Έγκλημα στα Γλυκά Νερά: Γράψε μέγα λάθος. Είναι γυναικοκτονία

Για την ακρίβεια έγραφα: «Ο 32χρονος Μπάμπης βρέθηκε δεμένος με μονωτική ταινία “σαν λουκάνικο” σύμφωνα με τους αστυνομικούς και αν δεν είχε καταφέρει να λυθεί, θα είχε πεθάνει κι αυτός. Το σοκ του ανθρώπου αυτού είναι τόσο μεγάλο που δεν το αγγίζεις. Ωστόσο κάποιοι εκφράζουν δημόσια και ανερυθρίαστα την άποψη ότι δείχνει ένοχος γιατί δέχτηκε να απαντήσει στους δημοσιογράφους, δείχνει “ψυχρός” γιατί ανταποκρίνεται από ευγένεια».
Και συνέχιζα κάπως έτσι:
«Ας αφήσουμε τη δικαιοσύνη, την αστυνομία και τους εγκληματολόγους να κάνουν τη δουλειά τους. Αυτή την υπόθεση την χάσαμε πανηγυρικά, αλλά στην επόμενη, ας βουτήξουμε τα δάχτυλα στο μυαλό μας πριν αρχίσουμε να πληκτρολογούμε τόσο βαριές κατηγορίες που μπορεί να κοστίσουν ανυπολόγιστα».

Ο αντίλογος

Δεν ήταν λίγοι οι φίλοι και οι συνάδελφοι που διαβάζοντάς το κείμενο, διαφώνησαν μαζί μου ως προς το ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος έδειχνε αθώος. Άκουσα πολλά «ρε αυτός το ‘χει κάνει», παρόμοια με αυτά που είχα διαβάσει στο Facebook. Αυτό που έλεγα ξανά και ξανά ήταν- και είναι- πως η συγκεκριμένη τοποθέτηση δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να υπερασπιστεί τον άνθρωπο αυτό, αλλά να θίξει το πόσο εύκολα ενοχοποιούμε λίγο- πολύ όλοι μας κάποιον ακόμα και ως δολοφόνο. Το μόνο που έβλεπα μπροστά μου ήταν έναν πατέρα που έχει ζήσει την άγρια δολοφονία της γυναίκας του, με ένα μωρό στην αγκαλιά. Δυστυχώς, εγώ δεν έβλεπα το τέρας μεταμορφωμένο σε μια τραγική φιγούρα. Πίστευα ό,τι ερχόταν ως επίσημη πληροφορία γιατί μού έλειπε το κίνητρο.

Οι μέρες που ακολούθησαν μέχρι την ομολογία του 32χρονου δολοφόνου, κυλούσαν περίεργα γύρω από την υπόθεση αυτή. Κάθε φορά που προέκυπτε μια εξέλιξη, γαντζωνόμουν από τις λέξεις, όπως ενδεχομένως κι εσύ που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές, και πολλοί ακόμα που δεν θα τις δουν ποτέ.

 Τελικά έκανα λάθος. Το δικό μου λάθος δείχνει αυτή τη στιγμή μεγαλύτερο κι από μια βιαστική απόδοση ενοχής. Επιβεβαιωμένα πλέον, ο άντρας της Καρολάιν δεν ήταν ο από τύχη επιζών μιας εγκληματικής επίθεσης αλλά ο ψυχρός δολοφόνος της 20χρονης κοπέλας. Ένας γυναικοκτόνος.

Μια συγκλονιστική γυναικοκτονία, όπως κάθε γυναικοκτονία

Παρακινήθηκα από το γεγονός πως οι άνθρωποι, τόσο σε αυτή όσο και σε πολλές ακόμα περιπτώσεις, κρίνουν αυστηρά, απότομα και πιθανώς ολέθρια στη δημόσια σφαίρα των social media άτομα για τα οποία δεν έχουν την παραμικρή ιδέα. Είναι ένα φαινόμενο γενικό, όχι ειδικό. Το έχουμε δει ξανά και ξανά να συμβαίνει.

Αν διαβάζεις LadyLike, ξέρεις, δεν χρειάζεται να εξηγήσω κάτι παραπάνω. Στην περίπτωση αυτή λοιπόν, αν κάποιος νικά, είναι η αλήθεια. Η οποία υψώθηκε πάνω από προσωπικές κρίσεις, δημόσιες τοποθετήσεις και επισφαλείς εικασίες. Χρειάστηκε χρόνος, αλλά τελικά αυτοί που όντως έπρεπε να κάνουν τη δουλειά τους την έκαναν.

Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος έπνιξε την Καρολάιν με μία μπλούζα, όπως ομολόγησε. Εκείνη ήθελε να χωρίσουν, να πάρει το παιδί της και να φύγει μακριά. Τον προειδοποίησε ακόμα μια φορά, τη νύχτα της δολοφονίας της. Το προηγούμενο βράδυ η 20χρονη κοπέλα αναζητούσε ξενοδοχείο στο Booking. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του πιλότου, εκείνη τον έδιωξε από το κρεβάτι για μια ακόμη φορά «σχεδόν πετώντας» το μωρό μέσα στην κούνια, πράγμα που τον εκνεύρισε και τον οδήγησε στο έγκλημα.

Η Καρολάιν είναι το θύμα μιας ακόμα γυναικοκτονίας κι αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία πια. Του εγκλήματος εκείνου που εμπίπτει πάντα από το φύλο του θύματος κι από την πεποίθηση του δράστη ότι έχει τη δύναμη να εξοντώσει το θηλυκό. Η γυναικοκτονία είναι η μη επίσημα αναγνωρισμένη ανθρωποκτονία από πρόθεση σε βάρος μιας γυναίκας που εξόργισε ή απλά ενόχλησε τον θύτη της. Είναι ο λόγος που 50 γυναίκες ηλικίας 16-44 δολοφονούνται από τον πρώην ή νυν σύντροφό τους κάθε εβδομάδα στην Ε.Ε.

Η αναγνώρισή της δεν υποβιβάζει ούτε τη γυναίκα, ούτε τη δολοφονία και πρέπει να είναι απόλυτα διακριτό ως έγκλημα. Μόνο αν το κατανοήσουμε ως κοινωνία λαμβανοντας τα μέτρα και τη δίκαιη τιμωρία που του αρμόζει, θα μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε. Διαφορετικά θα πολλαπλασιάζεται σαθρά, όπως μια άλλη Λερναία Ύδρα.