Ας μιλήσουμε για τρίχες. Στα πόδια. Στα γυναικεία πόδια

Είχα τρομοκρατηθεί λίγο όταν έμαθα ότι είναι στη μόδα το “θαμνάκι” στα γυναικεία γεννητικά όργανα. Αρχικά γιατί δεν περίμενα η “επιστροφή του vintage” να είναι τόσο σαρωτική, και έπειτα γιατί αγχώθηκα με το πόσο ανάγκη έχουν ορισμένες γυναίκες να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι δε συμβαδίζουν με τα παγκόσμια πρότυπα της “θηλυκότητας” (για να μην το πάω παραπέρα και πιάσω το θέμα της ατομικής υγιεινής). Έπειτα ήταν ιδιαίτερα επαναστατικό, καινοτόμο, τολμηρό και αξιέπαινο, το να στηρίζουμε τις γυναίκες που αφήνουν τρίχες στη μασχάλη τους. Υπάρχει και μία θαρρώ που τις βάφει σε διάφορα χρώματα και βγάζει selfies. Τρομοκρατήθηκα δεν θα το κρύψω.

Όταν ο διάλογος για την ισότητα των φύλων, τη γυναικεία ανεξαρτησία, τον φεμινισμό και τη διαφορετικότητα, εμφανίζει μελανά σημεία, με βρίσκει καθόλα αντίθετη. Το κερασάκι στην τούρτα μπήκε όταν έπεσε στην αντίληψή μου (καλώς ή κακώς) το “Hairy Legs Club“. Πίστεψέ με είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του. Μία “Sarah” συγκεντρώνει φωτογραφίες από γυναίκες με αξύριστα πόδια. Όπα συγγνώμη, αξύριστα είναι και τα δικά μου, δεύτερη μέρα σήμερα. Τριχωτά πόδια ήθελα να πω. Μπορείτε να δείτε γυναίκες με φούστες και τριχωτές γάμπες. Γυναίκες με τα εσώρουχά τους να ποζάρουν έχοντας τρίχες ΠΑΝΤΟΥ. Κορίτσια που έχουν να ξυρίσουν τα πόδια τους ένα μήνα, να δίνουν μια άλλη διάσταση στο κλασικό, χαριτωμένο, σέξι, γυναικείο σταυροπόδι. Πρόκειται για μια σελίδα στην οποία το να πετάξεις τα ξυραφάκια σου, θεωρείται ανοιχτόμυαλο και άξιο συγχαρητηρίων.

“Επιτέλους αποφάσισα να μην ξαναξυριστώ”, “Κατάφερα να αφήσω πίσω μου την εποχή της ανασφάλειας με τα ξυράφια” και χιλιάδες άλλες τέτοιες λεζάντες συνοδεύουν τις φωτογραφίες του blog. Φυσικά μπορούμε να δούμε και την προσπάθεια πολλών κοριτσιών να μακρύνουν τις τρίχες των ποδιών τους, αφού στέλνουν ανά μήνα φωτογραφίες ώστε να δείξουν με καμάρι σε ποιο σημείο έχει φτάσει το μήκος της τρίχας τους. Αλήθεια δε θα ξεχωρίσετε εύκολα αν πρόκειται για γυναικεία ή αντρικά πόδια. Εγώ δε μπορώ να ξεχωρίσω αν πρόκειται για “attention whores” (γυναίκες που ζητούν απεγνωσμένα προσοχή στο δρόμο), ή απλά για γυναίκες που δεν ενδιαφέρονται για την εικόνα τους. Η δεύτερη περίπτωση είναι αποδεκτή, η πρώτη κατακριτέα. Ποια είμαι εγώ βέβαια που θα κρίνει τι κάνει η κάθε μια με τις τρίχες της;

Δεν πρόκειται για το αν το θέαμα του τριχωτού γυναικείου ποδιού είναι αποκρουστικό, αλλά για το πώς θέλει εν τέλει μια γυναίκα να αντιμετωπίζεται στον δρόμο. Θέλει να θαυμάζεται, να λατρεύεται, να μην την βλέπουν σαν αντικείμενο, να είναι ανεξάρτητη, να αγαπιέται. opinionΕίναι φυσικά διαφορετική η εικόνα που έχει κάθε μια για τον εαυτό της γι’ αυτό και ποικίλλουν οι τρόποι που ντυνόμαστε, βαφόμαστε, μιλάμε, συμπεριφερόμαστε. Πόσο όμως νιώθεις ότι τελικά ενισχύει αυτό που είσαι, το να μην ξυρίζεις τα πόδια σου; Ας ξεπεράσουμε την ιδέα του “έχεις συνηθίσει στη στερεοτυπική εικόνα του τέλεια αποτριχωμένου μοντέλου”. Όχι. Οι περισσότερες από εμάς βαριόμαστε να ξυρίσουμε τα πόδια κάθε μέρα, ή έχει τύχει να βάλουμε τζιν με σκίσιμο και να ξυρίσουμε μόνο το σημείο που φαίνεται δέρμα, ή τελοσπάντων ξυριζόμαστε μόνο αν ξέρουμε ότι θα βρεθούμε σε πιο ιδιαίτερες στιγμές με κάποιον, ή θα πάμε παραλία. Άνθρωποι είμαστε, άλλοι περισσότερο τριχωτοί κι άλλοι λιγότερο.

Για μένα βασική αρχή του φεμινιστικού κινήματος, είναι το να προσπαθεί μια γυναίκα να γίνει καλύτερη για την ίδια και μόνο. Αν το να φοράς μια φούστα και από κάτω να βλέπεις τα πόδια του ξάδερφού σου, σε κάνει να νιώθεις ομορφότερη με τον εαυτό σου, περήφανη που το κατάφερες και απολαμβάνεις τα βλέμματα στο δρόμο, σηκώνω τα χέρια ψηλά, πιάνω το καπέλο μου και σου το βγάζω. Από την άλλη μεριά, θα προτιμούσα να βλέπω γυναίκες να συμφιλιώνονται με την εικόνα τους στον καθρέφτη, να διαβάζουν, να μην εντυπωσιάζονται μόνο με κοιλιακούς, να πηγαίνουν θέατρο και όχι μόνο μπουζούκια, να ανοίγουν τους ορίζοντές τους. Όχι δεν είμαι στενόμυαλη και οπισθοδρομική. Οπισθοδρομικό είναι να γυρνάμε πίσω στις εποχές που δεν είχαν ανακαλυφθεί τα ξυραφάκια. Επόμενος τόπος κατοικίας, σπηλιά. Εμπρός, πίσω. Ας μην είμαστε θηλυκές, γιατί οι άντρες θα πιστέψουν ότι όλοι μας η ύπαρξη κινείται γύρω από το να τους σαγηνεύσουμε. Προτείνω να ξεκινήσουμε και το “No Perfume Club”, ή το “No Deodorant Club”. Αν θέλουμε να είμαστε φυσικές, ας είμαστε μέχρι τέλους. Ραντεβού το μεσημέρι μόλις σχολάσουμε από τη δουλειά στο μετρό στο Σύνταγμα.