Διάβασε αυτό το κείμενο, είναι θέμα παιδείας

Έτσι, λοιπόν, στις 7 Ιουνίου, τα Queer Theatre Awards, πραγματοποιήθηκαν για έκτη συνεχή χρονιά, στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων της εβδομάδας “Pride”, με παρουσιαστές τη Μαίρη Συνατσάκη και τον Άλεξ Κάβδα, στο Σύγχρονο Θέατρο. Σε αυτή την εκδήλωση, βραβεύονται οι θεατρικές παραστάσεις που έχουν είτε ως κύριο θέμα, είτε μεμονωμένους queer χαρακτήρες και που αναφέρονται στην διαφορετικότητα.

Αντιγράφω από το επίσημο site:

Σκοπός των βραβείων δεν είναι να θέσουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο «gay» και στο «straight» θέατρο, αλλά να αναδείξουν τις προσπάθειες για την περήφανη παρουσία και προβολή queer χαρακτήρων και θεματικών σε παραστάσεις, στον απόηχο μιας πρόσφατης δύσκολης χρονικής περιόδου όπου αυτές γίνονταν συχνά στόχος επιθέσεων μίσους, λογοκρισίας και περιθωριοποίησης.

Το φετινό σύνθημα είναι «Proud Acting». Δεν κρυβόμαστε πίσω από στρέητ ταμπέλες. Δεν ντρεπόμαστε για την ταυτότητα μας. Είμαστε περήφανοι. Το ελληνικό queer θέατρο αντιστέκεται στα ετεροκανονικά πρότυπα της κοινωνίας και μέσω της υποκριτικής τέχνης τολμάει να μιλήσει ελεύθερα και περήφανα για την διαφορετικότητα, για την ταυτότητα φύλου, για την ελευθερία αυτοπροσδιορισμού!

Το Σάββατο, 10 Ιουνίου, θα πραγματοποιηθεί το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας, με φετινό σύνθημα το “Θέμα Παιδείας”. Στην χορηγούμενη ανάρτηση της εκδήλωσης αυτής στο facebook, αξίζει κανείς, εκτός από το να πατήσει ότι θα παραστεί, να διαβάσει τα σχόλια. Έκανα αυτή τη δουλειά για σένα και παραθέτω μερικά. Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη για τα “γαλλικά” που θα διαβάσεις, αλλά δεν γνωρίζουν ελληνικά μάλλον.

Unsplash

Σε μια χώρα που οι γονείς κάνουν συμβούλια και συναντιούνται για να συζητήσουν πόσο μεγάλη ντροπή είναι να μιλήσουμε στα παιδιά για το φύλο και τις διαφορετικές ταυτότητες που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, υπάρχουν παιδιά που δε νιώθουν κανονικά. Υπάρχουν παιδιά που δε βλέπουν τον εαυτό τους στα παραμύθια, που νιώθουν πως είναι άρρωστα ή έχουν κάτι περίεργο. Παιδιά που καταπιέζονται γιατί δεν βλέπουν κανέναν άλλον να τους μοιάζει. Παιδιά που ντρέπονται γιατί δεν ξέρουν πως είναι να αγαπάς τον εαυτό σου.

Όσα δε θέλει το σύστημα παιδείας, εκπαίδευσης και μόρφωσης να πει, είναι όλα εκεί έξω. Υπάρχουν και δεν καλλιεργούνται επειδή τα μαθαίνεις σε κάποιον, αλλά επειδή έτσι είναι ο εαυτός τους, έτσι νιώθουν όμορφα και έτσι είναι ευτυχισμένοι. Με το να κρύβεις την πληροφορία και την εκπροσώπηση της διαφορετικότητας, δεν απαλλάσεις την κοινωνία από τη δημιουργία queer ανθρώπων, απλά τους κρύβεις στις ντουλάπες τους. Τους κλειδώνεις στις τρύπες τους και τους καταπιέζεις.

Στην ερώτηση γιατί να πραγματοποιούνται τα Queer Theatre Awards, γιατί να υπάρχουν queer ρόλοι, γιατί να δηλώνουν ανοιχτά οι ηθοποιοί τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, γιατί να γίνεται η παρέλαση Υπερηφάνειας, η απάντηση είναι απλά γιατί οι άνθρωποι αυτοί, χρειάζονται την ορατότητα και την εκπροσώπηση. Δυστυχώς, χρειάζεται να αποδείξουν ότι υπάρχουν, για να διεκδικήσουν το οτιδήποτε. Και όσο πιο φαντεζί, φανταχτερό, στραφταλιζέ και στενό είναι το ρούχο, τόσο περισσότερο θα φανούν. Και τόσο περισσότερα κεφάλια θα γυρίσουν να τους κοιτάξουν. Αν έστω κι ένα από αυτά τα κεφάλια, βρει τον εαυτό του στο πολύχρωμο θέαμα του να είναι κανείς υπερήφανος, τότε θα έχει γίνει ένα ακόμα βήμα προς κάτι καλύτερο.

Ραντεβού το Σάββατο, στην πλατεία Συντάγματος, με παρουσιάστρια τη Σοφία Μουτίδου.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

(Σ.σ.: Τεράστια και θερμά συγχαρητήρια στους διοργανωτές Μανώλη Βαμβούνη και Μενέλα Σιαφάκα, τον σκηνοθέτη Δημήτρη Κομνηνό, τον δημιουργό των βραβείων, Μορφέα Παπουτσάκη, τις drag queens Φιλοθέη, Holly Grace, Gorgina, Zackie Oh, τις χορεύτριες, αλλά και τους εθελοντές που βοηθούν κάθε χρόνο στην πραγματοποίηση της εκδήλωσης.)