Childfree: η ελευθερία της δικής μου επιλογής

Από την Ιωάννα Ρέτσου

Περίπου
μια πενταετία πίσω, άρχισα να αισθάνομαι
τα βλέμματα του κόσμου επάνω μου. Άλλοτε
βλέμματα απορίας, άλλοτε συμπόνιας,
άλλοτε πάλι αποδοκιμασίας. Μα τι
συμβαίνει; Ε κοπελιά, ξύπνα και μύρισε
τα τριαντάφυλλα – ή μήπως να πω τον
κρίνο; – έχεις ξεχάσει να κάνεις παιδιά!
‘Ωστε αυτό ήταν! Από εκείνη την ώρα της
συνειδητοποίησης, έπαψα πλέον να έχω
ερωτηματικά και άρχισα να έχω αναζητήσεις.

Δεν
ξέρω αν πιστεύετε στις συμπαντικές
συνωμοσίες, πάντως με μένα δούλεψε μία.
Την εποχή που συνέβαιναν όλα τα παραπάνω,
έπεσε στα χέρια μου ένα ενδιαφέρον
βιβλίο της Elizabeth
Gilbert, στο οποίο περιγράφει την δική της
προσωπική αναμέτρηση με το θεμελιώδες
ερώτημα. Όταν λοιπόν αντιλήφθηκε ότι
το να καλύψει δημοσιογραφικά το τεράστιο
καλαμάρι που βρέθηκε στις βόρειες ακτές
της Αμερικής, της έδινε περισσότερη
ευχαρίστηση και ενθουσιασμό από το να
γίνει μητέρα, είπε ότι μέχρι να νιώσει
εξίσου τον ίδιο ενθουσιασμό για τη
μητρότητα, θα επιλέγει κάθε φορά το
καλαμάρι! Κάπως έτσι λειτούργησαν τα
πράγματα και με μένα!

Πιστέψτε
με, δεν είναι εύκολο να ζεις σε ένα κόσμο
που είναι “mommy oriented”. Στην
ελληνική κοινωνία και πραγματικότητα,
είναι περίπου σαν να έχεις μία σοβαρή
αρρώστια το να μην έχεις παιδιά από
επιλογή. Θεωρείσαι αποτυχημένη, ελλιπής,
σαν να έχεις μείνει μετεξεταστέα!

Οι
γονείς συνήθως κρύβονται πίσω από
μισόλογα στην ερώτηση των φίλων, «Τι
κάνει η κόρη σας, παντρεύτηκε, παιδάκια
έκανε; Πότε θα σας κάνει εγγονάκι;!», λες
και το δικό σου σώμα, είναι απλά ένα μέσο
για να δικαιώσεις το επόμενο «ηλικιακό
κουτάκι» των γονιών σου. Είναι επίσης
δύσκολο όταν ο κύκλος των φιλενάδων σου
στενεύει ασφυκτικά από κουβέντες για
καροτσάκια, παιδικούς σταθμούς, μάρκες
παπουτσιών με νούμερα από 21 μέχρι 32 –
τι απέγιναν εκείνα τα Manolos
αλήθεια;
– κουβέντες για αϋπνίες, κοιλόπονους,
κόκκινα μάτια και κουρασμένα σώματα.
Είναι η ώρα που τις αγαπάς, συμπάσχεις,
αλλά δεν μπορείς να ταυτιστείς. Γιατί
η πραγματικότητα τους έχει αλλάξει.

Αυτά
είναι κάποια από τα δύσκολα. Ήρθε όμως
η ώρα να υπερασπιστώ την επιλογή μου
και να σας πω μερικά από τα εύκολα, ή
τουλάχιστον να σας πω αυτά που έγειραν
την πλάστιγγα στη δική μου ζυγαριά.

Όταν
δεν είσαι μαμά, μπορείς να είσαι ό,τι
άλλο επιλέξεις! Εργαζόμενη με διευρυμένο
ωράριο και να σου αρέσει κιόλας, αν η
δουλειά σου σε γεμίζει και την αγαπάς.
Ξεκούραστη, αφού εσύ επιλέγεις πότε θα
ξενυχτήσεις, με ποιον και πού. Έχεις
επιλογή που θα διαθέσεις τον ελεύθερό
σου χρόνο. Προσωπικά υπάρχει πάντα μία
έκθεση, μία παράσταση, ένα αθλητικό
δρώμενο, ένα μουσείο, ή ένα καινούριο
μέρος να εξερευνήσω. Μπορείς να ταξιδέψεις,
όποτε και όπου εσύ επιλέξεις, με τους
οικονομικούς όρους που εσύ αντέχεις.
Και βασικά, έχεις το δικαίωμα της
αυτοδιάθεσης
του
σώματος και του μυαλού σου, που στην
αντίθετη περίπτωση σε μεγάλο βαθμό
είναι περιορισμένος.

Μην
με παρεξηγήσετε, αγαπώ τα παιδιά! Αγαπώ
πολύ τα νεογέννητα, τα ροδαλά αυτά
πλασματάκια που είναι τόσο ανυπεράσπιστα
και τόσο παραδομένα στην αγκαλιά σου.
Τα τρίχρονα ή τετράχρονα παιδάκια που
είναι όλο ερωτήσεις και γεμάτα ενέργεια.
Και φυσικά τα μεγαλύτερα παιδιά, εκείνα
που μπαίνουν στην εφηβεία που είναι
γεμάτα απορίες, αμφιβολίες, νεύρα και
διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και την
άποψή τους για το τι είναι ζωή. Τα αγαπάω
όλα, απλά δεν επιλέγω να έχω ένα δικό
μου.

Έχω
ακούσει πολλές φορές ότι οι άνθρωποι
που δεν έχουμε παιδιά από επιλογή,
είμαστε ευθυνόφοβοι.

Θα διαφωνήσω σε
αυτό. Ίσα – ίσα, πιστεύω σθεναρά ότι οι
περισσότεροι από εμάς, γνωρίζοντας την
ευθύνη του να φέρνεις έναν άνθρωπο στον
κόσμο, να τον αναθρέψεις – και ας μην
ξεχνιόμαστε, τα παιδιά χρειάζονται
αρκετά χρήματα για να μεγαλώσουν – να
είσαι αυτός που θα πλάσεις την ψυχοσύνθεση
του, να του δώσεις τα εχέγγυα για μπορέσει
αργότερα να σταθεί χωρίς εσένα, παίρνουμε
πολύ σοβαρά το ρόλο που τελικά αποφασίζουμε
να μην επιλέξουμε. Γιατί είναι σοβαρός.
Και όσοι γίνονται γονείς λαμβάνοντας
υπόψη μόνο την ικανοποίηση της δικής
τους επιθυμίας και όχι τι μπορούν και
τι δεν μπορούν να προσφέρουν σε αυτόν
τον νέο άνθρωπο πριν ακόμα γεννηθεί,
έχουν στα χέρια τους μόνο τα μισά
δεδομένα.

Έτσι
λοιπόν, επιλέγω να μην ακούω όσους μου
λένε ότι, «θα ολοκληρωθείς μέσα από αυτή
τη διαδικασία». Είμαι ολοκληρωμένη,
αρτιμελής και έχουσα σώας τα φρένας
δηλώνω ότι δεν μου λείπει τίποτα.

Επιλέγω
να μην ακούω ότι είμαι «εγωίστρια», ενώ
βλέπω εκεί έξω ανθρώπους που χρησιμοποιούν
την γονεϊκή τους συμπεριφορά σαν τρόπαιο.

Επιλέγω να μην ακούω όσους με νόημα μου
λένε, «ναι, αλλά τι θα γίνει όταν θα
μεγαλώσεις, ποιος θα σε φροντίζει;». Δεν
θα έκανα ποτέ ένα παιδί για να με κοιτάξει
στα γεράματά μου. Άλλωστε ξέρω πολλούς
μεγάλους ανθρώπους με πολλά παιδιά που
έμειναν μόνοι και αβοήθητοι είτε γιατί
τα παιδιά τους έφυγαν μακριά είτε γιατί
οι σχέσεις της οικογένειας χάλασαν.

Γι’αυτό
λοιπόν, μέχρις ώρας, κάνω τικ στο κουτάκι
“childfree”.

Συγνώμη
μαμά, αλλά για μένα είσαι ακόμα εκείνη
η απίθανη γυναίκα με τα υπέροχα ρούχα
και τις υπέροχες μυρωδιές, δεν μπορώ να
σε δω σαν «γιαγιά».

Θαυμάζω
όλες τις υπέροχες φίλες μου, μαμάδες –
εργαζόμενες – ζογκλέρ που πραγματικά,
δεν ξέρω πως το κάνετε, αλλά ό,τι και να
κάνετε, το κάνετε όμορφα!

Επιλέγω
κάθε φορά τον εαυτό μου και την δική μου
«ήσυχη συνείδηση» γιατί όπως λένε και
οι Άγγλοι, “if
mama ain’t happy, nobody’s happy”.

Και
τελικά, ακόμα και αν αλλάξω γνώμη,
υπάρχουν τόσα παιδάκια εκεί έξω που
είναι μόνα τους και αναζητούν μόνο μια
ζεστή αγκαλιά!

Ανοίξτε
τις καρδιές σας, δείτε καθαρά, επιλέξτε
αυτό που θέλετε!

Την έχουμε τη γνώμη μας στο Ladylike

H βία δεν χωρά δικαιολογίες

Γιατί δεν αντέχω τα μπαρ

Τα 77 θανάσιμα αμαρτήματα των συζύγων