Δεν μασάω εγώ…κρέας #diplis

Το δικό μου ΟΧΙ το είπα πριν δύο χρόνια. Στα 30 μου. Μέχρι τότε μπορώ να πω ότι είχα φάει τουλάχιστον μία φάρμα αγελάδες και πρέπει να είχα ξεκληρίσει μία ολόκληρη γενιά από γαλοπούλες (που είναι και πιο light από το κοτόπουλο – καταλαβαίνεις). Αυτόπτες μάρτυρες, που δουλεύουν μαζί μου δύο γραφεία πιο κάτω, με έχουν δει να γλείφω τα δάχτυλά μου στη γνωστή ταβέρνα της πλατείας Μπουρναζίου, Base Grill. Για την ακρίβεια ακόμα μου το υπενθυμίζουν, κάτι μεσημέρια που με πετυχαίνουν στο κουζινάκι να τρώω τη σαλάτα μου με το αβοκάντο και την κινόα. Ευτυχώς με τους κατοίκους της θάλασσας δεν είχα και πολλά πάρε δώσε, μιας και το ξεκοκάλισμα το θεωρούσα ιδιαίτερα χρονοβόρα διαδικασία και από το να με τρέχουν στα επείγοντα για να μου βγάλουν τη ραχοκοκαλιά της τσιπούρας από το λαιμό μου, προτιμούσα να το παίζω σνομπ απέναντι σε οτιδήποτε έχει λέπια. Σημαντικός παράγοντας στην άνθιση του αιμοβόρικου γούστου μου στη γεύση ήταν και ο θείος μου ο Κώστας. Ο μικρότερος αδερφός της γιαγιάς μου έχτισε ένα από τα καλύτερα ονόματα ως χασάπης στην κρεαταγορά Αθηνών. Το τι ιστορία από τα λιβάδια στο Άμστερνταμ και για τα γαλλικά μοσχαράκια έχω ακούσει δεν λέγεται. Έχω φάει εγώ κατσικάκι γάλακτος ντόπιο και μπριζόλα φιλέτο από τα χεράκια του, που όταν πήγα και έκανα εξετάσεις αίματος δεν πίστευα στα μάτια μου ότι τα επίπεδα της χοληστερίνης μου ήταν χαμηλά. Ήμουν τυχερή.

Τώρα που τα γράφω όλα αυτά έχω να κάνω τη θλιβερή διαπίστωση ότι αφιέρωνα εξαιρετικά μεγάλη ποσότητα φαιάς ουσίας για να αναλύω τα λόγια του εκάστοτε αγαπητικού μου, κάνοντας μαθηματικές πράξεις μέσα στο μυαλό μου (μου είπε αυτό, αλλά αν προσθέσουμε το πώς με κοίταξε και μετά το πολλαπλασιάσουμε με το γεγονός ότι δεν με πήρε τηλέφωνο, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι πεθαίνει για μένα απλά δεν το ξέρει) που θα έκαναν ακόμα και τον Ευκλείδη να σηκώσει τα χέρια ψηλά. Ωστόσο, η απλή αυτή σκέψη “πώς στα κομμάτια αυτή η μερίδα παϊδάκια έχει φτάσει στο πιάτο μου” δεν πυροδοτήθηκε ποτέ μέσα στο μυαλό μου.Το κλικ μέσα στο εγκέφαλό μου έγινε όταν απέκτησα σκύλο, όταν άρχισα να κάνω yoga και όταν είδα ένα ντοκιμαντέρ – από αυτά που κλείνεις τα μάτια σου και πατάς όλα τα πλήκτρα στον υπολογιστή σου μπας και σβήσει η οθόνη. Πίσω από το κοκκινιστό κατσαρόλας άρχισα να βλέπω ένα κομμάτι πεθαμένης σάρκας. Πάνω στα μακαρόνια δεν έβλεπα κιμά, αλλά την αλεσμένη ψυχή ενός γουρουνιού, που κλαίει και τρέμει λίγο πριν το σφάξουν, ενώ κάθε φορά που μύριζα ψητό κοτόπουλο μία εικόνα μόνο μου ερχόταν στο μυαλό: το εξαιρετικά μικρό κλουβί στο οποίο μεγάλωσε, γεμάτο ακαθαρσίες περιμένοντας με τα μάτια μισόκλειστα το θάνατο να έρθει. Ομολογώ ότι και τώρα, αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις λέξεις, νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι, δάκρυα στενοχώριας να ανεβαίνουν στα μάτια μου και ναι παρόλο που είμαι άνθρωπος που δεν μετανιώνει συχνά παραδέχομαι ότι μετανιώνω που επί 30 χρόνια έτρωγα πτώματα αθώων πλασμάτων που έχουν το ίδιο δικαίωμα με μένα να ζήσουν ευτυχισμένα και ελεύθερα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Ο άνθρωπος ΗΤΑΝ κυνηγός. Πλέον είναι ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗΣ. Είναι στη φύση μας να εξελισσόμαστε ως είδος. Ας γίνουμε και υπεύθυνοι. Θυμώνω με την κοινωνία και το εκπαιδευτικό σύστημα που δεν μας έχει μάθει την έννοια της συμπόνοιας και του σεβασμού και όσο και αν ακούγεται κάπως το να μαθαίνεις να τρως σωστά και συνειδητοποιημένα είναι εξίσου σημαντικό με το ηθικό δίδαγμα της Ιλιάδας και της Οδύσσειας.

Η απόφαση να γίνω χορτοφάγος έγινε λίγο πριν το Πάσχα του 2012. Τη νύχτα της ανάστασης, στο τραπέζι που με είχαν καλέσει πήγα με τη χορτοφαγική μου μαγειρίτσα. Λίγο αργότερα διάβασα το βιβλίο του βραβευμένου Τζόναθαν Σάφραν Φόερ, “Τρώγοντας Ζώα”. Έχω πια αλλάξει. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω ότι κάνω κάτι σωστό. Όσο αφορά το θείο Κώστα όταν του είπα ότι έγινα χορτοφάγος η απάντηση σου ήταν “εσύ παιδάκι μου μουρλάθηκες”. Ξέρεις τι του απάντησα;

Τελικά δεν είναι άσχημα να είσαι μουρλός.