Δεν φοβάμαι τους τρομοκράτες. Εμένα φοβάμαι

Κάποιος λέει ότι πριν την έκρηξη ακούστηκε κάποιος να φωνάζει στα αραβικά. Σηκώνω τα μάτια μου από την οθόνη και κοιτάω την Μαριέτα. “Αμάν πια αυτοί οι Άραβες. Έχουν λυσσάξει”. Σκέφτομαι για λίγο τι είπα. Λες και μιλούσα για τον κακομαθημένο μικρό Γιαννάκη, που κλαίει μπροστά από τη βιτρίνα του Παι-χνί-δια Μου-στά-κας. Για λίγα δευτερόλεπτα, ανησυχώ για μένα. Συνεχίζω να γράφω. Για την Adele που έκανε twerk, για άντρες που δοκίμασαν το contouring. Ο Νικόλας μου στέλνει inbox και μου λέει μπράβο για την επιλογή θεμάτων, γιατί πρόσφατα διάβασε σε μία έρευνα ότι μετά από κάποιο τραγικό γεγονός, ο κόσμος θέλει να διαβάσει θέματα ευχάριστα και αστεία, αγνωόντας κάθετι δυσάρεστο ή που τον βάζει να σκεφτεί. “Σήμερα Μαριέτα, θα είναι μία καλή μέρα για μας. Τα νούμερα του site θα είναι ανεβασμένα”. 

Νιώθω σκατένια.

Στο facebook ξεκινάει το πανηγύρι. Καρδούλες με τη σημαία του Βελγίου. Είμαστε όλοι Βρυξελλιώτες, όπως ήμασταν πέρυσι Παριζιάνοι, όπως ήμασταν Λονδρέζοι (αλλά τότε δεν το λέγαμε, γιατί δεν είχε γίνει ακόμα η επίθεση στην εφήμερίδα Charlie Hebdo όπου και έκανε το ντεμπούτο του το περίφημο “Je suis…”). Αναρωτιέμαι αν τότε με τους Δίδυμους Πύργους υπήρχε έστω και ένας άνθρωπος στην Ελλάδα που να σκέφτηκε “Είμαστε όλοι Αμερικάνοι”.

Σκρολάρω στο timeline μου. Βρίζουν τους μετανάστες. Βρίζουν αυτούς που βρίζουν τους μετανάστες. Τραγούδι. Selfie. Ένα gif με γάργαρα θαλασσινά νερά και το status “ανυπομονώ”. Φωτογραφίες από το σημείο της επίθεσης. Απόψεις. Τελευταίες ειδήσεις. Ευχές γενεθλίων. Βιντεάκια με γρήγορες συνταγές. Είμαστε ένας αχταρμάς.

Νιώθω άγχος.

Ο σκύλος μου δεν είναι στειρωμένος και η γιατρός μου είπε ότι όταν βλέπει άλλα σκυλιά οι ορμόνες του χτυπάνε κόκκινο και το προκαλεί θέμα στην καρδιά. Νιώθω σαν τον σκύλο μου. Η κορτιζόλη χτυπάει κόκκινο. Κάτι πρέπει να γράψω. Να υπερασπιστώ τους μετανάστες. Να μην θίξω όσους είναι αγανακτισμένοι με τους μεταναστες. Μήπως να βάλω και εγώ τη σημαία του Βελγίου; Για στάσου όχι, αυτή είναι της Γερμανίας. Μόλις πόσταρε και η Khloe Kardashian. Έβαλε και το #PrayForUsAll και το συνόδευσε με ένα τσιτάτο του Δαλάι Λάμα. Τι γλυκιά…

Ο Donald Trump ανεβάζει ένα tweet που λέει “πόσο όμορφο και ασφαλές μέρος ήταν η Βρυξέλλες, αλλά όχι πια. Οι ΗΠΑ πρέπει να είναι προσεκτικές και έξυπνες”. Παίρνει 41.862 likes. Τελικά το ξανασκέφτομαι. Δεν θέλω ποτέ να χρειαστεί να πω “Είμαστε όλοι Αμερικάνοι”, αν η Αμερική είναι αυτή.

Ο θείος μού στέλνει στο viber ότι πουλάει ένα iPhone 6s σε χρώμα χρυσό και αν ξέρω κάποιον που να το θέλει. Τελικά δεν γράφω για τις Βρυξέλλες τίποτα. Ανεβάζω μία αγγελία για το iphone και για τις επόμενες ώρες απαντώ σε μηνύματα “φίλων” που ενδιαφέρονται να το αγοράσουν, αλλά τελικά δεν ξέρουν και “καλή είναι η τιμή, αλλά δεν έχω τόσα χρήματα αυτή τη στιγμή”, “χρυσό ε; α κρίμα το ήθελα σε μαύρο”.

Νιώθω ένα απόλυτο τίποτα.

Καταναλώνω τον τρόμο σαν να είναι ο αέρας που αναπνέω. Αβίαστα. Χωρίς να το σκέφτομαι. Μηχανικά. Έχω γίνει ένας couch potato άνθρωπος που “τρώει” τον θάνατο, το κλάμα, τη δυστυχία και που μετά κοιμάται χωρίς να βλέπει όνειρα. Είμαι αυτή που στην πολυκατοικία της θα βάλουν κάγκελα στην είσοδο, αλλά σκέφτεται ότι τουλαχιστον αν βάλουν και λουλούδια δεν θα μοιάζει με φυλακή. Είμαι αυτή που κλειδώνει την πόρτα του σπιτιού της ενώ βρίσκεται μέσα. Έχω γίνει αυτός ο άνθρωπος που κάποια στιγμή θα βγάλει το όπλο και θα αρχίσει να πυροβολεί στον αέρα γιατί αρνήθηκαν να του σερβίρουν καφέ επειδή η μηχανή έκλεισε πριν από δύο λεπτά.

Δεν φοβάμαι τους τρομοκράτες. Εμένα φοβάμαι.