Δεν θέλω να βλέπω την τραγική φωτογραφία του Aylan στο timeline μου

Λίγο αργότερα, μόλις 20 λεπτά μετά, θα έβλεπε τεράστια κύματα να το ρίχνουν στη θάλασσα. Δεν είχε σωσίβιο και τρεις ώρες στο νερό, δε θα άντεχε. Ούτε εκείνο, ούτε άλλα 7 παιδιά που είχαν μπει στην ίδια βάρκα μαζί με τους γονείς τους, με προορισμό την Κω και προσδοκίες για καλύτερη ζωή.

Εκείνος, βέβαια, έγινε γνωστός. Όπως βρέθηκε νεκρός πια, μπρούμυτα στην αμμουδιά, με το κόκκινο μπλουζάκι και το μπλε παντελονάκι του, αποτυπώθηκε από την φωτογράφο Nilufer Demir και έγινε σύμβολο. Έγινε η θλιβερή προσωποποίηση της τραγωδίας των Σύρων που εκτοπίζονται λόγω του εμφυλίου της χώρας τους, που μετρά πάνω από 4 χρόνια.

Η εικόνα του έκανε το γύρω του κόσμου. Πολλά ΜΜΕ τον έβαλαν στην πρώτη σελίδα. Και πολλοί χρήστες των κοινωνικών δικτύων στους τοίχους τους. Τον γνώρισα λοιπόν και εγώ. Όχι από κάποιο Μέσο αλλά από το Facebook. Εκεί που χάζευα αναρτήσεις, ερχόμουν συνέχεια αντιμέτωπη με την εικόνα του. Και με έπιανε η καρδιά μου και γρήγορα προχωρούσα πιο κάτω.

Και όλο τον έβλεπα τον Aylan, λες και δεν έφτανε μια φορά για να με διαλύσει. Λες και χρειαζόμουν επανάληψη για να θυμηθώ ότι ο κόσμος που ζούμε δεν είναι τέλειος και ότι εγώ πρέπει κάθε μέρα να αποδεικνύω ότι είμαι άνθρωπος.

Όλο διάβαζα σχόλια για τη δημοσίευση της φωτογραφίας του. “Αυτή είναι η αλήθεια” λέγαν οι μεν για να υποστηρίξουν την απόφαση τους να κοινοποιούν την τραγική εικόνα. “Σταματήστε αυτή τη χυδαία αναπαραγωγή” έλεγαν οι άλλοι. Εγώ κάπου στη μέση, να προσπαθώ να μην την ξαναδώ, εξοργισμένη.

Δεν ήθελα άλλο. Δε θέλω άλλο να βλέπω τον Aylan νεκρό. Δεν μπορώ να τον ξεχάσω έτσι και αλλιώς.

Πως να ξεχάσεις, άλλωστε, ότι ένα παιδί πέρασε από αυτό τον κόσμο και είδε την πολύ άσχημη πλευρά του, χωρίς να έχει ευκαιρίες για δημιουργήσει όνειρα, να απολαύσει στιγμές, αγκαλιές.

Πως να ξεχάσεις ότι εσύ από τύχη βρίσκεσαι σε μια μεριά του πλανήτη που δεν παλεύει για να έχει τα αυτονόητα. Πως να μην θυμάσαι ότι είσαι μια μικρή κουκίδα σε έναν χάρτη γεμάτο από αδικίες.

Hell is The Reality We Living In. Έτσι περιέγραψε ένας χρήστης του Τwitter το σκίτσο που επέλεξα για φωτογραφία σε αυτό το κείμενο που διαβάζεις. Φιλοτεχνήθηκε από τον Islam Gawish και πηγή έμπνευσης του ήταν φυσικά ο Aylan.

Ένα άλλο σκίτσο, δείχνει παιδάκια να κοιμούνται με πάπλωμα τη θάλασσα. Νιώθω ότι αναπαραγωγή αυτών των εικόνων, θα ήταν πιο αποτελεσματική, από τη διαρκής κοινοποίηση του νεκρού Aylan. Ξέρω τι έγινε, ξέρω τι γίνεται τι στιγμή που μιλάμε. Αλλά όχι άλλες κοινοποιήσεις.

Με ενοχλεί η επιφανειακή διάδοση. Ήταν αυτή που άλλωστε παραβίασε την επιθυμία μου να μάθω για αυτή την αβάσταχτη ιστορία του Aylan, μέσω ενός Μέσου Ενημέρωσης, το οποίο αν μη τι άλλο θα με προειδοποιούσε ότι “περιέχονται σκληρές εικόνες”.

Σε όσους λένε ότι αν δεν υπήρχαν τόσες κοινοποιήσεις δε θα είχε υπάρξει τέτοια κινητοποίηση, απαντώ ότι υποτιμούν τα γεγονότα και τη συγκεκριμένη τραγική φωτογραφία. Η δύναμη της, ξεπερνάει τα όρια των social media. Δε θα γινόταν να μη φτάσει στα μάτια όλων, αλλά με τρόπο τέτοιο που να γίνεται το παιδί σεβαστό αλλά και τα γεγονότα.

Ρώτα έναν, δύο ή τρεις ανθρώπους που ανέβασαν τη φωτογραφία του και θα δεις ότι είναι λιγότερο ενημερωμένοι από όσο δείχνουν. Ρώτησε τους αν ξέρουν τι γίνεται στη Συρία, αν είναι σίγουροι για το ποιος φταίει. Δε θα ξέρουν να σου πουν με σαφήνεια.

Άλλωστε, το δείχνουν. Πάνω από μια τέτοια τραγική εικόνα, βλέπεις λεζάντες του τύπου “η Ευρώπη φταίει για όλα” ή σχόλια όπως “δε χωράνε άλλοι, ας το καταλάβουμε”.

Πες τους, αν θέλεις και το πιστεύεις και εσύ ότι δε φταίει ένας. Μπορεί να φταίει ο Assad, μπορεί να φταίνε οι ισλαμιστές επαναστάτες, μπορεί να φταίει η Αμερική, μπορεί η Βρετανία, μπορεί η Ρωσία και η Ευρώπη όλη. Όποια “ομάδα” και αν πάρει την ευθύνη στην ιστορία, από άνθρωπους αποτελείται.

Άρα, οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν την αλλαγή. Και επειδή ανήκουμε σε αυτούς, ας ξεκινήσουμε από σήμερα με την υπόσχεση να μην κάνουμε περισσότερες κοινοποιήσεις από ότι πράξεις ανθρωπιάς και ουσίας.

Δεν πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο τέλειο. Πιστεύω όμως ότι μπορούμε να τον κάνουμε καλύτερο.  Μια καλή αρχή είναι να ασχοληθούμε με τις ανθρωπιστικές οργανώσεις που βοηθούν τους πρόσφυγες.

Κλείνω με κάτι που έγραψε ο δημοσιογράφος Piers Morgan στην Daily Mail, αναφερόμενος μάλλον στη Βρετανική κυβέρνηση όμως νομίζω ότι στο πρώτο πληθυντικό μπορούμε να βάλουμε τους εαυτούς μας.

“Το οφείλουμε στον Aylan να σταματήσουμε αυτή τη βίαιη τρέλα και να το κάνουμε γρήγορα. Γιατί αν δεν το κάνουμε, πολλά περισσότερα παιδιά θα ξεβραστούν στα κύματα. Και το αίμα τους θα είναι στα χέρια όλων μας”.