Dress Code: Στο γάμο (γίνεται) της καρακαλτάκας

Έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τα αφήσουμε που λέει και η γιαγιά μου. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να προλάβουμε τα χειρότερα. Κι αφού γάμοι τελούνται και θα τελούνται επ’ αόριστον το μόνο που μας μένει είναι να στηλιτεύσουμε το ”στιλ κουμπάρα-καρακαλτάκα” μήπως και δεν το ξαναδούν τα μπιρμπιλωτά ματάκια μας.

Έλα που δεν καταλαβαίνεις. Αφήνω νύφη, γαμπρό και παρανυφάκια και καταπιάνομαι με το dress code των καλεσμένων που ξεκινά από την κουμπάρα και συμπαρασύρει θείες, ανεψιές, κουνιάδες, το σόι του γαμπρού, το σόι της νύφης μέχρι και τη νεοκόρισσα της ενορίας του Αγίου Νικολάου. Δεν έχω φάει και τους γάμους με το κουτάλι αλλά μία μικρή έρευνα την έκανα, μήπως πήγαινα εγώ στα λάθος μυστήρια. Όχι. Δεν υπάρχει σωτηρία. Το ”στιλ κουμπάρα” επιβιώνει σε κάθε κλιματική αλλαγή και απαντάται σε κάθε μήκος και πλάτος της πατρίδας μας. Οι κατσαρίδες και τα γυαλιστερά φορέματα από υλικά αμφιβόλου ποιότητας θα επιβίωναν ακόμη και μετά από πυρηνική καταστροφή, σας το λέω.

Μετά από αυτόν τον άκρως κολακευτικό πρόλογο είμαι υποχρεωμένη να σας μιλήσω ενδελεχώς για το περίφημο στιλ των καλεσμένων του γάμου, μήπως και σώσουμε κανένα ματάκι φέτος το καλοκαίρι. Τιραντάκια έτοιμα για επίθεση αυτοκτονίας ή στράπλες που πέφτουν υπό τη μορφή πάγκου στο άλσος Γαλατσίου για να τοποθετήσεις κινητό, καφέ και να ξαποστάσει και κάποιο διερχόμενο γατάκι. Κορίτσια προσοχή στα σουτιέν. Κάντε μία προσπάθεια να βρείτε το σωστό κι αν δεν το βρείτε. (Όχι, όχι, όχι. T.N.T. Δεν πάω να γράψω μην φορέσετε). Για όνομα του Θεού. Αν δεν βρείτε το σωστό, αλλάξτε σύνολο.

Αν διαθέτεις μέση δαχτυλίδι όμοιο με αυτό στο Μαρούσι στην Κηφισίας, άστο το ρημάδι το μεσάτο, βάλε κάτι πιο φαρδύ. Αν πάλι διαθέτεις αυτό το καταπληκτικό ελληνικό σκαρί και παράλληλα είσαι και στην κλιμακτήριο (βλέπε κατακράτηση στην περιοχή της κοιλιάς) δεν είναι απαραίτητο να βάλεις εκείνη τη ζωνίτσα που ήταν ασορτί με το κλος φόρεμα που πήρες. Στην τελική μη βάλεις το κομμάτι με την πιέτα, ένα σακάκι ζώσει ζωές και διαφυλάττει οράσεις.

Όχι άλλα πέδιλα ”τσιτσιτσέ” (όρος δικός μου που θα έπρεπε να είναι λήμμα σε λεξικό). Μιλάμε για τα πέδιλα με το λεπτό τακουνάκι, τα λεπτά λουράκια, που κόβουν την κυκλοφορία και αποκόβουν το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού από την υπόλοιπη παρέα, διαθέτουν άπειρα στρασάκια και κυκλοφορούν αποκλειστικά σε silver και bronze.  Συνήθως πάνε ασορτί με τσαντάκι, το οποίο ασφυκτιά στο ύψος της μασχάλης. Ανατρίχιασα. Το μαλλί δε θα μπορούσε να μην είναι μπούκλα. Δεν έχω κάτι με την μπούκλα αλλά αυτός ο σφιχτός στροβιλισμός που όσο μακρύ κι αν είναι το μαλλί καταλήγει παραπλεύρως του ποδιού της χήνας δεν αντέχεται. Κι αν με αυτό τρελαίνομαι, η αναφυλαξία μου έρχεται με τα μπροστινά τουφάκια που είτε πέφτουν ελαφρώς στα μάτια, είτε υποβαστάζονται από κοκαλάκι-κορώνα ψηλά για να φαίνεται και το τίμιο κούτελο, πάντα με τη συνοδεία ατελείωτου glitter.

Τώρα όλο αυτό είναι σοβαρό θέαμα; Είναι αυτή αυτή εμφάνιση για να πας στις χαρές των παιδιών; Σας ικετεύω, σας εκλιπαρώ, πέφτω στα πόδια σας και σας παρακαλώ να μην κάνετε το λάθος. Όχι τίποτα άλλο πάτε και δίνετε και μία περιουσία και αγοράζετε στο ζευγάρι αποχυμωτή της κακιάς ώρας γιατί δε σας έχει μείνει ευρώ για δείγμα.

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία όμως αν αποφασίσετε να υιοθετήσετε πάλι το ”στιλ κουμπάρα-καρακαλτάκα” μάλλον θα σηκωθούν οι εικόνες και θα αποχωρήσουν οικειοθελώς. Πόσα να αντέξει και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ;