοβό του αυτιού τους όταν το βασικό επιχείρημα που προτάσσουν είναι αυτό: «πώς θα σας φαινόταν αν η δική σας μητέρα σας απέβαλε»; Απαντώ: Πρώτον δε θα μου φαινόταν γιατί δε θα το ήξερα αφού δε θα υπήρχα, λογικά δε θα της κρατούσα κακία για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Δεύτερον, η αποβολή είναι μια ακούσια διαδικασία και τρίτον, αν μια γυναίκα επέλεγε την άμβλωση, θα ήθελα να σκεφτείτε για εκείνη πως για να το κάνει, θα είχε κάποιο λόγο και μάλιστα πολύ σημαντικό.
Η πραγματική διάσταση του προβλήματος
Σύμφωνα με έρευνα του 2017 ο ετήσιος αριθμός των αμβλώσεων στην Ελλάδα εκτιμάται στις 150.000 ετησίως με το 25% αυτών αφορά νεαρά κορίτσια, κάτω των 16 ετών. Τα νούμερα είναι σχετικά, αφού πλέον η διακοπή της κύησης δε γίνεται σε κλινική με χειρουργική επέμβαση, αλλά με χορήγηση χαπιών τα οποία συνταγογραφούνται.
Όπως είχε επισημάνει σε συνέντευξη του στη LIFO ο καθηγητή Μαιευτικής-Γυναικολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και τέως αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Γιώργου Κρεατσάς, «κανείς δεν ασχολείται με την έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση για τις αμβλώσεις. Δεν πραγματοποιούνται από τους αρμόδιους φορείς ενέργειες που θα δίνουν τη δυνατότητα στο ευρύ κοινό να ενημερώνεται για ένα τόσο προσωπικό αλλά και μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας μας. Αναντίρρητα, από το σχολείο και τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου θα πρέπει τα παιδιά να μαθαίνουν τι πρέπει να προσέχουν ώστε να μην τους συμβεί μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Και, φυσικά, πώς πρέπει να προστατεύονται από τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα».
Όχι άλλα ημίμετρα
Αν ανησυχούν λοιπόν τόσο για τα παιδιά που δε γεννιούνται, ας ασχοληθούν επιτέλους με τη διαπαιδαγώγηση όλων εκείνων των παιδιών που ζουν και μεγαλώνουν χωρίς το εφόδιο της σωστής κι έγκυρης ενημέρωσης για τη σεξουαλικότητά τους. Ας μιλήσουν για αντισύλληψη και για προφύλαξη.
Ας απαιτήσουν φροντίδα για τις γυναίκες που μεγαλώνουν παιδιά μόνες τους και που πέφτουν θύματα βιασμού και stealthing. Ας στηρίξουν στ’ αλήθεια τους γονείς που φέρνουν στον κόσμο παιδιά με χρόνια προβλήματα. Ας ανοίξουν κρατικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς. Ας φέρουν ψυχολόγους στους χώρους εργασίας κι ας δώσουν παροχές στα νέα ζευγάρια που αναγκάζονται να διακόψουν μια εγκυμοσύνη υπό το βάρος της οικονομικής ανασφάλειας.
Ας δημιουργήσουν νέα δικαιώματα αντί να υποδαυλίζουν την αξία όσων με κόπο αποκτήθηκαν.
